당신은 주제를 찾고 있습니까 “wytwarzal gliniane garnki i dzbany – Właściwości zdrowotne glinianych naczyń“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 INFOTV 이(가) 작성한 기사에는 조회수 972회 및 좋아요 22개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
wytwarzal gliniane garnki i dzbany 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Właściwości zdrowotne glinianych naczyń – wytwarzal gliniane garnki i dzbany 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Uzdatnianie wody za pomocą glinianego dzbana
wytwarzal gliniane garnki i dzbany 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
wytwarzał gliniane garnki i dzbany – Brainly.pl
Wytwarzał gliniane garnki i dzbany. 2. Zobacz odpowiedzi … Gancarz robi garnki i dzbanki 20 literów. heart outlined. Dziękuję 2.
Source: brainly.pl
Date Published: 4/22/2021
View: 9256
Jak nazywano rzemieślnika który wyrabia gliniane naczynia?
2011-06-28 21:12:24; Chcielibyście sami stworzyć gliniane naczynie? 2020-11-07 20:15:57 … 2013-07-28 16:37:25; Lepiłeś/aś gliniane garnki?
Source: zapytaj.onet.pl
Date Published: 1/22/2022
View: 9757
Garncarstwo – Wikipedia, wolna encyklopedia
Garncarstwo. rzemiosło zajmujące się wykonywaniem naczyń z gliny … „Sprzedający garnki” na XVIII-wiecznym rysunku Jana Norblina · Koło garncarskie.
Source: pl.wikipedia.org
Date Published: 7/22/2021
View: 1884
Garncarstwo – Powiat Biłgorajski
Na ziemiach Polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. W … ale obecnie z powodu wieku nie jest już w stanie wytwarzać garnków.
Source: www.bilgorajski.pl
Date Published: 9/18/2022
View: 270
Nie święci garnki lepią – Muzeum Etnograficzne
Dużo trudniejsze jest toczenie naczyń z gliny na kole garncarskim, … Gliniane garnki, butle, misy i dzbany, które wytwarzali garncarze, …
Source: ethnomuseum.pl
Date Published: 3/5/2022
View: 1953
Ciekawostki – GarnkiZeliwne.com
Garnki gliniane, naczynia gliniane, dzbany gliniane, misy gliniane, … tkackie które posłużyły do wyrobu lnianych tkanin z których wytwarzano odzież.
Source: garnkizeliwne.com
Date Published: 9/14/2021
View: 4030
O ceramice, garncarzach i zdunach… z 1926 roku
Już w zamierzchłej przeszłości lepiono z gliny garnki do gotowania, a także urny czyli popielnice; później zaczęto wytwarzać kafle i cegły …
Source: www.zdunskieopowiesci.pl
Date Published: 7/19/2021
View: 7101
Odkrywamy Świętokrzyskie. Rędocin – Gazeta Wyborcza Kielce
To już jedna z ostatnich wsi, w której czynne są jeszcze warsztaty garncarskie i wytwarza się w nich gliniane misy, dzbany, donice, garnki …
Source: kielce.wyborcza.pl
Date Published: 9/5/2022
View: 767
주제와 관련된 이미지 wytwarzal gliniane garnki i dzbany
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Właściwości zdrowotne glinianych naczyń. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 wytwarzal gliniane garnki i dzbany
- Author: INFOTV
- Views: 조회수 972회
- Likes: 좋아요 22개
- Date Published: 2020. 5. 27.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=fAQJhilMTRE
Garncarstwo – Wikipedia, wolna encyklopedia
Garncarstwo – jedno z najstarszych rzemiosł (znane od neolitu). Jest to rękodzielniczy wyrób ceramicznych naczyń i przedmiotów codziennego użytku.
Rzemieślnik zajmujący się garncarstwem to garncarz albo garncarka.
Garncarstwo na ziemiach polskich [ edytuj | edytuj kod ]
Na ziemiach polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. Przybyły wówczas na te tereny ludy rolnicze posiadające umiejętność wytwarzania zarówno naczyń o cienkich, bogato zdobionych ściankach, jak i trwalszych, grubościennych, przeznaczonych do gotowania strawy. Głównym surowcem była glina, stosowano także domieszki mineralne (piasek, tłuczeń), wzmacniające konstrukcję. Naczynia lepiono ręcznie z taśm i wałków glinianych. Po wysuszeniu wypalano je w ognisku.
Przybycie w ok. 300 r. p.n.e. ludności celtyckiej wzbogaciło rzemiosło o umiejętność toczenia naczyń na kole garncarskim. Najbardziej znane stanowisko archeologiczne znajduje się w okolicach Nowej Huty, gdzie odkryto osady celtyckie z ceramiką wytwarzaną na kole. Ceramikę wypalano w specjalnych piecach garncarskich.
Po odejściu Celtów z ziem polskich koło garncarskie zostało zapomniane i naczynia wytwarzano tylko ręcznie. Ponownie umiejętność toczenia pojawiła się pod koniec II wieku n.e. Ceramika z tamtego okresu ma ciemną i błyszczącą powierzchnię. Powstały wówczas osady wyspecjalizowane w garncarstwie, m.in. Pleszów. Do wypalania naczyń stosowano piece częściowo zakopane w ziemię, przeważnie dwukomorowe.
Wśród plemion słowiańskich koło garncarskie pojawiło się w VII wieku. Było to koło wolnoobrotowe i stosowano je do obtaczania ręcznie ulepionych naczyń.
Przygotowanie materiału [ edytuj | edytuj kod ]
Materiałem garncarskim jest glina. Glina powinna być jednorodna, bez grudek i zanieczyszczeń. Aby osiągnąć taki stan garncarze wykonują szereg prac przygotowawczych. Zaopatrują się w glinę jesienią, aby w zimie dobrze przemarzła. Glinę polewa się obficie wodą, aby się „zlasowała”. Porcję gliny do przerobu ubija się młotem w „słup”. Ze słupa sierpem lub specjalnym strugiem odcina się „strużyny”. Strużyny zwija się w „pecyny”, suszy i mieli. Czynności te powtarza się po kilka razy.
Praca na kole gancarskim
Wykonywanie zdobień
Warsztatem jest ława i koło garncarskie. Koło garncarskie to dwie tarcze umieszczone na wspólnej, pionowej osi. Garncarz, siedząc na ławie, nogami popycha dolną, większą tarczę, wprawiając koło garncarskie w ruch obrotowy. Na ławie leży też zapas gliny, naczynie z wodą do maczania rąk, naczynia z farbami, pędzel, szyniec do wygładzania i ozdabiania oraz drut do odcinania gotowego naczynia.
Porcję gliny „wygniata się” z wodą na ławie (podobnie jak ciasto) i formuje w wałek. Z wałka garncarz odcina kawałek zwany „klusem”, wielkością odpowiedni do formowanego naczynia i przykleja go do górnej tarczy koła garncarskiego. Następnie, cały czas obracając kołem, zwilżonymi w wodzie rękami najpierw wydłuża i zaokrągla bryłę gliny, po czym kciukami wygniata w środku otwór i formuje dno naczynia. Operując jedną ręką wewnątrz a drugą na zewnątrz garncarz „wyciąga” ścianki naczynia w kształcie walca. Kolejny etap to modelowanie: wykonanie „wrębu” (górnej krawędzi) oraz „brzuśca”. Uformowane naczynie wygładza się szyńcem i ewentualnie ozdabia rytem. Pracę kończy odcięcie gotowego naczynia drutem.
Naczynie odstawia się do powolnego suszenia. Po wyschnięciu wstawia się je do pieca garncarskiego i wypala przez kilkanaście godzin w temperaturze około 1000°C (temperatura oceniana jest na oko, na podstawie koloru płomienia i stanu „szkliwa”). Naczynia mogą być pokrywane kolorową glazurą. Istnieje też glina „samoutwardzalna” której po wyschnięciu nie trzeba wypalać.
Linki zewnętrzne [ edytuj | edytuj kod ]
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]
Garncarstwo
Garncarstwo
Garncarstwo to jeden z najstarszych rzemiosł. Jest to rękodzielniczy wyrób ceramicznych naczyń i przedmiotów codziennego użytku. Na ziemiach Polskich naczynia gliniane pojawiły się około 5400 lat p.n.e. W okolicach Biłgoraja pod koniec XIX wieku istniało 20 ośrodków garncarskich. Głównym surowcem była glina[1] oraz domieszki mineralne takie jak piasek i tłuczeń, które urozmaicały konstrukcje naczyń. Naczynia lepiono ręcznie a po wysuszeniu wypalano je w ognisku. Od ok. 300 roku p.n.e. zaczęto toczyć naczynia na kole garncarskim, a przygotowane w ten sposób wyroby ceramiczne wypalano w specjalnych piecach garncarskich.
Porcje gliny do przerobu ubija się młotem w „słup”, ze słupa sierpem odżyna się „strużyny”, strużyny zwija się w „pecyny”, które suszy się i miele. Czynności te powtarza się po kilka razy.
Koło garncarskie to urządzenie do formowania naczyń z gliny, składa się z dwóch tarcz umieszczonych na wspólnej pionowej osi. Garncarz, siedząc na ławie, popycha nogą dolny większy krąg. Porcje gliny wygniata się z wody tak jak ciasto i formuje się wałek. Z wałka garncarz odcina kawałek- klus, ciężkością odpowiedni do formowanego naczynia, nakłada na górną tarczę koła garncarskiego. Cały czas obracając kołem zwilżonym w wodzie rekami nadaje mu kształt kciukami. Wygniata otwór i formuje dno naczynia.
Uformowane naczynie wygładza się i ozdabia rytem. Gotowe naczynie odcina się drutem od podłoża.
Odcięte naczynie odstawia się do powolnego suszenia. Szybkie suszenie spowodowałoby zniekształcenie- zdeformowanie naczynia. Po wyschnięciu wstawia się je do pieca garncarskiego garncarskiego wypala przez kilkanaście godzin- dobę w temperaturze około 1000 C.
Charakterystyczna dla regionu Biłgoraja i Bidaczowa była ceramika siwa. Kolor naczynia zależał od tego, ile razy wypalany był garnek. Kolor siwy uzyskiwano po jednokrotnym wypalaniu, kolor czerwony po dwukrotnym.
Naczynia z gliny miały wszechstronne zastosowanie.
Najczęściej były to dzieże, dzbany i miski. Pod względem funkcji naczynia służyły do jedzenia i picia, gotowania i przygotowania pokarmów, noszenia wody lub mleka, przechowywania płynów, masła, smalcu czy śmietany.
Służyły również do zbierania jagód.
O wartościach artystycznych ceramiki decydował głównie kształt naczynia. Zdobnictwo było dyskretne.
Stosowano powszechnie technikę wyciskania ornamentów- „ząbków”, „dołków” w surowym naczyniu. Dekoracje te wykonywano palcem lub profilowanym kawałkiem drewna.
Zdobiono naczynia również poprzez nalepianie. Polegało ono na nakładaniu na ucho naczynia guzów, wałków lub ich połączenia, ślimacznic oraz motywów roślinnych.
Inną techniką zdobienia,najczęściej stosowaną, było gładzenie. Polegało ono na pocieraniu krzemieniem wyschniętego naczynia jeszcze przed wypaleniem. Rysy powstałe po wypaleniu nabierały srebrzystego połysku.
Technika ta stosowana była jedynie w zdobieniu siwaków.
W okolicach Biłgoraja do użytku codziennego stosowano również wyroby z Łążka Ordynackiego. Tamte wyroby były polewane i inaczej zdobione. Były to przeważnie misy i dzbanki. Na tych wyrobach ceramicznych typowymi elementami zdobniczymi były palmety, ptaki i spirale na dnach mis. Słupki przeplatane kropkami na ścianach, opaski z kropelkami, spirale i paprocie.
Obecnie na terenie Biłgorajszczyzny nie ma ani jednego garncarza, który zajmowałby się produkcją. Ostatni garncarz wytwarzający garnki w Bidaczowie Starym zmarł. Żyje jeszcze pani Katarzyna Wróbel, która zajmowała się garncarstwem, ale obecnie z powodu wieku nie jest już w stanie wytwarzać garnków.
[1] Glina powinna być jednorodna, bez grudek i zanieczyszczeń. Garncarz zaopatruje się w glinę jeszcze jesienią, aby w zimie dobrze się zlasowała.
Nie święci garnki lepią : Muzeum
Glina to wspaniałe tworzywo. Lepienie z niej różnych kształtów nie jest trudne i sprawia zarówno dzieciom jak i dorosłym wiele satysfakcji. Dużo trudniejsze jest toczenie naczyń z gliny na kole garncarskim, co w dawnych wiekach nie było zabawą lecz potrzebnym i szanowanym zajęciem. Gliniane garnki, butle, misy i dzbany, które wytwarzali garncarze, przez wieki służyły gospodyniom do gotowania i przechowywania potraw, a także podawania ich na stół. Najdłużej używano ich na wsi i tam też przetrwały do naszych czasów tradycyjne warsztaty garncarskie.
Praca garncarza nie była lekka. Najwięcej czasu i wysiłku wymagało przygotowanie gliny. Najpierw trzeba ją wydobyć z ziemi, czasem z dużej głębokości i zostawić do przemarznięcia. Następnie oczyścić z kamyków i korzeni, aby garnki nie „strzelały” w piecu, czyli żeby nie robiły się w nich dziury. Kolejny etap to wyrabianie gliny – musi stać się miękka i plastyczna. W tych żmudnych czynnościach współczesnemu garncarzowi pomagają maszyny, ale niegdyś strugano ją przy pomocy specjalnego noża, a wyrabiano depcząc bosymi nogami.
Kiedy surowiec ma odpowiednią konsystencję garncarz przystępuje do wykonania naczynia. Służyło do tego proste i pomysłowe urządzenie – koło garncarskie. Składa się ono z dwóch drewnianych tarcz, mniejszej u góry a większej u dołu, połączonych osią. Rzemieślnik wprowadza urządzenie w ruch popychając nogą dolną tarczę. Wtedy jednocześnie obraca się koło górne a wraz z nim porcja gliny, z której odpowiednimi ruchami rąk garncarz „toczy”, czyli modeluje zaplanowany kształt. Gotowe naczynia muszą dobrze wyschnąć, a potem wypala się je w specjalnym piecu w wysokiej temperaturze. Po wyjęciu z pieca wyroby będą szare, rudobrązowe lub białe w zależności od rodzaju gliny jakiej użył garncarz. Skąd się biorą naczynia zielone lub niebieskie? Kolory te można uzyskać pokrywając utwardzone garnki specjalną polewą – szkliwem, które po wypaleniu nadaje ceramice wybraną barwę i błyszczącą, śliską powierzchnię.
Wyroby dawnych mistrzów garncarskich, które oglądamy w muzeach etnograficznych zachwycają pięknymi kształtami. Garncarz modelując naczynie myślał o tym do czego będzie ono służyło. Dzban musiał mieć ucho i dziobek, bo służył do nalewania napojów, butla wąską szyjkę aby cenne płyny się nie wylały, a misa odpowiednią głębokość i średnicę w zależności od jej przeznaczenia. Garncarze starali się udoskonalać formy wytwarzanych przez siebie naczyń a najlepsze rozwiązania przekazywali z pokolenia na pokolenie. Naczynia gliniane z różnych regionów Polski możemy rozpoznać nie tylko po charakterystycznych dla nich formach, ale również po sposobie dekoracji. Najczęściej były malowane specjalnymi farbami lub zdobione rytem. Do najbardziej dekoracyjnych należą dzieła garncarzy z działającego od połowy XIX wieku do dziś warsztatu w Bolimowie koło Łowicza. Ich wyróżniająca cecha to malowane na kremowym tle ptaki i motywy roślinne.
W muzealnej kolekcji naczyń z tego ośrodka znajduje się talerz, z którym łączy się ciekawa historia. W karcie katalogowej tego obiektu czytamy, że trafił do zbiorów po II wojnie światowej. Sprzedający znalazł go w stanie nienaruszonym na zgliszczach Muzeum, które spłonęło w 1939 r. Talerz ten niewątpliwie wykonany przed wojną nie był jednak oznakowany muzealną sygnaturą. Może ten nowy w tamtym czasie wyrób był własnością przedwojennego muzealnika, który jadał na nim drugie śniadanie? Dziś nie gotujemy w glinianych naczyniach, ale wyroby współczesnych garncarzy często zdobią nasze domy, a warsztaty w Muzeum z ich udziałem cieszą się dużym zainteresowaniem.
Naczynia do pokolorowania:
tekst: Dorota Jarecka
kolorowanki: Anna Wielechowska-Olszak
Ciekawostki – GarnkiZeliwne.com
Teflonowe patelnie które opanowały polskie kuchnie są wprawdzie praktyczne w użyciu z uwagi na szybkie nagrzewanie i nieprzywieranie potraw, ale niestety okazuje się, że w czasie smażenia w wysokich temperaturach z teflonowej powierzchni mogą się uwalniać szkodliwe gazy, a drobinki teflonu z porysowanej powierzchni mogą kumulować się w organizmie przed czym ostrzegają światowe organizacje min. organizacja ekologiczna WWF. Dlatego jeżeli mamy takie patelnie w domu nie należy na nich smażyć w zbyt wysokich temperaturach i nie używać jeżeli powłoka jest porysowana.
Zanim wynaleziono teflon, smażono na patelniach ze stali bądź żeliwa. Takie patelnie (obecnie coraz modniejsze) były od zawsze dostępne w tradycyjnej polskiej kuchni. Nasze babcie najbardziej ceniły patelnie wytwarzane przez Cyganów. Dziś Cyganie wyrobem patelni się już nie zajmują. W naszym kraju są jeszcze firmy które wytwarzają takie tradycyjne patelnie ze stali niskowęglowej. Brak niklu w takich stalowych patelniach jest zaletą ale niestety również wadą. Dodatek niklu powoduje, że naczynia są błyszczące i staję się odporne na rdzewienie. Im większa zawartość niklu tym naczynia bardziej błyszczące ale niestety nikiel jest popularnym alergenem może wywoływać alergie u osób uczulonych.
Brak niklu ale również cyny czy innych dodatków wpływa na jedyną wadę patelni cygańskich jaką jest rdza, która może się pojawić przy braku natłuszczania i sporadycznym używaniu. Dlatego przed pierwszym użyciem należy koniecznie postąpić zgodnie z załączona instrukcją i nową patelnię po umyciu z fabrycznego natłuszczenia wypełnić w 2/3 solą i podgrzewać ok. 20 minut. Po usunięciu soli okaże się, że na powierzchni nowej patelni wytworzyła się brązowa otoczka zapobiegająca zarówno przywieraniu potraw jak i rdzewieniu patelni. Niemniej jednak, szczególnie póki mamy nowa patelnię, należy myć ją w gorącej wodzie a następnie osuszyć i natłuścić. Dokładne natłuszczanie jest ważne szczególnie przy nowej patelni, na której jeszcze nie wytworzyła się wystarczająca ochronna powłoczka. Odpowiednio użytkowane patelnie ze stali niskowęglowej okazują się być bardzo trwałe. Patelnie stalowe najlepiej nadają się do smażenia na tłuszczu. Nie jest wskazane podlewanie potraw wodą ani duszenie kwaśnych potraw czy przechowywanie jedzenia.
Tu pojawia się kolejny aspekt ważny dla użytkowników patelni stalowych czy patelni żeliwnych. Ścianki tych naczyń wydzielają małe dawki żelaza, które mogą przenikać do potraw. Nie jest to proces niebezpieczny, przeciwnie przy niedoborach tego pierwiastka przenikające do jedzenia zdrowe żelazo, może uzupełniać jego braki w organizmie. Szkodliwa kumulacja żelaza może nastąpić właściwie tylko wówczas gdy w naczyniach stalowych czy żeliwnych przechowujemy potrawy po usmażeniu, lub gdy przyrządzamy w nich potrawy kwaśne – co da się od razu wyczuć w potrawie, która ma metaliczny posmak. Naczynia stalowe wielokrotnie używane wydzielają mniej żelaza gdyż w trakcie smażenia tłuszczu w wysokich temperaturach utworzyła się już na ich ściankach warstwa ochronna.
Bardzo ważne jest z czego zrobione są nasze naczynia, gdyż każde z nich uwalnia związki, które potem spożywamy wraz z potrawą, nie mając na to żadnego wpływu. Wpływ natomiast mamy na to co przeniknie z naszego naczynia do posiłku – czy to będzie Poli(tetrafluoroetylen) – nazwa handlowa teflon, nikiel, aluminium czy żelazo.
Portal o kaflach, piecach, kominkach, garncarstwie i ceramice » O ceramice, garncarzach i zdunach… z 1926 roku
Ceramika. Garncarstwo, czyli sztuka wyrabiania naczyń z rozrobionej wodą gliny, stanowi jeden z najpierwszych objawów kultury ludzkiej. Człowiek pierwotny formował z gliny, rozrobionej wodą, pierwsze naczynia i urny, a susząc je na słońcu lub przy ognisku, otrzymywał wyroby, mające pewną trwałość. Gdy praktyka wykazała, że naczynia z wysuszonej gliny tracą swą formę i niszczą się przez zetknięcie z wodą, powstała konieczność udoskonalenia tej techniki. Szczęśliwy przypadek poddał zapewne myśl wypalania naczynia urobionego z gliny. Ponieważ zaś nawet naczynia z palonej gliny były przenikliwe dla płynów, więc równie ważną zdobyczą było wynalezienie polewy, glazury czyli szkliwa, którem pokrywa się wyroby garncarskie w celu uczynienia ich nieprzemakalnemi. Owe polewy udoskonalono dopiero w XI wieku po n. Chr., z chwilą wynalezienia polewy ołowianej. Dawne polewy były bowiem połączeniami soli alkalicznych z krzemionką, więc nie miały dostatecznego połysku, to też dopiero wprowadzenie polewy ołowianej, brak ten usuwało. Z czasem powstała również polewa cynowa, t. zw. emalja.
Ceramika polska przechodziła różne stadja rozwojowe. Już w zamierzchłej przeszłości lepiono z gliny garnki do gotowania, a także urny czyli popielnice; później zaczęto wytwarzać kafle i cegły do budowy kościołów, oraz t. zw. kamionki na przechowywanie piwa owsianego. Wyroby te były zrazu niezgrabne, bo garncarz czyli t. zw. zdun lepił naczynie w rękach i dopiero po wprowadzeniu kola zduńskiego robota dała się udoskonalić, a więc np. odpowiednio osadzić ucho przy garnkach i t. d. Dziś lud nasz używa już warsztatu garncarskiego, t.j. wspomnianego „koła zduńskiego”, które składa się z dwu krążków drewnianych, osadzonych na pionowej osi. Dolny krążek ma około l m. średnicy i służy do nadania całemu aparatowi ruchu obrotowego za pomocą nogi. Górny mały krążek jest przeznaczony do właściwego formowania. Na tym górnym krążku garncarz silnym rzutem ręki kładzie kawał gliny, utwierdza go na środku górnego wirującego krążka i ręcznie również formuje żądane naczynie. Ukształtowany garnek przylepiony jest dnem do krążka, więc się go oddziela cienkim drutem od tego krążka, a następnie ostrą drewnianą łopatką ustawia do osuszenia.
Do lepienia garnków używa się w Polsce różnej gliny, która też po wypaleniu nabiera odmiennego odcienia: barwy żółtej, czerwonej, prawie białej, cielistej, ciemnej lub przechodzącej w czarną. Polewa bywa rozmaita, lecz przeważnie zielona. W Polsce południowo -wschodniej istnieje ceramika przeważnie cynobrowa, a zarazem występują na tych obszarach typy prawie greckie, zarówno w kształtach, j ak i w zdobnictwie tej ceramiki. Inne znów naczynia, o szyjkach ozdobnych, a formie pękatej flaszki o uszach charakterystycznych – łączą się wyraźnie z obszarem południowo-słowiańskim; u nas zaś nawet niema zrozumienia dla specjalnej formy takiego naczynia.
Ornamentyka, jaka występuje na naszych naczyniach, jest niezwykle stara. Można więc zauważyć rozmaitego rodzaju plecionki, jakie mamy już w czasach przedhistorycznych; powstały one stąd, że dawne naczynia były plecione, później oblepione gliną, a ornament, jaki się przy tern na glinie wycisnął, pozostał i był stosowany nawet wtedy, gdy już tylko samej gliny używano do tworzenia garnków. Nadto, występują w dawnej ceramice linje faliste, ząbki, jodełka, a ozdoby te przetrwały dotąd na miskach i garnkach naszego np. w łomżyńskiem i powszechnie w Małopolsce. Szczególnie ozdobne są nasze miski. Zresztą naczynia mają różne kształty i ozdoby, a każde z nich nosi odrębną nazwę, jak baby, babki, rynki, rynienki, tygielki, tygle, garnki, garnuszki, dzbanki, dwojaki, dwojaczki i t. d. Oczywiście indywidualność garncarza uzależniona jest jeszcze od istniejących naturalnych warunków. Na wyrobienie pewnego typu naczyń wpływa gatunek gliny, jaki w danej okolicy panuje. Lubelskie posiada naczynia pięknie polewane, a ornament na misach, dzbanach i garnkach, odznacza się pięknem szkliwem kremowem, zielonem i złocistem. Wielce staranne są też wyroby andrychowskie i żywieckie, szczególnie dzbany o ciemnem szkliwie a kremowym ornamencie.
Bardzo piękne dzbany wyrabiają też garncarze z Bochni i Kołaczyc w JasieIskiem. Polewę mają one ciemno bronzową z jasnym ornamentem lub jasną polewę z ornamentem białym i ciemnym (ryc. 38). Na miskach polskich występuje zaś bardzo często charakterystyczny ornament ptaka, jak np. na misach częstochowskich (ryc. 39). Natomiast dzisiaj już bardzo rzadkie są naczynia, bańki i wazy, zdobione jednobarwnie na glinie niepolewanej ; spotyka się je jeszcze zwłaszcza na Litwie, a przypominają one zupełnie ceramikę przedhistoryczną. Można tez jeszcze w Małopolsce spotkać dzieże o czterech uszach, zrobione z czarnej gliny. W Kieleckiem wyrabia lud naczynia z surowej i niepolewanej gliny kremowej, a także dzbany i bańki bez uszu.
Naczynia gliniane, wyrabiane z czarnej lub szarej gliny, zowią się „siwakami”; częste są zwłaszcza w Polsce połudn.- wschodniej. Robią one wrażenie grafitowania, mimo, że do wyrobu ich grafitu zupełnie się nie używa. Ornament wyciskają garncarze na garnku drewienkiem, przed wypaleniem. Następnie wkładają garnki do pieca o zatkanym otworze i kominie, a węgiel, pochodzący z dymu, osadza się na całym garnku, ale niejednostajnie. W miejscach, nie posiadających lśniącej rysy, pochodzącej od drewienka, osadza się węgiel swobodnie, wsiąkając w pory wypalonej gliny; przeciwnie w miejscach rysy osadza się nierównie mniej węgla, a stąd rysowany drewienkiem ornament pozostaje lśniący na tle matowem.
Lud nasz wyrabia na koniec z gliny zabawki dla dzieci, szczególnie różnego rodzaju gliniane gwizdawki, sprzedawane na jarmarkach i odpustach. Sporządzone w sposób prosty i niedołężny, mają one kształt koguta, konia lub lalek. Gwizdawki te w jednych stronach polewają masą szklisto-żółtą, w innych zrobione są z jasnej gliny i zdobione przed wypaleniem jaskrawemi plamami. Wyrób takich piszczałek odpustowych rozwinięty jest szczególnie w Leżajsku. Innym rodzajem zabawek z ceramiki są dzwonki gliniane, sprzedawane podczas odpustu, w drugi dzień Wielkanocy na Zwierzyńcu pod Krakowem.
Niegdyś były powszechne typy garncarzy, którzy sprzedawali swe wyroby na wszystkich miejskich targowicach (ryc. 40). Dziś typy te prawie zupełnie znikły i jedynie po małych miasteczkach na odpustach i jarmarkach pojawia się taki zdun ze swemi garnkami. Jeszcze częściej jednak wiezie garncarz swe wyroby na wozie i mienia je po wsiach, dając garnek za miarę zboża, odpowiadającą jego wielkości.
Źródło : A.Fischer Lud polski: podręcznik etnografji Polski – 1926
키워드에 대한 정보 wytwarzal gliniane garnki i dzbany
다음은 Bing에서 wytwarzal gliniane garnki i dzbany 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Właściwości zdrowotne glinianych naczyń
- 동영상
- 공유
- 카메라폰
- 동영상폰
- 무료
- 올리기
Właściwości #zdrowotne #glinianych #naczyń
YouTube에서 wytwarzal gliniane garnki i dzbany 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Właściwości zdrowotne glinianych naczyń | wytwarzal gliniane garnki i dzbany, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
