당신은 주제를 찾고 있습니까 “systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania – prof. dr hab. Dorota Klus-Stańska: Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem?“? 다음 카테고리의 웹사이트 ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Centrum Nauki Kopernik 이(가) 작성한 기사에는 조회수 14,254회 및 좋아요 204개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 prof. dr hab. Dorota Klus-Stańska: Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem? – systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Wykład prof. dr hab. Doroty Klus-Stańskiej pt. \”Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem?\
systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Koncepcje: Pedagogika konstruktywistyczna – ABC Malucha
Konstruktywizm jest dosyć świeżą teorią, która dotyczy sposobu poznawania świata, a mianowicie tego, że wiedza nie jest odkrywana, …
Source: abcmalucha.net
Date Published: 8/1/2022
View: 2612
Konstruktywizm jako teoria uczenia się
Dla tych koncepcji spójne jest założenie konstruktywizmu, że ludzie uczą się w interakcji z otoczeniem, aktywnie konstruują wiedzę, …
Source: encyklopediadziecinstwa.pl
Date Published: 6/20/2021
View: 6971
Podejście konstruktywistyczne – LDC Scenariusze
Jest to jednocześnie teoria uczenia się i zdobywania wiedzy oraz nauczania. Pedagogika konstruktywistyczna wyrasta z doświadczeń psychologii poznawczej i …
Source: fabrykaprzyszlosci.pl
Date Published: 6/13/2021
View: 7311
Konstruktywizm w pedagogice | Przedszkole nr 22 w Gdyni
Głównym przedstawicielem konstruktywizmu pedagogicznego był profesor … Śliwerski B., Pedagogika tom 1 podstawy nauk o wychowaniu, wyd.
Source: www.przedszkole22.com.pl
Date Published: 4/4/2022
View: 9001
Refleksje 6/2016. Pedagogika konstruktywistyczna by … – Issuu
Najciekawszy wśród nich to „wychowanie do wartości” – we wcześniejszych … W pedagogicznej koncepcji konstruktywistycznej uwzględnia się …
Source: issuu.com
Date Published: 2/10/2021
View: 4026
Konstruktywizm komunikacyjny
dujemy poszczególne, konkretne stanowiska, np. konstruktywizm systemowy … tywistycznej, np. irrealizm Nelsona Goodmana czy koncepcję „językowego świa-.
Source: repozytorium.amu.edu.pl
Date Published: 4/4/2022
View: 949
Nowak Marian – Teorie i koncepcje wychowania – Docer.pl
Nowak Marian – Teorie i koncepcje wychowania – dokument [*.pdf] M. Nowak … systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 249 5.2.7.
Source: docer.pl
Date Published: 4/23/2022
View: 2015
PROBLEMY WCZESNEJ EDUKACJI PROBLEMY WCZESNEJ …
Bogusława Dorota Gołębniak, Konstruktywistyczna edukacja … Solomon 1994), jak też powstają koncepcje rozumienia edukacji i działania w …
Source: czasopisma.bg.ug.edu.pl
Date Published: 11/30/2021
View: 8211
Nowak Marian – Teorie i koncepcje wychowania – Docero.pl
Konstruować rzeczywistość wychowania: systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 249 5.2.7. Propozycja refleksyjnej teorii …
Source: docero.pl
Date Published: 7/12/2022
View: 6655
주제와 관련된 이미지 systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 prof. dr hab. Dorota Klus-Stańska: Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem?. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania
- Author: Centrum Nauki Kopernik
- Views: 조회수 14,254회
- Likes: 좋아요 204개
- Date Published: 2019. 1. 11.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=6GcsA7UgBYo
Co to znaczy konstruować rzeczywistość wychowania w oparciu o systemowe i konstruktywistyczne teorię wychowania?
Teoria J. Piageta bywa określana konstruktywizmem rozwojowo-poznawczym. Według niego wiedza jest aktywnie tworzona (konstruowana) przez uczącego się, a nie biernie odbierana z otoczenia. Natomiast, istotą rozwoju intelektualnego jest dynamiczne i ciągłe wzajemne oddziaływanie uczącego się i otoczenia (środowiska).
Co to jest Konstruktywizm w edukacji?
Konstruktywizm jest poglądem zakładającym, że ludzie (aktywnie poznając rzeczywistość, w której funkcjonują) nabywają wiedzę poprzez interakcje z otoczeniem. Jest to jednocześnie teoria uczenia się i zdobywania wiedzy oraz nauczania.
Na czym polega Konstruktywistyczna wizja edukacji dziecka?
Konstruktywistyczny model
Uczniowie uczą się w interakcji z otoczeniem, aktywnie konstruując własną wiedzę oraz wykorzystując wiedzę już posiadaną. Konstruktywizm jest określeniem myślenia o edukacji opartej na twórczej, poznawczej aktywności ucznia, na wychodzeniu od jego wiedzy i przekonań.
Co oznacza rozumieć rzeczywistość wychowania?
Codzienność wychowania rozumiana jest tutaj jako taka przestrzeń, której właściwości są źródłem aktywności podejmowanych przez osoby w niej funkcjonują- ce oraz szczególny fenomen, którego istota uobecnia się w myślach i działaniach człowieka.
Jaka jest zależność między teorią a praktyka w działalności wychowawczej?
Teoria pedagogiczna dostarcza uzasadnień działań praktycznych, zachowania poszczegól- nych podmiotów edukacji oraz znaczenia i funkcji jej środków. Wspiera praktyków w ich codzien- nej pracy. Dostarcza przesłanek i uzasadnień własnych decyzji. Jest bazą integracji myślenia i działania.
Co to Konektywizm?
Teoria konektywizmu zakłada, że decyzje podejmujemy na podstawie określonego zasobu informacji, ale ten nieustannie zmienia się. Ciągle dołączają do niego nowe informacje. Kluczową kompetencją jest rozróżnianie (krytyczne myślenie), co jest istotne, a co nie jest ważne.
Koncepcje: Pedagogika konstruktywistyczna
Konstruktywizm jest dosyć świeżą teorią, która dotyczy sposobu poznawania świata, a mianowicie tego, że wiedza nie jest odkrywana, ale wytwarzana. Konstruktywistyczne podejście zauważa się w każdej dziedzinie życia m.in. w badaniach naukowych, w edukacji, w mediach, w komunikacji, itp.
Głównym przedstawicielem konstruktywizmu pedagogicznego jest Ernst von Gasersfeld (1917-2010). Był to profesor psychologii poznawczej, który wykładał i prowadził badania w latach 70 i 80 XX w. Nazywany jest ojcem radykalnego konstruktywizmu i uważał, że do prawidłowego rozwoju zainteresowań dziecka i zdobywania wiedzy, konieczne jest stworzenie odpowiedniej przestrzeni edukacyjnej.
Radykalny konstruktywizm, głosi tezę, że świat, w którym żyjemy, zawdzięczamy sobie samym. W podejściu konstruktywistycznym, zauważamy różnicę, przede wszystkim w stosunku do relacji pomiędzy wiedzą a rzeczywistością.
W książce z 1995 roku pt. „Sztuka poznania i uczenia się” von Glasersfeld opisuje zasadnicze cechy konstruktywizmu radykalnego, odwołując się do trzech faktów. Po pierwsze, stawania się konstruktywistą dzięki wzrastaniu w trzech językach i spotykaniu inteligentnych ludzi. Po drugie, osobistej analizy dzieł filozofów i idei, na których opiera się myślenie konstruktywistyczne. Po trzecie, demonstracji żywotności myślenia konstruktywistycznego w konfrontacji z głównymi problemami filozofii, psychologii oraz pedagogiki.
Charakterystyczną cechą konstruktywizmu jest przekraczanie tradycyjnie wyznaczonych granic dyscyplin i subdyscyplin naukowych.
Podstawy konstruktywizmu radykalnego von Gasersfelda, tworzone są w oparciu o poglądy Jeana Piageta, i tak twierdzenie, iż „inteligencja organizuje świat, ograniczając samą siebie”, oznacza radykalne konstruktywistyczne żądanie: poznanie nie dotyczy już „obiektywnej” ontologicznej rzeczywistości, ale wyłącznie porządku i organizacji doświadczeń w świecie przeżywania. Zgodnie z konstruktywistycznym sposobem myślenia, pojęcie użyteczności w zakresie doświadczenia zastępuje tradycyjne pojęcie prawdy, które określa „właściwe” odzwierciedlenie rzeczywistości.
Podstawowe zasady radykalnego konstruktywizmu wg Ernsta von Glasersfelda (w oparciu o teorie rozwojowe Piageta):
Wiedza nie jest przyswajana pasywnie – ani przez narządy zmysłów, ani przez komunikację.
Wiedza jest aktywnie tworzona przez myślący podmiot, ma charakter subiektywny i własny. Dzieję się tak, ponieważ wiedza nie jest obiektywna i ponadosobowa, ale zawsze jest czyjaś.
Funkcja poznania ma charakter przystosowawczy, i to w biologicznym sensie tego słowa, oraz jest ukierunkowana na zgodność lub użyteczność.
Poznanie służy organizacji doświadczania świata przez podmiot, a nie poznaniu obiektywnej rzeczywistości ontologicznej.
Każde porozumiewanie się, uczenie się i rozumienie, to ciągła budowa i interpretacja przeżywającego podmiotu.
Konstruktywizm – „teoria parasola”
Von Glasersfeld twierdzi, że konstruktywizm był tworzony przez różnych ludzi, z różnych powodów, dlatego też można powiedzieć, że pod jednym konstruktywistycznym parasolem spotkali się różni przedstawiciele odmiennych dyscyplin naukowych. Wywodzą się oni przede wszystkim z: cybernetyki, psychologii rozwojowej i komunikacyjnej oraz biologii.
Horst Siebert dostrzega pod tym „parasolem” m.in. następujące podejścia:
Neurobiologia (Humberto Maturana, Francisco Varela).
Psychologia poznawcza (Ernst von Glasersfeld).
Teoria komunikacji (Paul Watzlawick).
Cybernetyka (Heinz von Foerster).
Teoria systemowa (Niklas Luhmann).
Na podstawie wymienionych teorii Siebert konstruuje tezy i kluczowe pojęcia konstruktywizmu.
Konstruktywistyczne przeformułowanie pedagogiki
Pedagogika konstruktywistyczna dokonuje nowej interpretacji podstawowych pojęć pedagogicznych, tj. wychowanie, kształcenie, uczenie się, nauczanie i wiedza.
Wychowanie rozumiane jest, jako wprowadzenie do odpowiedzialnego kierowania samym sobą. Kształcenie to obserwacja drugiego porządku konstrukcji rzeczywistości. Uczenie się to pojmowanie różnic. Nauczanie to inscenizacja produktywnych perturbacji. Wiedza jest istotnym, znaczącym doświadczeniem.
Nowe orientacje pedagogiki konstruktywistycznej (wg Horsta Sieberta):
Od lekkiej różnicy prawidłowy/fałszywy do głównej różnicy istotności i wykonalności.
Od normatywności do interpretatywności i refleksyjności.
Od przekazywania wiedzy i prawdy do inscenizacji perturbacji i metaobserwacji.
Od odzwierciedlenia świata do tworzenia rzeczywistości.
Od standaryzacji do pojmowania różnic i przeformułowania.
Od homogeniczności do pluralizmu.
Od wychowania i wykwalifikowania do samosterowania i autoodniesienia.
Od dydaktyki pouczania do dydaktyki umożliwiania.
Konstruktywistyczne rozumienie w zakresie pedagogiki można podsumować w następujący sposób: Wszyscy jesteśmy zdolni do nauki, jednak nie dajemy się pouczać. Nie uczymy się wtedy, kiedy powinniśmy, ale wtedy, kiedy chcemy. Zmieniamy swoje zachowanie tylko pod warunkiem, że chcemy się zmienić i istnieje ku temu okazja. To nie instytucje socjalizacyjne uspołeczniają, ale odmienności.
Nauka jako konstrukcja światów życia
Postulaty konstruktywistyczne znalazły szerokie zastosowanie w dydaktyce. Zgodnie z poglądami Sieberta, teza, według której ludzie nie odtwarzają świata, lecz go konstruktywnie tworzą, ma ogromne znaczenie dla lekcji, gdyż nie uczymy się tego, co jest nauczane. Treści programu nauczania są impulsami, które pojmujemy, interpretujemy, uzupełniamy oraz asymilujemy lub odpieramy w sposób samowytwarzający się, autoreferencyjny i selektywny. Nauczający mogą uzasadnić istotność danych treści, jednak to uczący się podejmuje decyzję i jest odpowiedzialny za to, czego się uczy, a czego nie. Jeśli człowiek uczy się czegoś pod przymusem, wiedza ta pozostaje pozorna i powierzchowna.
W pedagogice konstruktywistycznej ważne jest zwrócenie uwagi na różnorodność treści, jakie dzieci przyswajają. Jednolita tematyka prowadzi do myślenia jednokierunkowego i nie poszerza wiedzy. Dlatego należy dostarczać dzieciom różnorodnych bodźców. Należy także oddziaływać na wewnętrzną motywację dziecka oraz na możliwość samodzielnego rozwiązywania popełnianych błędów, które stanowi najcenniejszą wiedzę i satysfakcję dziecka.
Zarzuty wobec pedagogiki konstruktywistycznej
Krytyka konstruktywizmu dotyczy zarówno brakującego rozróżnienia pomiędzy poznaniem potocznym a poznaniem naukowym, jak i zaniedbania roli struktur społecznych i ekonomicznych. Nie można odróżnić naukowego tworzenia wiedzy od poznania potocznego (możliwe jest jedynie stopniowe rozróżnienie). Ponieważ wiedza z konstruktywistycznego punktu widzenia jest wiedzą skonstruowaną, musi się wykazać, jako „wykonalna” lub „nadająca się do operacjonalizacji”.
Konstruktywizm jako teoria uczenia się – Encyklopedia Dzieciństwa
Z Encyklopedia Dzieciństwa
Konstruktywistyczna perspektywa uczenia się ma swoje źródła w nurcie socjologicznym- konstruktywizmie. Prezentuje wiedzę jako formę umysłowej reprezentacji, jako konstrukcję umysłu ludzkiego. W niej wiedza nie istnieje niezależnie od „tego, kto wie”, ale istotny jest sam proces zdobywania wiedzy. Akcentowana jest aktywność uczącego się, w wyniku której buduje swoją rzeczywistość[1]. Uczący się aktywnie konstruuje własną wiedzę, jest budowniczym struktur własnej wiedzy a nie jedynie rejestratorem informacji przekazanych przez nauczyciela[2].
Konstruktywistyczna teoria uczenia się podkreśla przede wszystkim aktywność jednostki w zdobywaniu wiedzy. Jednocześnie zdobywanie wiedzy jest procesem, który odbywa się w ciągłej interakcji z otoczeniem i konfrontacji ze samym sobą, aby w efekcie doprowadzić do rekonstrukcji obrazu własnego świata. Nurt ten przeciwstawia się założeniu, że rzeczywistość istnieje niezależnie od obserwatora i może być odkrywana poprzez zastosowanie serii systematycznych kroków, a wiedza o świecie jest względnie niezależna od podmiotu poznającego.
Podstawę teoretyczną konstruktywistycznej perspektywy uczenia się tworzą prace J. Piageta, L. Wygotskiego, J. S. Brunera.
Teoria J. Piageta bywa określana konstruktywizmem rozwojowo-poznawczym. Według niego wiedza jest aktywnie tworzona (konstruowana) przez uczącego się, a nie biernie odbierana z otoczenia[3]. Natomiast, istotą rozwoju intelektualnego jest dynamiczne i ciągłe wzajemne oddziaływanie uczącego się i otoczenia (środowiska). Jednakże nie jest to bierny proces przystosowania się do środowiska. To nie środowisko nadaje kształt dziecku, lecz ono samo aktywnie dąży do jego zrozumienia. Bada, manipuluje i analizuje przedmioty i ludzi we własnym otoczeniu[4]. Wiedza i struktury poznawcze uczącego się rozwijają się w jego umyśle. J. Piaget zauważył, że dziecko produkuje osobiste koncepcje poznawanej rzeczywistości. Powstają one dzięki konfrontacji pojęć należących do systemu wiedzy jednostki z wizjami oferowanymi jej przez otoczenie, w tym zwłaszcza przez instytucje kształcące. W ich wyniku struktury umysłowe (schematy poznawcze) dziecka ulegają nieustannym przekształceniom, a odbywa się to drogą asymilacji (adaptacji) i akomodacji znaczeń[5].
Głównym założeniem Wygotskiego jest, że rozwój umysłowy to proces społeczno-kulturowy[6]. Zatem ludzkie poznanie ma także charakter społeczny, a umysł człowieka, który pośredniczy między światem zewnętrznym a indywidualnym doświadczeniem rozwija się dzięki uczestniczeniu w społecznych działaniach. W przeciwieństwie do J. Piageta, L. Wygotsky uważał, że dziecko buduje swoją wiedzę w oparciu o społeczne interakcje a nie w wyniku prywatnych poszukiwań[7]. Dziecko nadaje znaczenia nowym doświadczeniom dzięki poznanemu językowi, ale także uwzględniając kulturowy kontekst. Rozwój poznawczy człowieka, który polega na doskonaleniu kulturowo osadzonych struktur symbolicznych odbywa się na trzech poziomach:
– kulturowym- rozwijające się struktury poznawcze są kulturowym produktem powstającym dzięki relacjom z innymi ludźmi, we wczesnym okresie rozwoju zwłaszcza z rodzicami, opiekunami
– interpersonalnym- jest możliwy dzięki interakcjom z osobami posiadającymi określoną wiedzę, umiejętności i inne kompetencje. Nauczyciel, jako osoba bardziej kompetentna, funkcjonując w określonym kontekście kulturowym przekazuje dziecku narzędzia kulturowe niezbędne do jego aktywności intelektualnej (np. kod językowy). A zatem wszelkie zdolności intelektualne dziecka, zanim zostaną przez nie przyswojone (zinternalizowane), pojawiają się najpierw podczas współpracy i negocjacji z członkami społeczności uczących się
– indywidualnym- dziecko jest raczej współtwórcą swojego rozwoju, niż biernym odbiorcą doświadczeń innych osób[8].
Według J.S. Brunera, istotą rozwoju umysłowego człowieka są zmiany zachodzące w zakresie technik posługiwania się umysłem (np. rozwój mowy), które jednostka zdobywa poprzez przekazywane kulturowo doświadczenie. Podkreślanie znaczenia przekazu kulturowego jest spójne z przekonaniem L. Wygotskiego, iż ludzkie właściwości są historycznie ukształtowane. Bruner twierdzi, że istotą intelektualnej aktywności jest społeczne negocjowanie znaczeń nadawanych rzeczywistości. Rozpatrując uczenie się w kategoriach odkrywania, inwencji i wykraczania poza ustalone informacje zwraca uwagę na kulturowy charakter tego procesu, w którym zachodzi negocjowanie znaczeń i dzielenie się wiedzą w kulturze. Zatem uczenie się nie jest jedynie funkcją receptywną jednostki, dzięki której otrzymuje ona informacje o otaczającej rzeczywistości, lecz uczestniczeniem w konstruowaniu społecznego świata oraz wspólnej kultury[9]. Człowiek w procesie poznania jest konstruktorem i aktywnym interpretatorem nowych znaczeń nadawanych rzeczywistości. Trudno jest kontrolować jego operacje myślowe z zewnątrz, dlatego w dużej mierze są one wykonywane nieświadomie[10].
Dla tych koncepcji spójne jest założenie konstruktywizmu, że ludzie uczą się w interakcji z otoczeniem, aktywnie konstruują wiedzę, wykorzystując wiadomości już posiadane. Nie rejestrują informacji, ale budują struktury wiedzy z dostępnych informacji. W konsekwencji konstruktywizm akcentuje proces, w wyniku którego uczący się tworzą i rozwijają własną wiedzę[11].
Reasumując, można przyjąć założenia konstruktywizmu jako teorii wiedzy i poznawania:
wiedza nie jest „poza nami” i nie czeka, aby być odkrytą, rzeczywistość nie istnieje oddzielnie od obserwatora, jest to jedność, to obserwator tworzy znaczenie tego, co widzi a dalej wiedzę, o tym, co widzi, świat w którym żyje;
opierając się na współczesnej psychologii, filozofii i antropologii, teoria ta opisuje wiedzę czasowo zdeterminowaną, rozwojową, wewnętrznie konstruowaną, kulturowo i społecznie uwarunkowaną;
wiedza jest konstrukcją, zbudowaną przez podmiot poznający, ale jest ona także konstruowana społecznie;
wiedza nie składa się wyłącznie z faktów, zasad i teorii wyprowadzanych z obserwacji zjawisk i zdarzeń, wiedza to także zdolność wykorzystywania informacji w racjonalny sposób; wiedza wreszcie to także uczucia i interpretacje; wiedza to wreszcie nieustanna interpretacja znaczenia zdarzeń i zjawisk[12].
Podejściu konstruktywistycznemu odpowiadają metody aktywizujące oraz twórcze a w szczególności praca grupowa. Jednocześnie nie wyklucza metod podających. Zasady konstruktywizmu w pedagogicznym działaniu podają Jacquelin Brooks oraz Martin Brooks[13].
Stawianie problemów odpowiednich (czyli np.: atrakcyjnych) dla uczniów. Organizowanie nauczania wokół podstawowych pojęć: problemy, pytania czy sytuacje. Uczniowie/studenci bardziej angażują się w zagadnienia prezentowane całościowo. Dla wielu osób uczących się budowanie z bardzo szczegółowych zagadnień całości z omawianych odrębnie części jest wielką trudnością. Poszukiwanie i docenianie uczniowskiego punktu widzenia w procesie kształcenia. Świadomość uczniowskiej wiedzy potocznej (osobistych punktów widzenia i przekonań) pozwala nauczycielom na osadzanie czynności uczenia się bardziej w kontekście wiedzy uczniów, będzie ona wtedy dla nich bardziej znacząca.
Nauczyciel według konstruktywizmu w edukacji powinien inspirować i akceptować autonomię uczniów oraz ich inicjatywy w uczeniu się. Także stwarzać klimat i inspirować uczących się do stawiania pytań, do projektowania działań, które odpowiadałyby na te pytania. Nauczyciel konstruktywistyczny interesuje się, próbuje poznać rozumienie pojęć przez uczniów, zanim przedstawi im własne rozumienie danych pojęć. Takie postępowanie sprzyja rozwijaniu odpowiedzialności za własne uczenie się. Wykorzystuje surowe dane, podstawowe źródła wraz z innymi materiałami fizycznymi oraz interaktywnymi. Pozwala to uczniowi na budowanie własnego rozumienia badanych zagadnień, formułowanie uogólnień, by móc konfrontować je z innymi opiniami. Angażuje uczących się w doświadczenia, mogące powodować konflikty z przyjętymi przez nich założeniami. Pielęgnuje naturalną ciekawość uczniów, jako najcenniejszy motyw samodzielnego uczenia się. W edukacji konstruktywistycznej mówi się o teachable moments – czyli krytycznych momentach w uczeniu się czy raczej sposobnych momentach do uczenia się. To są właśnie te momenty zaciekawienia, które prowadzą uczniów do zdobywania pokładów nowej wiedzy[14].
Kieszonka: W kontekście sformułowanych wyżej twierdzeń dotyczących wiedzy i poznawania, podstawowe tezy konstruktywizmu jako teorii uczenia się brzmią następująco: – nie jest to teoria nauczania – ale może sugerować zupełnie inne podejście do nauczania, – jest to teoria wiedzy i uczenia się, opisuje zarówno to, co się wie, ale także, w jaki sposób dochodzi się do wiedzy; – uczenie się z takiej perspektywy jest samoregulacyjnym procesem zmagania się z konfliktem między istniejącymi, osobistymi modelami świata a docierającymi informacjami z zewnątrz – uczenie się to proces konstruowania nowych modeli i reprezentacji świata za pomocą narzędzi kulturowych i symboli; jest to proces nieustannego negocjowania znaczeń poprzez uczenie się, pracę w grupie i dyskurs[15]. – w konstruktywizmie zakłada się nieco odmienne rozumienie środowiska uczenia się, środowisko to także wszystko to, co uczestniczy w konstruowaniu nowej wiedzy o świecie, to wiedza uprzednia, styl poznawczy uczącego się, a także relacje między uczącym się a przedmiotem poznawania
. Konstruktywizm jako teoria nauczania podkreśla, że wiedza nie jest „obiektywna” i ponadosobowa, ale zawsze jest „czyjaś”. To uczeń konstruuje swój system wiedzy przez całe życie dzięki zdolności do organizowania i reorganizowania doświadczeń, strukturyzowania i restrukturyzowania ich w określonym kontekście społeczno-kulturowym[16]. Zatem tak ważna jest kultura i to, w jaki sposób zachodzą interakcje pomiędzy uczącymi się, a nauczającymi w określonym kontekście kulturowym. D. Klus-Stańska zaznacza, że to ma daleko idące konsekwencje dla metodologii i teorii wszystkich dyscyplin naukowych, w tym dydaktyki, a dla tej ostatniej dodatkowo tworzy nowe konteksty definiowania wiedzy, będącej ośrodkiem praktycznych działań dydaktycznych szkoły, oraz strategii jej intencjonalnego opracowywania[17]. Literatura:
Bee H., Psychologia rozwoju człowieka, Poznań: Wyd. Zysk i S-ka 2004 Bruner J..S., Haste H., Making sense. The child’s construction of the world, New York: Methuen 1987 Dylak S., Konstruktywizm jako obiecująca perspektywa kształcenia nauczycieli www.cen.uni.wroc.pl/teksty/konstrukcja.pdf, [dostępne: 9.07.2015] Gofron B., Konstruktywistyczne ujęcie procesu uczenia się, [w:] „Periodyk Naukowy Akademii Polonijnej” 2013 nr 1(7) Klus-Stańska D., 2010. Dydaktyka wobec chaosu pojęć i zdarzeń. Warszawa Maruszewski T.,. Psychologia poznania. Gdańsk: GWP 2001 Piaget J., Studia z psychologii dziecka, Warszawa: PWN 1966 Schaffer H. R., Psychologia dziecka, Warszawa: PWN, 2006
Autorka hasła:
dr Kamila Zdanowicz-Kucharczyk, Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna
Przypisy:
Konstruktywizm w pedagogice
Konstruktywizm w pedagogice
Głównym przedstawicielem konstruktywizmu pedagogicznego był profesor psychologii poznawczej Ernest von Glaserdfelg zwany często ojcem radykalnego konstruktywizmu, który swoje założenia opierał przede wszystkim na poglądach Jeana Piageta. Uważał on, iż aby dziecko prawidłowo rozwijało swoje zainteresowania oraz zdobywało nową wiedzę, niezbędne jest stworzenie odpowiedniej przestrzeni edukacyjnej. Konstruktywizm pojawił
się w oświeceniu na skutek kryzysu modelu nauki i wiedzy. Opiera się on przede wszystkim na najnowszych badaniach w zakresie psychologii oraz neurologii. Ernest von Glaserdfelg zapytany kiedyś o definicję radykalnego konstruktywizmu powiedział: „Konstruktywizm nie jest kościołem, który ma swój katechizm, lecz był tworzony przez różnych ludzi z różnych powodów”. Podstawowych założeń konstruktywizmu można również szukać w założeniach pedagogiki Lwa S. Wygotskiego, Johna Deweya oraz Jerome’a Brunera.
W myśl konstruktywizmu uczenie się jest procesem, w którym człowiek musi samodzielnie wyregulować granice pomiędzy istniejącymi osobistymi reprezentacjami świata, a informacjami, które napływają do niego z zewnątrz. Dlatego to właśnie jednostka jest odpowiedzialna za tworzenie wiedzy oraz konstruowanie znaczenia. „Czynniki społeczne zdolne są ingerować w ów proces tylko o tyle, o ile mogą burzyć równowagę struktur, przyczyniając się tym samym do wywołania dysonansu poznawczego”. Konstruktywiści przeciwstawiają się twierdzeniu, iż najlepszą wiedzą jest wiedza zdobyta z podręczników, czy też wiedza przekazana przez nauczyciela. Wiadomości przekazane w taki sposób mają bardzo małą wartość i często giną w krótkim czasie. Najlepszą wiedzę uczeń zdobywa wówczas, gdy proces uczenia się opiera na własnej wiedzy. Działania praktyczne, doświadczenia pozwalają zbadać mu to, co go najbardziej nurtuje, czego nie jest pewien. Celem uczenia się nie jest zapamiętanie gotowej odpowiedzi, natomiast ważne jest konstruowanie jej. „O ile w edukacji monologowej zabiegi nauczyciela koncentrują się wokół przyswajania przez uczniów ustalonych znaczeń tworzących wiedzę publiczną, o tyle edukacja dialogowa zmierza do tego, by dziecko nauczyło się eksplorować własną pulę doświadczeń, dokonywać na nich zabiegów interpretacyjnych, wczytywać w nie nowe znaczenia, doszukiwać się w nich głębszych sensów itd.”. Dorota Klus-Stańska za pomocą kontrastu ukazała jakie różnice powstają między edukacją monologową, czyli taką, w której uczeń korzysta z podanej oraz uprzednio przygotowanej wiedzy, a edukacją dialogową, w której wiedzę zdobywa się poprzez rozmowy, doświadczenia. Niestety dialog nauczyciela z uczniem nie zawsze będzie przebiegał tak, jak zakłada scenariusz. Nauczyciel musi być przygotowany na odpowiedzi: „nie wiem”, „nie rozumiem” i pogłębiać temat nawet wtedy, iż końcowy rezultat nie spełni oczekiwań wychowanka i rozczaruje go. Dlatego: „Celem uczącego się jest budowa (konstrukcja) lub przebudowa (rekonstrukcja) dotychczasowej wiedzy. Nadając znaczenie, uczący musi się skupić na konkretnych sytuacjach i rozumieć nie tylko fakty, lecz także kontekst, w którym są one osadzone”.
John Dewey kategorycznie przeciwstawiał się podawaniu dzieciom gotowej, wcześniej uformowanej przez nauczyciela wiedzy. „Wszelki fakt, czy należny do arytmetyki, do geografii czy gramatyki, jeśli się nie wiąże z tym, co rzeczywiście i głęboko zainteresowało dziecko w życiu, nieprawnie zajmuje miejsce w jego umyśle. Nie jest bowiem samą rzeczywistością, ale tylko nazwą pewnej rzeczywistości, która mogłaby być przeżyta, jako doświadczenie, gdyby były spełnione potrzebne do tego warunki. A te warunki nie mogą być spełnione, gdy się podaje nagle dziecku wiadomości, które kto inny zdobył, i gdy się żąda od niego wysiłku, aby i ono posiadło je ze swej strony”.
Podobnie Jerome Bruner najbardziej cenił wiedzę zdobytą metodą doświadczeń. Twierdził, iż: „Jeżeli […] doskonałość intelektualna jest najbardziej własnym dobrem człowieka, to także jego najbardziej osobistą widzą będzie ta, którą sam odkrył”.
Małgorzata Sławińska przekonuje, iż błędy jakie dzieci popełniają w czasie procesu uczenia się nie są oceniane negatywnie, a wręcz przeciwnie zmuszają dzieci do pogłębienia, odnalezienia poprawnej odpowiedzi. Samodzielne rozwiązywanie popełnianych błędów przynosi zarówno najcenniejszą wiedzę, jaki i wielką satysfakcję.
Konstruktywiści dużą uwagę poświęcają na to, aby treści jakie dzieci przyswajają były różnorodne. Zadania, problemy nie mogą być o takiej samej tematyce, ponieważ nie poszerza to wiedzy, a wręcz przeciwnie zmusza do myślenia jednokierunkowego. Aby zajęcia były ciekawe należy umiejętnie dobrać cele, metody, formy, treści nauczania oraz zadbać o to, żeby uruchomić jak najwięcej bodźców.
Bardzo ważnym aspektem w konstruktywistycznej teorii uczenia się jest odwołanie do wewnętrznej motywacji dziecka. Osobiste zainteresowania, pasje oraz ciekawość świata jest niezbędna w prawidłowym rozwoju dziecka. Dlatego przy konstruowaniu scenariusza, nauczyciel powinien główną uwagę kłaść właśnie na powyższy aspekt.
Opracowała
mgr Anna Byk
Bibliografia:
Dernowska U., Działania nauczyciela a wiedza pojęciowa uczniów, wyd. Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2008.
Klus-Stańska D., Konstruowanie wiedzy w szkole, wyd. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2000.
Klus-Stańska D., Szczepska-Pustkowska M., Pedagogika wczesnoszkolna, wyd. Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2009.
Pilch T. (red.), Encyklopedia Pedagogiczna, wyd. Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa 2003.
Sławińska M., Konstruowanie wiedzy na zajęciach w przedszkolu, wyd. Impuls, Kraków 2010.
Śliwerski B., Pedagogika tom 1 podstawy nauk o wychowaniu, wyd. Gdańskie Wydawnictwo Pedagogiczne, Gdańsk 2006.
Konstruktywizm jako teoria uczenia się – Encyklopedia Dzieciństwa
Z Encyklopedia Dzieciństwa
Konstruktywistyczna perspektywa uczenia się ma swoje źródła w nurcie socjologicznym- konstruktywizmie. Prezentuje wiedzę jako formę umysłowej reprezentacji, jako konstrukcję umysłu ludzkiego. W niej wiedza nie istnieje niezależnie od „tego, kto wie”, ale istotny jest sam proces zdobywania wiedzy. Akcentowana jest aktywność uczącego się, w wyniku której buduje swoją rzeczywistość[1]. Uczący się aktywnie konstruuje własną wiedzę, jest budowniczym struktur własnej wiedzy a nie jedynie rejestratorem informacji przekazanych przez nauczyciela[2].
Konstruktywistyczna teoria uczenia się podkreśla przede wszystkim aktywność jednostki w zdobywaniu wiedzy. Jednocześnie zdobywanie wiedzy jest procesem, który odbywa się w ciągłej interakcji z otoczeniem i konfrontacji ze samym sobą, aby w efekcie doprowadzić do rekonstrukcji obrazu własnego świata. Nurt ten przeciwstawia się założeniu, że rzeczywistość istnieje niezależnie od obserwatora i może być odkrywana poprzez zastosowanie serii systematycznych kroków, a wiedza o świecie jest względnie niezależna od podmiotu poznającego.
Podstawę teoretyczną konstruktywistycznej perspektywy uczenia się tworzą prace J. Piageta, L. Wygotskiego, J. S. Brunera.
Teoria J. Piageta bywa określana konstruktywizmem rozwojowo-poznawczym. Według niego wiedza jest aktywnie tworzona (konstruowana) przez uczącego się, a nie biernie odbierana z otoczenia[3]. Natomiast, istotą rozwoju intelektualnego jest dynamiczne i ciągłe wzajemne oddziaływanie uczącego się i otoczenia (środowiska). Jednakże nie jest to bierny proces przystosowania się do środowiska. To nie środowisko nadaje kształt dziecku, lecz ono samo aktywnie dąży do jego zrozumienia. Bada, manipuluje i analizuje przedmioty i ludzi we własnym otoczeniu[4]. Wiedza i struktury poznawcze uczącego się rozwijają się w jego umyśle. J. Piaget zauważył, że dziecko produkuje osobiste koncepcje poznawanej rzeczywistości. Powstają one dzięki konfrontacji pojęć należących do systemu wiedzy jednostki z wizjami oferowanymi jej przez otoczenie, w tym zwłaszcza przez instytucje kształcące. W ich wyniku struktury umysłowe (schematy poznawcze) dziecka ulegają nieustannym przekształceniom, a odbywa się to drogą asymilacji (adaptacji) i akomodacji znaczeń[5].
Głównym założeniem Wygotskiego jest, że rozwój umysłowy to proces społeczno-kulturowy[6]. Zatem ludzkie poznanie ma także charakter społeczny, a umysł człowieka, który pośredniczy między światem zewnętrznym a indywidualnym doświadczeniem rozwija się dzięki uczestniczeniu w społecznych działaniach. W przeciwieństwie do J. Piageta, L. Wygotsky uważał, że dziecko buduje swoją wiedzę w oparciu o społeczne interakcje a nie w wyniku prywatnych poszukiwań[7]. Dziecko nadaje znaczenia nowym doświadczeniom dzięki poznanemu językowi, ale także uwzględniając kulturowy kontekst. Rozwój poznawczy człowieka, który polega na doskonaleniu kulturowo osadzonych struktur symbolicznych odbywa się na trzech poziomach:
– kulturowym- rozwijające się struktury poznawcze są kulturowym produktem powstającym dzięki relacjom z innymi ludźmi, we wczesnym okresie rozwoju zwłaszcza z rodzicami, opiekunami
– interpersonalnym- jest możliwy dzięki interakcjom z osobami posiadającymi określoną wiedzę, umiejętności i inne kompetencje. Nauczyciel, jako osoba bardziej kompetentna, funkcjonując w określonym kontekście kulturowym przekazuje dziecku narzędzia kulturowe niezbędne do jego aktywności intelektualnej (np. kod językowy). A zatem wszelkie zdolności intelektualne dziecka, zanim zostaną przez nie przyswojone (zinternalizowane), pojawiają się najpierw podczas współpracy i negocjacji z członkami społeczności uczących się
– indywidualnym- dziecko jest raczej współtwórcą swojego rozwoju, niż biernym odbiorcą doświadczeń innych osób[8].
Według J.S. Brunera, istotą rozwoju umysłowego człowieka są zmiany zachodzące w zakresie technik posługiwania się umysłem (np. rozwój mowy), które jednostka zdobywa poprzez przekazywane kulturowo doświadczenie. Podkreślanie znaczenia przekazu kulturowego jest spójne z przekonaniem L. Wygotskiego, iż ludzkie właściwości są historycznie ukształtowane. Bruner twierdzi, że istotą intelektualnej aktywności jest społeczne negocjowanie znaczeń nadawanych rzeczywistości. Rozpatrując uczenie się w kategoriach odkrywania, inwencji i wykraczania poza ustalone informacje zwraca uwagę na kulturowy charakter tego procesu, w którym zachodzi negocjowanie znaczeń i dzielenie się wiedzą w kulturze. Zatem uczenie się nie jest jedynie funkcją receptywną jednostki, dzięki której otrzymuje ona informacje o otaczającej rzeczywistości, lecz uczestniczeniem w konstruowaniu społecznego świata oraz wspólnej kultury[9]. Człowiek w procesie poznania jest konstruktorem i aktywnym interpretatorem nowych znaczeń nadawanych rzeczywistości. Trudno jest kontrolować jego operacje myślowe z zewnątrz, dlatego w dużej mierze są one wykonywane nieświadomie[10].
Dla tych koncepcji spójne jest założenie konstruktywizmu, że ludzie uczą się w interakcji z otoczeniem, aktywnie konstruują wiedzę, wykorzystując wiadomości już posiadane. Nie rejestrują informacji, ale budują struktury wiedzy z dostępnych informacji. W konsekwencji konstruktywizm akcentuje proces, w wyniku którego uczący się tworzą i rozwijają własną wiedzę[11].
Reasumując, można przyjąć założenia konstruktywizmu jako teorii wiedzy i poznawania:
wiedza nie jest „poza nami” i nie czeka, aby być odkrytą, rzeczywistość nie istnieje oddzielnie od obserwatora, jest to jedność, to obserwator tworzy znaczenie tego, co widzi a dalej wiedzę, o tym, co widzi, świat w którym żyje;
opierając się na współczesnej psychologii, filozofii i antropologii, teoria ta opisuje wiedzę czasowo zdeterminowaną, rozwojową, wewnętrznie konstruowaną, kulturowo i społecznie uwarunkowaną;
wiedza jest konstrukcją, zbudowaną przez podmiot poznający, ale jest ona także konstruowana społecznie;
wiedza nie składa się wyłącznie z faktów, zasad i teorii wyprowadzanych z obserwacji zjawisk i zdarzeń, wiedza to także zdolność wykorzystywania informacji w racjonalny sposób; wiedza wreszcie to także uczucia i interpretacje; wiedza to wreszcie nieustanna interpretacja znaczenia zdarzeń i zjawisk[12].
Podejściu konstruktywistycznemu odpowiadają metody aktywizujące oraz twórcze a w szczególności praca grupowa. Jednocześnie nie wyklucza metod podających. Zasady konstruktywizmu w pedagogicznym działaniu podają Jacquelin Brooks oraz Martin Brooks[13].
Stawianie problemów odpowiednich (czyli np.: atrakcyjnych) dla uczniów. Organizowanie nauczania wokół podstawowych pojęć: problemy, pytania czy sytuacje. Uczniowie/studenci bardziej angażują się w zagadnienia prezentowane całościowo. Dla wielu osób uczących się budowanie z bardzo szczegółowych zagadnień całości z omawianych odrębnie części jest wielką trudnością. Poszukiwanie i docenianie uczniowskiego punktu widzenia w procesie kształcenia. Świadomość uczniowskiej wiedzy potocznej (osobistych punktów widzenia i przekonań) pozwala nauczycielom na osadzanie czynności uczenia się bardziej w kontekście wiedzy uczniów, będzie ona wtedy dla nich bardziej znacząca.
Nauczyciel według konstruktywizmu w edukacji powinien inspirować i akceptować autonomię uczniów oraz ich inicjatywy w uczeniu się. Także stwarzać klimat i inspirować uczących się do stawiania pytań, do projektowania działań, które odpowiadałyby na te pytania. Nauczyciel konstruktywistyczny interesuje się, próbuje poznać rozumienie pojęć przez uczniów, zanim przedstawi im własne rozumienie danych pojęć. Takie postępowanie sprzyja rozwijaniu odpowiedzialności za własne uczenie się. Wykorzystuje surowe dane, podstawowe źródła wraz z innymi materiałami fizycznymi oraz interaktywnymi. Pozwala to uczniowi na budowanie własnego rozumienia badanych zagadnień, formułowanie uogólnień, by móc konfrontować je z innymi opiniami. Angażuje uczących się w doświadczenia, mogące powodować konflikty z przyjętymi przez nich założeniami. Pielęgnuje naturalną ciekawość uczniów, jako najcenniejszy motyw samodzielnego uczenia się. W edukacji konstruktywistycznej mówi się o teachable moments – czyli krytycznych momentach w uczeniu się czy raczej sposobnych momentach do uczenia się. To są właśnie te momenty zaciekawienia, które prowadzą uczniów do zdobywania pokładów nowej wiedzy[14].
Kieszonka: W kontekście sformułowanych wyżej twierdzeń dotyczących wiedzy i poznawania, podstawowe tezy konstruktywizmu jako teorii uczenia się brzmią następująco: – nie jest to teoria nauczania – ale może sugerować zupełnie inne podejście do nauczania, – jest to teoria wiedzy i uczenia się, opisuje zarówno to, co się wie, ale także, w jaki sposób dochodzi się do wiedzy; – uczenie się z takiej perspektywy jest samoregulacyjnym procesem zmagania się z konfliktem między istniejącymi, osobistymi modelami świata a docierającymi informacjami z zewnątrz – uczenie się to proces konstruowania nowych modeli i reprezentacji świata za pomocą narzędzi kulturowych i symboli; jest to proces nieustannego negocjowania znaczeń poprzez uczenie się, pracę w grupie i dyskurs[15]. – w konstruktywizmie zakłada się nieco odmienne rozumienie środowiska uczenia się, środowisko to także wszystko to, co uczestniczy w konstruowaniu nowej wiedzy o świecie, to wiedza uprzednia, styl poznawczy uczącego się, a także relacje między uczącym się a przedmiotem poznawania
. Konstruktywizm jako teoria nauczania podkreśla, że wiedza nie jest „obiektywna” i ponadosobowa, ale zawsze jest „czyjaś”. To uczeń konstruuje swój system wiedzy przez całe życie dzięki zdolności do organizowania i reorganizowania doświadczeń, strukturyzowania i restrukturyzowania ich w określonym kontekście społeczno-kulturowym[16]. Zatem tak ważna jest kultura i to, w jaki sposób zachodzą interakcje pomiędzy uczącymi się, a nauczającymi w określonym kontekście kulturowym. D. Klus-Stańska zaznacza, że to ma daleko idące konsekwencje dla metodologii i teorii wszystkich dyscyplin naukowych, w tym dydaktyki, a dla tej ostatniej dodatkowo tworzy nowe konteksty definiowania wiedzy, będącej ośrodkiem praktycznych działań dydaktycznych szkoły, oraz strategii jej intencjonalnego opracowywania[17]. Literatura:
Bee H., Psychologia rozwoju człowieka, Poznań: Wyd. Zysk i S-ka 2004 Bruner J..S., Haste H., Making sense. The child’s construction of the world, New York: Methuen 1987 Dylak S., Konstruktywizm jako obiecująca perspektywa kształcenia nauczycieli www.cen.uni.wroc.pl/teksty/konstrukcja.pdf, [dostępne: 9.07.2015] Gofron B., Konstruktywistyczne ujęcie procesu uczenia się, [w:] „Periodyk Naukowy Akademii Polonijnej” 2013 nr 1(7) Klus-Stańska D., 2010. Dydaktyka wobec chaosu pojęć i zdarzeń. Warszawa Maruszewski T.,. Psychologia poznania. Gdańsk: GWP 2001 Piaget J., Studia z psychologii dziecka, Warszawa: PWN 1966 Schaffer H. R., Psychologia dziecka, Warszawa: PWN, 2006
Autorka hasła:
dr Kamila Zdanowicz-Kucharczyk, Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna
Przypisy:
키워드에 대한 정보 systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania
다음은 Bing에서 systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 prof. dr hab. Dorota Klus-Stańska: Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem?
- 동영상
- 공유
- 카메라폰
- 동영상폰
- 무료
- 올리기
prof. #dr #hab. #Dorota #Klus-Stańska: #Jak #stawać #się #konstruktywistycznym #nauczycielem?
YouTube에서 systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 prof. dr hab. Dorota Klus-Stańska: Jak stawać się konstruktywistycznym nauczycielem? | systemowe i konstruktywistyczne koncepcje wychowania, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
