당신은 주제를 찾고 있습니까 “system projekcji filmów z trzech kamer – \”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” (2021) – FILM DOKUMENTALNY – LEKTOR PL [DDK KINO DOKUMENTALNE PL]“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 DDK KINO DOKUMENTALNE PL 이(가) 작성한 기사에는 조회수 40,481회 및 좋아요 447개 개의 좋아요가 있습니다.
W Cineramie stosowano nie jeden, a aż trzy projektory, kierowane na różne części ekranu. Projektory były ze sobą sprzężone, by utrzymać synchronizację trzech różnych wideo, składających się w jeden duży obraz.
Table of Contents
system projekcji filmów z trzech kamer 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 \”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” (2021) – FILM DOKUMENTALNY – LEKTOR PL [DDK KINO DOKUMENTALNE PL] – system projekcji filmów z trzech kamer 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
\”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” / FILM DOKUMENTALNY / POLSKI LEKTOR / PRODUKCJA/KRAJ/ROK: USA/KANADA 2021 / CZAS PROJEKCJI FILMU: 99 MIN./
WSTĘP/OPIS/STRESZCZENIE:
Koncepcja, że żyjemy w rzeczywistości zaprogramowanej przez komputery, nie jest nowa. Ponad 40 lat temu tę tezę wysunął Philip K. Dick, geniusz literatury science fiction. Została ona spopularyzowana przez braci Wachowskich w filmie \”Matrix\”. Teoria symulacji nadal ma wielu zwolenników. Rodney Ascher oddaje im głos w swoim intrygującym dokumencie filmowym, stawiając zasadnicze pytanie czy jesteśmy uwięzieni w matriksie? Oto jest pytanie! Teza, że żyjemy w rzeczywistości zaprogramowanej przez komputery, nie jest nowa a w dzisiejszych czasach staje się coraz bardziej prawdopodobna jak twierdzą zwolennicy teorii spiskowych. Warto obejrzeć, polecam.
system projekcji filmów z trzech kamer 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z …
Hasło „technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych” posiada 1 definicję krzyżówkową w słowniku.
Source: krzyzowka.net
Date Published: 8/4/2022
View: 5561
Rozwiązanie do projekcji 3D – Sony Pro
Dwuobiektywowy system 3D do pojedynczego projektora lub dwuprojektorowe systemy z technologią 3D do … Systemy kamer sieciowych … Projekcja filmów 3D.
Source: pro.sony
Date Published: 1/30/2021
View: 8783
Definicja I Znaczenie Cinerama
«system projekcji filmów dwuwymiarowych z trzech kamer jednocześnie, na półkolistym ekranie, dający złudzenie trójwymiarowości» …
Source: slownik.one
Date Published: 5/25/2022
View: 8395
Kino cyfrowe – Wikipedia, wolna encyklopedia
digital cinema, d-cinema) – użycie technologii cyfrowej w celu dystrybucji i wyświetlania filmów w kinach. Filmy mogą być dostarczane do kin z użyciem twardych …
Source: pl.wikipedia.org
Date Published: 11/10/2022
View: 817
Projekcja Le Petit Chef: mapowanie wizualne na stołach …
Nowy sposób myślenia o mappingu wizualnym. Początkowo projekcja dotyczyła tylko dania głównego. Film zdobył taką popularność w serwisie YouTube (4,3 miliona …
Source: business.panasonic.pl
Date Published: 10/27/2022
View: 5074
Kino 3D – frwiki.wiki
Do projekcji wypukłej filmu na taśmie wykorzystano kilka technik. … w postprodukcji dwóch obrazów z dwóch kamer na jednym filmie (system jednopasmowy).
Source: pl.frwiki.wiki
Date Published: 6/16/2022
View: 3318
HISTORIA FILMU – Historia sztuki
Muybrge skonstruował system 24 stereoskopowych kamer fotograficznych … W latach 1895-96 powstało kilka niezależnych systemów projekcji filmów.
Source: www.historiasztuki.com.pl
Date Published: 6/1/2021
View: 4495
film szerokoekranowy – Encyklopedia PWN
film, którego projekcja wymaga ekranu szerszego niż standardowy (1 : 1,33). … Obecnie w użyciu znajdują się 3 podstawowe rodzaje systemów …
Source: encyklopedia.pwn.pl
Date Published: 8/27/2022
View: 3472
주제와 관련된 이미지 system projekcji filmów z trzech kamer
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 \”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” (2021) – FILM DOKUMENTALNY – LEKTOR PL [DDK KINO DOKUMENTALNE PL]. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 system projekcji filmów z trzech kamer
- Author: DDK KINO DOKUMENTALNE PL
- Views: 조회수 40,481회
- Likes: 좋아요 447개
- Date Published: 2021. 10. 12.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=CxXqx969fxw
Cinerama — zapomniany przodek IMAX-a, który zmienił branżę filmową. Odtwarzał filmy w 146 stopniach
Cinerama była bardzo skomplikowana i zaawansowana technicznie, co przekładało się na jakość, ale też powodowało wiele problemów. Rozwój systemu był bardzo trudny, a tworzenie dostosowanych do niego treści drogie i czasochłonne
Idąc do kina, wybieramy nie tylko film, ale też technologię jego rejestrowania i wyświetlania. Do wyboru mamy najczęściej seans zwykły lub IMAX. Większość z nas kojarzy, że w przypadku tego drugiego nie tylko ekran, ale i wyświetlany na nim obraz jest większy, a sama jakość wyższa. Standard IMAX jest z nami już od późnych lat 60. XX w., ale pewnie niewiele osób wie, że miał całkiem ciekawego przodka, który jak na swoje czasy był zaskakująco zaawansowany technicznie i skomplikowany. Cinerama, bo tak się nazywał, miał wprowadzić do kin nową jakość panoramicznego obrazu, mającą według twórców “zrewolucjonizować technikę filmowego opowiadania historii”.
By zrozumieć, co było wyjątkowego w Cineramie, musimy najpierw pochylić się nad kwestią rejestrowania obrazu. Gdy Edison i Dickson w 1892 r. stworzyli taśmę filmową, założyli, że jej szerokość będzie wynosić 35 mm. Nie oznacza to jednak, że cała ta przestrzeń jest przeznaczona na klatkę, bo dochodzą do tego również perforacje. To sprawia, że maksymalna dostępna przestrzeń wynosiła 24,89 mm, którą trzeba przeznaczyć i na obraz, i na dźwięk. Od początku kina stosowano sporo różnych formatów obrazu, ale pierwszym standardem był format akademii 1,37:1 o klatce filmowej o wysokości czterech otworów perforacji. Praktycznie wszystkie filmy do 1952 r. były rejestrowane w ten sposób.
W pewnym momencie format stał się po prostu przestrzały, a wytwórnie szukały sposobu na jak najlepszy sposób rejestrowania i wyświetlania treści panoramicznych. Rozwijano technologię formatów anamorficznych, pozwalających na rejestrację obrazu panoramicznego na standardowym filmie 35 mm. Ze względu na duże ograniczenia samej taśmy, nie było to rozwiązanie idealne, ze względu na samo pole widzenia. Cinerama ten problem eliminowała, zapewniając doświadczenia, których próżno było szukać gdzieś indziej.
Co było takiego specjalnego w Cineramie, że nawet po latach przyciąga uwagę? Film w tradycyjnym kinie wyświetlany jest przez pojedynczy projektor, odtwarzający go z pojedynczej taśmy filmowej. Sam ekran jest delikatnie zakrzywiony, by ułatwić ogarnięcie go wzrokiem. W Cineramie wyglądało to zgoła odmiennie. Ekran był bardzo mocno zakrzywiony, by w ten sposób zapewnić pole widzenia na poziomie aż 146 stopni. Co więcej, nie był ciągłą powierzchnią — zamiast tego stosowano w nim setki pionowych pasów o szerokości około 22 mm wyglądających jak pionowe żaluzje. Ułożone były one w taki sposób do publiczności i względem siebie, by ograniczyć odbijanie się światła od ekranu. Ta kwestia miała ogromne znaczenie z powodu samego wyświetlania obrazu.
Foto: Gordon Werner / flickr
W Cineramie stosowano nie jeden, a aż trzy projektory, kierowane na różne części ekranu. Projektory były ze sobą sprzężone, by utrzymać synchronizację trzech różnych wideo, składających się w jeden duży obraz. Oczywiście niezbędny był też odpowiednio spreparowany materiał, który można było w ten sposób wyświetlić. By go uzyskać, połączono ze sobą trzy kamery na taśmę 35 mm z obiektywami 27 mm. Każda z nich rejestrowała jedną trzecią zdjęcia — środkowa kamera na wprost, a dwie pozostałe w układzie krzyżowym, czyli lewa prawą część obrazu, a prawa lewą część. Kamery były ustawione względem siebie pod kątem 48 stopni i dokładnie w tej samej konfiguracji ustawiano projektory w kinie.
Obraz był nie tylko trzy razy szerszy niż normalnie, ale przy okazji również wyższy, bo wynosił nie cztery, a aż sześć otworów perforowanych kliszy. Według historyków filmów współczynnik proporcji obrazu wynosił 2.59:1 lub 2.65:1, choć w sieci pojawiają się też błędne informacje o proporcjach 3:1. Dzięki temu widz miał wrażenie, że film go otacza, co dodatkowo potęgował świetny system dźwiękowy. Cinerama jako jedna z pierwszych wykorzystywała wielościeżkowy dźwięk magnetyczny, który podczas seansu odtwarzany był na pięciu głośnikach umieszczonych za ekranem, dwóch bocznych i jednym znajdującym się na końcu sali. Do poprawnej prezentacji materiału potrzebny był inżynier dźwięku, który kierował ścieżkami zgodnie ze scenariuszem.
Foto: Juan Monroy / flickr
Projekcje filmów Cinerama były ogromny wydarzeniem, porównywanym często z premierami sztuk teatralnych. Sama widownia gościła na seansach w strojach wyjściowych. Pierwsza pokaz filmu przy pomocy tej techniki miał miejsce 30 września 1952 r. w Broadway Theatre w Nowym Jorku, a na inauguracji zjawiło się wiele ważnych osobistości, wliczając w to gubernatora stanu Thomasa E. Deweya czy potentata branży filmowej Louisa B. Mayera.
Ze względu na skomplikowanie systemu, do prezentacji filmów potrzebne były odpowiednio przystosowane kina. Nie wszędzie istniały bowiem fizyczne możliwości do odtworzenia materiału. Co ciekawe, powstały nawet dedykowane super kina Cinerama. Pierwsza taka konstrukcja stanęła w Denver i była wyposażona w ekran o wymiarach 32 na 11 m, który mogło podziwiać nawet 814 widzów. Niestety nie dotrwała do dzisiaj, bo zburzoną ją w 1994 r. by zrobić miejsce na księgarnię. Obecnie są tylko trzy kina na świecie — w Los Angeles, Seattle i Bradford w Anglii, które nadal mogą wyświetlać pierwszą wersję Cineramy. Mówimy o pierwszej, bo twórcy byli w pewnym momencie zmuszeni zmienić swoje podejście do stosowania trzech projektorów.
Foto: Wikimedia Commons
Jak wspomnieliśmy, projekt Cineramy jest skomplikowany i wiele rzeczy może pójść nie po myśli operatorów w kinie. Sporym problemem była wspomniana już synchronizacja urządzeń. Jeśli pojawiły się problemy, to przerwa i dostrojenie przyrządów zajmowało nawet kilkadziesiąt minut. Łatwo przewidzieć, jakie były wtedy reakcje widzów. Problematyczne było również naprawianie taśm, czy samo filmowanie – nie istniała nawet opcja stosowania obiektywów zmiennoogniskowych. Oryginalne filmy Cinerama nie mają też żadnych scen ze zbliżeniami, bo w takim przypadku pola widzenia kamer nie pokrywały się ze sobą.
Specyficzny sposób nagrywania filmów powodował szczególnie duże problemy podczas scen z rozmawiającymi aktorami. Ci musieli patrzeć nie na swojego rozmówcę, ale w inne, wyraźnie określone miejsce. W innym wypadku na filmie wyglądałoby, że patrzą obok siebie, a nie na siebie. Wielu widzów narzekało też na widoczne łączenia między paskami ekranu, a także na drgania obrazu, które udało się po czasie zminimalizować, ale nigdy ich do końca nie wyeliminowano. Przede wszystkim jednak Cinerama była droga, co przekładało się na liczbę produkowanych tytułów.
Foto: MIT-Libraries / flickr
Po wejściu na rynek systemu Ultra Panavision 70, w którym stosowano już taśmę 70 milimetrową, zdecydowano się zrezygnować z nagrywania wideo systemem złożonym z trzech kamer i przejść na nowszą technologię. Wiązało się to niestety z utraceniem świetnego pola widzenia, z którego znana była Cinerama. Pomimo odejścia w cień i oddania pola innym standardom, nadal wiele filmów było reklamowanych zgodnością z Cineramą. Dość powiedzieć, że tak można było obejrzeć choćby film Nienawistna Ósemka, wydany przecież niedawno, bo w 2015 r. Cały czas żywe jest też kino studyjne, a niektóre małe kina zaczęły się wręcz specjalizować w seansach Cinerama. Część z nich adaptuje treści przygotowane przy wykorzystaniu innej, podobnej techniki Cinemiracle, i przenosi je do wersji cyfrowych.
Choć Cinerama wniosła powiew świeżości do branży filmowej, to jednak jako technologia nie była w stanie obronić. Co więcej, sami jej twórcy w pewnym stopniu się do tego przyczynili. Zamiast rozwijać platformę, zajęli się dystrybucją filmów, wydając m.in. pojedyncze taśmy 35 mm, kierowane do tradycyjnym kin. W pewnym momencie pałeczkę przejął IMAX, który nie oddał jej aż chwili obecnej. To po części kontynuator tradycji zapoczątkowanej przez Cineramę, choć na pewno nie aż tak “panoramiczny”, jak ona.
technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych • Hasło do krzyżówki • Krzyzowka.NET
Dodaj nowe hasło do słownika Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych” możesz je dodać za pomocą formularza poniżej.
Pamiętaj, aby nowe opisy były krótkie i trafne.
Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe musi zostać zweryfikowane przez moderatorów. x
Hasło krzyżówkowe „technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych” w leksykonie krzyżówkowym
W naszym leksykonie szaradzisty dla hasła „technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych” znajduje się 1 opis do krzyżówki. Jeżeli znasz inne definicje dla hasła „technika projekcji filmu panoramicznego równocześnie z trzech taśm filmowych” możesz dodać je za pomocą formularza znajdującego się w zakładce Dodaj nowy. Pamiętaj, aby opisy były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe musi zostać zweryfikowane przez moderatorów.
Rozwiązanie do projekcji 3D
Projekcja filmów 3D
Dzięki naszym rozwiązaniom do projekcji 3D operatorzy kin zyskują sprzęt najwyższej jakości, który pozwala zapewnić widzom jeszcze lepszą rozrywkę. Tu prezentujemy karty sygnałów wejściowych, obiektywy zmiennoogniskowe, zapasowe lampy i inne produkty.
Kino cyfrowe – Wikipedia, wolna encyklopedia
[1]. Transmisję nadaje stacja Kibice oglądający w kinie w technologii HDTV mecz angielskich piłkarzy. Transmisję nadaje stacja HD-1Kino cyfrowe (ang. digital cinema, d-cinema) – użycie technologii cyfrowej w celu dystrybucji i wyświetlania filmów w kinach. Filmy mogą być dostarczane do kin z użyciem twardych dysków, pojemnych nośników optycznych lub transmitowane przez satelitę i wyświetlane za pomocą cyfrowego projektora połączonego z serwerem. W tradycyjnym kinie film jest dystrybuowany na taśmie filmowej i wyświetlany za pomocą zwykłego projektora.
Na koniec 2007 roku na świecie było zainstalowanych 6456 zestawów kina cyfrowego (z czego 4650 w USA), roczny wzrost wyniósł 115 procent[2]. Według analityków rynku kinowego w 2013 roku niemal połowa kin na świecie przekształci się w kina cyfrowe[3].
Kino cyfrowe stosunkowo łatwo można przystosować do wyświetlania filmów w technologii trójwymiarowej (kino cyfrowe 3D). Cyfryzacja kin doprowadziła też do popularyzacji kin 4D.
W tym artykule oznaczenie 2K oraz 4K oznaczają obraz o rozdzielczości poziomej odpowiednio 2048 na 1080 pikseli i 4096 na 2160 pikseli.
Organizacja Digital Cinema Initiatives (którą utworzyło w marcu 2002 roku siedem głównych studiów filmowych: The Walt Disney Company, 20th Century Fox, Metro-Goldwyn-Mayer[4], Paramount Pictures, Sony Pictures Entertainment, Universal Studios, Warner Bros. Pictures) opublikowała 20 lipca 2005 roku specyfikację kina cyfrowego w wersji 1.0, zawierającą szczegóły dotyczące systemów wyposażenia i projekcji w kinie oraz procesu przygotowania, kompresji, pakowania, transportu i bezpieczeństwa filmów. Po włączeniu kilkuset poprawek 7 marca 2008 roku wydana została wersja 1.2 standardu[5]. W uzupełnieniu do specyfikacji DCI organizacja National Association of Theatre Owners (NATO) przygotowała dokument Digital Cinema System Requirements[6]. Dokument ten opisuje między innymi użycie sieci czy automatyczne dostarczanie klucza.
Format danych [ edytuj | edytuj kod ]
Zgodnie ze specyfikacją DCI obraz jest kompresowany z użyciem standardu JPEG 2000 zawartego w normie ISO/IEC 15444–1 i wykorzystuje przestrzeń barw CIEXYZ. Dźwięk jest kodowany w formacie Broadcast Wave (24 bity, próbkowanie 48 kHz lub 96 kHz). Domyślnym zestawem znaków służącym do wyświetlania napisów jest ISO Latin-1, możliwe jest użycie różnych czcionek oraz pełnego zestawu znaków Unicode. Istnieje także możliwość dodania plików graficznych w formacie PNG przesłaniających oryginalny obraz całkowicie lub częściowo (kanał alfa), które można wykorzystać np. do tworzenia skomplikowanych graficznie podpisów i tytułów w obcym języku. Całość jest umieszczana w kontenerze multimedialnym DCP, zgodnym z MXF, z maksymalną wielkością strumienia danych 250 Mbit/s i kodowana szyfrem AES z kluczem o długości 128 bitów. Trzygodzinny film z maksymalnym bitrate (250Mbit/s) wraz z dźwiękiem, dodatkowymi reklamami o długości dwudziestu minut w tej samej rozdzielczości, napisami i trzema tysiącami plików PNG zajmuje 377,3 GB[7].
Jednym z zabezpieczeń pozwalającym wykryć w którym kinie i o której godzinie została nagrana nielegalna kopia jest dodanie do obrazu i dźwięku generowanego w czasie rzeczywistym „znaku szczególnego”, składającego się z 35 bitów. Zawiera on 16-bitowy sygnał czasu odświeżany co piętnaście minut (zerowany co roku) i 19-bitową informację o lokalizacji (524 000 możliwości). Znak musi się znajdować w każdym pięciominutowym segmencie filmu. Musi być niewidoczny/niesłyszalny dla widza i zdolny do przetrwania po nagraniu kamerą z niskim bitrate, konwersji cyfrowo-analogowej, zmniejszeniu rozmiaru, przycinaniu, konwersji formatu itp[7].
Specyfikacja DCI dotycząca cyfrowych projektorów określa trzy standardy wyświetlania: 2K (rozmiar obrazu 2048×1080 pikseli) z prędkością 24 klatek na sekundę, 4K (4096×2160) z prędkością 24 klatek na sekundę oraz 2K z prędkością 48 klatek na sekundę. Serwer z projektorem 2K wyświetla materiał 4K po zmniejszeniu rozdzielczości. Wiodącą techniką wyświetlania obrazu stosowaną w cyfrowych projektorach jest Digital Light Processing opracowana przez Texas Instruments, która wykorzystuje chipy wyposażone w miniaturowe ruchome lustra – DMD. Trzy firmy zakupiły licencję na wykorzystywanie DLP w swoich projektorach: Christie Digital Systems, Barco i NEC. Z DLP konkuruje technologia LCoS opracowywana przez Sony i JVC.
Źródło materiału [ edytuj | edytuj kod ]
W kinie cyfrowym mogą być wyświetlane zarówno filmy nakręcone na tradycyjnej taśmie filmowej 35 mm (które jednak wcześniej muszą zostać poddane procesowi digitalizacji, polegającemu na skanowaniu taśmy w odpowiedniej rozdzielczości 2K, 4K, 6K czy 8K), jak i nakręcone kamerami cyfrowymi. Po pojawieniu się kamer HD i później 2K niektórzy z operatorów i reżyserów zdecydowali się kręcić filmy z użyciem kamer cyfrowych, z pominięciem etapu analogowego (taśmy). W ten sposób swoje filmy zarejestrowali między innymi:
Istnieją kamery cyfrowe rejestrujące obraz w rozdzielczości 6K RAW takie jak RED Epic[8], 5K RAW, takie jak RED Scarlet[8], 4K RAW, takie jak RED One[8], Blackmagic Production Camera[9], Sony PMW-F55[10], Canon EOS C500[11], Dalsa Origin[12]. Coraz popularniejsze przy produkcji filmów niskobużdetowych stają się lustrzanki cyfrowe, które przy użyciu odpowiedniego oprogramowania i rekorderów potrafią rejestrować 2K RAW.
Kino cyfrowe 3D [ edytuj | edytuj kod ]
Główne systemy wyświetlania filmów 3D w kinach cyfrowych korzystające z jednego projektora to RealD Cinema, MasterImage, XpanD oraz Dolby 3D Digital Cinema. W przeciwieństwie do analogowych kin IMAX w tych technologiach, dzięki triple flash[13], można oglądać pełnometrażowe filmy całkowicie w trójwymiarze bez zmęczenia oczu i bólu głowy. Wszystkie techniki (zwłaszcza korzystające ze zwykłych ekranów XpanD i Dolby 3D) redukują ilość światła, jaka dociera do oka widza, co ogranicza maksymalną wielkość ekranu[14].
RealD Cinema [ edytuj | edytuj kod ]
Okulary systemu RealD
Wykorzystuje sterowany elektronicznie polaryzator Z-screen oraz zjawisko polaryzacji kołowej. System ten (tak jak i systemy wykorzystujące polaryzacje liniową – jak np. Imax i Imax Digital) wymaga użycia ekranu srebrnego (zapewniającego niezmienną polaryzację światła po jego odbiciu od powierzchni ekranu), co podnosi koszty instalacji oraz może stwarzać nieprzyjemne dla widza wrażenie silnej kierunkowości ekranu, tzw. hot spot.Rozwiązanie wymaga zastosowania niedrogich, pasywnych okularów polaryzacyjnych, które po projekcji widzowie mogą zabrać do domu[potrzebny przypis]. Pierwszym filmem wyświetlanym w tej technologii był Kurczak Mały w listopadzie 2005 roku[15]. W listopadzie 2007 roku, gdy premierę miał Beowulf, firma RealD poinformowała o przekroczeniu liczby 1100 systemów zainstalowanych na świecie. Według szacunków w 2009 roku miała sięgnąć 4–5 tysięcy[16]. W marcu 2011 roku firma poinformowała o 15000 zainstalowanych systemów na świecie[17]
Zasada działania jest identyczna jak dla systemu RealD. Wykorzystywane jest zjawisko polaryzacji kołowej, jednak zamiast polaryzatora elektronicznego stosuje się polaryzator pasywny w postaci wirującego koła złożonego z dwóch naprzemiennych połówek (jedna polaryzuje w lewo, druga w prawo). System ten również wymaga użycia srebrnego ekranu, co podnosi koszty instalacji oraz stwarza nieprzyjemne dla widza wrażenie silnej kierunkowości ekranu, tzw. hot spot. Okulary mogą być jedno-, lub wielorazowe.
Technologia opracowana przez amerykańską firmę NuVision. Wykorzystuje aktywne okulary ze szkłami wykonanymi z paneli ciekłokrystalicznych, które naprzemiennie są otwierane i zamykane, a więc przez krótką chwilę tylko jedno z oczu widzi obraz wyświetlany na ekranie. Okulary sterowane są sygnałem podczerwieni emitowanym z kabiny projekcyjnej i odbitym od ekranu. Ponieważ system nie wymaga ingerencji we wnętrzu projektora (emitery sygnału instalowane są przy okienkach projekcyjnych) przeniesienie systemu z sali na salę jest możliwe w 5 minut. Zmierzona przez firmę Harkness Screens skuteczność świetlna systemu wynosi około 18%, stąd konieczność używania ekranów o wyższym współczynniku odbicia[18].
Dolby 3D Digital Cinema [ edytuj | edytuj kod ]
Technologia została opracowana przez firmę Dolby Laboratories. Pierwszy pokaz filmu wyświetlanego w Dolby 3D Digital Cinema miał miejsce 19 października 2007 roku w kinie Point Cinema w Madison w USA[19]. Pierwszy pokaz w Polsce odbył się już po miesiącu, 17 listopada 2007 roku w Multikinie Złote Tarasy w Warszawie[20]. W czerwcu 2008 roku Dolby Laboratories poinformowało o zainstalowaniu 350 egzemplarzy systemu na całym świecie[21].
System ten nie wymaga specjalnych ekranów kinowych, może być zainstalowany wszędzie tam, gdzie znajduje się już projektor cyfrowy spełniający wymagania DCI, do którego domontowuje się kilka podzespołów. Opiera się na technologii „wavelength triplet” opracowanej przez niemiecką firmę Infitec[22]. Filtr krążkowy wielkości płyty CD umieszczony wewnątrz cyfrowego projektora, obracając się z dużą prędkością (jednak w sposób zsynchronizowany z wyświetlaniem klatek – połowa krążka ZAWSZE wyświetla się synchronicznie z klatką przeznaczoną dla lewego oka, druga połowa odpowiednio zsynchronizowana jest z klatką przeznaczoną dla prawego oka) dzieli widzialne pasmo świetlne na „części”. Do lewego i prawego oka odpowiednio jest kierowane pasmo o nieco innym zakresie. Filtr może być automatycznie opuszczany i podnoszony, co pozwala w prosty sposób przełączać się między 3D a 2D w zależności od rodzaju projekcji. Na czas projekcji widzowie otrzymują okulary pasywne (nie wymagające zasilania) wielokrotnego użytku. Szkła składają się z 50 warstw, koszt produkcji okularów wynosi około 40 dolarów. Wadą systemu jest niewielka sprawność, około 12%, zmierzone w laboratorium firmy Harkness Screens, a więc konieczne jest używanie ekranów o bardzo wysokim współczynniku odbicia i dużej kierunkowości[18].
Kino cyfrowe w Polsce [ edytuj | edytuj kod ]
Pierwszym profesjonalnym wydarzeniem w Polsce poświęconym tematyce kina cyfrowego była konferencja Euro Cinema Forum, zorganizowana w Krakowie w grudniu 2006 roku przez Apollo Film, EU XXL, DozuZone Austria i Polski Instytut Sztuki Filmowej. Tomasz Maciejowski, wówczas prezes Apollo Film i dyrektor zarządzający Forum poinformował uczestników konferencji, że prowadzone przez jego firmę kino Kijów planuje wdrożenie technologii cyfrowej. Pierwsze projektory cyfrowe w Polsce pojawiły się jednak wcześniej w minipleksie Nove Kino Praha w Warszawie w dniu 14 czerwca 2007. W kinie „Kijów” w Krakowie projektor cyfrowy zainstalowano w listopadzie 2007 (był to drugi projekt kina cyfrowego w Polsce i pierwszy zrealizowany w kinie tradycyjnym). Wcześniej, 10 października 1981 otwarto w Warszawie pierwsze kino trójwymiarowe! W kinie “Oka” przy Marszałkowskiej 115, pokazywano przez kilkanaście lat pięć radzieckich produkcji 3D. Kino “Oka” mieściło się w nowo wybudowanym budynku Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i miało polskiej widowni przybliżać osiągnięcia radzieckiej myśli technicznej. Nad techniką trójwymiarową Rosjanie pracowali bowiem już od lat powojennych. Pierwszy film w trójwymiarze powstał w 1949 roku, natomiast od 1966 tworzone były filmy nowatorską rosyjską techniką Stereo 70. Właśnie na potrzeby wyświetlania tych filmów powstało w Warszawie kino “Oka”[23].
W grudniu 2009 w kraju działało ponad 150 zestawów kina cyfrowego (lecz najczęściej tylko część z kilku sal w kinie była wyposażona w technologie cyfrowe) i liczba ta szybko rosła. Przykładowo Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki, który miał polską premierę 22 maja 2008 roku prócz kopii analogowych był dystrybuowany również na 15 kopiach cyfrowych, które trafiły do kin w Warszawie (3), Łodzi (2), Rzeszowie (2), Bielsku-Białej, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Krośnie, Olsztynie, Szczecinie, Poznaniu i Wrocławiu[24]. Epoka lodowcowa 3: Era dinozaurów, debiutująca 1 lipca 2009, była wyświetlana w formacie cyfrowym już w 70 kinach[25].
Niemal wszystkie zestawy kina cyfrowego w Polsce składają się z projektorów 2K, jeszcze do niedawna wyłącznie jedno kino dysponowało technologią 4K, był to Europlex należący do sieci Silver Screen, obecnie Multikino. Kino zostało jednak zamknięte, zaś projektor zdemontowany. Pierwszy w kraju publiczny pokaz filmów w rozdzielczości 4K (dostępne materiały filmowe pokazywane w Europlexie były materiałami 2K) miał miejsce podczas targów Media Expo 2009 w Poznaniu[26][27].
Prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich Jacek Bromski poinformował, że jesienią 2008 roku rozpocznie się realizacja Narodowego Programu Cyfryzacji Kin. Ma on na celu wyposażenie około 300 małych kin w Polsce w technologię cyfrową[28]. Program zostanie oparty na modelu Virtual Print Fee (VPF – opłata od wirtualnej kopii), który jest modelem trójstronnym. Oprócz kina i dystrybutora jest jeszcze tzw. integrator rynku (będzie nim Fundacja Narodowego Programu Cyfryzacji). Integrator ma finansować wyposażanie kin w sprzęt do projekcji cyfrowej, odzyskując wpłacone środki poprzez (wynikające z oszczędności biorących się z rezygnacji z tłoczenia kosztownych kopii 35 mm na rzecz tańszych kopii cyfrowych) wpływy pochodzące od dystrybutorów lub powiązanych z nimi studiów filmowych[29].
Kino cyfrowe 3D w Polsce [ edytuj | edytuj kod ]
W grudniu 2009, kiedy premierę miał Avatar, w Polsce znajdowało się co najmniej 150 sal kinowych wyposażonych w technologię Dolby 3D Digital Cinema, w tym 80 w sieci Multikino, 50 w sieci Cinema City i 20 w sieci Helios[30]. W technologię XpanD wyposażonych było 10 sal[31]. Najpopularniejszy na świecie pod względem liczby instalacji system RealD nie jest dostępny w Polsce (dotyczy to ogólnodostępnych sal kinowych; w firmach zajmujących się produkcją materiałów 3D – RealD jest wykorzystywany).
W 2010 roku w czterech kinach IMAX w Polsce system wyświetlania został zmieniony z analogowego na cyfrowy. Jedynie w warszawskim kinie IMAX w dalszym ciągu filmy wyświetlane są z taśmy[32].
Kino 4D [ edytuj | edytuj kod ]
Kina do wyświetlania filmów w technologii 4D (często nazywane 5D) oprócz trójwymiaru dostarczają inne doznania takie jak ruch, zapach, dotyk. Za większość tych doznań odpowiada tzw. inteligentne krzesło (ang. Smart Seat). W Polsce jest kilkanaście takich kin: w Warszawie, Wrocławiu, Gdańsku, Poznaniu, Krakowie, Lublinie, Szczecinie, Płocku, Bielsku-Białej, Nowym Sączu, Malborku, Zatorze, Elblągu. Bydgoszczy i Łodzi.
[1]( ang. ) DCI Digital Cinema System Specification version 1.2 [1]
DCI [1] ( ang. ) Matt Cowan RealD 3D Theatrical System [2]
Matt Cowan [2] ( ang. ) Jim Slater The Dolby solution to Digital 3D [3]
Jim Slater [3] ( ang. ) Helmut Jorke, Markus Fritz Infitec – A new stereoscopic visualisation tool by wavelength multiplexing imaging [4]
Dostępne narzędzia [ edytuj | edytuj kod ]
( ang. ) EasyDCP – licencjonowany enkoder DCP wspierający dystrybucję KDM
EasyDCP – licencjonowany enkoder DCP wspierający dystrybucję KDM ( ang. ) OpenDCP – dynamicznie rozwijany enkoder DCP oparty na wolnej licencji
OpenDCP – dynamicznie rozwijany enkoder DCP oparty na wolnej licencji ( ang. ) YADE – enkoder kina cyfrowego (DCP), wspiera szyfrowanie i KDM
YADE – enkoder kina cyfrowego (DCP), wspiera szyfrowanie i KDM ( ang. ) Prism – enkoder kina cyfrowego
Prism – enkoder kina cyfrowego ( ang. ) Wolfgang Digital Cinema Tools – użyteczny zestaw skryptów
Projekcja Le Petit Chef: mapowanie wizualne na stołach restauracyjnych – Visual System Solutions
PROJEKCJA LE PETIT CHEF WPROWADZA MAPOWANIE WIZUALNE NA STOŁACH RESTAURACYJNYCH
Projektory Panasonic umożliwiają stworzenie zupełnie nowych wrażeń związanych z posiłkami za sprawą projekcji Le Petit Chef
Jednakże prowadzona przez Antoona Verbeecka i Filipa Sterckxa belgijska firma Skullmapping zademonstrowała, że niewielkie projekcje prezentowane małym grupom odbiorców mogą być równie imponujące. Projekcja Le Petit Chef przedstawia malutkiego animowanego kucharza, który pojawia się na talerzach gości, a następnie zaczyna przyrządzać ich dania. Nowy sposób myślenia o mappingu wizualnym Początkowo projekcja dotyczyła tylko dania głównego. Film zdobył taką popularność w serwisie YouTube (4,3 miliona wyświetleń w ciągu 10 miesięcy) oraz innych serwisach społecznościowych, że firma Skullmapping zdecydowała się przygotować kolejne animacje przedstawiające przystawkę, danie rybne, a także dodatkowe danie główne: zupę Bouillabaisse. Aktualnie projekcja obejmuje przystawkę, danie główne oraz deser. „Wybraliśmy firmę Panasonic, ponieważ w jej ofercie znajdują się urządzenia z odpowiednimi dla nas parametrami i rozdzielczościami”. „Pomysł stworzenia animacji Le Petit Chef został zainspirowany prośbą jednego z klientów, który chciał, by na organizowanej przez niego uroczystości pojawiły się projekcje na stołach” — wyjaśnia Antoon Verbeek.
„Oczywiście mapping wizualny na stołach był wykorzystywany już wcześniej, ale w większości przypadków w formie projekcji graficznych. Pomysł stworzenia projekcji przedstawiającej małego kucharza przygotowującego dania na stole gości wydał się nam bardzo interesujący ” Tworzenie miniaturowej projekcji Do wyświetlania miniaturowej projekcji zespół firmy Skullmapping wybrał projektory LCD PT-VZ570 firmy Panasonic. Zapewniają one doskonałe połączenie wysokiej jakości obrazu, niskiego całkowitego kosztu posiadania, elastyczności montażu oraz funkcji ułatwiających współpracę. Ich współczynnik kontrastu wynosi 10 000:1, a jasność sięga 4800 lumenów. Oznacza to, że zespół firmy Skullmapping mógł wykorzystać rozdzielczość 1920 × 1200, co było niezwykle ważne w tych animacjach. W tradycyjnych pokazach mappingu projekcyjnego pomiędzy widzami a projekcją jest zachowana pewna odległość. Jednak w przypadku tego projektu zachowanie wysokiej rozdzielczości obrazu miało szczególne znaczenie, ponieważ projekcja przedstawiała miniaturowe elementy, a widzowie znajdowali się bardzo blisko wyświetlanego obrazu. Bez wysokiej rozdzielczości widoczne byłyby piksele, a animacja stałaby się mniej wyraźna. „Wybraliśmy projektory firmy Panasonic, ponieważ w jej ofercie znajdują się urządzenia o odpowiednich parametrach, jak również dlatego, że cieszą się one bardzo dobrą opinią w branży AV” — wyjaśnia Filip Sterckx. Zespół firmy Skullmapping tworzy animacje poprzez odgrywanie ich w studio motion capture. Przygotowanie jednego filmu — od opracowania pomysłu po pierwszą gotową projekcję — zajmuje około 4–5 tygodni.
HISTORIA FILMU
FILM I KINO Film to technika symulowania ruchomych obrazów.
Nie ma “ruchomych” obrazów. Film wykorzystuje złudzenie ludzkiego oka, odczytującego ciąg szybko następujących po sobie, nieruchomych obrazów, na których obiekty nieznacznie zmieniają kształt i położenie, jako jeden obraz przedstawiający zmianę miejsca lub kształtu tych samych obiektów. Formy przejściowe między kwadratem a kołem wyświetlane z szybkością 4 klatek na sekundę Te same formy wyświetlane z szybkością 36 klatek na sekundę Jednak nie każda symulacja ruchu jest filmem we współczesnym znaczeniu. Film osiągnął dojrzałość techniczną, gdy opanowano metody zapisu obrazu, jego powielania i prezentacji szerokiej publiczności w specjalnie do tego celu przeznaczonych pomieszczeniach nazywanych kinem. Doszło do tego dopiero w chwili, gdy osiągnięte efekty stały się atrakcją budzącą nadzieję na komercyjny sukces. Do tego czasu historia filmu składa się z ogromnej ilości eksperymentów, podejmowanych bardziej w wyniku naukowej dociekliwości, niż w nadziei na wielkie pieniądze. Inna sprawa, że atrakcyjność uzyskiwanego efektu szybko określiła kierunek poszukiwań wynalazców. STROBOSKOP Pierwszymi urządzeniami służącymi do oglądania obrazów symulujących ruch były różne odmiany stroboskopu. Stroboskop jest właściwie urządzeniem oświetlającym poruszający się w ciemności obiekt szeregiem regularnie powtarzających się, krótkich błysków. Dzięki temu poszczególne fazy ruchu widziane są przez ludzkie oko jako szereg odrębnych, nieruchomych obrazów. Odwracając kolejność – jeśli oko ludzkie widzi szereg nieruchomych obrazów przedstawiających fazy ruchu z częstotliwością większą niż 16 obrazów na sekundę, tworzy obraz będący złudzeniem ruchu ciągłego.
Na początku lat 30-tych XIX wieku, działający niezależnie wynalazcy skonstruowali pierwsze urządzenia, które, dzięki specjalnemu szczelinowemu wizjerowi, umożliwiało sekwencyjną obserwację zmieniających się obrazów przedstawiających fazy ruchu. Obrazy te malowane były lub rysowane ręcznie. Jako pierwszy koncepcję takiego urządzenia opisał angielski matematyk William Horner w artykule opublikowanym w 1815 r.. Prototyp urządzenia nazwanego Deadaleum lub Zootrope Horner przedstawił dopiero w 1834 . W 1832 r. stroboskop zbudował autriacki matematyk Simon voon Stampfer, a w 1839 r. urządzenie o nazwie Phenakistoscope przedstawił belgijski fizyk Joseph Plateau. Konstrukcja i tarcza Phenakistoskopu Josepha Plateau. Wirująca tarcza ze szczelinami odsłania przez wzrokiem widza
na krótkie chwile wirujące na równoległej tarczy obrazy z fazami ruchu. W Deadaleum (Zootrope/Zoetrope) Williama Hornera naniesione wewnątrz wirującego cylindra obrazy oglądało się
przez szczeliny wykonane w tym samy cylindrze. W stroboskopowych demonstratorach konstruowanych przed wynalezieniem fotografii używano obrazów malowanych lub rysowanych ręcznie. Gdy udoskonalono jakość obrazów fotograficznych, można było symulować ruch postaci zarejestrowanych z natury. Modyfikację stroboskopu nazwaną Zoopraxiscope skonstruował w 1879 r. angielski fotograf Eadweard Muybridge, znacznie później wykonując serie obrazów nanoszonych na szklany dysk metodą fotograficzną. Zoopraxiscop Muybridge’a z 1893 r. FOTOGRAFIA SERYJNA Eadweard Muybridge specjalizował się w wykorzystywaniu fotografii do analizy zjawiska ruchu. Nie interesował go film jako przedmiot rozrywki lub dzieło sztuki. W 1978 r. Muybridge wykonał na zlecenie amerykańskiego potentata przemysłowego Lelanda Stanforda serię fotografii galopującego konia. Celem eksperymentu było ustalenie, czy koń w jakiejkolwiek fazie biegu odrywa od ziemi wszystkie cztery kopyta. Muybridge skonstruował system 24 stereoskopowych kamer fotograficznych rozstawionych wzdłuż toru biegu i uruchamianych po zerwaniu napiętego drutu końskimi kopytami. W wyniku eksperymentu powstała słynna seria Sallie Gardner at a Gallop. Seria fotografii galopującej Sallie Gardner i zmontowany z nieruchomych zdjęć film
(Oryginalna seria zawiera 24 fotografie, ale animowany GIF wykonano z 15 obrazów) Każdy fotograf wie, że fotografowanie obiektów ruchomych jest trudniejsze, niż ich filmowanie. Fotograf musi mieć refleks. Fotograficzny tor Muybridge’a z 24 kamerami był pierwszym z pomysłów na uchwycenie ruchu obiektu w konkretnej fazie. Innym pomysłem była skonstruowana przez francuskiego multiwynalazcę Étienne-Jules Marey’a (1830-1904) fotograficzna strzelba (photographic gun). Kamera umożliwiała wykonanie 12 fotografii na sekundę na tej samej kliszy. Fotograficzna strzelba Etienne Marey’a i seryjne fotografie wykonane w 1882 r. Wykonanie nieruchomych obrazów to jeden z problemów techniki filmowej, drugim, równie ważnym pozostała ich prezentacja. W 1877 r. francuski wynalazca Charles-Émile Reynaud (1844-1918) skonstruował urządzenie będące udoskonalonym Zootropem Hornera, nazwane Praxinoscope. Zamiast szczelin na obrzeżu cylindra, Reinaud umieścił w jego środku pryzmat zbudowany z luster odbijających naklejone w jego wnętrzu obrazy. Praxiscope Emila Reinaud. Odpowiednie dobranie geometrii przyrządu pozwoliło
na uzyskanie złudzenia niemal płynnego ruchu. W 1882 r. Reinaud dobudował do praxinoscopu projektor umożliwiający wyświetlanie obrazów na ekranie
dla większej grupy widzów. W 1889 r. urządzenie umożliwiało wyświetlanie filmu z dłuższej rolki obrazów i stało się podstawą Teatru Optycznego,
W którym Reinaud prezentował animowane filmy trwające do 15 minut i składające się z 500-600 ręcznie malowanych obrazków. LOUIS LE PRINCE Film ma wielu ojców. Zwyczajowo wymienia się przede wszystkim braci Lumiere i Thomasa Edisona, ale szczególne miejsce należy się chyba francuskiemu wynalazcy Louisowi Le Price (1841-1890). W 1888 r. Le Prince skonstruował jednoobiektywową kamerę filmową i nakręcił nią najstarszy zachowany materiał, będący niewątpliwie filmem w pełnym tego słowa znaczeniu. Film ten był papierową taśmą pokrytą emulsją światłoczułą Eastmana, na której podczas filmowania utrwalono szereg kolejnych obrazów przedstawiających kolejne fazy ruchu. Nie był on więc post-montażem szeregi odrębnych fotografii. Z filmu zatytułowanego przez historyków Roundhay Garden Scene zachował się fragment długości zaledwie 2 sekund, ale jest to materiał o unikalnym, przełomowym znaczeniu.
Po dokonaniu wielu udoskonaleń w konstrukcji kamery i uzupełnieniu jej o funkcje projektora Le Price planował przeniesienie się do USA, jednak we wrześniu 1890 r. zniknął w tajemniczych okolicznościach podczas podróży pociągiem. Nigdy nie odnaleziono ani ciała, ani bagażu wynalazcy. Zniknięcie Le Prince’a ułatwiło Edisonowi opatentowanie i wprowadzenie do produkcji własnego systemu kinematograficznego. 16-obiektywowa kamera Le Prince’a z 1886 r. i jednoobiektywowa kamera z 1888 r. Man Walking Around a Corner, Louis Le Prince, 2 s, 1887
W 1887 r. Le Prince wykonał 16-obiektywową kamerą zdjęcia człowieka idącego ulicą. Materiał został opracowany
współcześnie i właściwie nie jest jeszcze filmem we współczesnym znaczeniu. Roundhay Garden Scene, Louis Le Prince, 1888
Jest to najstarszy zachowany film przedstawiający czytelne postaci i akcję. Leeds Bridge, Louis Le Prince, 1888 Accordion Player , Louis Le Prince, 1888 THOMAS EDISON Twórcami wynalazków kinematograficznych firmowanych przez Thomasa Alva Edisona byli współpracujący z nim lub pracujący pod jego kierunkiem: szkocki konstruktor William Kennedy Laurie Dickson (1860-1935) i dwóch amerykańskich wynalazców Thomas J. Armat (1866-1948) i Charles Francis Jenkins (1867-1934). W pracowni Edisona powstał pierwszy system kinematograficzny, składający się z kamery nazwanej Kinetopraph i urządzenia do oglądania filmów, nazwanego Kinetoscope. Kinetograph i Kinetoscope Thomasa Edisona Kinetoscope parlor. Film oglądała jedna osoba przez otwór w pokrywie po wrzuceniu monety. Kinetoscope był urządzeniem umożliwiającym oglądanie filmu tylko jednej osobie. Lokal, który można nazwać kinem (Kinetoscope parlor) był salonem z ustawionymi rzędami kinetoskopów. Ten system prezentacji filmów był ekonomicznie nieefektywny. Armat i Jenkins opracowali dla Edisona (a właściwie przystosowali do jego potrzeb) skonstruowany w 1891 r. projektor o nazwie Phantoscope. Phantoscope, Charles Francis Jenkins, 1891 Urządzenie udoskonalone przez dodanie mechanizmu zwanego (trzepakiem), umożliwiającego przerywanie strumienia światła podczas transportu taśmy i zattrzymywanie jej na moment ekspozycji, dało początek projektorowi sprzedawanemu przez Edisona pod nazwą Vitascope. Premiera systemu miała miejsce w kwietniu 1896 r. w Nowym Yorku. W następnych latach Vitascope został udoskonalony przez zastąpienie trzepaka tzw. napędem genewskim, wykorzystującym kształtkę w formie krzyża maltańskiego. W latach 1895-96 powstało kilka niezależnych systemów projekcji filmów. Będą one omówione dokładniej w dziale TECHNIKA KINOWA. Projektor Vitascope firmowany przez Thomasa Edisona i plakat z 1896 r., reklamujący nowy system STUDIO EDISONA W NEW JERSEY – BLACK MARIA W 1893 r. Edison zbudował w New Jersey pierwsze na świecie studio – Black Maria – realizujące filmy na potrzeby sieci Kinetoscope. W tamtych czasach nie było jeszcze ani reżyserów, ani aktorów filmowych. Większość filmów zapisywała sceny z życia codziennego, lub krótkie sceny improwizowane bardziej na potrzeby eksperymentów, niż dla ich treści. Wiele z nich zrealizował wspomniany wyżej William Dickson i one stanowią najstarsze świadectwa produkcji filmowej Edisona. Datowania filmów nie są precyzyjne, ale można przyjąć, że większość powstała w latach 1891-94.
Na zachowanych fotografiach Black Maria wygląda dość siermiężnie, jednak studio zaprojektowane zostało bardzo racjonalnie, umożliwiając np. dzięki podnoszonym połaciom dachowym oświetlanie plany filmowego naturalnym światłem. Black Maria – studio filmowe Edisona w New Jersey, 1893 Dickson Greeting, William Dickson, 3 s, Black Maria Studio Men Boxing, William K.L. Dickson, 5 s Blacksmith Scene, William K.L. Dickson, 34 s The Dickson Experimental Sound Film, William K.L. Dickson, 17 s PLEOGRAF KAZIMIERZA PRÓSZYŃSKIEGO W 1894 r. własną konstrukcję kamery i projektora (taśma perforowana między klatkami) opracował polski inżynier Kazimierz Pruszyński. Kamerą tą Prószyński fotografował sceny z życia Warszawy. Zachowały się klatki przedstawiające ślizgawkę w Ogreodzie Saskim. Dopiero w 1899 r. Prószyński udoskonalił konstrukcję urządzenia nazwanego Bipleograf, stosujćego dwie równolele biegnące taśmy. W 1909 r. Kazimierz Prószyński skonstruował i opatentował w Anglii pierwsza na świecie ręczna kamerę filmową z napędem pnaumatycznym, używaną przez angielskich korespondentów wojennych jeszcze na początku II wojny światowej. Ślizgawka w Ogrodzie Saskim, kadry z filmu Kazimierza Prószyńskiego, ok. 1894 CINEMATOGRAPH BRACI LUMIERE W Europie za ojców – jeśli nie filmu, to przynajmniej kina – uważa się francuskich braci Auguste i Louisa Lumiere (co znaczy – nomen omen – światło). Byli oni synami fotografa i producenta płyt fotograficznych, których udoskonalaniem zajmował się Louis Lumiere. Dopiero w 1894 r., po obejrzeniu i zakupie edisonowskiego Kinetoscopu zajęli się techniką filmową i opracowaniem własnego produktu. Trudno ustalić, w jakim stopniu kinematograf był własnym wynalazkiem braci Lumiere. W 1892 r. francuski wynalazca Léon Guillaume Bouly (1872 – 1932) opatentował urządzenie o tej samej nazwie, będące jednocześnie kamerą i projektorem filmowym. Kiedy w roku 1894 nie miał środków na opłacenie raty patentowej, nazwa została uwolniona i wykupiona przez braci Lumiere. W stosunku do kamer Edisona i Bouly’ego kinematograf Lumiere’ów stanowił istotne udoskonalenie. Stosowano w nim taśmę z jednostronną perforacją (po raz pierwszy wprowadzoną przez Emille Reynaud), oraz mechanizm zatrzymujący taśmę podczas naświetlania i projekcji poszczególnych klatek filmu. Opracował go w oparciu o mechanizm maszyny do szycia inżynier fabryki płyt Lumiere, Charles Moisson (1863–1943). Dzięki temu obraz filmowy był znacznie ostrzejszy. Poza tym kamera Lumiere’ow miała (podobnie jak urządzenie Bouly’ego) napęd ręczny, co znacznie zmniejszyło wagę urządzenia w porównaniu do kinetoskopu Edisona. Cinematopraph Braci Lumiere jako projektor i jako kamera filmowa, 1895 PIERWSZY PUBLICZNY POKAZ FILMÓW W grudniu 1895 r. w paryskim Salon Indien du Grand Café odbyła się pierwsza publiczna prezentacja filmów przygotowanych przez operatorów braci Lumiere. Pokazano dziesięć krótkich filmów, w tym najsławniejsze: Wyjście robotnic z fabryki Lumiere’ów i Polewacz polany. W 1896 r. Lumiere’owie zorganizowali szereg wypraw do Azji, Ameryki Północnej i Południowej, prezentując możliwości nowego medium. La Sortie de l’Usine Lumière à Lyon, 46 s L’Arroseur Arrosé (The Sprinkler Sprinkled), 49 s Le Débarquement du Congrès de Photographie à Lyon, 48 s Les Forgerons (Blacksmiths), 49 s La Mer (bathing in the sea), 38 s La Pêche aux poissons rouges (fishing for goldfish), 42 s La Places des Cordeliers à Lyon, 44 s Repas de bébé “Baby’s Breakfast), 41 s Le Saut à la couverture (Jumping Onto the Blanket), 41 s La Voltige “Horse Trick Riders), 46 s
film szerokoekranowy, Encyklopedia PWN: źródło wiarygodnej i rzetelnej wiedzy
Rozróżnia się 2 rodzaje f.sz. —(szerokość ekranu do formatu 1 : 1,85) i(ekran szerszy niż w formacie 1 : 1,85; panoramiczny film ). Obecnie w użyciu znajdują się 3 podstawowe rodzaje systemów szerokoekranowych: kaszetowane, anamorfotyczne i Super 35 . Wobraz na ekranie formatu 1 : 1,66 (odmiana eur.) lub 1 : 1,85 (odmiana amer.) uzyskuje się przez odpowiednie zamaskowanie klatki na taśmie film. 35 mm wzdłuż dolnej i górnej krawędzi (projekcja z użyciem obiektywu krótkoogniskowego). W(np. Cinemascope Panavision ) obraz na ekranie formatu 1 : 2,35 uzyskuje się, stosując taśmę film. 35 mm oraz obiektywy anamorfotyczne ( anamorfot ). Podczas zdjęć anamorfot ścieśnia filmowany obraz (zwiększając pojemność informacyjną standardowej klatki film.), a podczas projekcji przywraca mu na ekranie właściwe proporcje. W35 osiąga się taki sam rezultat, używając do zdjęć bardziej praktycznych, zwykłych (sferycznych) obiektywów, naświetlając nimi na taśmie 35 mm klatki w formacie panoramicznym; anamorfot stosuje się dopiero przy sporządzaniu kopii w kopiarce opt. oraz przy projekcji; w procesie kopiowania od poł. lat 90. XX w. stosuje się gł. anamorfozę komputerową.
Wychodzą z użycia(np. Todd-A.O., Super Panavision 70); uzyskuje się w nich obraz na ekranie o formacie 1 : 2,2, a więc nieznacznie węższy niż w systemach anamorfotycznych, za to przeważnie większy powierzchniowo (w projekcji i ewentualnie do zdjęć stosuje się taśmę film. o szerokości przekraczającej standardową, zwykle 70 mm). Szczególnym przypadkiem systemu szerokoformatowego jest znajdujący się w użyciu Imax , w którym obraz jest rzutowany na ekran o formacie 1 : 1,43, a więc nie będący ekranem szerokim wg podanej na wstępie definicji, za to odznaczający się szczególnie dużymi wymiarami.
Zostały zarzucone systemy wielotaśmowe i systemy z poziomym przesuwem taśmy 35 mm. W(np. Cinerama Circarama ) zdjęcia wykonywano kamerą pozwalającą na synchroniczne naświetlanie kilku taśm i objęcie polem widzenia ciągłego wycinka przestrzeni bądź nawet całego widnokręgu. Wyświetlane jednocześnie obrazy przylegały do siebie, tworząc obraz na ekranie o szczególnie dużej powierzchni — wklęsłym lub dookolnym. W35 mm (np. Vista Vision, Technirama) kamera naświetlała klatki o formacie 1 : 1,96, o powierzchni 2-krotnie większej niż w standardowych klatkach. Rozwiązanie to korzystnie wpływało na jakość techn. obrazu film., a nie wymagało użycia kosztownej taśmy szerokoformatowej. Na przykład w systemie Vista Vision projekcja odbywała się z poziomo przebiegającej kopii stykowej na ekranie formatu 1 : 1,96. Większość kopii wykonywano jednak w kopiarce opt., która obracała klatki o 90°, zmniejszała je, nadawała im format 1 : 1,85 i w takiej postaci umieszczała na taśmie 35 mm (w tradycyjnym projektorze przesuwającej się pionowo).
Napoleon A. Gance’a, 1927). Ostatnim systemem szerokoekranowym okresu filmu niemego był Anamorphoscope H. Chretiena (1927), pierwszy system anamorfotyczny, poprzednik późniejszego systemu Cinemascope; Chretien użył w nim anamorfotu własnej konstrukcji ( Za pierwszy system f.sz. uznaje się Cineoramę ; w jej ostatecznej wersji, zaprezentowanej na Wystawie Świat. w Paryżu 1900, zdjęcia wykonywano 10 zsynchronizowanymi kamerami na taśmie 70 mm; tę samą szerokość miały kopie pozytywowe, wyświetlane synchronicznie z 10 koncentrycznie ustawionych projektorów; 10 przylegających do siebie obrazów tworzyło obraz na ekranie dookolnym; Cineorama była prototypem Circaramy. Pierwszym systemem f.sz. przystosowanym do pojedynczej taśmy 70 mm była Panoramica F. Alberiniego (1910, format 1 : 2,52). W 1926 L. Del Riccio skonstruował obiektyw projekcyjny Magnascope, 4-krotnie poszerzający standardowy obraz wyświetlany z taśmy 35 mm. W systemie Triple ecran (A. Debrie) 3 projektory wyświetlały na ekranie (formatu 1 : 3,5) 3 różne obrazy bądź jeden obraz, zarejestrowany 3 zsynchronizowanymi kamerami (w sytemie tym zrealizowano najsłynniejszy niemy f.sz.A. Gance’a, 1927). Ostatnim systemem szerokoekranowym okresu filmu niemego był Anamorphoscope H. Chretiena (1927), pierwszy system anamorfotyczny, poprzednik późniejszego systemu Cinemascope; Chretien użył w nim anamorfotu własnej konstrukcji ( Hypergonar ).
Format 1 : 1,33, uznany za standardowy na Międzynar. Kongresie Techników Film. (Paryż 1909), uległ — we wczesnej fazie przełomu dźwiękowego w kinematografii (1927–32) — niekorzystnemu, z estetycznego punktu widzenia, zwężeniu; nałożenie na kopie eksploatacyjne ścieżki dźwiękowej zmniejszyło szerokość klatki film. do 21,5 mm, co w efekcie dało format 1 : 1,19. Skutkiem tego było pojawienie się panoramicznych systemów szerokoformatowych. Pierwszym i najdoskonalszym z nich był Grandeur Film (1929, negatyw i pozytyw wynosił 70 mm, format obrazu 1 : 2); konkurowały z nim m.in. Vitascope (1929, 65 mm, 1 : 1,8), Realife (1930, negatyw 35 mm, pozytyw 70 bądź 35 mm, wyświetlany przez obiektyw poszerzający) czy oprac. przez Debrie Magnafilm (1930, 65 mm, 1 : 2,2). Rozkwit f.sz. doprowadził do wprowadzenia 1932 przez Academy of Motion Picture Arts and Sciences formatu standardowego 1 : 1,37 na klatce film. o wymiarach 16 × 22 mm.
키워드에 대한 정보 system projekcji filmów z trzech kamer
다음은 Bing에서 system projekcji filmów z trzech kamer 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 \”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” (2021) – FILM DOKUMENTALNY – LEKTOR PL [DDK KINO DOKUMENTALNE PL]
- kontrowersyny ciekawy film dokumentalny z polskim lektorem
- hd ready hd720
- DOKUMENTY HISTORYCZNE NAUKOWE LEKTOR PL
- ddk kino dokumentalne pl
\”MATRIX: #PRAWDA #CZY #ILUZJA?\” #(2021) #- #FILM #DOKUMENTALNY #- #LEKTOR #PL #[DDK #KINO #DOKUMENTALNE #PL]
YouTube에서 system projekcji filmów z trzech kamer 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 \”MATRIX: PRAWDA CZY ILUZJA?\” (2021) – FILM DOKUMENTALNY – LEKTOR PL [DDK KINO DOKUMENTALNE PL] | system projekcji filmów z trzech kamer, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
