당신은 주제를 찾고 있습니까 “styl romański i gotycki porównanie – Romanesque v. Gothic Architechture“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Russel Tarr 이(가) 작성한 기사에는 조회수 169,640회 및 좋아요 788개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
styl romański i gotycki porównanie 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Romanesque v. Gothic Architechture – styl romański i gotycki porównanie 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
styl romański i gotycki porównanie 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Porównaj styl romański i styl gotycki prosze przynajmniej po 9
Styl romański: grube mury,małe,wąskie okna,niskość budowli,najczęściej wznoszono budynki z kamienia,najczęstszy był plan bazyliki,brak witraży,wewnętrzna …
Source: brainly.pl
Date Published: 2/18/2022
View: 5185
Porównanie Styli: Gotycki i Romański
4) Tym m budowano głównie: – Zamki, – Kościoły, – Ratusze. 5) Funkcją stylu gotyckiego była funkcja ” Bliżej Boga „, oznaczało to, że im …
Source: wkuwam.pl
Date Published: 7/12/2021
View: 692
Styl romański i styl gotycki – kontrastowa historia sztuki – Art4U
Porównanie stylu gotycki z romańskim należy rozpocząć od uzasadnienia genezy i znaczenia źródłosłowu “styl”, następnie z kolei scharakteryzować konkretnie oba …
Source: art4u.com.pl
Date Published: 8/10/2022
View: 9617
Styl romański a gotycki – Średniowieczne Budowle
Styl gotycki narodził się we Francji, jego nazwa pochodzi od germańskiego plemienia Gotów, którzy żyli w średniowieczu. Gotyk charakteryzował …
Source: youngface.tv
Date Published: 7/30/2021
View: 4748
Porównaj styl romański i gotycki. Który według Ciebie lepiej …
Uważam, że styl romański dzięki swojej prostocie oddaje pełna wyrzeczeń postawę człowieka, dla którego dobra doczesne nie mają znaczenia. Styl gotycki (nazwa …
Source: lekturygimnazjum.pl
Date Published: 11/2/2021
View: 2947
Prezentacja multimedialna o stylach: Romańskim Gotyckim …
Gotyckim. Styl romański. Budynki w tym stylu są masywne, wykonane na planie prostych figur, o przeznaczeniu typowo obronnym. Romańskie twierdze posiadające …
Source: spmietniow.edupage.org
Date Published: 12/5/2021
View: 2282
Sztuka romańska i gotycka w architekturze – Średniowiecze
Styl gotycki ukształtował się po stylu romańskim. Miasta budowane w tym stylu powstawały w oparciu o sposób budowy miast w Rzymie. Punktem centralnym miasta był …
Source: www.bryk.pl
Date Published: 4/25/2021
View: 5960
주제와 관련된 이미지 styl romański i gotycki porównanie
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Romanesque v. Gothic Architechture. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 styl romański i gotycki porównanie
- Author: Russel Tarr
- Views: 조회수 169,640회
- Likes: 좋아요 788개
- Date Published: 2011. 5. 21.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=IwKg4ESvYG4
Czym różni się styl romański i gotycki?
Co do zasady portal gotycki niczym nie różni się od portalu romańskiego i jest również zestawem wysuwających się do przodu, coraz większych arkad, których łuki tworzą ozdobne archiwoltę, a kolumny ościeże.
Jak rozpoznać styl romański?
Styl romański w architekturze charakteryzuje się ciężką bryłą z potężnymi murami i małymi oknami, które miały chronić przez najazdami z zewnątrz. Taki charakter obronny ma zarówno architektura sakralna, jak i świecka.
Jak rozpoznać styl gotycki?
Cechy stylu gotyckiego:
wysokie filary i wieloskrzydłowe ołtarze we wnętrzach kościołów, wieloskrzydłowe ołtarze, kategoria blasku, światła jako piękna, sklepienie łukowate, linie budowli skierowane ku górze.
Co cechowało konstrukcję budowli romańskich?
Kościoły romańskie planowane były na rzucie prostokąta lub krzyża łacińskiego z prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Były to kościoły bazylikowe lub halowe. Mniejsze budowle czasem rozwiązywano też na planie centralnym – krzyża greckiego lub rotundy.
Jak wygladal styl romański?
Styl romański występował między XI a XII w. we wszystkich chrześcijańskich krajach Europy. Budowle romańskie wznoszono z kamienia, były one przysadziste i wieloczłonowe. Z zewnątrz wyglądały jak złożone z brył geometrycznych, a wewnątrz świątyni panował półmrok, gdyż miały one wąskie okna, zakończone górnym łukiem.
Na czym polega sztuka gotycka?
Cechami charakterystycznymi dla architektury gotyckiej jest stosowanie łuku ostrego, sklepienia krzyżowo-żebrowego i systemu łuków przyporowych, odciążających ściany budowli. Lekkości dodawały sterczyny – wieńczące wieżyczki. Wnętrza kościołów zdobiły często freski, przedstawiające sceny biblijne.
Dlaczego styl gotycki?
Styl gotycki narodził się w końcu XII wieku. Wbrew nazwie, nie wywodził się od barbarzyńskiego ludu Gotów, lecz był owocem kunsztu znakomicie wykształconych, a przy tym utalentowanych budowniczych i artystów działających początkowo w północnej Francji.
Co to znaczy styl romański?
Sztuka romańska (styl romański, romanizm, romańszczyzna) – styl w sztukach plastycznych XI–XIII wieku, ukształtowany w Europie zachodniej (na zachód od Renu), na terenach zajmowanych obecnie przez dzisiejsze północne Włochy, Francję i zachodnie Niemcy.
Jakie są cechy architektury gotyckiej?
- podstawa budowli była wzniesiona na planie krzyża,
- system halowy i bazylikowy,
- strzelistość (podyktowana chęcią wznoszenia się do Boga) i smukłość budowli,
- system konstrukcji budowli –szkieletowy, oparty na przyporach,
- zastosowanie filarów i żeber wewnątrz budowli,
Z czego budowle gotyckie?
Cechy architektury gotyckiej
Gotyckie kościoły i katedry do budynki wysokie, strzeliste, smukłe. Budowane były z kamienia, w naszym kraju dominowała cegła. Ściany były lekkie, a otwory okienne duże i wysokie.
Z czego budowano w stylu romańskim?
Jako budulca używano ciosów kamiennych – starannie wykutych („ociosanych”) w formie prostopadłościanów bloków granitu lub piaskowca. Dzięki nim romańska ściana była bardzo solidna i prawdziwie elegancka. Podkreślała wyjątkowość świątyni – często jedynej murowanej budowli w promieniu dziesiątków kilometrów.
Jakie były sklepienia w stylu romańskim?
Sklepienia są kolebkowe, krzyżowe, często sklepienie zastępuje płaski drewniany strop lub widoczne wiązanie dachu. Sklepienie kolebkowe ulepszono w ten sposób, że w równych odstępach wzmocniony jest półkolistymi żebrami.
Jak wygląda zamek w stylu romańskim?
Budowano je na planie kwadratu, prostokąta lub koła (rotundy), a czasami na planie krzyża. Charakterystycznym elementem są apsydy, czyli półkoliste pomieszczenia jakby „dostawione” do ściany budowli. W bardziej okazałych budynkach romańskich powstawały także portale, czyli ozdobne obramowanie drzwi wejściowych.
Który według Ciebie lepiej oddaje średniowieczne dążenie do świętości?
Styl gotycki oddaje lepiej średniowieczne dążenia do świetości. Strzeliste wykończenia wydają się być skierowane w stronę Boga.
Gdzie w Polsce zachowały się kościoły romańskie?
- Kolegiata w Tumie pod Łęczycą w centralnej Polsce (na północ od Łodzi)
- Kościół św. Idziego w Inowłodzu nad Pilicą, w centralnej Polsce.
- Kolegiata św. Krzyża i św. Bartłomieja we Wrocławiu.
- Bazylika Mariacka w Gdańsku.
- Kościół Mariacki w Krakowie.
HISTORIA ARCHITEKTURY EUROPEJSKIEJ TYLKO DLA ORŁÓW
W architekturze gotyckiej stosowanych było kilka rodzajów ostrołuków, których jedyną wspólną cechą było to, że krzywizny łuku spotykały się w szczytowym zworniku pod kątem innym niż kąt pełny (jak to ma miejsce w łuku pełnym). Są to: ostrołuk, łuk siodłowy (ośli grzbiet, ogee) i tzw. łuk Tudorów.
Z góry uprzedzam, że zarówno w literaturze popularnej jak i fachowej panuje spory bałagan, jeśli chodzi o klasyfikację, konstrukcję i nazewnictwo łuków. Poniżej stosuję nazewnictwo najbliższe ich zdroworozsądkowemu rozumieniu. Najczęściej spotykany w gotyku ostrołuk ma trzy odmiany o różnej geometrii.
Najostrzejszy łuk nazywany łukiem podwyższonym, lancetem albo łukiem lancetowym powstaje wtedy, gdy promień krzywizn jest większy od rozpiętości łuku. Łuk ten był stosowany głównie we wczesnym gotyku angielskim.
Ostrołuk, w którym promień krzywizn jest równy rozpiętości nazywany jest łukiem równobocznym i jest to najpopularniejsza odmiana ostrołuku. Daje on możliwość wygodnego umieszczania w otworze dekoracji maswerkowej, a sama jego forma daje poczucie równowagi i harmonii. Łuk równoboczny był popularny zarówno we Francji, jak i w Anglii, gdzie rozwinęło się kilka stylów różniących się opracowaniem otworów okiennych zaliczanych ogólnie do gotyku “decorated”.
Łuk, w którym promień krzywizn jest mniejszy od rozpiętości nazywany jest łukiem obniżonym i – wbrew pozorom – spotykany jest bardzo często. Ocena rodzaju łuku jest dość trudna, ponieważ zakłócają ją złudzenia optyczne. Dotyczy to szczególnie łuku lancetowego, w rzeczywistości używanego niezmiernie rzadko. Nazwa lancet stosowana jest raczej do bardzo wysokich i bardzo wąskich otworów okiennych i arkad, zakończonych w rzeczywistości łukiem równobocznym.
Na przedstawionych fragmentach fasady katedry Notre Dame w Paryżu wrysowane sa łuki równoboczne. Archiwolty portalu i otwórów okiennych nad galerią rzeźb mają profil łuków obniżonych, a nawet łuki wąskich okien wieżowych, wyglądające na typowe lancety, zbliżają się do łuku równobocznego. Łuki fasady katedry Notre Dame w Paryżu (wrysowano łuk równoboczny) Łuk nazywany “oślim grzbietem” albo łukiem siodłowym, a czasami łukiem flamboyant jest tzw. łukiem czteropunktowym (kreślonym dwoma promieniami z czterech punktów). Nie ma on żadnego zastosowania konstrukcyjnego, ponieważ jest łukiem słabym, ale ze względy na dynamikę stosowany bywał często jako profil dekoracyjny w zwieńczeniach okien i drzwi, a przede wszystkim w maswerku popularnym w stylu flamboyant (płomienistym). Styl flamboyant był zjawiskiem liczącym się w architekturze francuskiej i angielskiej, ale motywy oparte na tym łuku stosowano w całej Europie, od Yorku do Wiednia. Trzeba jednak pamiętać, że motywy decydujące o zaliczeniu do stylu bywają podobne i nie zawsze łatwe do zlokalizowania. Bardziej i mniej czytelne zastosowanie łuku siodłowego: Mozac, Limoges, Pirna Łuk Tudorów jest również łukiem czteropunktowym, a ze względu na obniżony profil nazywany bywa łukiem obniżonym, chociaż powinien nazywać się łukiem ściśniętym albo pogrążonym (depressed). Łuku tego nie należy mylić z wyglądającym podobnie i realizowanym dla ułatwienia sobie życia łukiem, w którym dwie boczne krzywizny połączone są dwoma skośnymi odcinkami prostej (czasami nazywa się taki łuk pseudo-Tudor). Łuk Tudorów to zjawisko typowo angielskie, związane ze stylem późnogotyckim nazywanym Perpendicular, chociaż pojawił sie również w architekturze hiszpańskiej (tu jednak należy zakładać wpływ islamu). W Anglii łuk ten stosowany był zarówno w sklepieniach (szczególnie palmowych i wachlarzowych) jak i do zamknięcia otworów, szczególnie wielkich okien fasadowych, zastępujących w gotyku angielskim niemal całkowicie nieobecną rozetę. Chyba najsłynniejsze okno i najsłynniejsze sklepienie w Anglii, oparte na łuku Tudorów – Kings College Chapel w Cambridge.
Styl romański – jakie są cechy sztuki romański i architektury romańskiej?
Styl romański – jakie są cechy sztuki romański i architektury romańskiej?
13:17
Styl romański to jeden ze stylów średniowiecznych (obok późniejszego gotyku). To pierwszy europejski styl w sztuce i architekturze, który dotarł również do Polski. Zobacz, czym się charakteryzuje i jakie są cechy sztuki romańskiej i architektury romańskiej.
Autor: Getty images Jakie są cechy sztuki romańskiej i architektury romańskiej
Styl romański rozwinął się we wczesnym średniowieczu – tworzono w nim od XI do XIII wieku. Nazwa nawiązuje do sztuki starożytnego Rzymu, ponieważ styl romański opiera się właśnie na wzorach rzymskich, ale również innych. Czym się charakteryzuje i jakie są cechy sztuki romańskiej i architektury romańskiej?
Spis treści
Sztuka romańska – czym się charakteryzuje ten okres w sztuce?
Sztuka romańska, podobnie jak cała średniowieczna, była sztuką anonimową. Jej twórcy – architekci, malarze czy iluminatorzy (autorzy ilustracji w księgach) pracowali na chwałę bożą, nie dla własnej sławy, dlatego nie podpisywali swoich dzieł.
Sztuka romańska była ściśle związana z kościołem, który w średniowieczu pełnił ważną funkcję społeczną i był głównym fundatorem (obok władców i bogatego rycerstwa) zarówno budowli romańskich, jak i dzieł sztuki w tym okresie.
Sztuka romańska rozwinęła się w Europie, głównie we Włoszech i we Francji, ale dotarła do Polski wraz z chrześcijaństwem. Przyjęcie chrztu przez Mieszka I było pretekstem do budowania nowych świątyń i do sprowadzania z zachodu dzieł oraz twórców sztuki romańskiej.
Autor: Getty images Orcival, Francja. Romańska figura Marii Panny w Bazylice Notre-Dame, XI w.
Cechy architektury romańskiej
Architektura romańska to budowle sakralne (to kościoły, klasztory, baptysteria) i świeckie (zamki, warownie). Styl romański w architekturze charakteryzuje się ciężką bryłą z potężnymi murami i małymi oknami, które miały chronić przez najazdami z zewnątrz. Taki charakter obronny ma zarówno architektura sakralna, jak i świecka.
Zamki sytuowane były zwykle na wzgórzach, skąd z baszt i murów obronnych można było śledzić ruchy wrogów, i które utrudniały im dostęp do warowni.
Plany zamków warownych były różne, zazwyczaj zależne od naturalnego terenu, na którym były budowane zawsze jednak miały fosę, mury obronne i baszty.
Autor: Getty images
Kościoły romańskie były budowane zwykle na planie bazyliki, czyli krzyża łacińskiego. Miały długi trójdzielny korpus (główna nawa i dwie po bokach), przecięty przed prezbiterium (miejsce, w którym znajduje się ołtarz) transeptem, czyli nawą poprzeczną (np. Opactwo Cystersów w Sulejowie). Nawa główna za prezbiterium zakończona była zwykle półokrągła absydą (np. Kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu).
Kościoły średniowieczne były orientowane, czyli budowane tak, aby prezbiterium znajdowało się na wschodzie. Na skrzyżowanie naw lub obok nawy powstawała zwykle wieża kościelna.
Autor: Getty images zdjecie Archikolegiata NMP i św. Aleksego w Tumie – kościół wzniesiony w XII wieku
Sklepienie kościoła i budowli świeckich było kolebkowe, czyli półokrągłe lub krzyżowe – nie były one wysokie i strzeliste (tak jak to będzie później w stylu gotyckim), lecz niskie i wymagające solidnego podparcia w postaci kolumn połączonych półokrągłymi łukami umiejscowionymi wzdłuż nawy.
Częstym planem kościołów romańskich był też plan okrągły – tzw. rotunda (np. Rotunda św. Mikołaja w Cieszynie).
Charakterystyczne cechy architektury romańskiej to zakończone łukiem niewielkie okna. Do wnętrza prowadziły portale o szerokich zdobionych ościeżach, często cofających się w głąb ściany, zakończone półokrągłym tympanonem z przedstawieniem o tematyce religijnej.
Autor: Getty images Wnętrze kościoła św. Jakuba w Ratyzbonie XII w.
Rzeźba i malarstwo romańskie
W średniowieczu sztuka świecka prawie nie istniała. Zarówno rzeźby, jak i malowidła poświęcone były tematyce religijnej i tworzony były z myślą o wyposażeniu i dekorowaniu kościołów, zamkowych kaplic czy komnat.
Taka tematyka odpowiadała ściśle celowi, jaki według średniowiecznej ideologii, miała poświęcić się sztuka. Obrazy i rzeźby miały być dla nieczytającego i niewykształconego ludu Biblia pauperem, czyli “Biblią ubogich”, która miała uczyć ich w ten sposób prawd wiary chrześcijańskiej i przedstawiać wydarzenia zapisane w Biblii.
Rzeźba związana jest ściśle z architekturą. Wspomniane portale romańskie zdobione były tympanonami, w których umieszczano sceny biblijne, przedstawienia Chrystusa lub Maryi. Rzeźbami i płaskorzeźbami zdobione były również ołtarze zwykle kamienne lub drewniane, a niekiedy także kolumny (np. słynne kolumny w Strzelnie XII-XIII w.)
Autor: Getty images kolegiata San Miguel de Elines, Kantabria (Hiszpania) XIII w.
Malarstwo romańskie to głównie malarstwo ścienne, które powstawało na murach kościelnych, ale również zdobiło ściany zamków i budowli świeckich. Tematyka fresków również opierała się na biblii i prawdach wiary i miała zwykle charakter religijny.
W okresie romańskim nie znano jeszcze perspektywy, dlatego postaci malowane przez średniowiecznych artystów są płaskie i pozbawione głębi. Sceny są schematyczne, oderwane od otoczenie, w którym je przedstawiono.
Osobnym fragmentem malarstwa romańskiego są miniatury, czyli ilustracje ksiąg, które w tamtych czasach pisane i zdobione były ręcznie przez iluminatorów – zwykle mnichów.
Miniatury w Biblii, szałach czy modlitewnikach to piękne, bogato zdobione złotem i kolorami przedstawienia biblijne ilustrujące tekst księgi. Wyjątkowymi rysunkami ozdabiano również pierwsze litery rozpoczynjące tekst- tzw. Inicjały.
Autor: Getty images Miniatury w średniowiecznej księdze
Czytaj również:
Rodzaj męskoosobowy i niemęskoosobowy. Czym się różnią od rodzaju żeńskiego, męskiego i nijakiego?
Czasy w języku angielskim
Czym są głoski dźwięczne i bezdźwięczne? Jak je odróżnić?
Opis przeżyć wewnętrznych bohatera – jak napisać?
Lektury szkolne klasa 7 w roku szkolnym 2020/2021
Czym charakteryzuje się styl gotycki?
Czym charakteryzuje się styl gotycki?
Czym charakteryzuje się styl gotycki?
Gotyk jest to styl w architekturze i sztuce dojrzałego i późnego średniowiecza. Cechy charakterystyczne gotyku to m.in. krzyżowo-żebrowe sklepienia, łuk ostry, wielkie witrażowe okna. Budowano wówczas wielkie katedry i strzeliste kościoły gotyckie. Początkowo „gotyk” była to nazwa pogardliwa, używana w okresie renesansu jako określenie stylu barbarzyńskich Gotów. Dopiero w czasie romantyzmu uznano ten styl za arcydzieło sztuki. Słynne przykłady budowli gotyckich to wielkie katedry we Francji: Paryż, Amiens, Reims, Chartres. W Polsce zapoczątkowali gotyk cystersi, a do najbardziej znanych zabytków należą:
kościół Mariacki w Krakowie,
katedra na Wawelu,
katedry w Gnieźnie, Wrocławiu, Poznaniu.
Cechy stylu gotyckiego:
lekkość, strzelistość budowli,
duże, ostrołukowe okna zdobione witrażem,
wysokie filary i wieloskrzydłowe ołtarze we wnętrzach kościołów,
wieloskrzydłowe ołtarze,
kategoria blasku, światła jako piękna,
sklepienie łukowate, linie budowli skierowane ku górze.
Uwaga! Z gotykiem kojarzy się przymiotnik wertykalny – czyli wyniesiony ku górze, strzelisty, w przeciwieństwie do poziomej, horyzontalnej przestrzeni.
Zobacz:
Architektura romańska – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Panny w Strzelnie – Kolumna cnót
kościół NMP w Inowrocławiu
Architektura romańska rozwijała się w X-XIII wieku w krajach Europy. Termin „romańska” został wprowadzony dopiero w XIX wieku, najpierw w filologii dla określenia grupy języków wywodzących się z łaciny, później dla sztuki i architektury bazującej na dokonaniach architektury starożytnego Rzymu. Okres trwania architektury romańskiej jest różny w poszczególnych państwach. Nie da się precyzyjnie określić momentu zakończenia tej tendencji stylowej. Najwcześniej, bo już w połowie XII wieku, od tego stylu zaczęli odchodzić budowniczowie w Île-de-France, jednocześnie jednak z narodzinami gotyku powstawały wspaniałe przykłady budowli romańskich w Burgundii. Na rubieżach Europy tendencje romańskie w architekturze będą trwały jeszcze przez cały XIII wiek.
Po nastaniu nowego milenium rozpoczęto na szeroką skalę wznoszenie nowych kościołów. Właśnie budownictwo sakralne odegrało największą rolę w kształtowaniu się nowego stylu architektonicznego, nazwanego stylem romańskim. Kościoły pełniły w tym okresie podwójną rolę: były ośrodkami kultu oraz często spełniały funkcję obronną, dając schronienie podczas oblężeń. Użycie kamienia, jako najczęściej stosowanego budulca, i obronny charakter budowli miały duży wpływ na kompozycję bryły budowli. Kościół romański to budynek złożony z prostych brył (prostopadłościanów, walców, ostrosłupów) o surowym, ciężkim i monumentalnym charakterze. Grube mury i wąskie otwory okienne i drzwiowe, masywne wieże, podkreślają obronność założeń. Rzeźba i malarstwo są podporządkowane architekturze. Ponowne zainteresowanie się architekturą klasyczną i znaczny rozwój sztuki budowlanej pozwoliły na powstanie wielu monumentalnych dzieł. Nie powielano jednak wzorów antycznych. Na kształtowanie się architektury romańskiej, oprócz architektury starożytnego Rzymu, znaczny wpływ wywarła architektura wczesnego chrześcijaństwa i architektura przedromańska, a zwłaszcza dziedzictwo okresu karolińskiego. Zasięg architektury romańskiej przekroczył granice Cesarstwa Zachodniego, obejmując także Europę Środkowo-Wschodnią i Skandynawię. Jej wzorce wraz z krucjatami dotarły także do Syrii i Palestyny. W okresie romańskim po raz pierwszy od czasów starożytnych ukształtował się w miarę jednolity styl, obejmujący swoim wpływem tak duży obszar.
Ogólne cechy charakteryzujące architekturę romańską [ edytuj | edytuj kod ]
Podstawowymi cechami wyróżniającymi architekturę romańską od stylów wcześniejszych i późniejszych to addycyjność brył i separatyzm wnętrz. Pierwszy termin oznacza, że budynek romański składa się z prostych brył geometrycznych (prostopadłościanów, walców i półwalców) zestawionych ze sobą z wyraźnym wyróżnieniem każdej z nich (bez płynnego ciągłego przechodzenia jednej w drugą), nakrytych osobnymi dachami. We wnętrzu odzwierciedla to druga z powyższych cech – poszczególne części przestrzeni (nawy, kruchty, chóry, absydy) mieszczące się w widocznych od zewnątrz osobnych bryłach, są wyraźnie oddzielone od siebie różnicami wysokości, nadprożami, łukami, rzędami kolumn itp.
Plan budynku romańskiego często jest oparty na siatce powielanych kwadratów, a proporcje brył i wnętrz budowli romańskich są oparte na prostych zależnościach arytmetycznych – np. nawa główna zwykle jest dwukrotnie szersza niż nawy boczne, długość nawy bocznej jest wielokrotnością (np. pięciokrotnością) jej szerokości, wysokość naw bocznych jest zwykle połową wysokości budynku itp. Niektórzy przypuszczają, że zależności takie są wynikiem teologicznej interpretacji fragmentów Pisma Świętego, głoszącego, że Bóg urządził świat „według liczby i miary”.
Kościoły romańskie budowane były często pod szczytami wzniesień, ale nie na samych wierzchołkach. W warstwie symbolicznej odpowiadało to lokalizacji blisko Boga, ale nie w miejscu, w którym ten zamieszkuje[1].
W budowlach romańskich występuje szereg zdobniczych elementów wystroju charakterystycznych dla tego stylu (gzymsy arkadowe, biforia i triforia, typowe głowice kostkowe i bazy kolumn i inne).
Budownictwo sakralne [ edytuj | edytuj kod ]
Kościoły romańskie planowane były na rzucie prostokąta lub krzyża łacińskiego z prezbiterium zakończonym półkolistą absydą. Były to kościoły bazylikowe lub halowe. Mniejsze budowle czasem rozwiązywano też na planie centralnym – krzyża greckiego lub rotundy. Wnętrze kościoła dzielono rzędami kolumn lub filarów najczęściej na trzy nawy. Nad skrzyżowaniem transeptu z nawą główną często umieszczano wieże, przez które doświetlano wnętrza. (kopuły występowały tylko sporadycznie). Wieże występowały także na zakończeniach naw poprzecznych, po bokach prezbiterium lub fasady. Spotykane są także kościoły dwuchórowe (posiadające absydy z przodu i z tyłu kościoła). W kościołach pielgrzymkowych zazwyczaj wokół prezbiterium budowano ambit z wieńcem kaplic. Spotykane są także kościoły o obejściach zaplanowanych po obwodzie całego budynku: nawami bocznymi i wzdłuż transeptu podzielonego na nawy. Dach rozwiązywano jako więźbę dachową widoczną z wnętrza kościoła albo zasłoniętą płaskim, drewnianym stropem. Najczęściej jednak były to sklepienia kolebkowe nad nawami głównymi oraz krzyżowe nad nawami bocznymi. (Zastosowanie sklepień poprawiało akustykę pomieszczeń, co było istotne przy śpiewach chóralnych w kościołach zakonnych oraz zwiększało bezpieczeństwo budowli w przypadku pożaru). Sklepienia kolebkowe opierano na stosowanych już znacznie wcześniej gurtach – żebrach wzmacniających sklepienie i pozwalających na zmniejszenie jego ciężaru. Sklepienia naw bocznych, po zastosowaniu dodatkowych filarów lub kolumn zagęszczających podział przęseł miały mniejszą rozpiętość. Taki układ konstrukcyjny, w którym na dwa przęsła sklepienia naw bocznych przypada jedno przęsło nawy głównej, nazywany jest systemem wiązanym. Sklepienia opierają się na ścianach i kolumnach lub filarach. Kapitele występujące w okresie romańskim mają kształt kostki z zaokrąglonymi dolnymi krawędziami, kielicha lub odwróconego ostrosłupa. Są pozbawione ozdób lub dekorowane płaskorzeźbą w formie stylizowanych, wywodzących się z korynckich liści akantu, longobardzkich lub iryjskich plecionek oraz motywów inspirowanych postaciami zwierząt (lwów, pawi, gryfów) i scenami figuralnymi nawiązującymi do Nowego i Starego Testamentu. Bazy kolumn złożone z kilku wałków opierających się na płaskim elemencie w kształcie kostki są ozdobione płaskorzeźbą w formie stylizowanych listków lub małych zwierząt na narożach kostki (tzw. szpony lub żabki). Trzony kolumn wykonywano z kilku ciosów kamiennych (w starożytności często były wykonywane z jednego bloku). W budowlach romańskich zazwyczaj powyżej głowic zamiast architrawu umieszczano gzymsy lub imposty. W budowlach ze sklepieniami krzyżowymi forma podpór staje się bardziej skomplikowana. Żebra i łęki podpierają przylegające do trzonu kolumny cieńsze elementy tzw. służki. Przystawione do ściany mogą schodzić do poziomu posadzki i podpierać się na bazie, albo zakończone znacznie wcześniej zostają osadzone na wsporniku[2].
W kościołach pielgrzymkowych nad nawami bocznymi budowano empory, które często służyły także jako miejsce odpoczynku dla grup pielgrzymów. Posadzki z płyt kamiennych lub ceramicznych układano w różne wzory, ściany zdobiono freskami, (Wenecja, Palermo mozaikami). Wąskie okna i drzwi umieszczone w grubych murach poszerzano na zewnątrz przez zastosowanie glifów, tak aby umożliwić łatwiejszy dopływ światła. Okna w wieżach dzielono małymi kolumienkami na dwie (biforium) lub trzy części (triforium). Spotykany był także podział na cztery części tzw. quadriforium. Wnętrza oświetlały okna umieszczone w kościołach bazylikowych w ścianach naw bocznych i nawy głównej, ponad dachem przykrywającym nawy boczne; w kościołach halowych i z wbudowanymi emporami – pośrednio przez okna umieszczone w ścianach naw bocznych. Czasami doświetlały je rozety umieszczone w fasadzie oraz okna w wieżach nad skrzyżowaniem nawy głównej z transeptem. Drzwi wejściowe umieszczano w ozdobnym portalu zwieńczonym półkolistym tympanonem ozdobionym płaskorzeźbą. Uskoki ściany zamykały otwór drzwiowy archiwoltą. Powierzchnię ścian zewnętrznych urozmaicały lizeny i fryzy arkadkowe (układ lombardzki) oraz skarpy umieszczane w miejscach umieszczenia gurtów wewnątrz kościoła.
Licznie powstające w okresie średniowiecza klasztory budowano powielając wzory wcześniej powstałych obiektów. Układ poszczególnych pomieszczeń i rozwiązanie kościoła wiązało się z obowiązującą zakonników regułą. Benedyktyni zazwyczaj wzorowali się na opactwie w Cluny, zakony cysterskie o znacznie surowszej regule składały się z szeregu pomieszczeń na planie prostokąta o bardzo surowych wnętrzach. Mimo wielu różnic z czasem utrwalił się schemat, w którym do dłuższej ściany kościoła przylegał wirydarz otoczony z trzech stron krużgankami. Po zewnętrznej stronie krużganków umieszczano poszczególne pomieszczenia: najbliżej prezbiterium zazwyczaj znajdowała się zakrystia i kapitularz. Oprócz nich w różnej kolejności znajdowały się: pomieszczenia opata, refektarz, dormitorium i inne sale przeznaczone do pracy. Kuchnia często znajdowała się w osobnym budynku, poza główną częścią obiektu. Oprócz pomieszczeń przeznaczonych dla zakonników budowano także pomieszczenia gospodarcze (stajnie, spichlerze, stodoły) oraz budynki przeznaczone dla osób świeckich goszczących w klasztorze np. podczas podróży, pielgrzymek itp. Całość otaczano murem lub palisadą i fosą.
Budownictwo świeckie [ edytuj | edytuj kod ]
W okresie romańskim budowano feudalne zamki, których najważniejszym elementem był potężny donżon. W nim mieściły się duże pomieszczenia mieszkalne, rozmieszczone na kilku kondygnacjach. Najniżej zazwyczaj umieszczano zbrojownię i spiżarnię. Wyżej, w głównej komnacie, znajdowało się pomieszczenie służące jako jadalnia i sypialnia właściciela zamku, a nad nim pokoje służby. Czasem do wieży dobudowywano niewielką wieżę ze schodami. Wieżę otaczała wewnętrzna fosa, za którą umieszczano pozostałe budynki warowni. Całość chronił mur obronny, zazwyczaj wieńczony hurdycjami albo blankami i fosą zewnętrzną.
Zabudowa miejska związana była z ukształtowaniem terenu, przebiegiem szlaków komunikacyjnych, dostępem do wody oraz istniejącą już wcześniej zabudową. Nowo zakładane miasta planowano najczęściej na krzyżowo-szachownicowej zabudowie. Centralne miejsce zajmował najczęściej prostokątny plac, od którego, na przedłużeniu jego boków, odchodziły główne ulice. Powstałe w ten sposób pola dzielono na mniejsze kwartały przy pomocy ulic o drugorzędnym znaczeniu, usytuowanych równolegle lub prostopadle do głównych arterii. Powstałe kwartały przeznaczano pod zabudowę. Od frontu powstawał najczęściej warsztat, a mieszkanie budowano w głębi działki lub na piętrze. Część parceli zajmowały także pomieszczenia gospodarcze związane z warsztatem (magazyn) oraz domem (pralnie, łaźnie, kuchnie) i stajnie dla koni z pomieszczeniami na słomę, siano, wozownie itp. Do budowy domów na terenach o dużych zasobach tego materiału używano kamienia, w innych przypadkach zazwyczaj było to drewno z ewentualnym wypełnieniem cegłą, gliną, kamieniem polnym.
W niektórych miastach, zwłaszcza we Włoszech, zazwyczaj planowano trzy place: ratuszowy, katedralny i targowy. W innych krajach plac kościelny budowano w pobliżu lub na przedłużeniu placu targowego. Przy placu targowym powstawały kramy, w których odbywała się sprzedaż towarów spożywczych i miejscowych wyrobów. Handel mięsem miał miejsce w osobnym budynku, tzw. jatkach. Oprócz nich w miastach budowano także tzw. domy kupców, służące jako składy towarów i miejsca handlu dla przyjezdnych dostawców. Ratusze, poza miastami włoskimi z uwagi na odmienną organizację, zaczęły powstawać dopiero na początku gotyku. Wokół miast budowano umocnienia w formie murów obronnych lub wału o konstrukcji drewniano-ziemnej i palisady. We wnętrzu wału umieszczano konstrukcję z przeplecionych pni (konstrukcja hakowa) zwieńczoną izbicami. Większe grody otaczały podwójne lub potrójne pierścienie umocnień, zwłaszcza od strony spodziewanego ataku.
Szczególne miejsce w historii zajmuje najsłynniejszy most zbudowany w okresie romańskim na wzór budowli rzymskich – most w Awinionie na Rodanie.
Rozwiązania materiałowe [ edytuj | edytuj kod ]
Najczęściej używanym materiałem budowlanym w okresie romańskim był kamień, zwykle miejscowy (z uwagi na wysoki koszt transportu) – piaskowiec, wapień, granit i głazy narzutowe. Do budowy cokołów, naroży budynków, obramowań otworów okiennych i drzwiowych oraz gzymsów używano starannie obrobionych ciosów. Kostki używano także do budowy lica ścian, jednak wewnętrzną część murów często wypełniano kamieniem łupanym lub polnym i łożyskowym. Cegły używano przede wszystkim w Lombardii, Romanii, na południu Francji oraz na terenach północnych Niemiec, Polski, Danii i Niderlandach. Jako materiał budowlany została ponownie rozpowszechniona dopiero pod koniec XII wieku. Do łączenia kamieni i cegieł używano zaprawy wapiennej. W Skandynawii, Polsce i na Rusi często wznoszono świątynie, budynki mieszkalne i całe fortyfikacje przy wykorzystaniu drewna jako podstawowego budulca.
Architektura romańska w Europie [ edytuj | edytuj kod ]
Mimo wielu cech wspólnych, architektura romańska w poszczególnych krajach wykazuje pewne cechy szczególne, związane z lokalną tradycją, umiejętnościami artystów i gustami oraz możliwościami fundatorów. Cechy charakterystyczne wraz z przykładami dzieł tego okresu zachowanymi w poszczególnych państwach zostały omówione w osobnych artykułach.
Tadeusz Broniewski, Historia architektury dla wszystkich , Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1990.
, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1990. Sztuka romańska , red. R. Toman, Warszawa 2000.
, red. R. Toman, Warszawa 2000. Sztuka Świata , t. 3, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1999.
, t. 3, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1999. David Watkin, Historia architektury zachodniej, Wydawnictwo Arkady 2006.
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]
❔Porównanie Styli: Gotycki i Romański 📢 📢- 📢 Wypracowania, konspekty, streszczenia i pomoc szkolna. Edukacyjna
GOTYCKI :
1) Strzeliste, wysokie budowle,
2) Wielkie okna oraz szyby z pięknymi witrażami,
3) Czerwona cegła była używana jako budulec ( mogła być też innego koloru np. białego )
4) Tym stylem budowano głównie:
– Zamki,
– Kościoły,
– Ratusze.
5) Funkcją stylu gotyckiego była funkcja ” Bliżej Boga „, oznaczało to, że im kościół był wyższy tym
ludzie byli bliżej Boga.
ROMAŃSKI :
1) Masywne ale bardzo niskie budowle, często dość długie,
2) Małe okna bez szyb ( czasem używano innego materiały, choćby pęcherzy zwierząt ),
3) Ciosany kamień był budulcem,
4) Tym stylem budowano głównie:
– Budynki mieszkalne,
– Ratusze,
– Kościoły ( które stanowiły zdecydowaną większość budowli stylu romańskiego ),
5) Funkcją stylu romańskiego była funkcja obronna.
Przykład: W obliczu zagrożenia całe miasteczko chowało się do małej, kamiennej budowli,
a przez małe okienka mogli atakować przeciwników, którym było bardzo ciężko trafić w tak małe
otwory.
Podoba Ci się strona ? Wesprzyj nas wysyłając sms o treści ODBLOKUJ.PDF pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod :
Styl romański i styl gotycki – kontrastowa historia sztuki
Styl romański i styl gotycki – kontrastowa historia sztuki. Porównanie stylu gotycki z romańskim należy rozpocząć od uzasadnienia genezy i znaczenia źródłosłowu “styl”, następnie z kolei scharakteryzować konkretnie oba te style: gotycki i romański.
Styl w sztuce
Styl w sztuce to zespół cech który pozwala (potocznie mówiąc) “dopasować”, czy też zakwalifikować daną sztukę do danej określonej epoki, zarówno w malarstwie jak i w rzeźbie, architekturze, literaturze, muzyce, a nawet modzie.
Styl gotycki – sztuka gotycka
Sztuka gotycka to przede wszystkim architektura gotycka. Na terenach dawnej Rzeczpospolitej to architektura obrazu kamienia i czerwonej, pruskiej cegły, która w dominowała na terenach polskich już od XIV wieku. Termin ten odnosi się do stylu w architekturze europejskiej okresu późnego średniowiecza, od około połowy XII do początku XVI wieku. Za wzorcowy przykład budynku gotyckiego uważa się gotycką katedrę, choć w rzeczywistości był to również okres rozwoju architektury świeckiej (mieszczańskiej i rezydencjonalnej).
Architektura gotycka
Architektura gotycka w zamierzeniu jej twórców miała w doskonały sposób odzwierciedlać boską naturę i wielbić Boga. Budownictwo toteż skupione było przede wszystkim wokół funkcji sakralnych – oddających cześć Stwórcy. Strzelista i ogromna bryła kościoła stała się symbolem czasów, w których religijność łączyła w sobie wyprawy krzyżowe i pragnienie wzniesienia się ku Bogu. W bryle dominują kierunki pionowe. Ich powtarzalność w bliskim sąsiedztwie, rozczłonkowanie bryły, delikatna dekoracja tworzą budowle ekspresyjne i lekkie. Barwne światło przenikające do wnętrza przez wysokie witraże stwarza wrażenie uduchowienia, a powtarzające się we wnętrzu wertykalne linie i znaczna odległość do sklepienia kieruje wzrok ku górze. Przykładami gotyku w Toruniu są kościoły św. Jana Chrzciciela i Ewangelisty, św. Jakuba oraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Styl romański – sztuka romańska
Sztuka romańska natomiast odznaczała się prostym, racjonalnym rozplanowaniem, początkowo na planie koła na podobieństwo rotundy, później na planie krzyża łacińskiego, który stanowił główny symbol chrześcijaństwa albo na planie trzech równoległych apsyd. Architektura romańska lubowała się w miękkich, pełnych łukach sklepień tzw. kolebkowych i krzyżowych. Potężne, masywne bryły o grubych murach często z wysokimi wieżami przypominały budowle obronne. Podstawowym materiałem budowlanym był kamień w formie starannie opracowanych ciosów. Stosunkowo niewielkie, miękko zaokrąglone okna przepuszczały mało światła, więc wnętrze kościołów romańskich było mroczne, sprzyjające atmosferze skupienia oraz modlitwy. Do głównych elementów romańskiego wnętrza należały przede wszystkim filary i arkady. Ociężałość i surowość tego stylu łagodziła dekoracja i wystrój, często niezwykle bogaty.
Malarze i rzeźbiarze chętnie wykorzystywali motywy ze świata zwierzęcego (tzw. bestiaria) i roślinnego, a także niezwykłe, niekiedy nietypowe, postacie. Rzeźby niejednokrotnie miały charakter alegoryczny, odnoszący się do motywów biblijnych; wyobrażenia Apokalipsy, pierwotnego zła, dobra, Boga i szatana.
Charakterystyczne cechy posiadała rzeźba romańska. Rzeźba romańska wykonywana była najczęściej z kamienia, rzadziej z drewna i brązu. Charakterystyczną jej cechą było to, że była nierozerwalnie związana z architekturą. Umieszczano ją również na kapitelach i trzonach kolumn. Tematyką rzeźby romańskiej była przede wszystkim hagiografia oraz sceny ze starego testamentu przeplatane motywami roślinnymi i zwierzęcymi.
Style w architekturze – zasięg stylu gotyckiego i zasięg stylu romańskiego
Zasięg stylu romańskiego, jak i również gotyckiego był niejednakowy, tzn. “wchodził” i zaczynał być stosowany nierówno we wszystkich krajach, w jednych wcześniej, w innych później. Zasięg występowania stylu gotyckiego obejmował Europę zachodnią i środkową, w Anglii, Hiszpanii, Niemczech, Polsce, we Włoszech oraz nawet na północy – w Skandynawii i Niderlandach. Romańskiego zaś podobnie, wliczając w to jednak też obszary Bliskiego Wschodu.
Powodem wymienionych powyżej różnic (szczególnie dobrze zauważanych w aspekcie architektury) jest okres w jakim to style te się ukształtowały (lub to okres “odkształtował” się od stylów – pytanie filozoficzne). Z pewnością też to co widzimy gołym okiem (np. małe i wąskie okna w początkowej fazie stylu romańskiego, strzeliste kształty budynków w gotyku) odzwierciedlały poglądy społecznego w danym czasie, co widzimy bardzo dobrze po renesansie, który był swego rodzaju początkiem.
Porównaj styl romański i gotycki. Który według Ciebie lepiej oddaje średniowieczne dążenie do świętości. –
Porównaj styl romański i gotycki. Który według Ciebie lepiej oddaje średniowieczne dążenie do świętości.
W okresie średniowiecza dominowały dwa różne style:
– romański,
– gotycki.
Styl romański – od słowa Roma, czyli Rzym (bo powstał na terenach wcześniej opanowanych przez Rzym, tj. dawnego cesarstwa zachodniego. ale nie oznacza rzymskiej architektury), panował w sztuce od XI do XIII wieku. Objął głównie sztukę kościelną, a także budownictwo świeckie – warowne zamki rycerskie.
Styl romański w architekturze charakteryzuje się:
– prostotą i masywnością bryły,
– grubymi murami (w celach obronnych),
– ciężkimi sklepieniami i półkolistymi łukami,
– małymi, wąskimi oknami,
– wieżami i półokrągłymi przybudówkami.
Do najważniejszych polskich zabytków w stylu romańskim należą:.
– drzwi katedry gnieźnieńskiej ze scenami z życia św. Wojciecha
– kościoły w Sandomierzu, Opatowie, Krakowie (św. Andrzeja
– kolegiaty w Tumie pod Łęczycą i w Kruszwicy,
– budynki klasztorne w Koprzywnicy, Sulejówku, Wąchocku.
Uważam, że styl romański dzięki swojej prostocie oddaje pełna wyrzeczeń postawę człowieka, dla którego dobra doczesne nie mają znaczenia.
Styl gotycki (nazwa pochodzi od Gotów) powstał w II poł. XII w. (we Francji) i panował w sztuce do XV w. W stylu tym wznoszono: katedr kościoły, zamki rycerskie, mury obronne z basztami, gmachy użyteczność publicznej (uniwersytety), ratusze, kamienice mieszczańskie. Styl gotycki w architekturze charakteryzuje się:
– lekkimi, strzelistymi budowlami (częściej z cegły niż z kamienia) zakończonymi smukłymi wieżami,
– łukowatymi sklepieniami krzyżowo-żebrowymi,
– wysokimi filarami,
– dużymi oknami o ostrych łukach i barwnych witrażach,
– wieloskrzydłowymi ołtarzami we wnętrzach świątyń,
– spadzistymi, stromymi i ostro zakończonymi dachami
Uważam, że styl gotycki oddaje średniowieczne dążenie do świętości, poprzez strzeliste wykończenia, które wydają się być skierowane ku Bogu. Witraże, których tematyką stają się sceny biblijny przypominają o najważniejszej roli Boga w życiu człowieka.
Jedną z najokazalszych gotyckich budowli sakralnych średniowiecznej Francji jest katedra Notre Dame w Paryżu ze wspaniałymi witrażami ukazującymi obrazy biblijne, budowana od 1163 r. do II poł. XIII w. (przechowywana jest w niej cierniowa korona Chrystusa, którą Ludwik Święty kupił w 1238 r. w Konstantynopolu za bardzo wysoką wówczas sumę, tj. 135 tyś. franków).
Najważniejsze polskie zabytki w stylu gotyckim: kościół Mariacki w Krakowie (ołtarz Wita Stwosza – arcydzieło rzeźby gotyckiej), kościół Mariacki w Gdańsku, katedry: na Wawelu, w Gnieźnie, Wrocławiu, Poznaniu, kolegiata w Wiślicy, zamek rycerski w Malborku, ratusze we Wrocławiu i Toruniu, kamienice mieszczańskie w Krakowie.
Sztuka romańska i gotycka w architekturze
Sztuka romańska i gotycka w architekturze
Styl romański
W stylu romańskim wybudowano wiele budowli zwłaszcza o charakterze sakralnym. Wznoszono wówczas zakony cystersów i benedyktynów, a wraz z powstawaniem kolejnych następował rozwój budownictwa. W stylu romańskim to właśnie architektura zdominowała inne dziedziny sztuki. Miała ona podwójną rolę: religijną oraz obronną, ponieważ budowane z kamieni kościoły miały grube mury, co w sytuacji zagrożenia było wykorzystywane przez ludność. Grody były wówczas drewniane, a wśród kamiennych murów można było znaleźć bezpieczne schronienie.
Kościoły budowane w stylu romańskim sprawiają wrażenie jakby były zbudowane z klocków. Budowla bowiem stanowi zwartą kompozycję, która złożona jest z podstawowych figur geometrycznych – głównie z prostopadłościanów, ostrosłupów, walców stożków, które były razem połączone z doskonałym zachowaniem proporcji.
Sama bryła kościoła romańskiego była prosta, ciężka i surowa, a takie odczucie jeszcze bardziej potęgowane było przez użycie tylko jednego materiału budulcowego – kamienia. Wewnątrz kościołów również zachowana była prostota. W środku praktycznie nie umieszczano żadnych ozdób.
Filary są bardzo oszczędne i proste, występują łuki, poziome gzymsy oraz niezabudowane ściany. Wzrok osoby wchodzącej od razu podażą ku ołtarzowi, który umiejscowiony był w centralnym miejscu świątyni. Małe okna, które przepuszczały do wnętrza niewiele światła, sprawiały, że wnętrza kościoła były bardzo mroczne.
Sama konstrukcja kościoła romańskiego jest bardzo prosta. Świątynia powstawała przeważnie na planie krzyża łacińskiego. Prezbiterium było zakończone absydą w kształcie półkola. Budowla podzielona była na trzy nawy – główną i dwie boczne, które były od siebie oddzielone kolumnami lub filarami.
Jedną z cech charakterystycznych dla stylu romańskiego były wieże, które umieszczano w fasadzie albo z dwóch stron prezbiterium. Podstawowym konstrukcyjnym elementem był łuk półkolisty. Stosowano sklepienia kolebkowe lub krzyżowe albo kolebkowo – krzyżowe, które wzmacniały konstrukcję świątyni.
Co ciekawe, nawy (główna i boczne) podzielone były na kwadraty, a każdy kwadrat w nawie głównej miał swój odpowiednik w postaci dwóch mniejszych o połowę kwadratów w nawach bocznych. Powierzchnia kwadratu otoczona była czterema filarami, których zadaniem było podtrzymywanie sklepienia. Były to przęsła. Taką technikę, gdzie jednemu kwadratowi w nawie głównej odpowiadają dwa w nawach bocznych, określa się mianem systemu wiązanego.
W budowlach romańskich wykorzystywano oprócz założeniowego również system halowy. W systemie halowym wszystkie nawy mają jednakową wysokość.
Jeżeli chodzi o sklepienie w budowlach romańskich, to podtrzymywane ono było przez kolumny lub filary. Kapitele natomiast miały kształt odwróconego ostrosłupa bez wierzchołka albo kształt kostki. Bazy był rozczłonkowane i opierały się o płaską kostkę. Głowice zdobione były rzeźbami, które przedstawiały bardzo różnorodne motywy. Kościoły wznoszone w okresie romańskim miały prezbiterium skierowane na wschodnią stronę świata.
Wewnątrz świątyni na ścianie wybudowanej ponad filarami, które oddzielały nawy, znajdowały się galerie oraz krużganki i empory. Oddzielone one były arkadami. Aby do wnętrza kościoła dostawało się więcej światła dziennego, małe okna umieszczano w ościeżach, które były rozchylona na boki. Natomiast okna znajdujące się w konstrukcji wieży były podzielone kolumienkami. Wyróżniano biforia, czyli podział na dwie części i triforia, czyli podział na trzy części.
Co ciekaw, wejście do większości świątyni romańskich zlokalizowane było z boku, co wynikało ze względów obronnych, jakie pełniły kościoły. Nie było więc frontu, czyli fasady kościoła.
Stosowano natomiast odrzwia, które miały bardzo bogate obramowanie. Takie odrzwia nazywano portalem. Portal by przeważnie schodkowy, co było wynikiem rozczłonkowania ościeży. Portal również u góry zakończony był uskokowo tzw. archiwoltami, czyli schodzącymi się półkolami. Półokrągła przestrzeń, która powstawała pomiędzy prostokątnie zakończonymi drzwiami i ostatnim łukiem nazywana była tympanonem. Tympanon zawsze był ozdobiony rzeźbami.
Posadzki świątyń wykonywano z płyt ceramicznych, które układane były w również wzory. Obok ołtarza wieszano drogocenne tkaniny, a ściany kościoła zdobiły freski. W późniejszym okresie wstawiano w oknach kolorowe szyby, co dawało ciekawy efekt świetlny.
Dekoracja znajdująca się wewnątrz kościoła miała za zadanie ożywić ciężką kamienną bryłę. Jednak nawet bogactwo dekoracji nie było w stanie zmienić zasadniczego charakteru budowli.
Styl gotycki.
Styl gotycki ukształtował się po stylu romańskim. Miasta budowane w tym stylu powstawały w oparciu o sposób budowy miast w Rzymie. Punktem centralnym miasta był więc rynek, a ulice przecinały się pod kątem 90 stopni. Wokół miasta wznoszono fortyfikacje, które miały za zadanie bronić dostępu do miasta. Jednocześnie jednak były one przeszkodą dla jego dalszej rozbudowy. Miejskie uliczki były bardzo wąskie, budynki budowano w bardzo blisko siebie, a kamienice były dwuokienne.
W centrum rynku stał ratusz, w którym swoją siedzibę miała rada miejska. Jednak od XII w. najokazalszą budowlą w mieście była katedra, czyli centralny kościół.
To właśnie kościoły gotyckie były odzwierciedleniem średniowiecznej ideologii religijnej. Wówczas to religia stała się ważnym elementem ludzkiego życia. Organizowano wojny krzyżowe w obronie wiary, a ludzie pragnęli zbliżyć się jak to tylko było możliwe do Boga.
Kościół gotycki był ogromną budowlą, która przewyższała wszystkie inne budynki w mieście łącznie z ratuszem. Przeważnie w takim kościele mogli się zgromadzić wszyscy wierni mieszkający w mieście. Wznoszenie tak olbrzymich kościołów związane również było z ambicjami władz miasta, które prowadziły żarliwą rywalizację w tym, które miasto będzie mieć okazalszą świątynię.
Skromne świątynie wznosiły nowe zakony: dominikanów i franciszkanów. Duchowni należący do tych zakonów głosili potrzebę skromności i były to zakony żebracze hołdujące ubóstwu.
Katedry gotyckie charakteryzowały się więc olbrzymimi rozmiarami oraz strzelistością, która nawiązywała do zbliżenia do Boga. W budowlach tych stosowano wiele pionowych kierunków i drobne dekoracyjne elementy. To sprawiało wrażenie, że kościoły te wydawały się odmaterializowane. Cała bryła kościoła była żywa, lekka, niespokojna, organiczna i rozczłonkowana. Liczne piony były umieszczone bardzo blisko siebie, co potęgowało poczucie strzelistości.
Sklepienie wydawało się bardzo odległe, gdy patrzyło się na nie z wewnątrz, ale wzrok po wejściu zawsze kierowany był ku górze. W środku kościoła znajdowały się nieliczne dekoracje rzeźbiarskie, które jedynie podkreślały sposób budowy świątynia, ale nie dominowały nad nim. Atmosferę uduchowienia potęgowało kolorowe światło wpadające do kościoła przez ogromne okna.
Taki sposób budowania stał się możliwy dzięki rozwiązaniom zastosowanym jeszcze w stylu romańskim, które następnie zostały dopracowane wykorzystane w budowlach gotyckich. Charakterystyczny dla gotyk łuk ostry powstał już pod koniec okresu romańskiego, gdy półkoliste łuki zostały lekko załamane.
W budowlach gotyckich występowała mniejsza siła rozporu w stronę boków, co sprawiło, że wyeliminowano zależność miedzy wysokością i rozpiętością budynku. Była to dotychczasowa przeszkoda w budowaniu wysokich i strzelistych kościołów. Dzięki temu wysokość łuk może być właściwie dowolna.
Poza kościołami bazylikowymi wznoszono również hale dwunawowe lub trójnawowe. Nie wykorzystywano jednak w tych budowlach łuków przyporowych, a stosowano szkarpy, czyli elementy, które miły wzmocnić mur w miejscach, gdzie schodziły się żebra sklepieni.
Jeżeli chodzi o elementy dekoracyjne, to ich funkcję spełniały właśnie elementy konstrukcyjne, czyli filary, łuki, żebra sklepień, gzymsy.
W ogromnych katedrach na uwagę zasługiwały fasady, które cechowały się stałą zasadą podziałów. Fasada była podzielona na trzy pasy ułożone poziomo, które oddzielone były od siebie gzymsami, fryzami arkadowymi lub rzeźbami figuralnymi.
REKLAMA
키워드에 대한 정보 styl romański i gotycki porównanie
다음은 Bing에서 styl romański i gotycki porównanie 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Romanesque v. Gothic Architechture
- romanesque
- gothic
- architecture
- medieval
- cathedrals
Romanesque #v. #Gothic #Architechture
YouTube에서 styl romański i gotycki porównanie 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Romanesque v. Gothic Architechture | styl romański i gotycki porównanie, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
