당신은 주제를 찾고 있습니까 “relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze – Postawa człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Hioba.“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Wiedza z wami 이(가) 작성한 기사에는 조회수 10,605회 및 좋아요 451개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Postawa człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Hioba. – relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Omawiamy pytania z puli jawnej matury ustnej od roku 2023. Pytań jest 280. Kolejne pytania będziemy sukcesywnie publikować.
#maturaustnazpolskiego2023 #pulapytanjawnychmatura
Zachęcamy was też do nadsyłania własnych sugestii odpowiedzi do poszczególnych pytań. Tworzymy specjalny system gdzie będziecie mogli dzielić się swoimi odpowiedziami, oceniać je i tp.
Formularz nadsyłania swoje odpowiedzi jest tutaj:
https://wiedzazwami.com.pl/dodaj-opracowanie-pytania-na-mature-ustna-z-polskiego/
Na dziś nadesłane proponowane odpowiedzi trafiają do poczekalni, tak będzie do momentu ukończenia katalogu, myślę że do końca października się wyrobię. Poczekalnia jest tutaj:
https://wiedzazwami.com.pl/category/opracowanie-pytan-na-mature-ustna-z-polskiego-2023/opracowanie-pytan-wersje-robocze/
Zachęcamy do współpracy, dzięki niej powstała jedna z większych baz notatek do matury w internecie, Waszych notatek, nadesłanych i ocenianych przez was:
https://wiedzazwami.com.pl/notatki-wedlug-ocen/
UWAGA:
Nagraliśmy specjalny kurs z lektur obowiązkowych dostępny na naszej stronie. Dochód przeznaczmy na prace nad kolejnymi nagraniami na YT i nie tylko. Pakiet dostępny tutaj:
https://wiedzazwami.com.pl/kursy/lektury-obowiazkowe-z-gwiazdka-plus-lektury-uzupelniajace-pakiet/
Zapraszamy do obejrzenia innych naszych filmów!
Motywy literackie w najważniejszych działach literackich:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLifLLJypfbU-Eu1pDj9FhCRUuU1Qr6lT-
Tutaj ważna playlista dotycząca pisania rozprawki maturalnej:
https://www.youtube.com/watch?v=hJbPd61h6bQ\u0026list=PLifLLJypfbU8CsfSMdGrFXzaOzsyAYJ_0
Tutaj playlista z naszymi filami o lekturach z gwiazdką umieszczonych na YouTube:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLifLLJypfbU_deZ2_vxNh0ztLi56diN65
#maturazpolskiego2023 #maturazpolskiego #lekturyobowiązkowe #lekturyzgwiazdką #matura #lektury
(❁´◡`❁)(❁´◡`❁)😁😁
Zapraszamy do wysłuchania podcastów o języku polskim dla szkoły średniej. Podcasty można znaleźć na naszej stronie:
https://wiedzazwami.com.pl/series/szkola-srednia/
Lub też w serwisie Spotify, link do kanału dla szkoły średniej:
https://open.spotify.com/show/1GwTJlFmkYVHweMQchrUw1?si=EVraSgdtQyeORayoAjqs5g
Można nas znaleźć w aplikacji Podcast od Google
https://podcasts.google.com/?feed=aHR0cHM6Ly93aWVkemF6d2FtaS5jb20ucGwvZmVlZC9wb2RjYXN0L3N6a29sYS1zcmVkbmlh\u0026ep=14
😂😂😂😂
Uważasz, że to co robimy jest przydatne, wesprzyj nasz kanał kupując jakiś kurs lub kwiaty dla Izabeli:
Kursy z języka polskiego dla szkoły średniej:
https://wiedzazwami.com.pl/lekcje-dzialy/szkola-srednia/
Kurs z lektur ogwiazdkowanych:
https://wiedzazwami.com.pl/lekcje-dzialy/szkola-srednia/llektury-obowiazkowe/
Kwiaty dla Izabeli
https://wiedzazwami.com.pl/shop/
Każdą formę wsparcia doceniamy, dzięki temu Wiedza z wami to już nie tylko kanał na Youtube to także audycje do słuchania, darmowe notatki i testy.
_____________________________________
https://facebook.com/wiedzazwami
https://www.instagram.com/wiedzazwami
https://twitter.com/wiedzazwamii
relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Relacje między Bogiem a człowiekiem. Zaprezentuj temat na …
Bóg to też temat odwiecznie obecny w literaturze, choć łatwiej Go zasugerować za pomocą pewnej symboliki, z natury swojej bowiem jest niepoznawalny i …
Source: cojawiem.pl
Date Published: 6/21/2021
View: 3242
Motyw Boga w literaturze – Polski – na6.pl
W pieśni sławione jest dobro Boga, Stworzyciela świata, w którym człowiek może żyć … odwołuje się do wyścigu między Bogiem i człowiekiem o życie ludzkie.
Source: www.na6.pl
Date Published: 9/11/2022
View: 8932
Relacje między Bogiem i człowiekiem i obraz Boga w Pieśni …
Obraz Boga w Trenie XVIII i w Pieśni XXV jest bardzo podobny, choć sytuacja podmiotu lirycznego w obu utworach zupełnie inna. Wpływa to w zdecydowany sposób …
Source: eszkola.pl
Date Published: 11/17/2022
View: 4460
relacje między czowiekiem a Bogiem – Zanotowane.pl
w wybranych tekstach literackich różnych epok. Relacje między Bogiem a człowiekiem istniały od zawsze. Nie zawsze jednak układały się tak samo, mimo to ludzie …
Source: zanotowane.pl
Date Published: 1/20/2021
View: 1987
29. Przedstaw i zanalizuj relacje, jakie zachodzą między …
Przedstaw i zanalizuj relacje, jakie zachodzą między człowiekiem a Bogiem, między sacrum a profanum w literaturze średniowiecza, renesansu i baroku.
Source: aleklasa.pl
Date Published: 9/17/2022
View: 4199
Różne relacje bohaterów literackich z Bogiem. Omów …
Literatura często porusza tematykę, jaką są relacje danego bohatera z … Zgodnie z jej założeniami człowiek jest istotą zależną od Boga, …
Source: poezja.org
Date Published: 7/10/2021
View: 2230
주제와 관련된 이미지 relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Postawa człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Hioba.. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze
- Author: Wiedza z wami
- Views: 조회수 10,605회
- Likes: 좋아요 451개
- Date Published: 2021. 10. 6.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=V-4i6j5zxzI
Jaka relacja łączy mówiącego w utworze człowieka z Bogiem?
Człowiek jest pokorny wobec Stwórcy i w nim pokłada wszystkie swoje nadzieje. W sonecie V Bóg również jest jedyną deską ratunku dla słabego człowieka. Tylko, kiedy w Niego wierzymy mamy szansę na poznanie prawdziwej miłości. Dzięki Niemu nie zagubimy się w grzesznym, materialnym świecie.
W jakich lekturach występuje motyw Boga?
Bogurodzica (Bóg rozdaje łaski) Dante Alighieri, Boska komedia (dźwiganie się z upadku ku Bogu) Jan Kochanowski, Tren X (zakwestionowanie istnienia Boga), XI (podmiot liryczny kieruje swój żal do Boga), fraszka Człek boże igrzysko (człowiekowi wydaje się, że wie wszystko, ale nic nie może uczynić bez woli Boga)
Jaka była relacja między Bogiem a człowiekiem w średniowieczu?
W średniowieczu człowiek wierzył że Bóg jest wszechmocny i nieosiągalny dla niego. Stworzył ziemię i człowieka a więc miał prawo decydować o wszystkim.
Czego chcesz od nas Panie relacja między Bogiem a człowiekiem?
Człowiek podziwie Boga, jako Stwórcę i oddaje należyty mu szacunek. Jest wdzięczny za otrzymane dary, chce się odwdzięczyć Bogu, na co wskazuje pierwszy wers utworu: “Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”. W tym utworze człowiek oddaje sie Bogu pod opiekę, jako pokorny sługa.
Jaki obraz ludzkiego życia oraz relacji Boga i człowieka przedstawia Sęp Szarzyński?
Poeta postrzega człowieka jako istotę rozdartą między sacrum a profanum. W jego wnętrzu toczy sie nieustanna walka o zbawienie, wywiązana ze słabości, lęków i niezdecydowania. Motyw ten, szczególnie ukazany jest w Sonecie IV pt.: “O wojnie naszej,która wiedziemy z szatanem,światem i ciałem”.
Jaki jest stosunek Edelmana do Boga?
Edelman traktuje Boga jak równego sobie, partnera, ale i rywala, z którym trzeba prześcigać się w walce o ludzkie życie. Bohater widzi w Bogu surowego sędzię. Siebie zaś stawia w pozycji tego, który negocjuje boskie wyroki śmierci.
Jak Biblia opisuje Boga?
Stwarzając człowieka, Bóg wyposażył go w takie atrybuty, które powodują, że jest on kimś wyjątkowym pośród stwo- rzeń, np. góruje nad światem zwierząt. Obrazowość Boga w człowieku wy- raża się przede wszystkim w tym, że jest on osobą, istotą cielesno-duchową, racjonalną, wolną, duchową i społeczną.
Kto cierpiał w literaturze?
Przykładem ukazywania motywu cierpienia są Treny Jana Kochanowskiego. Treny to opis cierpienia ojca po stracie ukochanej córki. Tragedia ta doprowadziła do kryzysu światopoglądowego poety – Kochanowski zwątpił we wszystkie wartości, w które wierzył do tej pory.
Jaki stosunek do świata i Boga wyraża literatura średniowiecza?
W epoce średniowiecza Bóg zajmował szczególne miejsce, był w centrum ludzkich wartości i zainteresowań. Święty Augustyn twierdził, że celem życia człowieka jest poznanie Boga i swojej duszy, która jest obrazem Stwórcy i nosi w sobie jego idee. A zatem poznanie to dokonuje się we wnętrzu człowieka.
Co to znaczy teocentryzm?
Teocentryzm to pogląd uznający Boga za najwyższą wartość, przyczynę, ośrodek i cel wszystkiego, co istnieje.
W jaki sposób człowiek średniowiecza myślał o szczęściu?
Zgodnie z powszechnym przekonaniem antyku i średniowiecza, człowiek nie żyje po to, by robić to, na co ma ochotę, lecz by urzeczywistniać dobro. A zatem celem życia, czyli szczęściem, jest właśnie dążenie do dobra.
Jaka relacja łączy człowieka z Bogiem w Psalmie 23?
W psalmie 23 widać związek pomiędzy Panem, pasterzem, a jego stworzeniami, którymi się zajmuje. Bóg jest ukazany jako dobry pasterz, który dba o swoje owce i o żadnej z nich nie zapomina. Jednocześnie psalm 23 przekazuje, że człowiek może zawsze liczyć na Boga.
Jaka jest postawa człowieka wobec Boga?
Człowiek skupia się na religii, umieszcza Boga w centrum zainteresowania. Jest to typowa dla średniowiecza postawa zwana teocentryzmem. Bóg staje się najwyższą władzą, wartością oraz ośrodkiem wszelkich działań. Tak też przedstawiony jest w Legendzie o świętym Aleksym.
Dlaczego Konrad uwaza się za lepszego od Boga?
Konrad wyzywa Boga, aby sprawdzić właściwie, jak daleko sięga jego moc i niezależność. Bohater przekonany o swym darze jest pewny siebie, ale nie jest egoistą. Wie, że wybranie czyni go powołanym do służenia narodowi. Jego misją jest walka o wyzwolenie ojczyzny, dla której gotowy jest poświęcić życie.
Za co człowiek chwali Boga w Pieśni porannej A za co w Pieśni wieczornej?
Podmiot liryczny w pieśni porannej dziękuje Bogu za to że dane mu było szczęśliwie przeżyć noc. Osoba mówiąca wspomina o ludziach którym nie dane było to szczęście. Nawołuje innych ludzi do chwalenia Pana. Pieśń wieczorna ma charakter bardzo podobny, z tą różnicą że jest ona podziękowaniem za szczęśliwy dzień.
Relacje między Bogiem a człowiekiem. Zaprezentuj temat na wybranych przykładach literackich.
Zagadnienie zawarte w temacie mojej prezentacji dotyczy kwestii podstawowych a zarazem ostatecznych – uznania przez człowieka lub nie wyższej mocy sprawczej, przyczyny i praźródła jego egzystencji oraz wszystkiego, co istnieje. Są to sprawy, wobec których każdy z nas musi się określić i zając stanowisko w życiu. Z naszej postawy wobec Boga wynikają bowiem wszystkie inne ważne decyzje, dlatego każdy z nas przyjmuje w tej kwestii jakieś stanowisko, często nawet nieświadomie. Czy jest Bóg i jak go pojmuję, jakie miejsce zajmuje w moim systemie wartości, kim ja jestem i dokąd zmierzam, jak traktuję świat dzieł Boskich, czy akceptuję go czy walczę, buntuję się, sprzeciwiam?
Zagadnienie zawarte w temacie mojej prezentacji dotyczy kwestii podstawowych a zarazem ostatecznych – uznania przez człowieka lub nie wyższej mocy sprawczej, przyczyny i praźródła jego egzystencji oraz wszystkiego, co istnieje. Są to sprawy, wobec których każdy z nas musi się określić i zając stanowisko w życiu. Z naszej postawy wobec Boga wynikają bowiem wszystkie inne ważne decyzje, dlatego każdy z nas przyjmuje w tej kwestii jakieś stanowisko, często nawet nieświadomie. Czy jest Bóg i jak go pojmuję, jakie miejsce zajmuje w moim systemie wartości, kim ja jestem i dokąd zmierzam, jak traktuję świat dzieł Boskich, czy akceptuję go czy walczę, buntuję się, sprzeciwiam? Jako dorośli ludzie stosunek do tych spraw zwykle mamy określony, choć najczęściej wyraża się on poprzez postawy uczuciowe, jakie w nas dominują: spokój, pogodna akceptacja życia, radość istnienia lub poczucie zagubienia, opór wobec życia, niechęć, żal wobec Boga, losu, poczucie krzywdy, nienawiść do innych, samego siebie, …. Bóg to też temat odwiecznie obecny w literaturze, choć łatwiej Go zasugerować za pomocą pewnej symboliki, z natury swojej bowiem jest niepoznawalny i niedefiniowalny. Nie tyle zatem mówią twórcy swą sztuką o Bogu, ile o swoich uczuciach do Niego. A ponieważ ludzka uczuciowość to sfera najbardziej indywidualnych, najintymniejszych doświadczeń, zatem tyle wizji Boga ile istnień ludzkich. Myślę, ze wszystkie najskromniejsze nawet dzieła ludzi wierzących składają się na wielki wspólny hymn wielkości Boga rozpisany na tysiące głosów. Są bezpośrednie zwroty do Stwórcy, monologi do Niego adresowane, strzeliste hymny, litanie, stylizacje modlitewne błagalne i dziękczynne, są akty pokuty, pełne pokory i skruchy prośby o wybaczenie. Są też przeciwnie – akty oskarżenia, bluźniercze, buntownicze, pełne wyrzutów i gniewu. Nie brakuje i innych rodzajów zwrotów do Najwyższego – pełnych niepokoju pytań lub po prostu przyjacielskich rozmów. Poeci i pisarze bardzo często poruszają te tematy, świadomie usiłują określić własny stosunek do tych wartości np. w liryce refleksyjno-filozoficznej lub wyposażają swych bohaterów w bardzo wyraźnie określone postawy religijno-światopoglądowe, które wywierają istotny wpływ na ich losy. Jeden z piękniejszych tekstów lirycznych o charakterze modlitewnym powstał już w dobie renesansu i wyszedł spod pióra Jana Kochanowskiego . Słynny Hymn Czego chcesz od nas, Pani, za Twe hojne dary… to pełna nabożnej pokory pieśń dziękczynna, wysławiająca Pana za doskonałość stworzonego przezeń świata. Poeta nawiązuje tu do biblijnej historii stworzenia i tworzy niejako własną wizję stwarzania świata – wizję prawdziwie kosmiczną i monumentalną. Z perspektywy świętości i absolutnej doskonałości owego aktu kreacyjnego przemawia do Najwyższego pełnymi wdzięczności i uwielbienia słowami. Przeciwstawia Bożej dobroci własną niedoskonałość. Nie znajduje, poza miłością, żadnego sposobu odwdzięczenia się Stwórcy za powołanie go do istnienia. Człowiek pozostaje bezbronny wobec tajemnicy Boga, wobec wiecznego, nieodgadnionego misterium. Nie tylko ludzki rozum ale cala nauka i teologia Kościoła, nie są w stanie zgłębić nieogarniętego ogromu i wielkości Stwórcy: Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie, I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie.
Pobrzmiewają w tych słowach nawet echa panteizmu – filozofii starożytnej utożsamiającej Boga z przyrodą . Bóg to także – dla renesansowego poety – doskonały artysta. W świecie powalonym do istnienia przez doskonałego Twórcę panuje harmonia, nie ma miejsca na przypadkowość czy zbędność jakiegokolwiek elementu. Wszystko służy całości, jest piękne i użyteczne. Człowiek jako twór – dzieło Boga odczuwa naturalną tęsknotę za jego obecnością i bliskością. To jedyna potrzeba serca ludzkiego, które stworzone zostało z bożej miłości: Chowaj nas, póki raczysz, na tej niskiej ziemi; Jeno zawżdy niech będziem pod skrzydłami Twemi! Z kolei światopogląd następnej epoki – baroku całkiem odmiennie kazał postrzegać człowiekowi swa sytuację egzystencjalną. W bardzo dramatyczny sposób ujmował rozdarcie człowieka pomiędzy sprzecznymi potrzebami jego duszy i ciała. Ciało uznawane było za źródło szatańskich pokus, atrakcyjnych, lecz niebezpiecznych dla człowieka. Wszystkie te niepokoje egzystencjalne doby baroku najtrafniej wyraził w swej poezji prekursor epoki – Mikołaj Sęp Szarzyński. Szczególnie sugestywnym przedstawieniem wewnętrznej walki człowieka wystawionego na działanie dwóch sprzecznych potęg – boskiej i szatańskiej, rozdartego miedzy dwa sprzeczne pragnienia – cielesne i duchowe, jest jego sonet pod wymownym tytułem O wojnie naszej, którą wiedziemy z Szatanem, światem i ciałem. „Wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie” człowiek (każdy człowiek – podmiot wiersza jest zbiorowy) jest w utworze wystawiony na kuszenie szatana (srogiego Hetmana ciemności), zwodniczych uroków życia światowego i pragnień zmysłowych. Tragizm istoty ludzkiej uwikłanej w to – jak je autor nazywa – podniebne bojowanie wynika z dwoistości ludzkiej natury. Ciało człowieka w sposób naturalny skłania się ku zaspokajaniu swych własnych potrzeb, lecz obiekty jego pożądania są nietrwałe, przemijające, należą do sfery barokowych „vanitas” i jako takie nie mogą być nasycone, powodują więc cierpienie i ostatecznie przywodzą człowieka upadku i zguby. Z kolei uwięziona w niedoskonałym ciele dusza – wieczna, niezmienna i nieśmiertelna skłania się ku bytom sobie podobnym, jak ona wiecznym i doskonałym. Podobnym niepokojom, tyle, że dotyczącym już ściśle uczucia miłości, daje wyraz autor w Sonecie V. Już pierwszy wers wskazuje na tragizm istoty ludzkiej zawarty także w sferze tego najpiękniejszego przejawu człowieczeństwa jakim jest miłość. Że „nie miłować ciężko” – nie ulega wątpliwości ale „i miłować nędzna pociecha”, gdy powodowani żądzą upiększamy obiekt uczuć, zapominając, że przecież owa uroda jest krótkotrwała i nieubłagalnie zmierzająca w stronę niebytu i rozkładu. Żadne z doczesnych naszych pragnień (czy to władza, sława, prestiż, bogactwo) nie jest w stanie nasycić tęsknoty duszy – jedynie Bóg, który jako jedyny byt nie należy do sfery vanitas. Jednak póki jesteśmy uwięzieni w ciele, skazani jesteśmy na męki pożądania owych marności i wieczne niezaspokojenie.
Skrajnie odmiennym przykładem rozmowy z Bogiem czy raczej monologu no Niego adresowanego jest buntownicza i bluźniercza Wielka Improwizacja z Dziadów cz. III A. Mickiewicza. Skrajnie emocjonalny monolog poety Konrada zawiera niezwykły ładunek dramatyzmu. Obok niezwykłej siły uczuć genialny talent poetycki daje bohaterowi prawo do zrównania się z Bogiem, a nawet postawienia siebie ponad Nim. Ja czuję nieśmiertelnośc, nieśmiertelność tworzę Cóż Ty większego mogłeś zrobić – Boże? Oceniając Boga, który zezwala na nieludzkie cierpienia narodu polskiego jako nieczułego, wyniosłego i obojętnego, zimnego racjonalistę, matematyka, Konrad nie zawaha się wypowiedzieć mu wojny i miotać najgorszych bluźnierstw pod Jego adresem. Kłamca, kto Ciebie nazywał miłością, Ty jesteś tylko mądrością Snuje na temat Stwórcy fantazje i domysły, które każą się w Nim domyślać zimnego okrutnika, pozbawionego uczuć bezdusznego mechanizmu: Jeśli w milijon ludzi krzyczących „ratunku!” Nie patrzysz jak w zawile zrównanie rachunku; – Jeśli miłość jest na co w świecie Twym potrzebną I nie jest tylko Twoją omyłką liczebną… Eskalacja buntowniczych uczuć doprowadza w końcowej frazie niemal do nazwania Boga carem. Bluźnierstwa Konrada, choć silniejsze niż kiedykolwiek przedtem i potem w naszej literaturze dają się wszelakoż usprawiedliwić tym, że powodowane są miłością do narodu. Ten fakt zostanie też Konradowi poczytany za okoliczność łagodzącą. Oskarżycielskie wystąpienia przeciwko Bogu, uznanie Go za winnego zła na świecie było częstym tematem w literaturze. Wystarczy tu wspomnieć choćby jeszcze „Hymny” Jana Kasprowicza. Mnie przeciwnie, szczególnie ujął inny wiersz Kasprowicza, napisany po okresie bluźnierczym, a mianowicie Przeprosiny Pana Boga. Jawi się tu Kasprowiczowi Bóg w postaci zupełnie odmiennej, krańcowo różnej od wizerunku, jaki nadał mu poeta w Hymnach. Tym razem jest to dobroduszny staruszek, wyrozumiały, życzliwy i przychylny ludziom i pobłażliwy wobec ich słabości (folgujący im) a nawet te słabości w jakiś sposób z ludźmi dzielący. Nie sytuuje go już tu poeta na wyniosłym, niedosiężnym tronie lecz w scenerii najprostszej – ubogiej, wiejskiej, między prostakami, czyniąc go ich najbliższym przyjacielem a nawet kompanem od kielicha i do gry w karty. Gwarzył z nimi, gawędził, poklepywał poufale po ramieniu – chciałoby się aż powiedzieć o Nim – „swój chłop”. Nie oczekuje ani nie wymaga ten Bóg od ludzi żadnej czołobitności, uniżoności, hołdów, wydzielonego miejsca kultu. Przeciwnie: to, czym mogli Go byli urazić, to posądzenie o wyniosłość i o to, że mógłby ich opuścić choćby na chwilę. Wyraźnie zaciera w tym wierszu autor granice pomiędzy sacrum i profanum, sytuując Boga nawet zdecydowanie bardziej w tej drugiej sferze. To niezmiernie piękna, wzruszająca i przemawiająca do wyobraźni wizja Boga: który nie czyni rozróżnienia między niskim i wysokim, wzniosłym i pospolitym, godnym i niegodnym. Jest wszędzie i we wszystkim co czyni człowiek. Podobną koncepcję Boga głosili liczni mędrcy i mistycy Wschodu. Jednym z nich, przy tym poetą był Kahlil Gibran. Jego myśl znana jest na Zachodzie ale i w Polsce głównie poprzez bardzo popularne cytaty o charakterze głębokich aforyzmów i sentencji. Bardzo popularny jest również jego wiersz Bóg i my. Zasadnicze przesłanie z niego płynące jest to, że wszystko jest Boga, czy inaczej – Bóg jest we wszystkim: każdym czynie, myśli, nieważne – wzniosłej czy przyziemnej. Zatem wszystko może stać się formą wielbienia Boga, każda najbardziej prozaiczna i banalna czynność. Pyta autor retorycznie: Któż może układać swoje godziny mówiąc: „Ta jest przeznaczona dla Boga A ta jest dla mnie; Ta jest poświęcona dla mojej duszy A ta dla mego ciała?”
Bóg Kahlila Gibrana jest wszędzie, jest we wszystkim, przenika wszystko, jest samą esencją życia. Zatem na próżno by go szukać w uczonych księgach i kompendiach teologicznych, gdyż szukając go tam, a więc usiłując poznać na drodze intelektu, rozumu, właśnie Go przegapiamy. Popatrzcie wokół siebie – radzi Gibran – Dostrzeżecie Go… Inny obraz Boga możemy dostrzec w poezji Jana Twardowskiego. Przede wszystkim podkreśla poeta, że w swojej mocy stwórczej jest On większy od człowieka. „większy niż ty sam który stworzył świat tak dobry że niedoskonały i ciebie tak niedoskonałego że dobrego” – stwierdza w wierszu Bezdzietny anioł. Któż inny potrafiłby w tak niewyobrażalnie perfekcyjny sposób stworzyć ten świat? Kto inny posiada taką moc aby dokonać czegoś tak niewyobrażalnego? Bóg u Twardowskiego jest wszystkim i we wszystkim do tego stopnia, że nie potrafimy Go pojąć, ogarnąć umysłem. Jak to powiedział w jednym ze swoich wierszy: „Dziękuję Ci po prostu za to, że jesteś za to że nie mieścisz się w naszej głowie, która jest za logiczna za to, że nie sposób Cię ogarnąć sercem, które jest za nerwowe za to, jesteś tak bliski i daleki, że we wszystkim inny za to, że jesteś już odnaleziony i nie odnaleziony jeszcze że uciekamy od Ciebie do Ciebie za to, że nie czynimy niczego dla Ciebie, ale wszystko dzięki Tobie za to, że to czego pojąc nie mogę — nie jest nigdy złudzeniem za to że milczysz. Tylko my — oczytani analfabeci chlapiemy językiem” Warto zwrócić również uwagę na pozornie nieistotny aspekt Boga u księdza-poety. Jest On także milczeniem. „jeśli Bóg jest milczeniem zamilczeć potrzeba” Oznacza to, że nie można Boga odnaleźć można jedynie w ciszy, w samotności, w zadumie. Trudnym do zrozumienia tematem jest nieobecność i niewidzialność Boga. Jednak w jednym ze swoich wierszy Twardowski udziela nam chyba najlepszej możliwej odpowiedzi: „Bóg jest tak wielki że jest i Go nie ma tak wszechmogący że potrafi nie być więc nieobecność Jego też się zdarza” On sam zdecydował, że pozostanie niewidzialny, a zrobił to z miłości do stworzenia. „Bóg się ukrył dlatego by świat było widać gdyby się ukazał to sam byłby tylko kto by śmiał przy nim zauważyć mrówkę miłość której nie widać nie zasłania sobą” Bóg u Twardowskiego jawi się jako geniusz. Tak, jest On geniuszem ponieważ wie i zna wszystko. Na czym to polega? Na to pytanie odpowiedzi udziela nam już sam Twardowski: „Bo Pan Bóg jest tak jasny, że nic nie tłumaczy bo wiedzieć wszystko to nic nie wyjaśniać Lecz Pan Bóg wie najlepiej —- więc wszystko inaczej czasem prośby nam spełnia żeby nas zawstydzić” A więc Stwórca tak doskonale zna swoje stworzenie, że najlepiej wie co powinien uczynić. Bóg Twardowskiego jest również Bogiem wybaczającym „Bóg grzechu nie pomniejsza ale go wybaczy” Dostrzegamy tu doskonałe połączenie najważniejszych przymiotów Boga, ponieważ wybacza On w sposób sprawiedliwy, a powodem chęci wybaczenia jest miłość.
Motyw Boga w literaturze
Jan Kochanowski, Czego chcesz od nas, Panie
W pieśni sławione jest dobro Boga, Stworzyciela świata, w którym człowiek może żyć w zgodzie z naturą. Człowiek nie ma nic do ofiarowania Bogu ponad ludzką miłość, bo wszystko na świecie pochodzi od Boga, a więc wszystko do Niego należy. Człowiek jedynie dzięki łasce Bożej może korzystać z jego dóbr i powinien Mu za to być wdzięczny. Utwór jest hymnem pochwalnym na cześć Boga i idealnego świata, jaki On stworzył. Boskie dzieło jest idealne, panuje doskonały ład i harmonia. Bóg to artysta, który stworzył świat z niczego, dbając o każdy szczegół (Deus artifex i Deus faber).
Adam Mickiewicz, Dziady, cz. III
W utworze istnieje rozdźwięk w postrzeganiu Boga – z jednej strony surowy, karzący ludzi i nieczuły na ich los, a z drugiej zaś miłosierny i dobry. W utworze tym bohater buntuje się przeciw Bogu. Domaga się od Boga &;rządu dusz”, aby uratować naród. Konrad obwinia Boga, że nie jest miłością, lecz mądrością, a w panowaniu nad światem kieruje się rozumem. Wzywa Boga, ale Ten milczy, pozostawia go samemu. To sprawia, że Konrad wątpi w Jego istnienie, w Jego nieomylność i miłość do ludzi. Chce nazwać Boga carem, ale w tym uprzedza go diabeł. Natomiast dla księdza Piotra jest On miłosierny, dzięki pokorze i wierze w Niego może dojrzeć przyszłe wydarzenia.
Jan Kasprowicz, Przeprosiny Boga
Wiersz ten ma charakter ludowej przypowieści. Zostają pokazane dwie postawy wobec Boga. Jedna jest reprezentowana przez postaci staruszków żyjących z Bogiem w doskonałej komitywie. Dla nich Bóg ma takie same problemy jak ludzie. Druga postawa jest reprezentowana przez cepra – jest to postawa myśliciela, który uważa, że istnienie Boga jest niepojęte dla człowieka, a staruszkowie nie mogą żyć z Nim, jakby był kimś bliskim. Dla cepra Bóg jest czymś odległym i trudnym do ogarnięcia przez ludzki umysł. Staruszkowie wyruszają w drogę, by odszukać Boga, ale to Bóg ich odszukuje i uświadamia im, że cepr nie miał racji. Okazuje się, że łaska wiary jest dostępna sercom prostych ludzi.
Jan Dobraczyński,
Listy Nikodema
Nikodem, choć jest uczony w Prawie, nie rozumie Boga. Nie wie, dlaczego zesłał na Rut chorobę. Uważa, że świeci przykładem, jeśli chodzi o przestrzeganie Praw. Szczyci się także pisaniem hagad o mądrości i dobroci Boga. Pociąga go jednak postać Jezusa, który pojawił się w Jerozolimie. Jezus zawsze mówi o Bogu jako najsilniejszym, wszechmocnym, któremu trzeba bezwzględnie zaufać. Bohater chce prosić Jezusa o uzdrowienie Rut, w końcu tego nie czyni. Godzi się ze śmiercią ukochanej, zaczyna też ufać Bogu do końca.
Hanna Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem
Książka, której podstawą jest wywiad z Markiem Edelmanem – członkiem Żydowskiej Organizacji Bojowej i uczestnikiem powstania w warszawskim getcie – jest opowieścią o życiu i śmierci, o ludzkiej godności. Tytuł ma znaczenie metaforyczne, odwołuje się do wyścigu między Bogiem i człowiekiem o życie ludzkie. Marek Edelman w pewnym momencie wypowiada słowa, które najlepiej wyjaśniają tytuł:
Pan Bóg już chce zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień, wykorzystując jego chwilową nieuwagę. Niech się pali choć trochę dłużej, niż On by sobie życzył.
Jest to więc w pewnym sensie postawienie się na równi z Bogiem, któremu się nie ufa. Niezrozumiałe jest, dlaczego zesłał na ludzi takie nieszczęścia. Człowiek więc podejmuje tywalizację z Nim.
Inne przykłady literackie:
Relacje między Bogiem i człowiekiem i obraz Boga w Pieśni XXV i Trenie XVIII Jana Kochanowskiego
Obraz Boga w Trenie XVIII i w Pieśni XXV jest bardzo podobny, choć sytuacja podmiotu lirycznego w obu utworach zupełnie inna. Wpływa to w zdecydowany sposób na relację człowiek-Bóg.
W obu wierszach Bóg został ukazany jako sprawiedliwy i dobry Ojciec. Poeta wierzy w jego miłosierdzie, które w Pieśni XXV objawia się poprzez dzieło stworzenia, zaś w Trenie XVIII w wybaczeniu win. Kreacja Boga jest więc konsekwentna, choć w pieśni na pierwszy plan wysuwa się jego rola Stwórcy, w trenie zaś Sędziego. To, co zasadniczo różni oba utwory, to sytuacja podmiotu lirycznego.
W Pieśni XXV o incipicie „Czego chcesz do nas, Panie” podmiot liryczny wypowiada się w liczbie mnogiej (poza jednym wyjątkiem), podkreślając swoją przynależność do społeczności ludzi wierzących. W Trenie XVII jest podobnie, co jest tym bardziej znaczące, ponieważ jest to jedyny utwór cyklu, w którym zbolały ojciec nie mówi tylko w swoim imieniu, rezygnuje ze indywidualizmu, by wyrazić prawdy dotyczące ogółu ludzkości.
Tym, co rożni obie sytuacje, jest sumienie podmiotu lirycznego. Pieśń XXV ma niezaprzeczalnie charakter dziękczynny i pochwalny. Podmiot liryczny wraz z innymi chwali Boga za wszystko, co dał ludzkości. Świat jest miejscem przyjaznym, dobrze urządzonym według Boskiego porządku:
(…) Za Twoim rozkazaniem w brzegach morze stoi,/ A zamierzonych granic przeskoczyć się boi;/ Rzeki wód nieprzebranych wielką hojność mają./ Biały dzień, a noc ciemna swoje czasy znają (…).
Wszystko ma tu swoje – jedyne właściwie – miejsce, wszystko należy do Boga, ale zostało oddane człowiekowi dla jego dobra i radości. Natura jest piękna i pożyteczna, zaś Bóg niczym dobry Ojciec dba o swoje dzieci, by niczego im nie zabrakło.
Pochwała Boga w Pieśni XXV jest radosna i pełna wdzięczności. W Trenie XVIII Bóg nadal jest owym hojnym, dobrym Ojcem, jednak pochwała Jego dzieła uzupełniona została goryczą, wynikająca z grzeszności człowieka:
(…) Nie baczym, że to z Twej łaski nam płynie,/ A także prędko minie,/ Kiedy po nas wdzięczności/ Nie uznasz, Panie, za Twe życzliwości (…).
Tren XVIII jest kolejnym ogniwem cyklu stanowiącego zwartą tematycznie całość. W poprzednich utworach podmiot liryczny, ogarnięty rozpaczą, wątpił w dobroć, a nawet istnienie Boga. Dotknięty osobistą tragedią, podważał istnienie moralnego porządku: „Kogo kiedy pobożność jego ratowała?” (Tren XI). Słowa te wynikały z ogromnego cierpienia poety. Jednak kiedy gwałtowny ból przemija, podmiot liryczny zaczyna żałować swych wcześniejszych słów. Przyznaje się do grzechu:
(…) Wielkie przed Tobą są występy moje,/ Lecz miłosierdzie Twoje/ Przewyssza wszytki złości./ Użyj dziś, Panie, nade mną litości!
Poeta wyraża znaną prawdę, mówiącą o tym, że w dostatku ludzie zapominają o Bogu, oddając się ziemskim przyjemnościom, a zwracają się do Niego w nieszczęściu.
To poczucie winy skłania podmiot liryczny do rozważań nad rolą Boga-Sędziego:
(…) Zgubisz nas prędko, wiekuisty Panie,/ Jesli nad nami stanie/ Twa ciężka boska ręka;/ Sama niełaska jest nam sroga męka (…).
Gdyby Bóg w sposób bezwzględny sądził ludzi za ich grzechy, spadłaby na nich ciężka kara, ale – jak zdaje się wierzyć poeta – Bóg jest miłosierny i odpuszcza winy. Dlatego pozostaje mu pokornie prosić o wybaczenie.
Wydaje się, że podmiot liryczny przebył długą drogę od beztroskiego, radosnego uwielbienia Boga zawartego w Pieśni XXV, do głębszego zrozumienia Jego zamiarów i istoty Jego miłosierdzia w Trenie XVIII. Doświadczenie, jakim była dla Kochanowskiego śmierć córeczki, na zawsze zmieniły jego światopogląd. I choć kryzys wiary minął i poeta odzyskał ufność w Boga, zrozumiał, iż cierpienie jest elementem ludzkiego życia, częścią Boskiego planu, wobec którego nie można się buntować, a jeśli już – to nieskutecznie.
relacje między czowiekiem a Bogiem
relacje między czowiekiem a Bogiem
Pobierz cały dokument
relacje między czowiekiem a Bogiem.docx
Temat: Relacje między człowiekiem a Bogiem. Przedstaw różne rozstrzygnięcia tego dylematu
w wybranych tekstach literackich różnych epok.
Relacje między Bogiem a człowiekiem istniały od zawsze. Nie zawsze jednak układały się tak samo, mimo to ludzie wiedzieli, że Bóg istnieje. Czasem, pod wpływem różnych wydarzeń, człowiek tracił wiarę w Boga i odwracał się od niego. Jeżeli jednak wierzył, to nadrzędnym jego celem było zjednoczenie z Bogiem i pragnienie osiągnięcia spokojnego, szczęśliwego wiecznego życia.
Jak widać sposób pojmowania Boga przez ludzi różnił się, jedni kochali go ponad życie, inni nienawidzili za to, co im zrobił. Jedno jest pewne, że nieważne co do niego czuli, to nawet w obliczu największej tragedii zwracali się ku niemu, chociaż często nie rozumieli jego wyroków. I choć zdarzało się, że odwracali się od niego, to zawsze o nim, w taki czy inny sposób, pamiętali. Człowiek nie może być sam w chwili próby. Potrzebuje innych ludzi, a kiedy nie ma ich w pobliżu, dostrzega wtedy obecność Boga.
Obserwując na przestrzeni dziejów relacje pomiędzy Bogiem i człowiekiem, można odnieść wrażenie, że wraz z upływem czasu więź pomiędzy nimi rozluźnia się.
W utworach współczesnych Bóg jest ukazany raczej jako moc, siła wyższa, która rządzi życiem za naszymi plecami lub też pozostawia nam wolną wolę. Bóg współcześnie utracił swoje groźne, nie znoszące sprzeciwu oblicze, stał się raczej uosobieniem pewnych cech niż osobą samą w sobie. Jego wpływ na życie ludzkie zmalał znacznie lub zniknął w ogóle. Ludzka moralność nie ma obecnie wiele wspólnego z wiarą w Boga, który jeżeli występuje gdzieś w utworach to raczej po cichu, zasugerowany, niedopowiedziany. Ludzie deklarują swoją wiarę, dopuszczając się jednocześnie okrutnych czynów, a ci, którzy Boga odrzucili okazują się nierzadko lepszymi ludźmi, gdyż postępują według własnego kodeksu moralnego i nie łamią go tak łatwo. Religia zeszła na dalszy plan. Ludzie mają zbyt wiele na głowie i są zbyt zagubieni w codziennych sprawach by myśleć o nieskończoności. Śmiało można się posunąć do stwierdzenia, że Bóg stary i zapomniany zamknął się w kościele pośród świec, bibułkowych kwiatów i śpiewów organisty. A Niebo jawi się dla wielu jako puste miejsce. Wspaniałe, czyste ale absolutnie puste.
W relacji człowiek – Bóg nierzadko pojawia się pokora. Zdefiniować ją można jako stan psychiczny, polegający na odczuwaniu własnej małości, niższości. Wyraża się często uniżoną postawą wobec kogoś lub czegoś, potulną i uległą. Pokora oznacza postawę, polegającą na przyjęciu swego losu, nawet w tych jego odmianach, które w szczególnie bolesny sposób nas doświadczają.
Literatura świetnie pokazuje nam relacje między człowiekiem a Bogiem czasem złe, czasem dobre, ale zawsze inne.
Już najwcześniejsze dzieło literatury idealnie ukazuje nam kontakty człowieka z Bogiem, czyli Biblia.
W najwcześniejszych księgach Starego Testamentu Bóg objawia się jako opiekuńczy ojciec, ale przede wszystkim apodyktyczny sędzia, który wygłasza poprzez pośredników swoje niepodważalne prawa. Jest to Bóg przemawiający, oczekujący od poddanych całkowitej uległości i posłuszeństwa. Swą potęgę ukazuje głównie poprzez wszechpotężne słowo o mocy sprawczej. Stwarza On świat za pomocą wypowiadania odpowiednich zwrotów.
Wymownym przykładem zsyłania cierpienia jako próby wiary jest historia Hioba. Hiob był prostym człowiekiem o szlachetnym sercu. Za swoją dobroć Bóg obdarował go wspaniałą rodziną (ojciec siedmiu synów), dostatkiem i zdrowiem. Pewnego razu Pan za namową Szatana i jego ręką, zamierzył sprawdzić potęgę wiary swego sługi i w mgnieniu oka zabrał mu wszystko, a na koniec odebrał samotnemu starcowi zdrowie. Niezłomny Hiob ani przez chwilę nie wyparł się Boga, choć złorzeczył na swój los i dzień narodzin, to jednak nie utracił głębokiej wiary. Wiedział, że to próba, gdyż był świadomy tego, iż nie popełnił żadnego grzechu, za który zostałby w tak okrutny sposób ukarany. Nagroda za wytrwałość jednak go nie ominęła: Bóg przywrócił mu wszystko, co utracił, ponadto doczekał się dalszych potomków i w zdrowiu dożył starości. Hiob to przykład niezwykle cnotliwego człowieka o potężnej wierze. Jego życiową maksymą było stwierdzenie: “Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?”. W Księdze Hioba cierpienie to próba, w której kryje się tajemniczy Boży zamysł. Niezawinione katastrofy niosą ze sobą naukę, wzmocnienie, mogą one spotkać każdego, jednak za wytrwałość czeka nagroda.
Czasem jednak ludzie by złączyć się z Bogiem byli gotowi do największych poświęceń. Dla zapewnienia sobie życia wiecznego gotowi byli poświęcić wszystko co mieli. Bohater „Legendy o św. Aleksym” Aleksy był właśnie do tego gotów. Z miłości do Boga poświęcił mu całe swoje życie. Wyrzekł się dóbr materialnych, by móc w pełni zasłużyć na wieczność. Dla św. Aleksego Bóg był wszystkim, to dla niego Aleksy umartwiał się, sprawiał sobie fizyczny ból, pozwalał by nim pomiatano. Św. Aleksy kochał Boga i właśnie z miłości do niego robił to wszystko. Trzeba zaznaczyć że Bóg nie wymagał tego od niego. Św. Aleksy robił to z własnej woli i chęci życia wiecznego wraz z Bogiem w raju. Zapomniał jednak o miłości bliźniego, nie zdawał sobie sprawy że zadaje ogromny ból innym ludziom (rodzinie) a tych także Bóg kocha.
Pobierz cały dokument
relacje między czowiekiem a Bogiem.docx
WyszukiwarkaPodobne podstrony:
Motyw Boga w literaturze
Jan Kochanowski, Czego chcesz od nas, Panie
W pieśni sławione jest dobro Boga, Stworzyciela świata, w którym człowiek może żyć w zgodzie z naturą. Człowiek nie ma nic do ofiarowania Bogu ponad ludzką miłość, bo wszystko na świecie pochodzi od Boga, a więc wszystko do Niego należy. Człowiek jedynie dzięki łasce Bożej może korzystać z jego dóbr i powinien Mu za to być wdzięczny. Utwór jest hymnem pochwalnym na cześć Boga i idealnego świata, jaki On stworzył. Boskie dzieło jest idealne, panuje doskonały ład i harmonia. Bóg to artysta, który stworzył świat z niczego, dbając o każdy szczegół (Deus artifex i Deus faber).
Adam Mickiewicz, Dziady, cz. III
W utworze istnieje rozdźwięk w postrzeganiu Boga – z jednej strony surowy, karzący ludzi i nieczuły na ich los, a z drugiej zaś miłosierny i dobry. W utworze tym bohater buntuje się przeciw Bogu. Domaga się od Boga &;rządu dusz”, aby uratować naród. Konrad obwinia Boga, że nie jest miłością, lecz mądrością, a w panowaniu nad światem kieruje się rozumem. Wzywa Boga, ale Ten milczy, pozostawia go samemu. To sprawia, że Konrad wątpi w Jego istnienie, w Jego nieomylność i miłość do ludzi. Chce nazwać Boga carem, ale w tym uprzedza go diabeł. Natomiast dla księdza Piotra jest On miłosierny, dzięki pokorze i wierze w Niego może dojrzeć przyszłe wydarzenia.
Jan Kasprowicz, Przeprosiny Boga
Wiersz ten ma charakter ludowej przypowieści. Zostają pokazane dwie postawy wobec Boga. Jedna jest reprezentowana przez postaci staruszków żyjących z Bogiem w doskonałej komitywie. Dla nich Bóg ma takie same problemy jak ludzie. Druga postawa jest reprezentowana przez cepra – jest to postawa myśliciela, który uważa, że istnienie Boga jest niepojęte dla człowieka, a staruszkowie nie mogą żyć z Nim, jakby był kimś bliskim. Dla cepra Bóg jest czymś odległym i trudnym do ogarnięcia przez ludzki umysł. Staruszkowie wyruszają w drogę, by odszukać Boga, ale to Bóg ich odszukuje i uświadamia im, że cepr nie miał racji. Okazuje się, że łaska wiary jest dostępna sercom prostych ludzi.
Jan Dobraczyński,
Listy Nikodema
Nikodem, choć jest uczony w Prawie, nie rozumie Boga. Nie wie, dlaczego zesłał na Rut chorobę. Uważa, że świeci przykładem, jeśli chodzi o przestrzeganie Praw. Szczyci się także pisaniem hagad o mądrości i dobroci Boga. Pociąga go jednak postać Jezusa, który pojawił się w Jerozolimie. Jezus zawsze mówi o Bogu jako najsilniejszym, wszechmocnym, któremu trzeba bezwzględnie zaufać. Bohater chce prosić Jezusa o uzdrowienie Rut, w końcu tego nie czyni. Godzi się ze śmiercią ukochanej, zaczyna też ufać Bogu do końca.
Hanna Krall, Zdążyć przed Panem Bogiem
Książka, której podstawą jest wywiad z Markiem Edelmanem – członkiem Żydowskiej Organizacji Bojowej i uczestnikiem powstania w warszawskim getcie – jest opowieścią o życiu i śmierci, o ludzkiej godności. Tytuł ma znaczenie metaforyczne, odwołuje się do wyścigu między Bogiem i człowiekiem o życie ludzkie. Marek Edelman w pewnym momencie wypowiada słowa, które najlepiej wyjaśniają tytuł:
Pan Bóg już chce zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień, wykorzystując jego chwilową nieuwagę. Niech się pali choć trochę dłużej, niż On by sobie życzył.
Jest to więc w pewnym sensie postawienie się na równi z Bogiem, któremu się nie ufa. Niezrozumiałe jest, dlaczego zesłał na ludzi takie nieszczęścia. Człowiek więc podejmuje tywalizację z Nim.
Inne przykłady literackie:
29. Przedstaw i zanalizuj relacje, jakie zachodzą między człowiekiem a Bogiem, między sacrum a profanum w literaturze średniowiecza, renesansu i baroku.
29. Przedstaw i zanalizuj relacje, jakie zachodzą między człowiekiem a Bogiem, między sacrum a profanum w literaturze średniowiecza, renesansu i baroku.
Przedstaw i zanalizuj relacje, jakie zachodzą między człowiekiem a Bogiem, między sacrum a profanum w literaturze średniowiecza, renesansu i baroku.
Zacznij:
Najbardziej optymistyczny jest charakter religijności renesansowej, jednak i w twórczości Jana Kochanowskiego spotkamy dość ponure przemyślenia na temat roli Boga i Jego relacji z człowiekiem – np. w Trenach i fraszce O żywocie ludzkim.
Rozwiń:
Postawa średniowieczna to traktowanie życia na ziemi jako przygotowania do życia w niebie i marzenie o świętości osiąganej drogą męczeństwa lub surowej ascezy (żywoty świętych). Inny model wiary to religijność św. Franciszka z Asyżu – radosna, entuzjastyczna, pełna zapału, życie w ubóstwie, w zgodzie z naturą, ludźmi i „braćmi mniejszymi” – zwierzętami. Dużo uwagi poświęcano przygotowaniom do dobrej śmierci, od której zależał charakter życia pozagrobowego. Mimo wszystko ludziom nie była obojętna jakość życia doczesnego, skoro w Bogurodzicy proszą nie tylko o rajski przebyt, ale i zbożny pobyt (dostatnie, pobożne, dobre życie).
to traktowanie życia na ziemi jako przygotowania do życia w niebie i marzenie o świętości osiąganej drogą męczeństwa lub surowej ascezy (żywoty świętych).
Renesans uznał wielkość Boga jako Stwórcy pięknego, harmonijnego świata i opiekuna człowieka. Ważne jest także mieszanie wątków antycznych i biblijnych – o naszym losie decyduje nie tylko Bóg, ale i Fortuna.
W baroku Bóg postrzegany jest jako źródło łaski, jedyne oparcie. Człowiek to natomiast dwoista, słaba istota, skazana na ciągłą walkę z własną naturą.
Zakończ:
Religijność baroku ma pewne cechy wspólne z religijnością średniowiecza. Ważne zjawisko baroku to religijność arian, zwanych także braćmi polskimi. Jej reprezentantem jest Wacław Potocki – określa on życie mianem oczekiwania na śmierć.
Najważniejsze teksty:
Lament świętokrzyski,
Bogurodzica,
hymn Czego chcesz od nas, Panie… Treny Jana Kochanowskiego,
sonety Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego,
sonety Sebastiana Grabowieckiego,
Człowiek Boże igrzysko Wacława Potockiego.
Zobacz:
Różne relacje bohaterów literackich z Bogiem. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów część III Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.
Autorem opracowania jest: Marta Grandke.
Literatura często porusza tematykę, jaką są relacje danego bohatera z siłą wyższą, najczęściej reprezentowaną jako Bóg z wiary chrześcijańskiej. Zgodnie z jej założeniami człowiek jest istotą zależną od Boga, stworzoną przez niego i będącą obiektem jego miłości i troski. Naturalna jest więc dla ludzkości potrzeba komunikacji ze Stwórcą, wyrażania wobec niego swoich pragnień i obaw, a także szukanie w nim odpowiedzi na pytania dotyczące tego, w jaki sposób świat otaczający człowieka funkcjonuje i dlaczego. W literaturze często pojawia się obraz wzajemnych stosunków, jakie łączą człowieka z Bogiem i w jaki sposób działa ich relacja. Wątek ten pojawia się między innymi w “Dziadach” Adama Mickiewicza oraz w hymnie “Smutno mi, Boże” autorstwa Juliusza Słowackiego.
W “Dziadach” opisana jest relacja Boga z Konradem oraz z księdzem Piotrem. Relacja Konrada ze Stwórcą jest trudna i skomplikowana. Wynika to z przekonania Konrada o własnej wyjątkowości, geniuszu oraz o niezwykłym talencie, dzięki któremu może tworzyć swoje nieśmiertelne pieśni. Konrad uważa, że wszystko to sprawia, że jest on równy Bogu i może traktować go nie jak kogoś większego od siebie, ale raczej siłę równą sobie i kogoś, od kogo można żądać odpowiedzi i wytłumaczenia. Konrad buntuje się przeciwko Bogu, przestaje uznawać jego zwierzchnictwo i posuwa się do stawiania mu żądań. Konrad wychodzi ponad swój stan, zapomina o swoim miejscu we wszechświecie i w porządku rzeczy, w wyniku czego narażony jest na gniew Boga. W pewnym momencie, gdy na bunt Konrada Stwórca wciąż reaguje milczeniem, bohater posuwa się wręcz do bluźnierstwa – wyrzuca Bogu, że przestał być miłością, a została w nim już tylko mądrość oraz ośmiela się porównać go do cara. W ten sposób Konrad naraża się na potępienie swojej nieśmiertelnej duszy, którą w ostatniej chwili ratuje jego miłość i zdolność do poświęcenia się dla innych. Relacja Konrada ze Stwórcą jest więc pełna gniewu, buntu, złości i żalu. Bohater wysuwa wobec swojego stworzyciela wiele żądań, chce nawet na nim wymóc przekazanie sobie władzy. Jest też jednostronna, ponieważ Bóg decyduje się nie odpowiedzieć na żądania Konrada. Wybiera za to swojego innego sługę – księdza Piotra – by to jemu wyjaśnić rzeczywistość, w jakiej znalazła się jego ojczyzna i zesłać na niego widzenia, w których ksiądz Piotr ma szansę poznać dalsze losy Polski. Relacja zakonnika z Bogiem jest przeciwieństwem tego, co reprezentuje sobą Konrad. Zakonnik jest posłusznym, skromnym sługą, który niczego od Boga nie żąda, ufa mu bezgranicznie i pokłada wiarę w jego decyzjach. Właśnie dlatego to jemu Bóg decyduje się zesłać widzenia i ukazać nadchodzące wydarzenia. To właśnie pokora i zaufanie księdza Piotra okazują się być kluczem, do zaskarbienia sobie bożej łaski i wyróżnienia.
W hymnu Juliusza Słowackiego pod tytułem “Smutno mi, Boże” podmiot liryczny także ukazuje specyficzną relację podmiotu lirycznego z Bogiem. Cały utwór jest smutną skargą podmiotu wobec porządku świata stworzonego przez Boga. Ma on świadomość, że wszystko wokół dzieje się za sprawą woli Boga, dlatego to właśnie do niego kieruje swoje żale. Podmiot ufa bowiem w to, że zostanie wysłuchany, a jego problemy będą dostrzeżone. Skarży się na świat, w którym nie może wrócić do swojej ojczyzny z powodów politycznych. Podmiot liryczny czuje się samotny i opuszczony, więc chce otworzyć swoje serce przed Bogiem, opowiedzieć mu o swych zmartwieniach. Stawia się więc w tej relacji niejako jako dziecko zwierzające się rodzicowi z problemów. Podmiot liryczny ma wrażenie, że Bóg jest jedynym istnieniem, jakie nigdy go nie opuści i zawsze będzie przy nim. Ufa mu i pomimo swojej niezgody na świat wierzy, że Stwórca pomoże mu to wszystko uporządkować. Podmiot liryczny w pewien sposób buntuje się jednak wobec Boga i jego zamiarów. Nie do końca potrafi wskazać w ich cel, nie rozumie wszystkich bożych zamysłów. Ma także świadomość jak marne i krótkie jest jego życie w porównaniu do boskich dzieł, jakie ma okazję oglądać na co dzień. Relacja podmiotu z Bogiem ma więc niejako dwojaki charakter – z jednej strony kieruje się on do Stwórcy z żałosną skargą na swój los, oczekując od niego pomocy i odpowiedzi, z drugiej zaś neguje porządek świata ustanowiony przez Boga i nie rozumie jego zamiarów. Mimo to podmiot cały czas rozumie, że Bóg jest istotą większą od niego, on sam zaś jest prochem w porównaniu do wszechświata.
Relacje bohaterów literackich z Bogiem potrafią być zróżnicowane i pełne sprzecznych emocji. W “Dziadach” zaprezentowane są dwa jej rodzaje. Jedna dotyczy Konrada pełnego buntu i pychy, żądającego od Boga odpowiedzi, druga zaś ukazuje skromnego, pokornego sługę, który zostaje przez Stwórcę wynagrodzony – jest nim ksiądz Piotr. Z kolei Słowacki prezentuje w swoim hymnie postawę bardziej zrównoważoną – jego podmiot liryczny ma wiele zastrzeżeń do świata, w którym żyje i skarży się Bogu na niego, ale z drugiej strony polega na Stwórcy, ufa mu i to właśnie do niego zwraca się w chwilach samotności. Relacja z Bogiem raczej nie pozostawia postaci obojętnymi i zawsze wywołuje wiele różnych reakcji.
Czytaj dalej: Sybir jako symbol cierpienia narodu. Omów zagadnienie na podstawie Dziadów część III Adama Mickiewicza. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.
Ostatnia aktualizacja: 2022-08-11 20:24:02
키워드에 대한 정보 relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze
다음은 Bing에서 relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Postawa człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Hioba.
- wiedzazwami
- matura
- liceum
- nauka
- lektura
- lektury
- streszczenie
- streszczenia
Postawa #człowieka #wobec #Boga. #Omów #zagadnienie #na #podstawie #znanych #Ci #fragmentów #Księgi #Hioba.
YouTube에서 relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Postawa człowieka wobec Boga. Omów zagadnienie na podstawie znanych Ci fragmentów Księgi Hioba. | relacje między bogiem a człowiekiem w literaturze, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
