당신은 주제를 찾고 있습니까 “przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii – Tracheoesophageal Fistula (TEF, TOF) I Nucleus Health“? 다음 카테고리의 웹사이트 ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Nucleus Medical Media 이(가) 작성한 기사에는 조회수 301,698회 및 좋아요 3,624개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Tracheoesophageal Fistula (TEF, TOF) I Nucleus Health – przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Hospitals can license this animation for patient education and content marketing initiatives. Learn more: http://www.nucleushealth.com/?utm_source=youtube\u0026utm_medium=video-description\u0026utm_campaign=fistula-082115
This 3D medical animation shows a tracheoesophageal fistula in which the esophagus has an abnormal connection to the trachea. The animation explains the normal development of the esophagus and trachea, as well as how a tracheoesophageal fistula and esophageal atresia form. The effects of the fistula on the lungs are shown. Key steps of the operation to repair a tracheoesophageal fistula are depicted.
Nucleus Medical Media creates medical and scientific visual content for the healthcare, pharma, and medical device industries. Our products include animations, illustrations, and interactive content intended to educate patients and raise health literacy. Nucleus content can be licensed and used in a variety of ways. Ask us about custom work.
#TracheoesophagealFistula #TEF #TOF
Video ID: ANH13091
przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Tracheostomia – Badania i zabiegi – mp.pl
Tracheotomia jest jednym z zabiegów wykonywanych w celu udrożnienia dróg … odleżyny, przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka skórno-tchawicza i zaburzenia …
Source: www.mp.pl
Date Published: 4/26/2022
View: 8650
Odszkodowanie tracheostomię przetokę tchawiczo …
Odszkodowanie tracheostomię przetokę tchawiczo-przełykową błąd medyczny lekarza … niepowodzenia próby ekstubacji wykonano u powódki zabieg tracheostomii.
Source: medyczne-prawo.pl
Date Published: 3/26/2021
View: 5488
WYROK UZASADNIENIE – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie
marca 2012 roku rozpoznano u K. Z. (1) przetokę przełykowo – tchawiczą, … powstania powikłania po zabiegu tracheostomii w postaci przetoki tchawiczo -.
Source: orzeczenia.dzierzoniow.sr.gov.pl
Date Published: 5/8/2021
View: 4110
Najczęstsze powikłania po tracheostomii – Forum Leczenia Ran
Zabieg tracheostomii polega na wytworzeniu przetoki pomiędzy tchawicą … ściany tylnej tchawicy, powstanie przetoki tchawiczo-przełykowej, …
Source: forumleczeniaran.pl
Date Published: 3/17/2022
View: 4479
O GCM – Górnośląskie Centrum Medyczne – Szpital w Ochojcu
Wskazania do wykonania tracheotomii: … Zabieg tracheotomii polega na pionowym lub rzadziej poziomym nacięciu skóry … przetoka tchawiczo-przełykowa,.
Source: www.gcm.pl
Date Published: 11/5/2022
View: 3834
Guz rzekomy tchawicy jako powikłanie tracheostomii – Termedia
Tracheotomia to zabieg polegający na wytworzeniu przetoki. (tracheostomii) łączącej powłoki … przemieszczenia poprzez otwór wycięty w chrząstce tchawiczej.
Source: www.termedia.pl
Date Published: 1/19/2021
View: 7474
Tracheotomia – wskazania, przebieg, zalecenia po zabiegu …
4. Powikłania po tracheotomii. Po zabiegu tracheotomii mogą pojawić się powikłania w postaci odmy opłucnowej lub przetoki tchawiczo-przełykowej.
Source: portal.abczdrowie.pl
Date Published: 7/29/2022
View: 4105
Tracheotomia – Olimedica Centrum Medyczne
Późne – krwawienie z przetoki (może być obfite), zwężenie tchawicy z powodu niedokrwienia wywołanego przez rurkę tracheotomijną), przetoka tchawiczo-przełykowa, …
Source: olimedica.pl
Date Published: 11/4/2022
View: 8428
Przetoka tchawiczo-przełykowa • Film • MEDtube.pl
Opis materiału. Na filmie przedstawiono przetokę tchawiczo-przełykową. tagi: chirurgia klatki piersiowej układ oddechowy przełyk tchawica przetoka …
Source: medtube.pl
Date Published: 11/21/2021
View: 8202
주제와 관련된 이미지 przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Tracheoesophageal Fistula (TEF, TOF) I Nucleus Health. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii
- Author: Nucleus Medical Media
- Views: 조회수 301,698회
- Likes: 좋아요 3,624개
- Date Published: 2015. 8. 22.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=gn0p-rnWeIg
Jak długo goi się rana po tracheotomii?
Chirurg kontroluje gojenie się rany po tracheotomii. Zwykle rurka, która została pierwotnie umieszczona w krtani, jest wymieniana 10-14 dni po operacji. Mówienie jest trudne dopóki nie zmieni się rurki na taką, która pozwala dopłynąć powietrzu do strun głosowych.
Czy można normalnie mówić po tracheotomii?
Po założeniu rurki tracheostomijnej przechodzenie powietrza z płuc do krtani jest uniemożliwione, stąd też chory nie może wydawać dźwięków. Istnieje jednak specjalna foniatryczna rurka tracheostomijna, która pozwala pacjentowi mówić.
Czy zabieg tracheotomia jest odwracalną?
Tracheotomia na stałe
Po interwencji chirurgicznej, która wymagała przeprowadzenia tracheotomii, kiedy pacjent jest już w stanie samodzielnie oddychać, rurkę można usunąć. W przypadkach, gdy normalne oddychanie nie jest możliwe przez dłuższy czas, należy ją wymienić ok. 10-14 dni po operacji.
Jak przebic Tchawice?
Tracheotomia jest to zabieg realizowany najczęściej przez laryngologa na sali operacyjnej. Podczas zabiegu chirurg opracowuje sztuczny otwór w powłokach szyjnych i tchawicy, w którym umieszcza się tak zwaną rurkę tracheostomijną. Celem jest umożliwienie pacjentowi oddychania z pominięciem nosa, gardła i krtani.
Co na szybsze gojenie się ran?
W pierwszych dniach należy zastosować opatrunek chłonny. W ranach oparzeniowych warto wybrać opatrunek siatkowy. W ranach bez wysięku w celu ochrony rany stosujemy opatrunki hydrokoloidowe. Niektóre opatrunki zawierają również dodatek srebra, które przyspiesza gojenie się rany.
Jak zyc z rurką Tracheostomijna?
Do podstawowych czynności pielęgnacyjnych rurki tracheostomijnej należy również regularne kontrolowanie ciśnienia w baloniku uszczelniającym. Osobom posiadającym rurkę tracheostomijną zaleca się przebywanie w pomieszczeniach o odpowiedniej wilgotności, które są wolne od różnego rodzaju zanieczyszczeń powietrza.
Co można jeść po tracheotomii?
Osoby po zabiegu tracheotomii są w stanie normalnie jeść, ponieważ przyzwyczajają się do rurki i nie czują dyskomfortu, jaki towarzyszył im na początku. Należy jednak pamiętać, że przed posiłkiem balonik przy rurce powinien być nadmuchany.
Czy można usunąć rurkę Tracheostomijną?
Usuwanie rurki tracheostomijnej odbywa się na sali opatrunkowej. Przed wyciągnięciem rurki chory powinien dobrze znieść jej zatkanie trwające co najmniej 24 godziny – zakładane są w tym celu tzw. rurki z okienkiem. Pacjent po usunięciu rurki tracheostomijnej musi pozostać pod kontrolą przez dobę.
Czy tracheotomia jest niebezpieczna?
Powikłania natychmiastowe występują w trakcie wykonywania tracheotomii lub krótko po niej. Zalicza się do nich: krwawienie z tchawicy; odma opłucnowa; zatrzymanie powietrza w głębokich warstwach klatki piersiowej lub tkanki podskórnej; uszkodzenie przełyku lub krtani.
Jak się nazywa rurka w gardle?
Rurka intubacyjna wprowadzana jest do tchawicy (czyli narządu oddechowego będącego przedłużeniem krtani i doprowadzającego powietrze do płuc) przez jamę ustną lub nos. Rurki do intubacji najczęściej posiadają niewielki mankiet z zaworem pomagającym uszczelnić je w tchawicy.
Jak Udroznic Krtan?
Konikotomia to zabieg ratowniczy, który wykonuje się w celu szybkiego udrożnienia dróg oddechowych w stanach nagłych, gdy inne metody nie są skuteczne. Polega na wykonaniu nacięcia więzadła pierścienno-tarczowego, znajdującego się między chrząstkami krtani.
Czym się różni Konikotomia od tracheotomii?
Tracheotomia, czyli wytworzenie otworu w powłokach szyi oraz w tchawicy, oraz konikotomia, która jest nacięciem więzadła pierścienno-tarczowego i wprowadzeniem rurki intubacyjnej, to jedne w możliwości zapewnienia drożności dróg oddechowych w stanach zagrożenia życia.
Jak jeść po tracheotomii?
Osoby po zabiegu tracheotomii są w stanie normalnie jeść, ponieważ przyzwyczajają się do rurki i nie czują dyskomfortu, jaki towarzyszył im na początku. Należy jednak pamiętać, że przed posiłkiem balonik przy rurce powinien być nadmuchany.
Czy tracheotomia jest niebezpieczna?
Powikłania natychmiastowe występują w trakcie wykonywania tracheotomii lub krótko po niej. Zalicza się do nich: krwawienie z tchawicy; odma opłucnowa; zatrzymanie powietrza w głębokich warstwach klatki piersiowej lub tkanki podskórnej; uszkodzenie przełyku lub krtani.
Jak się nazywa rurka w gardle?
Rurka intubacyjna wprowadzana jest do tchawicy (czyli narządu oddechowego będącego przedłużeniem krtani i doprowadzającego powietrze do płuc) przez jamę ustną lub nos. Rurki do intubacji najczęściej posiadają niewielki mankiet z zaworem pomagającym uszczelnić je w tchawicy.
Kiedy Konikotomia zamiast tracheotomii?
Konikotomię wykonuje się, kiedy nie ma możliwości udrożnienia dróg oddechowych innymi metodami, między innymi zaintubowania pacjenta dotchawiczo. Główne wskazania do konikotomii to: nagła niedrożność na poziomie krtani lub powyżej. brak możliwości intubacji z uwagi na kurcz głośni.
Tracheostomia
Co to jest tracheostomia i jakie są przyczyny jej wykonywania?
Tracheotomia jest jednym z zabiegów wykonywanych w celu udrożnienia dróg oddechowych. Polega ona na otwarciu przedniej ściany tchawicy w celu umożliwienia wentylacji. Tracheostomia to otwór w tchawicy powstały jako skutek zabiegu. Przez tracheostomię wprowadza się do tchawicy rurkę trachoestomijną, która zapewnia swobodne oddychanie z pominięciem górnych dróg oddechowych. Jeśli to możliwe, tracheostomia jest wykonywana w trybie planowym, z wcześniejszym badaniem laryngologicznym i oceną stanu dróg oddechowych. Często zdarza się jednak, że tracheotomia jest zabiegiem ratującym życie i przeprowadzana jest w trybie pilnym.
Trachoestomię można wykonać metodą klasyczną lub przezskórną. Operacje przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym – najczęściej – lub miejscowym. U dorosłych cięcie skóry jest podłużne lub pionowe, u dzieci podłużne. Przecinanie tkanek przeprowadza się na środku szyi. U dzieci nie wykonuje się otworu w przedniej ścianie tchawicy, tylko pojedyncze pionowe nacięcie.
Do najczęstszych wskazań do wykonania tracheostomii należą: mechaniczna niedrożność dróg oddechowych (m.in. guzy zamykające światło dróg oddechowych, np. rak krtani, urazy krtani i tchawicy, wady wrodzone krtani i tchawicy, ciała obce zamykające górne drogi oddechowe, obustronne porażenie fałdów głosowych), zaburzenia drożności dróg oddechowych z powodu zalegającej wydzieliny, brak możliwości wykonania intubacji lub przedłużająca się intubacja.
Powikłania mogące wystąpić w trakcie tracheotomii to krwawienie, nieprawidłowe umiejscowienie rurki, uszkodzenie nerwu krtaniowego wstecznego, uszkodzenie chrząstki pierścieniowatej, wytworzenie przetoki tchawiczo-przełykowej, odma opłucnowa, aspiracja treści żołądkowej.
Do powikłań pooperacyjnych należą niedrożność rurki tracheostomijnej spowodowana jej wysunięciem z tchawicy, duszność związana z zatkaniem światła rurki przez zalegającą wydzielinę, skrzepy krwi, zwężenie krtani i tchawicy, zakażenie rany, odleżyny, przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka skórno-tchawicza i zaburzenia połykania.
Najczęstsze problemy i zagadnienia związane z rurką tracheostomijną
Budowa rurki tracheostomijnej
Rurki tracheotomijne mają wygięty kształt i zazwyczaj są zakończone płytką-kołnierzem z otworami po bokach, które umożliwiają bezpieczne umocowanie rurki. Odpowiednie przymocowanie rurki zabezpiecza przed jej wysunięciem się z tchawicy.
Toaleta rurki tracheostomijnej
Odpowiednia toaleta rurki tracheotomijnej jest niezwykle istotna, ponieważ zapobiega takim problemom, jak niedrożność rurki czy odleżyny w tchawicy.
Bardzo ważne jest nawilżanie powietrza, aby unikać wysychania błon śluzowych.
Kolejny element właściwej pielęgnacji to odsysanie w warunkach jałowych wydzieliny zalegającej w drzewie oskrzelowym. Często jest to procedura nieprzyjemna dla chorego. Częstość odsysania ustala się w zależności od wskazań, indywidualnie dla pacjenta.
Konieczna jest należyta higiena skóry wokół otworu oraz częsta zmiana opatrunków pod rurką tak, aby były one czyste i suche. Materiał opatrunkowy nie może się „strzępić”, aby do tracheostomii nie przedostawały się jego fragmenty. Skórę wokół otworu należy przemywać gazikami zwilżonymi wodą lub fizjologicznym roztworem NaCl. Nie stosuje się maści, kremów, pudrów.
Ważnym aspektem pielęgnacyjnym jest wymiana rurki. Wymiany rurki należy dokonywać ściśle według zaleceń lekarza.
Duszność związana z niedrożnością rurki tracheostomijnej
Rurka tracheostomijna jest dość szeroka, więc ryzyko jej zatkania się jest niewielkie. Jednakże wystąpienie takiego powikłania jest możliwe. Najczęściej do niedrożności rurki dochodzi w wyniku nieprawidłowej pielęgnacji. Materiał zatykający rurkę to zazwyczaj wydzielina z układu oddechowego, ale także krew czy treść pokarmowa. Pacjent z dusznością w wyniku niedrożności rurki powinien bezzwłocznie trafić na SOR, w celu podania tlenu i wymiany rurki. W razie problemów z oddychaniem, jeśli chory potrafi wymienić sobie rurkę tracheostomijną samodzielnie, powinien to jak najszybciej zrobić. Gdy rodzice dziecka z tracheostomią są przeszkoleni w wymianie rurki i odsysaniu wydzieliny, powinni w razie utrudnionej wentylacji wymienić dziecku rurkę. Najczęściej wystarczy oczyścić rurkę wewnętrzną, czasami jednak konieczna jest również wymiana rurki zewnętrznej.
Odleżyny
W celu zapobiegania powstawaniu odleżyn w tchawicy, stosuje się rurki tracheotomijne o odpowiednich rozmiarach i profilu wygięcia, kontroluje się mankiet uszczelniający oraz ciśnienie w nim panujące. Należy przestrzegać wyznaczonych przez lekarza terminów kontroli i wymiany rurki.
Usuwanie rurki tracheostomijnej
Usuwanie rurki tracheostomijnej odbywa się na sali opatrunkowej. Przed wyciągnięciem rurki chory powinien dobrze znieść jej zatkanie trwające co najmniej 24 godziny – zakładane są w tym celu tzw. rurki z okienkiem. Pacjent po usunięciu rurki tracheostomijnej musi pozostać pod kontrolą przez dobę. Jeśli przyczyny powodujące upośledzenie drożności dróg oddechowych utrzymują się, rurki się nie wyciąga. Do innych czynników mogących wpływać na opóźnienie w planowym usunięciu rurki należą m.in. obrzęk błony śluzowej ściany tchawicy, tworzenie ziarniny wokół tracheostomii, rozmiękanie chrząstek tchawicy.
Odszkodowanie tracheostomię przetokę tchawiczo-przełykową Poznań
Oczywistym jest, że szpital, nie może ponosić odpowiedzialności odszkodowawczej za każde powikłanie występujące w toku leczenia pacjenta, gdyż wiązałoby się to z jego odpowiedzialnością absolutną ( art. 444 § 1 i 2k.c. oraz 445 § 1 KC). Warunkiem jego odpowiedzialności jest przypisanie mu winy za powstanie szkody ( art. 415 KC), a ta , w niniejszym postępowaniu została wykazana. W niniejszej sprawie kluczowe wydaje się odniesienie do orzeczenia Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1981 r., w myśl którego lekarz na podstawie uzyskanej wiedzy i dostępnej w publikacjach medycznych ogólnych lub specjalistycznych, powinien liczyć się z możliwością powstania określonego schorzenia. Powinien znać sposoby ujawnienia tego schorzenia oraz sposób jego leczenia, które to działania podjęte we właściwym czasie mogłyby uchronić organizm ludzki przed nieodwracalnymi, niekorzystnymi zmianami (wyrok SN I CR 335/81).
W przypadku szkód leczniczych (związanych z pogorszeniem stanu zdrowia w trakcie zabiegów lekarskich i procesu leczenia) wystarczające jest ustalenie istnienia związku przyczynowego z dużą dozą prawdopodobieństwa. Nie jest konieczne wykazanie związku przyczynowego o charakterze bezpośrednim i stanowczym, lecz wystarczy przyjęcie wystąpienia związku o odpowiednim stopniu prawdopodobieństwa. W zakresie odpowiedzialności za szkody na zdrowiu wyrządzone przez lekarzy przyjmuje się, że istnienie związku przyczynowego z reguły nie może być absolutnie pewne, wystarczy więc jego ustalenie z dostateczną dozą prawdopodobieństwa. Wykazanie przez poszkodowanego pacjenta przesłanek odpowiedzialności zakładu opieki zdrowotnej jest – ze względu na właściwości wchodzących w grę procesów biologicznych – zadaniem ogromnie trudnym, a niekiedy wręcz niewykonalnym. Istnienie związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a szkodą z reguły nie może być – gdy chodzi o zdrowie ludzkie – absolutnie pewne, gdyż związków zachodzących w dziedzinie medycyny nie da się sprowadzić do prostego wynikania jednego zjawiska z drugiego. Dlatego też wymaganie całkowitej pewności istnienia związku przyczynowego byłoby w znaczącej liczbie wypadków nierealne. Za normalne skutki działania i zaniechania uznaje się takie, które zwykle w danych okolicznościach następują. Nie jest przy tym istotne, aby skutek pojawiał się zawsze. Lekarz nie odpowiada za nadzwyczajne, nie do przewidzenia komplikacje oraz za inne, nie pozostające w normalnym związku przyczynowym z jego postępowaniem skutki. Adekwatny związek przyczynowy między zachowaniem lekarzy, a szkodą może być bezpośredni lub pośredni. Nie ma znaczenia, czy przyczyna powstania szkody jest dalsza, czy bliższa, istotne jest, czy skutek pozostaje jeszcze w granicach “normalności”. Oznacza to, że wystarczający jest związek przyczynowy pośredni pomiędzy szkodą a zdarzeniem (zaniedbaniem lekarza), które doprowadziło do wyrządzenia szkody (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2009 r. II CSK 564/08 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia II CSK 402/11 wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 października I A Ca 650/12 wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 listopada 2013 r. I A Ca 819/13 wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2014 r. I A Ca 1244/13). Wystarczy zatem wykazanie, i to choćby na podstawie domniemania faktycznego, że miało miejsce zawinione naruszenie zasad i standardów postępowania z pacjentem przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, aby uznać , że podmiot leczniczy ponosi odpowiedzialność za szkody doznane przez pacjenta. Istnienie powyższych przesłanek – odpowiednio – po obu stronach Sąd wykazał w ustaleniach stanu faktycznego.
Zważyć też należy, że w obszarze deliktów prawa cywilnego rozróżnia się dwie postaci winy, to jest winę umyślną i nieumyślną. O ile przy winie umyślnej sprawca ma świadomość szkodliwego skutku swego zachowania i przewiduje jego nastąpienie, celowo do niego zmierza lub co najmniej na wstąpienie tych skutków się godzi, o tyle przy winie nieumyślnej (niedbalstwie) sprawca wprawdzie przewiduje możliwość wystąpienia szkodliwego skutku, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że zdoła go uniknąć, albo też nie przewiduje możliwości nastąpienia tych skutków, choć powinien i może je przewidzieć. Pojęcie niedbalstwa wiąże się więc z niezachowaniem staranności wymaganej w stosunkach danego rodzaju, niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać. O ile jednak pojęcie winy jest jednakowe, zarówno jeśli chodzi o odpowiedzialność deliktową, jak i kontraktową, o tyle różnice dotyczą zakresu odpowiedzialności. Podkreślić należy, że w ramach odpowiedzialności deliktowej stopień winy ma znaczenie drugorzędne, co oznacza że sprawca odpowiada w razie istnienia choćby lekkiego niedbalstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 maja 2014 r. I ACa 1320/12). Za takie też niedbalstwo Sąd uznał nienależytą staranność w wykonywaniu świadczeń medycznych wobec powódki.
W tym aspekcie wskazać należy, że żądanie zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę opiera się na przepisie art. 445 § 1 KC stanowiącym, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 KC dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tutaj o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Użyte w art. 445 § 1 KC pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, jednakże w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Przy ocenie „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, II KK 349/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, niepublikowany; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145; G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt 13 i 14 uwag do art. 445 KC) W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 lutego 2008 roku, III KK 349/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2005 roku, II CSK 78/08, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 października 2005 roku, I PK 47/05, M.P.Pr. (…), wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7). Przy tym należy podkreślić, że aby ustalić rozmiary szkody wynikłej z błędu w sztuce lekarskiej należy porównać hipotetyczny stan zdrowia w jakim znajdowałaby się pacjent gdyby zastosowano właściwe leczenie ze stanem zdrowia, w jakim pacjent pozostaje w następstwie leczenia wadliwego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 marca 2010 roku, I ACa 133/10). Jednocześnie w orzecznictwie przyjmuje się, że szpital ponosi odpowiedzialność za cierpienie pacjenta na skutek nie tylko błędnego pozostawienia w ciele ciała obcego, ale także za przeprowadzenie powtórnej reperacji i za wydłużenie procesu leczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 16 grudnia 2003 roku, I ACa 573/03, (…);).
Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię
W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że powódka K. Z. (1) przebywała we wskazanym Szpitalu, gdzie trafiła w stanie ciężkim po wypadku komunikacyjnym. Niekwestionowaną okolicznością jest, że w związku z wystąpieniem u powódki ostrej niewydolności oddechowej w dniu 08 lutego, została ona zaintubowana celem zastosowania wentylacji mechanicznej, a w dniu 15 lutego wobec niepowodzenia próby ekstubacji wykonano u powódki zabieg tracheostomii. Bezspornym, a zarazem przyznanym przez stronę pozwaną faktem pozostaje także, że w dniu 16 marca ujawniono u powódki przetokę tchawiczno-przełykową w odcinku szyjno-piersiowym wymagającą usunięcia w drodze zabiegu operacyjnego.
Sporne natomiast w niniejszej sprawie pozostawało, w jaki sposób doszło u powódki do komplikacji w postaci przetoki tchawiczno-przełykowej. Powódka K. Z. (1) bowiem konsekwentnie stała na stanowisku, iż komplikacja ta powstała na skutek nieprawidłowego kontrolowania ciśnienia balonika rurki tracheostomijnej, a zatem w wyniku zaniedbania obowiązków ciążących na personelu medycznym ubezpieczonej u strony pozwanej placówki medycznej. Z kolei strona pozwana, jak również działający po jej stronie interwenient uboczny, kwestionowali możliwość powstania opisanej powyżej komplikacji w wyniku działania, bądź zaniechania działania przez personel medyczny. Ich zdaniem przyczyna wystąpienia istotnej przetoki u powódki była niezależna od personelu medycznego, który w sposób należyty i zgodny ze sztuka lekarską kontrolował ciśnienie w baloniku rurki tracheostomijnej. Powstała ona samoistnie, bądź to w wyniku przewlekłego stosowania sztucznych dróg oddechowych, bądź w wyniku powikłania ciężkiego stanu pacjentki nie związanego z leczeniem.
Sąd uznał, że powódka K. Z. (1) udowodniła w wystarczającym zakresie istnienie związku przyczynowego pomiędzy działaniem i zaniechaniem (…) Szpitala (…) we W. a powstałą po jej stronie szkodą w postaci przetoki tchawiczo-przełykowej. Przy tym strona pozwana nie zdołała skutecznie zakwestionować twierdzeń powódki. Po pierwsze należy wskazać, że strona pozwana i działający po jej stronie interwenient uboczny nie udowodnili swoich twierdzeń, iż do powstania istotnej przetoki u powódki doszło w sposób niezależny od personelu medycznego, np. w skutek powikłań po prawidłowo prowadzonym procesie leczniczym lub w sposób samoistny w wyniku doznanych przez powódkę w wypadku komunikacyjnym obrażeń. Nie zdołano także wykazać, iż ciśnienie w baloniku rurki tracheostomijnej sprawdzane było zgodnie z obowiązującymi procedurami. Powódka K. Z. (1) skutecznie zaprzeczyła twierdzeniem strony pozwanej i interwenienta ubocznego, że w należyty sposób dokonywano u niej sprawdzenia ciśnienia w istotnym baloniku. Jak wskazali biegli, sporządzający opinię sądowo-lekarską w niniejszej sprawie, balonik otaczający rurkę tracheostomijną jest wypełniony powietrzem celem uszczelnienia dróg oddechowych i ściśle kontaktuje się z błoną śluzową tchawicy. Niedostatecznie wypełniony nie zapewnia prawidłowego uszczelnienia, zbyt mocno wypełniony- powoduje ucisk na błonę śluzową, co powoduje jej niedokrwienie i stanowi istotne zagrożenie powstania uszkodzenia ściany tchawicy np. w postaci przetoki przełykowo –tchawiczej. Celem zapobieżenia wystąpieniu takich powikłań, wskazana jest regularna kontrola rurki tracheostomijnej, sprawdzanie szczelności tracheostomii, kontrola ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej. Co istotne, czynności te powinny być wykonywane regularnie co kilka godzin.
Jak wynika natomiast z dokumentacji medycznej – u powódki w dniach 15-17 lutego ciśnienie w baloniku sprawdzano jedynie okazyjnie. Brak jest jakichkolwiek danych o kontroli ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej w trakcie pobytu powódki K. Z. (1) w Oddziale Neurochirurgii w okresie od 17 do 21 lutego. Dalej w trakcie kolejnego pobytu na (…) kontrolę ciśnienia w rurce tracheostomijnej dokumentowano niezbyt regularnie zazwyczaj 2 razy dziennie, czasem raz, czasem wcale, jak to miało miejsce w dniach od 05 marca do 16 marca (z wyłączeniem dnia 7-8 marca gdzie odnotowano jednorazowy pomiar ranny). Dopiero po rozpoznaniu u powódki przetoki rozpoczęto regularne, z właściwą częstością, dokumentowanie pomiarów ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej. W świetle zatem zapisów dokumentacji medycznej, twierdzenie strony powodowej o regularnym sprawdzaniu ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijenj należało uznać za nieprawdziwe. Nie wykazano przy tym, że ciśnienie było kontrolowane, „przy każdej czynności przy powódce”, a jedynie brak jest adnotacji o tych czynnościach w dokumentacji. Tym samym nie podważono twierdzeń powódki o nieprawidłowościach w tym zakresie. Przedmiotowy balonik rurki tracheostomijnej umiejscowiony jest w tchawicy, a zatem mało prawdopodobnym pozostaje, by powódka mogła nie zauważyć czynności polegającej na kontroli ciśnienia w nim.
Ani strona pozwana, ani interwenient uboczny nie udowodnili także w żaden sposób, że fakt sprawdzenia ciśnienia w rurce tracheostomijnej oraz jego wynik nie musi być każdorazowo odnotowywany w karcie pacjenta. Co istotne przesłuchany w sprawie świadek – W. R., zastępca ordynatora Oddziału Intensywnej Terapii (…) Szpitala (…) we W., wyjaśnił, że „czynności pielęgniarskie polegające na kontroli balonika powinny być odnotowywane w karcie, o ile w trakcie zleceń lekarz zlecił taką obserwację”. W ocenie Sądu, skoro początkowo tego rodzaju czynności pielęgniarskie były odnotowywane, to oznacza, że zespół pielęgniarski miał zalecone dokonywać sprawdzeń poziomu ciśnienia w baloniku rurki i te czynności zgodnie z zapisami wykonywano. Inną kwestią pozostaje, czy w ogóle zalecono dokonywania tego ciśnienia w wystarczającym zakresie, to jest kilkakrotnie w ciągu dnia. Zdaniem Sądu, skoro w dostępnej dokumentacji medycznej powódki brak jest zapisów dotyczących prawidłowego procesu kontroli ciśnienia w baloniku rurki, chociaż w karcie obserwacji pacjenta znajduje się osobna rubryka, w której w prosty i szybki sposób można nanieść dane odnośnie skontrolowanego ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej, to świadczy to o tym, że ciśnienie to w istocie nie było kontrolowane w sposób zgodny z procedurami. Taka ocena jest uzasadniona także okolicznością, iż o wiele mniej istotne czynności wykonywane przy powódce (m.in. pielęgnacyjne) były odnotowywane w tej dokumentacji.
Tym samym Sąd uznał za zgodne z rzeczywistością twierdzenia powódki i jej matki odnośnie zaniechania przez personel medyczny regularnego i prawidłowego sprawdzania ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej. Konsekwencją powyższego było przyjęcie przez Sąd, iż powódka uprawdopodobniła w wysokim stopniu, iż do powstania u niej przetoki tchawiczo-przełykowej doszło w wyniku zaniedbań po stronie personelu medycznego interwenienta ubocznego. Takiej ocenie nie sprzeciwia się brak określenia przez biegłych sporządzających opinię w niniejszej sprawie jednoznacznej rzeczywistej przyczyny powstania istotnej przetoki, wobec występowania u powódki kumulacyjnie innych czynników ryzyka (w tym niezależnych od personelu medycznego), które mogły wywołać przetokę tchawiczo-przełykową. W opinii sądowo-lekarskiej wskazano na wszystkie przyczyny stanowiące czynniki ryzyka wystąpienia tego rodzaju przetoki, a mianowicie: długotrwałą niewydolność oddechową, długotrwały pobyt na oddziale intensywnej terapii (nazywany też często Oddziałem Intensywnej opieki medycznej skrót (…)), konieczność wykonania tracheostomii, długotrwałe utrzymywanie rurki tracheostomijnej, infekcje dróg oddechowych, ciężki stan po rozległych urazach, a które wystąpiły u powódki K. Z. (1). Ponadto u powódki wystąpił uraz kręgosłupa szyjnego, zatem w pobliżu krtani i tchawicy, co też mogło stanowić czynnik sprzyjający wystąpieniu przetoki.
Biegli jednak wyraźnie wskazali, iż jedną z przyczyn przetoki może być nieprawidłowo wypełniony powietrzem balonik, który ściśle kontaktuje się z błoną śluzową tchawicy. Zbyt mocno wypełniony powoduje ucisk na błonę śluzową, co powoduje jej niedokrwienie i stanowi istotne zagrożenie powstania uszkodzenia ściany tchawicy np. w postaci przetoki tchawiczo-przełykowej. Niekontrolowanie zatem prawidłowego poziomu ciśnienia w baloniku przez personel medyczny mogło spowodować powstanie przetoki u powódki, a okoliczność ta nie została przez stronę pozwaną wykluczona.
Mając na uwadze powyżej przeprowadzoną analizę twierdzeń powódki i strony pozwanej, Sąd uznał, że K. Z. (1) udowodniła w sposób wysoce prawdopodobny, iż do powstania przetoki tchawiczo-przełykowej doszło w warunkach szpitalnych w wyniku zaniedbań personelu medycznego w postaci niekontrolowania w sposób prawidłowy ciśnienia w baloniku rurki tracheostomijnej. W działaniu personelu istotnego Szpitala należało zatem, upatrywać winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa, wynikającego z niezachowania należytej staranności, która w przypadku jednostki, jaką jest szpital specjalistyczny o znaczeniu ponadregionalnym (wojewódzki), powinna być wyższa, niż przeciętny poziom staranności (np. w szpitalu miejskim, powiatowym).
W niniejszej sprawie Sąd w pierwszym rzędzie zwrócił uwagę na fakt, iż powódka w związku z powstaniem u niej przetoki tchawiczno-przełykowej, musiała poddać się leczeniu operacyjnemu – zamknięciu przetoki, które miało miejsce dopiero w dniu 27 marca, a zatem niemalże po upływie 2 tygodni od jej wykrycia. W czasie do operacji powódka musiała być karmiona przez sondę w nosie, a której to utrzymywanie doprowadziło do bolesnych odleżyn.
W następstwie wystąpienia powikłania w postaci wskazanej przetoki konieczne było przeprowadzenie u powódki dodatkowego (poza zabiegami operacyjnymi, jakim została poddana powódka w związku z obrażeniami doznanymi w wypadku w dniu 05 lutego) zabiegu operacyjnego usunięcia przetoki. Niewątpliwie sytuacja ta wiązała się z dodatkowymi dolegliwościami bólowymi związanymi z koniecznością wykonania operacji. U powódki wystąpiło także podstawowe powikłanie po operacjach usunięcia przetoki, jakim jest występowanie zwężeń tchawicy, które skutkują pogorszeniem wydolności oddechowej. Zwężenia tego rodzaju pojawiają się najczęściej w okresie po zabiegu w trakcie gojenia się miejsca po operacji i stopniowo narastając, dają objawy duszności i spadku tolerancji wysiłku. Sąd zważył także, że wykonanie dodatkowego zabiegu operacyjnego przyczyniło się też do powstania u powódki dodatkowych blizn na szyi. Z uwagi na przeprowadzone leczenie przetoki wydłużył się nadto u powódki okres, podczas którego koniecznym było utrzymywanie u niej tracheostomii, to jest do sierpnia. Przebyte przez powódkę powikłanie w postaci przetoki tchawiczno-przełykowej wiązało się także z koniecznością wykonania kontrolnego badania bronchofiberoskopowego, które wiązało się z kolejnymi dolegliwościami i uciążliwościami. Istotnym także pozostaje, że konieczność wykonania zabiegu zamknięcia przetoki oraz okres gojenia się ran po tym zabiegu łączyło się z dodatkowymi dolegliwościami bólowymi o stopniu nasilenia średnim przez okres 1-2 tygodni po operacji, następnie przez okres około 2-4 tygodni dodatkowych dolegliwości bólowych o nasileniu niewielkim. U powódki po zabiegu zamknięcia przetoki tchawiczno-przełykowej nastąpił nadto czasowy bezgłos, który mógł – zdaniem biegłych (brak adnotacji na ten temat w dokumentacji medycznej) trwać do sierpnia. Mimo iż z opinii biegłych wynika, że problemy z głosem u powódki mogły wynikać ze złożenia się kilku przyczyn, to jednakże zdaniem Sądu, już sam fakt przyczyniania się do tego stanu poprzez wystąpienie u powódki wskazanej przetoki, wystarczy do uznania, iż bezgłos był negatywną konsekwencją tego uszkodzenia. Sam bowiem zabieg usunięcia przetoki tchawiczo-przełykowej z koniecznością manipulacji w obrębie struktur krtani mógł okresowo spowodować gorszą funkcję strun głosowych i przyczynić się do bezgłosu. Istotnym także pozostaje, że ujawnienie się komplikacji w postaci przetoki tchawiczno-przełykowej i związanych z tym utrudnień dla powódki, dodatkowo wpłynęło ujemnie na jej stan psychiczny, który był już i tak znacznie obniżony na skutek doznanych w wypadku urazów i wynikających z niego rozległych deficytów neurologicznych.
W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, należne powódce zadośćuczynienie powinno wynieść kwotę 70 000 zł, a zatem kwotę żądną przez powódkę w niniejszym postepowaniu. W ocenie Sądu, przeżycie przez powódkę wyżej wymienionych cierpień, odczuwanie bólu, konieczność poddawania się przez nią kolejnym zabiegom operacyjnym oraz badaniom, w pełni uzasadniają przyznanie powódce zadośćuczynienia we wskazanej kwocie. Wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie – I Wydział Cywilny I C 817/14
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości w zakresie błędu medycznego lekarza albo szpitala, odszkodowania czy zadośćuczynienia pozostajemy do Państwa dyspozycji.
Z wyrazami szacunku.
Najczęstsze powikłania po tracheostomii
Ten tekst przeczytasz w < 1 min. Zabieg tracheostomii polega na wytworzeniu przetoki pomiędzy tchawicą a skórą. Wykonuje się go w celu utrzymania drożności dróg oddechowych. Jakie są naczęstsze powikłania przy tym zabiegu? Wśród najczęstszych powikłań po tym tracheostomii wymienia się krwawienie, przebicie ściany tylnej tchawicy, powstanie przetoki tchawiczo-przełykowej, powstanie odmy opłucnowej, śródpiersiowej, a także ropienie wokół rurki tracheostomijnej. Jakie są wskazania do wykonania tracheostomii? Tracheostomię wykonuje się w przypadku niedrożności górnych dróg oddechowych, rozległego urazu twarzoczaszki uniemożliwiającego intubację oraz nacieku nowotworowego zwężającego tchawicę. Zabieg ten przeprowadza się również jako forma zabezpieczenia dróg oddechowych w czasie operacji, w sytuacji kiedy nie ma możliwości intubacji dotchawiczej, a także jako przedłużona intubacja (> 8 dni).
Jak wykonuje się tracheostomię?
Tracheostomię wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Podczas zabiegu pacjent leży na plecach z głową odchyloną do tyłu. Ważne jest tu również, aby umiejscowić chrząstkę tarczowatą i chrząstkę pierścieniowatą krtani, ponieważ nacięcie wykonuje się tuż poniżej chrząstki pierścieniowatej. Nacina się poprzecznie kilkucentymetrowy odcinek skóry, tkanki podskórnej i powięzi.
W przypadku, kiedy tarczyca dosięga 1. lub 2. chrząstki tchawiczej, przecina się wówczas jej węzinę. Następnie wycinany jest owalny otwór w tchawicy, pomiędzy 2. a 3. chrząstką pierścieniowatą.
Kolejnym etapem zabiegu jest rozszerzenie kleszczykami otworu w tchawicy oraz wprowadzenie i uszczelnienie balonem rurkę tracheostomijną. Wówczas wprowadza się do rurki cewnik, którego zadaniem jest odessanie zawartości dróg oddechowych.
Po zabiegu, który kończy się zeszyciem skóry, w plastikowych otworach rurki tracheostomijnej, które wystają nad skórą umieszcza się tasiemkę. Należy ją zawiązać na szyi, z uwzględnieniem zapasu na palec.
Źródło: Noszczyk W., Chirurgia Repetytorium, Wydanie II uaktualnione, Warszawa 2019, s. 101-103
Przeczytaj także: Jakie objawy świadczą o ostrej gastropatii krwotocznej?
Przeczytaj bezpłatnie pokrewny artykuł w czasopiśmie „Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece”:
ECMO jako część nowoczesnej intensywnej terapii u pacjentów z niewydolnością oddechową
Tracheotomia – wskazania, przebieg, zalecenia po zabiegu, powikłania
Tracheotomia to chirurgiczny zabieg przecięcia przedniej ściany tchawicy, przez powstały otwór wprowadza się rurkę do dróg oddechowych. Dzięki temu do płuc dostaje się powietrze, które nie przepływa przez nos, gardło i krtań. Co warto wiedzieć o tracheotomii?
Zobacz film: “Zabiegi laryngologiczne”
1. Wskazania do tracheotomii
Tracheotomię wykonuje się z trzech powodów:
by ominąć zamknięte górne drogi oddechowe,
by oczyścić i usunąć wydzielinę z dróg oddechowych,
by łatwiej i bezpieczniej dostarczyć tlen do płuc.
Tracheotomię wykonuje się przy ciężkich urazach twarzoczaszki, oparzeniach dróg oddechowych oraz niemożności zaczerpnięcia powietrza przez drogi oddechowe (np. w wyniku guza).
Zabieg bywa początkowym przy laryngektomii, stosuje się go też, gdy fałdy głosowe zostały obustronnie porażone, w oskrzelach zalega nadmiar wydzieliny lub też w przypadku przedłużonej intubacji.
2. Przebieg tracheotomii
Tracheotomię najczęściej wykonuje się w warunkach szpitalnych, jako zabieg ratujący życie. Do jej zrealizowania potrzebny jest skalpel, skórę poniżej chrząstki pierścieniowej krtani, mięśnie powierzchniowe szyi oraz mięśnie podgnykowe nacina się w sposób pionowy (rzadziej poziomy).
Następnie dociera się do gruczołu tarczowego, który zostaje zsunięty albo przecięty w miejscu węziny do odsłonięcia chrząstki tchawicy. Dalszy przebieg zabiegu jest nastepujący – w chrząstce tchawicy wycina się skalpelem dziurkę, przez którą wprowadzana jest rurka tracheotomijna.
3. Zalecenia po tracheotomii
Chirurg kontroluje gojenie się rany po tracheotomii. Zwykle rurka, która została pierwotnie umieszczona w krtani, jest wymieniana 10-14 dni po operacji. Mówienie jest trudne dopóki nie zmieni się rurki na taką, która pozwala dopłynąć powietrzu do strun głosowych.
Pacjent wymaga mechanicznej wentylacji, dlatego też nie jest w stanie rozmawiać. Gdy lekarze są w stanie zmniejszyć wielkości rurki mówienie staje się możliwe. Żywienie doustne pacjenta po tracheotomii może także sprawiać problem, dopóki rurka nie zostanie zmniejszona.
Jeśli rurka musi pozostać w tchawicy dłużej, pacjent po tracheotomii i jego rodzina otrzymują instrukcje jak zajmować się nią w domu. Obejmie to odsysanie z tchawicy, zmianę i czyszczenie rurki.
Często zapewniana jest domowa opieka zdrowotna, pacjent może też być przeniesiony do zakładu opieki zdrowotnej. W niektórych przypadkach rurka w tchawicy to tylko czasowe rozwiązanie. Jeśli pacjent jest w stanie sam oddychać usuwa się ją.
4. Powikłania po tracheotomii
Po zabiegu tracheotomii mogą pojawić się powikłania w postaci odmy opłucnowej lub przetoki tchawiczo-przełykowej. Uszkodzeniu mogą ulec naczynia krtaniowe lub nerw krtaniowy wsteczny. Może pojawić się krwawienie.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.
Olimedica Centrum Medyczne
Tracheotomia
Celem zabiegu jest zabezpieczenie swobodnego oddychania gdy istnieje przeszkoda powyżej, w krtani lub w gardle dolnym. Polega na wykonaniu otworu w środkowej dolnej części szyi bezpośrednio do tchawicy i założeniu rurki tracheotomijnej. Powietrze do płuc dostaje się przez tracheotomię, która może mieć charakter stały lub czasowy (po wyeliminowaniu przeszkody można rurkę wyjąć a otwór w szyi zaszyć). Przy silnej duszności jest zabiegiem ratującym życie, wykonywanym w trybie pilnym. Przy zaniechaniu leczenia możliwe Jest pogorszenie stanu zdrowia. Nie ma alternatywnej metody leczenia.
Tracheostomia to przetoka, czyli niewielki otwór na szyi penetrujący do tchawicy wytworzona chirurgicznie poprzez nacięcie, czyli zabieg określany mianem tracheotomii. Przez tracheostomię wprowadza się do tchawicy plastikową lub metalową rurkę, przez którą odbywa się oddychanie z ominięciem jamy ustnej i nosowej. Tym samym tracheostomia staje się sztuczną drogą oddechową, czasowo utrudniającą mowę.
Wskazania do zabiegu tracheotomii
ciężkie urazy twarzoczaszki
oparzenia dróg oddechowych
przeszkoda w drogach oddechowych np. guz
jako wstęp do wykonania laryngektomii częściowej lub całkowitej
obustronne porażenie fałdów głosowych
konieczność przewlekłej sztucznej wentylacji (respirator)
nadmiar zalegającej wydzieliny oskrzelowej
przedłużona intubacja
oparzenia górnych dróg oddechowych
ciężkich urazów czaszki
stanu nagłej duszności krtaniowej wynikającej np. z obrzęku krtani
wklinowanego ciała obcego w krtani, którego nie da się usunąć przy wykorzystaniu laryngoskopii
urazu zwężającego światło krtani
guzów nowotworowych krtani
stanu nagłej duszności pochodzenia centralnego, pojawiającej się np. przy porażeniu opuszki rdzenia w chorobie Heinego-Medina
zatrucia środkami nasennymi
ciała obcego w dolnych drogach oddechowych, którego nie da się usunąć przy wykorzystaniu tracheobronchoskopii
obustronnego porażeniu fałdów głosowych
przeszkód znajdujących się w drogach oddechowych, np. przy guzach
nadmiernie zalegającej wydzielinie oskrzelowej
konieczności przewlekłej sztucznej wentylacji i przedłużonej intubacji
jako wstęp do laryngektomii częściowej lub też całkowitej
Przeciwwskazania do zabiegu tracheotomii
Przeciwwskazaniem bezwzględnym uniemożliwiającym wykonanie tracheotomii jest:
zakażenie skóry w okolicach szyi całkowicie zmieniające anatomię tej okolicy przed operacją.
nowotwory krtani
uwięźniętych w szparze głośni ciał obcych
w stanach zagrożenia życia nie ma przeciwwskazania
Przebieg zabiegu tracheotomii
Zabieg tracheotomii polega na pionowym lub rzadziej poziomym nacięciu skóry poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani. Następnie po wypreparowaniu i przecięciu mięśni powierzchownych szyi i mięśni podgnykowych dochodzi się do gruczołu tarczowego, który zsuwa się lub (częściej) przecina w obrębie węziny, odsłaniając chrząstki tchawicy. Przy pomocy skalpela wycina się w chrząsce tchawicy (zazwyczaj druga lub trzecia chrząstka poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani) okienko (przetokę nazywaną tracheostomią), przez które wprowadza się rurkę tracheotomijną. Oprócz wycinania okienka w tchawicy można także naciąć tchawicę pomiędzy jej chrząstkami (II a III lub III a IV). Przeciętą tarczycę podkłuwa się zabezpieczając przed krwawieniem i wprowadza się rurkę tracheotomijną.
Zabieg tracheotomii rozpoczyna się od pionowego lub też zdecydowanie rzadziej poziomego nacięcia skóry w miejscu poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani. Następnie preparuje się i przecina mięśnie powierzchniowe szyi oraz mięsień podgnykowy. W ten sposób dochodzi się do gruczołu tarczowego, który się zsuwa lub przecina w okolicach węziny i odsłania chrząstki tchawicy. Przy użyciu skalpela w chrząstce tchawicy wycina się otwór, przez który wprowadza się specjalną rurkę określaną tracheotomijną.
Po zabiegu tracheotomii
Po zabiegu tracheotomii należy szczególnie dbać o skórę znajdującą się w okolicy nacięcia, wskazane jest także wykonywanie toalety oskrzelowej oraz nawilżanie powietrza. Rurkę powinno się wymieniać co jakiś czas. Po zabiegu tracheotomii chirurg kontroluje stan i gojenie się rany. Zwykła, pierwsza rurka pierwotnie znajdująca się w krtani jest wymieniana po około 10-14 dniach od operacji Dopóki rurka nie zostanie wymieniona na taką, która pozwala na dopływ powietrza do strun głosowych pacjent będzie miał problemy z mówieniem. Przed wymianą rurki utrudnione jest także odżywianie doustne. Pacjentowi podaje się antybiotyki, leki przeciwkaszlowe oraz leki sekreto lityczne.
Przez około 10-14 najbliższych dni, przy braku powikłań pacjent otrzymuje półpłynny pokarm tylko przez sondę
Możliwe powikłania i objawy niepożądane po zabiegu tracheotomii
Powikłania po tracheotomii można podzielić na natychmiastowe, wczesne oraz późne. Wśród tych pierwszych wyróżnić można: odmę opłucnową lub śródpiersiową, przetokę tchawiczo-przełykową, krwawienie oraz uszkodzenia większych naczyń lub też nerwu krtaniowego wstecznego. Do powikłań wczesnych należą: wysunięcie rurki, zatkanie wydzielinami i śluzem, zatrzymanie oddychania, poobstrukcyjny obrzęk. Natomiast wśród powikłań późnych: krwawienia z przetoki, zwężenie tchawicy, przetokę tchawiczo-przełykową, przetokę tchwiczo-skórną oraz defekt kosmetyczny po dekaniulacji.
Natychmiastowe – odma opłucnowa lub odma śródpiersia, przetoka tchawiczo-przełykowa, uszkodzenie większych naczyń lub nerwu krtaniowego wstecznego, krwawienie.
Wczesne – zatkanie wydzielinami i śluzem, wysunięcie rurki, zatrzymanie oddychania, poobstrukcyjny obrzęk płuc (gdy tracheotomia jest wykonana u pacjenta z długotrwałą obstrukcją w górnych drogach oddechowych i jest on zależny od hipoksujnego napędu oddechowego).
Późne – krwawienie z przetoki (może być obfite), zwężenie tchawicy z powodu niedokrwienia wywołanego przez rurkę tracheotomijną), przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka tchawiczo-skórna, defekt kosmetyczny po dekaniulacji.
Ponadto dojść może także do:
infekcji rany, jednak prawdziwe zakażenie pojawia się niezwykle rzadko i wymaga wówczas jedynie terapii miejscowej – jeśli dojdzie do martwiczego zapalenia tchawicy, konieczna jest intubacja przez usta oraz oczyszczenie tkanek,
powstanie ślepej drogi przy zakładaniu rurki lub przy późniejszych jej wymianach,
zaburzenia połykania,
powstanie ziarniaków,
zwężenie stomii – pojawia się zazwyczaj, gdy rurka pozostaje zbyt długo w jednej pozycji, co pozwala na gojenie między błoną śluzową tchawicy, a skórą, może doprowadzić do znacznego zmniejszenia się otworu w tchawicy.
Lekarz wykonujący zabieg
Zabieg wykonuje lek. med. Aleksander Żmudziński, specjalista laryngolog – chirurg głowy i szyi, lekarz z 25 letnim doświadczeniem zabiegowym.
Rejestracja
tel. +48 793 138 757
tel. +48 91 835 43 79
Rejestracja telefoniczna w godzinach:
od poniedziałku do piątku między 9 a 18
w soboty między 9 a 14
e -mail: [email protected]
Cennik
CENNIK
[table “29” not found /]
Tracheotomia – wskazania, przebieg, zalecenia po zabiegu, powikłania
Tracheotomia to chirurgiczny zabieg przecięcia przedniej ściany tchawicy, przez powstały otwór wprowadza się rurkę do dróg oddechowych. Dzięki temu do płuc dostaje się powietrze, które nie przepływa przez nos, gardło i krtań. Co warto wiedzieć o tracheotomii?
1. Wskazania do tracheotomii
Tracheotomię wykonuje się z trzech powodów:
Zobacz film: “Zabiegi laryngologiczne”
by ominąć zamknięte górne drogi oddechowe,
by oczyścić i usunąć wydzielinę z dróg oddechowych,
by łatwiej i bezpieczniej dostarczyć tlen do płuc.
Tracheotomię wykonuje się przy ciężkich urazach twarzoczaszki, oparzeniach dróg oddechowych oraz niemożności zaczerpnięcia powietrza przez drogi oddechowe (np. w wyniku guza).
Zabieg bywa początkowym przy laryngektomii, stosuje się go też, gdy fałdy głosowe zostały obustronnie porażone, w oskrzelach zalega nadmiar wydzieliny lub też w przypadku przedłużonej intubacji.
2. Przebieg tracheotomii
Tracheotomię najczęściej wykonuje się w warunkach szpitalnych, jako zabieg ratujący życie. Do jej zrealizowania potrzebny jest skalpel, skórę poniżej chrząstki pierścieniowej krtani, mięśnie powierzchniowe szyi oraz mięśnie podgnykowe nacina się w sposób pionowy (rzadziej poziomy).
Następnie dociera się do gruczołu tarczowego, który zostaje zsunięty albo przecięty w miejscu węziny do odsłonięcia chrząstki tchawicy. Dalszy przebieg zabiegu jest nastepujący – w chrząstce tchawicy wycina się skalpelem dziurkę, przez którą wprowadzana jest rurka tracheotomijna.
3. Zalecenia po tracheotomii
Chirurg kontroluje gojenie się rany po tracheotomii. Zwykle rurka, która została pierwotnie umieszczona w krtani, jest wymieniana 10-14 dni po operacji. Mówienie jest trudne dopóki nie zmieni się rurki na taką, która pozwala dopłynąć powietrzu do strun głosowych.
Pacjent wymaga mechanicznej wentylacji, dlatego też nie jest w stanie rozmawiać. Gdy lekarze są w stanie zmniejszyć wielkości rurki mówienie staje się możliwe. Żywienie doustne pacjenta po tracheotomii może także sprawiać problem, dopóki rurka nie zostanie zmniejszona.
Jeśli rurka musi pozostać w tchawicy dłużej, pacjent po tracheotomii i jego rodzina otrzymują instrukcje jak zajmować się nią w domu. Obejmie to odsysanie z tchawicy, zmianę i czyszczenie rurki.
Często zapewniana jest domowa opieka zdrowotna, pacjent może też być przeniesiony do zakładu opieki zdrowotnej. W niektórych przypadkach rurka w tchawicy to tylko czasowe rozwiązanie. Jeśli pacjent jest w stanie sam oddychać usuwa się ją.
4. Powikłania po tracheotomii
Po zabiegu tracheotomii mogą pojawić się powikłania w postaci odmy opłucnowej lub przetoki tchawiczo-przełykowej. Uszkodzeniu mogą ulec naczynia krtaniowe lub nerw krtaniowy wsteczny. Może pojawić się krwawienie.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.
Tracheotomia – czym jest ten zabieg? Wskazania i możliwe powikłania
Tracheotomia jest inwazyjnym zabiegiem otolaryngologicznym, podczas którego dochodzi do rozcięcia części środkowo-przedniej ściany tchawicy. Jak wygląda zabieg i kiedy się go wykonuje? Jak pielęgnować chorego, by uniknąć powikłań? Kiedy można usunąć rurkę tracheostomijną, a o czym należy pamiętać, gdy istnieje konieczność umieszczenia rurki na stałe?
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Marta Dąbrowska lekarz
Co to jest tracheotomia? Tracheotomia jest to zabieg zapewniający drożność dróg oddechowych poprzez dokonanie rozcięcia tchawicy w jej środkowo-przedniej części. Podczas tej procedury wprowadza się rurkę doprowadzającą powietrza z zewnątrz do płuc poza obszarami krtani, gardła i nosa. Usprawnia to wentylację płuc w przypadku nagłych i poważnych urazów bądź obrzękow dróg oddechowych. Co ciekawe, nie jest to nowo odkryta metoda. Lekarze i uzdrowiciele udoskonalają ją od II i I wieku p.n.e. Tracheotomia – wskazania Zabieg tracheotomii może być przeprowadzany w dwóch różnych sytuacjach. Pierwsza z nich jest nagła i wynika z konieczności szybkiego ratowania życia poszkodowanego, np. w wyniku zablokowania dróg oddechowych ciałem obcym; część operacji przeprowadzana jest też u osób po zatruciach środkami nasennymi. Druga związana jest z planowanym zabiegiem przeprowadzonym w spokojniejszych warunkach, np. nowotworem krtani. Aby przeprowadzić tracheotomię przezskórną, zazwyczaj musi być spełniony jeden z poniższych warunków: poważne urazy czaszki,
nowotwory krtani,
duszność, obrzęk krtani,
przedłużona intubacja
poparzenia w obszarze górnych dróg oddechowych,
urazy doprowadzające do zwężenia światła krtani,
zaleganie nadmiernej wydzieliny oskrzelowej. Warto dodać, że stanach nagłych tracheotomia wykonywana jest dziś dość rzadko, gdyż jako zabieg ratunkowy przy niemożliwej intubacji preferowana jest konikotomia. Ta ostatnia polega na poprzecznym nacięciu skalpelem więzadła pierścienno-tarczowego i wprowadzeniu przez powstałe nacięcie niewielkiej rurki intubacyjnej (u dorosłych średnica ok. 6 mm). Tracheotomię przezskórną wykonuje się zazwyczaj na oddziałach intensywnej opieki, gdy niezbędne jest wielodniowe prowadzenie wentylacji mechanicznej. Jednym ze wskazań do wykonania zabiegu tracheotomii może być przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) – poważne nieuleczalne schorzenie układu oddechowego, które w bardzo ciężkiej postaci może doprowadzić do ostrej niewydolności oddechowej .
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Ester-C® PLUS 100 tabletek 57,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z dobrym seksem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Naturell Omega-3 1000 mg, 120 kaps 54,90 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł
Jak wygląda zabieg tracheotomii? Aby umożliwić odpowiednią wentylację, podczas zabiegu tracheotomii lekarze otwierają przednią ścianę tchawicy (specjalista wytwarza tzw. przetokę między powłokami szyi a tchawicą; nacięć można dokonywać zarówno powyżej, jak i poniżej cieśni tarczycy). Na skutek tej operacji powstaje otwór w tchawicy – tracheostomia. Przez niego wprowadza się rurkę tracheostomijną. Zadaniem tego przyrządu jest umożliwienie oddychania bez udziału górnych dróg oddechowych. Każdy zabieg musi być wykonywany w warunkach szpitalnych w znieczuleniu ogólnym. Tracheotomia, poza przywróceniem drożności górnych dróg oddechowych, zabezpiecza przed krwawieniem do dolnych odcinków oddechowych. Rodzaje rurek tracheostomijnych Rurka tracheostomijna ma wygięty kształt, a z jednej strony posiada kołnierz, który można przymocować do opatrunku lub skóry, dzięki czemu nie wsunie się całkowicie do tchawicy. Dolna część rurki jest zaopatrzona w balonik, który po nadmuchaniu pozwala na lepsze jej przyleganie w tchawicy. Dzięki temu choremu łatwiej oddychać, a wydzielina nie spływa do płuc czy oskrzeli. Rurka tracheostomijna może także mieć specjalny balonik pozwalający na kontrolowanie ciśnienia wewnątrz przyrządu. Rurki mają różne zakrzywienia, średnice i długości. Odpowiednie dobranie rurki tracheostomijnej jest niezwykle istotne dla chorego – pozwala zapobiec ocieraniu się przyrządu o tchawicę, co może doprowadzić do odleżyn lub perforacji narządu. Po założeniu rurki tracheostomijnej przechodzenie powietrza z płuc do krtani jest uniemożliwione, stąd też chory nie może wydawać dźwięków. Istnieje jednak specjalna foniatryczna rurka tracheostomijna, która pozwala pacjentowi mówić. Posiada ona specjalne, dzięki którym podczas wydechu powietrze wędruje w górę tchawicy, co umożliwia normalną lub uproszczoną komunikację głosową. Chory może mówić, choć jego głos nie jest tak dźwięczny i barwny jak wcześniej. Chorzy, którzy mają założoną rurkę tracheostomijną z balonikiem, mogą spożywać posiłki drogą doustną. Przed posiłkiem należy napełnić balonik powietrzem, dzięki czemu pokarm nie będzie dostawać się do dróg oddechowych. Po jedzeniu trzeba odessać powietrze z balonika – pozwoli to uniknąć powstawania odleżyn w tchawicy.
Możliwe powikłania po tracheotomii Tracheotomia ratuje życie setek tysięcy osób rocznie, jednak nadal pozostaje zabiegiem związanym z pewnym ryzykiem. Dokonano nawet klasyfikacji powikłań ze względu na moment ich pojawienia się po zabiegu. Pierwsza grupa to powikłania natychmiastowe, które wystąpić mogą już w trakcie operacji, należą do nich m.in.: odma śródpiersiowa i opłucnowa,
silne krwawienie,
uszkodzenie struktury naczyń. Do powikłań wczesnych z kolei zalicza się m.in.: obrzęki płuc,
wysunięcie się rurki tracheotomicznej (bądź jej zatkanie wydzieliną),
zatrzymanie oddychania. Powikłania późne to: zwężenia tchawicy,
przetoki tchawiczo-skórne i tchawiczo-przełykowa. Pewne ryzyko jest także związane z infekcjami po nacięciu powłok skórnych, powstawaniem blizn i innych defektów kosmetycznych (np. ziarniniaków), problemami z mową i przełykaniem. Tracheotomia i co dalej? Tuż po zabiegu mogą wystąpić problemy z samodzielnym oddychaniem. Dopiero gdy operowany na nowo nauczy się oddychać, możliwe jest usunięcie rurki tracheostomijnej. Odbywa się to na sali opatrunkowej. Przed wyciągnięciem rurki pacjent powinien dobrze znieść jej zatkanie trwające co najmniej 24 godz. – tym celu zakładana jest specjalna rurka tracheostomijna z okienkiem. Po usunięciu rurki chory pozostaje pod kontrolą przez dobę. Po zabiegu zazwyczaj zmienia się mowa operowanej osoby – jest to jedną z największych niedogodności związanych z tracheotomią. Jeśli przyczyny powodujące niedrożność dróg oddechowych utrzymują się, rurki tracheostomijnej się nie wyciąga. Kiedy istnieje konieczność umieszczenia rurki na stałe, pacjent musi nauczyć się oddychać razem z nią. Bardzo istotne jest zachowanie szczególnej higieny, pielęgnacji samej rurki, jak i skóry wokół niej. Po operacji pacjenci są bardziej podatni na różnego rodzaju infekcje (głównie wirusowe i bakteryjne). Ma to związek, z tym że powietrze dostaje się od razu do płuc i nie zostanie oczyszczone w nosie czy gardle. Nie ma również możliwość ogrzania powietrza, które wędruje bezpośrednio do płuc. Odpowiednia higiena rurki tracheotomijnej jest niezbędna, ponieważ zapobiega takim problemom, jak niedrożność rurki czy odleżyny w tchawicy. Istotne jest nawilżanie powietrza, aby unikać wysychania błon śluzowych (w tym celu warto pacjentom po tracheotomii warto wykonywać inhalacje – do inhalatora lub naczynia z wodą albo pokojowego nawilżacza wystarczy dodać parę kropli specyfiku do inhalacji). Kolejny kluczowy element właściwej toalety rurki tracheostomijnej to odsysanie wydzieliny zalegającej w drzewie oskrzelowym. Częstość odsysania ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta. Nierzadko jest to dla niego procedura nieprzyjemna. Niezbędna jest też higiena skóry wokół otworu oraz częsta zmiana opatrunków pod rurką – aby zawsze były czyste i suche. Skórę trzeba przemywać przemywać gazikami zwilżonymi wodą lub solą fizjologiczną. Nie zalecane jest stosowanie maści czy kremów. Ważnym aspektem pielęgnacyjnym jest wymiana rurki tracheostomijnej – należy jej dokonywać według zaleceń lekarza.
Udostępnij
Tracheotomia – oddychanie z pominięciem nosa, gardła i krtani
Tracheotomia – oddychanie z pominięciem nosa, gardła i krtani
9:44
Tracheotomia to zabieg rozcięcia tchawicy. Często wykonuje się go w trybie pilnym, w celu ratowania życia. W jakich jeszcze sytuacjach przeprowadza się tracheotomię? Czy po rozcięciu tchawicy można powrócić do normalnego oddychania?
Autor: thinkstockphotos.com Tracheotomia to zabieg rozcięcia tchawicy.
Spis treści
Tracheotomia to jeden z tych zabiegów – obok resuscytacji i defibrylacji – które niezwykle wdzięcznie prezentują się przed kamerą. Chyba każdy z nas widział jak się go przeprowadza w filmie, a nawet w serialu telewizyjnym (chociaż tam częściej mamy do czynienia z konikotomią, zabiegiem podobnym, jednak o wiele bardziej inwazyjnym). Widok duszącego się człowieka, który dzięki szybkiej interwencji w jednej chwili odzyskuje oddech, naprawdę robi wrażenie. Zwłaszcza, jeśli wykorzystany do tego celu zostaje pośpiesznie przygotowany długopis… Ratowanie życia to jeden z powodów, dla których przeprowadza się tracheotomię (tracheotomia nagła), ale mamy też inne (tracheotomia nienagła), w których jest czas na spokojne przeprowadzenie operacji.
Wskazania do tracheotomii
Tracheotomię przeprowadza się w przypadkach, w których konieczne jest zastosowanie oddychania zastępczego:
obrzęk krtani, duszność
poparzenia górnych dróg oddechowych
poważne urazy czaszki
uraz zwężający światło krtani
guz nowotworowy krtani
inne przeszkody znajdujące się w krtani, ciało obce
nadmiernie zalegająca wydzielina oskrzelowa
konieczność przewlekłej sztucznej wentylacji
przedłużona intubacja
przed wykonaniem laryngektomii (wycięcie krtani) częściowej lub całkowitej
Jak przebiega tracheotomia?
Tracheotomia to zabieg chirurgiczny polegający na otworzeniu przedniej ściany tchawicy i wprowadzenie do niej rurki w celu prowadzenia tą drogą oddychania.
Tracheotomia to jeden z najstarszych zabiegów chirurgicznych. Przeprowadzany był już w starożytności, pierwszy raz ponoć przez Asklepiadesa, lekarza żyjącego na przełomie II i I wieku p.n.e.
W ten sposób zapewnia się dopływ powietrza do płuc z pominięciem nosa, gardła i krtani. By wykonać tracheotomię najpierw należy rozciąć, pionowo lub poziomo, skórę poniżej chrząstki pierścieniowatej krtani. Następnie przecina się mięśnie powierzchowne szyi oraz mięśnie podgnykowe i dochodzi do tarczycy. Można ją przesunąć (tracheotomia dolna lub górna) lub przeciąć (tracheotomia środkowa) odsłaniając chrząstki tchawicy. Przy pomocy skalpela, przeważnie w drugiej lub trzeciej chrząstce wycina się okienko (zwane tracheostomią), przez które wprowadza się rurkę tracheotomijną.
Powikłania po tracheotomii
Niestety, choć za pomocą tracheotomii często ratuje się ludzkie życie, trzeba sobie zdać sprawę z tego, że jest to zabieg, który może mieć bardzo poważne konsekwencje. Po tracheotomii dojść może do licznych powikłań. Dzielimy je ze względu na moment wystąpienia na:
natychmiastowe – odma opłucnowa lub odma śródpiersiowa, przetoka tchawiczo-przełykowa, uszkodzenie większych naczyń, krwawienie
wczesne – wysunięcie rurki, zatkanie wydzieliną, zatrzymanie oddychania, obrzęk płuc
późne – krwawienia z przetoki, zwężenie tchawicy, przetoka tchawiczo-przełykowa, przetoka tchwiczo-skórna oraz defekt kosmetyczny
Do skutków ubocznych po tracheotomii zaliczamy także problemy z przełykaniem, powstanie ziarniaków, zwężenie tchawicy przez bliznę, martwica fragmentu tchawicy, różne infekcje.
Tracheotomia na stałe
Po interwencji chirurgicznej, która wymagała przeprowadzenia tracheotomii, kiedy pacjent jest już w stanie samodzielnie oddychać, rurkę można usunąć. W przypadkach, gdy normalne oddychanie nie jest możliwe przez dłuższy czas, należy ją wymienić ok. 10-14 dni po operacji. Początkowo założona dość gruba rurka uniemożliwia mówienie, poprawę przynosi zamienienie jej na cieńszą. Podobnie jest z żywieniem – doustne będzie sprawiać problem, dopóki rurka nie zostanie zmniejszona.
Jeśli rurka tracheotomijna musi pozostać w tchawicy dłużej, albo na stałe (np. w przypadku wycięcia krtani lub jej fragmentu), zarówno pacjent, jak i jego najbliżsi, zostaną przeszkoleni w zakresie obchodzenia się z rurką oraz pielęgnacji skóry w okolicy tracheostomii. Należy pamiętać także o tym, że odtąd pacjent jest bardziej podatny na infekcje, gdyż oddychanie omija nos oraz gardło i powietrze natychmiast dostaje się do płuc, nie mając np. szansy na ogrzanie się. Kolejną przeszkodą do pokonania jest mowa – trzeba nauczyć się wydobywania dźwięku w zupełnie inny sposób, wykorzystując mechanizm odbijania.
Porady eksperta
O autorze Marta Uler Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, urodowej i psychologicznej. Z wykształcenia również dietoterapeutka. Jej zainteresowania to medycyna, ziołolecznictwo, joga, kuchnia wegetariańska i koty. Jestem mamą dwóch chłopców – 10-letniego i 6-miesięcznego. Czytaj więcej artykułów tej autorki
czy można to zrobić długopisem?
Kolejny cykl szkoleń Bezpieczny i MotoPomocny Motocyklista za nami. Po raz kolejny, wśród wielu pytań, które padały z waszej strony, przewijało się nieśmiertelne „czy długopisem można wykonać tracheotomię”? Chyba czas najwyższy, aby jednoznacznie rozwiać wszelkie wątpliwości: Otóż nie można. Jeżeli jednak wciąż wasze trzewia trawi ogień ciekawości, a usta składają się w nieme „dlaczego” to zapraszamy do lektury.
Na początku musimy ustalić o czym tak naprawdę mówimy.
Tracheotomia jest to zabieg realizowany najczęściej przez laryngologa na sali operacyjnej.
Podczas zabiegu chirurg opracowuje sztuczny otwór w powłokach szyjnych i tchawicy, w którym umieszcza się tak zwaną rurkę tracheostomijną. Celem jest umożliwienie pacjentowi oddychania z pominięciem nosa, gardła i krtani. Tracheotomia jest często mylona z zabiegiem konikotomii, który ma podobny cel – umożliwienie pacjentowi oddychania z pominięciem gardła i krtani. Konikotomia jest prostsza technicznie do wykonania od tracheotomii (co nie znaczy, że jest to zabieg łatwy) i jest to jedna z procedur, którą mogą realizować zespoły ratownictwa medycznego. Zabieg polega na „przebiciu się” (tak zwanej punkcji) do środka tchawicy. Najczęściej zabieg jest prowadzony z użyciem gotowych zestawów, takich jak poniżej.
Dlatego też właściwe pytanie powinno brzmieć: „Czy można wykonać konikopunkcję dlugopisem?” Otóż też nie. I nawet zostało to sprawdzone naukowo, a wyniki zostały opublikowane w magazynie Emerg Med.
Do badań zostały wykorzystane trzy długopisy (niestety bez podania marki). Pierwszym etapem selekcji była weryfikacja, czy światło długopisu jest wystarczające, aby po włożeniu do tchawicy zapewnić odpowiedni dopływ tlenu. Akceptowane minimum spełniały tylko dwa długopisy, które zostały dopuszczone do etapu drugiego- testów empirycznych.
10 ochotników zostało poproszonych o próbę wykonania konikotomii na zwłokach będących medycznymi preparatami. Niestety tylko dwóm uczestnikom udało się przeprowadzić skuteczny zabieg. Jednak nawet im zajęło to przynajmniej trzy próby i czas dłuższy niż pięć minut. Wiedząc, że od momentu zatrzymania akcji serca do nieodwracalnych zmian w mózgu mamy około czterech minut, znacznie zdrowiej dla wszystkich będzie skupić się na wezwaniu pomocy i skutecznej resuscytacji krążeniowo oddechowej. Jako główną przyczynę niepowodzeń wskazywano fakt, że długopisy są… tępe, przez co nie było możliwości przebicia się przez skórę i tchawicę. Mimo, że wyniki nie stanowiły szczególnego zaskoczenia, to na pewno były pewnym rozczarowaniem. Gdyby zabieg udało się przeprowadzić skutecznie, byłaby to mała rewolucja w ratownictwie medycznym. Jak komentuje sprawę portal Journal for emergency medicine:
„Dzięki takim badaniom możemy być pewni, że miejsce naszego długopisu jest w naszej kieszeni, a nie w szyi naszych pacjentów”
키워드에 대한 정보 przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii
다음은 Bing에서 przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Tracheoesophageal Fistula (TEF, TOF) I Nucleus Health
- animation
- 3D
- medical
- patient engagement
- patient education
- health literacy
- tracheoesophageal fistula repair
- esophagus
- trachea
- stomach
- TEF
- pediatric
- birth defect
- operation
- surgery
- procedure
- baby
- fetus
- embryo
- pregnancy
- atresia
- Tracheoesophageal Fistula (Disease Or Medical Condition)
- Pediatrics (Industry)
- Health (Industry)
- Fistula (Disease Or Medical Condition)
- nucleus medical media
- content marketing
- hospital marketing
Tracheoesophageal #Fistula #(TEF, #TOF) #I #Nucleus #Health
YouTube에서 przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Tracheoesophageal Fistula (TEF, TOF) I Nucleus Health | przetoka tchawiczo przełykowa po tracheotomii, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
