당신은 주제를 찾고 있습니까 “miłosz piosenka o końcu świata – \”Piosenka o końcu świata\” Czesława Miłosza“? 다음 카테고리의 웹사이트 ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog/. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Mikołaj Mirko 이(가) 작성한 기사에는 조회수 67,198회 및 좋아요 948개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
miłosz piosenka o końcu świata 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 \”Piosenka o końcu świata\” Czesława Miłosza – miłosz piosenka o końcu świata 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Interpretacja wiersza Czesława Miłosza \”Piosenka o końcu świata\”. (Projekt szkolny)
| – Opracowanie: Mikołaj Mirko
| – Muzyka: Wojtek Leśniak, Nad Porami Roku
(https://www.facebook.com/nadporamiroku/)
miłosz piosenka o końcu świata 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Czesław Miłosz – „Piosenka o końcu świata” – II wojna światowa
Piosenka o końcu świata – Czesław Miłosz – w zbiorze pieśni i wierszy o tematyce wojennej. Tekst oraz omówienie utworu z perspektywy literackiej i …
Source: warhist.pl
Date Published: 9/13/2022
View: 9592
Piosenka o końcu świata – Czesław Miłosz
Piosenka o końcu świata. W dzień końca świata. Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji, Rybak naprawia błyszczącą sieć. Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Source: www.milosz.pl
Date Published: 1/28/2022
View: 6569
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata – AleKlasa
Innego końca świata nie będzie. Rodzaj (gatunek) literacki. Wiersz liryczny, z elementami piosenki, ale nie jest to jedynie piosenka, to także refleksja …
Source: aleklasa.pl
Date Published: 1/20/2021
View: 4363
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata – AleKlasa
A tu temat piosenki powoduje rozdźwięk z jej formą. Koniec świata to bowiem zjawisko, które wywołuje strach, niepewność, może nawet grozę. Czesław Miłosz dość …
Source: aleklasa.pl
Date Published: 12/27/2021
View: 77
Piosenka o końcu świata – analiza i interpretacja – KLP.pl
„Piosenka o końcu świata” to pozornie prosty, a zarazem głęboko filozoficzny wiersz Miłosza. Prostotę wiersza wać już w pierwszej zwrotce.
Source: klp.pl
Date Published: 8/17/2021
View: 5885
Wiersz Czesław Miłosz: Piosenka o końcu świata
Wiersz Czesław Miłosz: Piosenka o końcu świata. W dzień końca świata Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji, Rybak naprawia błyszczącą sie …
Source: wiersze.kobieta.pl
Date Published: 6/30/2021
View: 8632
Czesława Miłosza Piosenka o końcu świata
Koniec świata dzieje się tu i teraz – literackie nawiązania do Apokalipsy świętego Jana w wierszu. Czesława Miłosza Piosenka o końcu świata. Wprowadzenie.
Source: zpe.gov.pl
Date Published: 2/23/2021
View: 4015
“Piosenka o końcu świata” Czesław Miłosz – Literacka Kavka
Czytaliśmy wiersz Miłosza „Piosenka o końcu świata”. Było otwarte okno i pożółkła firanka tańczyła lindy hop’a przez 45 minut.
Source: literackakavka.pl
Date Published: 9/12/2021
View: 5524
Piosenka o końcu świata (Cz. Miłosz) – Język polski
Dwie pierwsze strofy wiersza Miłosza to ciąg niemal filmowych ujęć ukazujących piękny … Zatem wizja zawarta w Piosence o końcu świata całkowicie zaprzecza …
Source: opracowania.pl
Date Published: 8/28/2021
View: 751
주제와 관련된 이미지 miłosz piosenka o końcu świata
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 \”Piosenka o końcu świata\” Czesława Miłosza. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 miłosz piosenka o końcu świata
- Author: Mikołaj Mirko
- Views: 조회수 67,198회
- Likes: 좋아요 948개
- Date Published: 2016. 3. 5.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=vqsoOE2RIbg
zbiór pieśni i wierszy o tematyce wojennej z historycznym komentarzem
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.
W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.
Tekst za: http://wiersze.doktorzy.pl/piosenka.htm
Czesław Miłosz jest jednym z najwybitniejszych, najbardziej znanych i cenionych polskich poetów. W 1980 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Urodził się w 1911 roku. Debiutował w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Publikował w ramach grupy literackiej Żagary. Po wybuchu II wojny światowej udało się mu opuścić Polskę. Z Rumunii wrócił jednak w rodzinne strony na Litwie. Zamieszkał na Litwie, ale po aneksji tego kraju przez Sowietów w czerwcu 1940 roku uciekł do okupowanej przez Niemców Warszawy. Pracował dorywczo, cały czas pisał wiersze i rozwijał się literacko. Wojna była dla niego ważnym doświadczeniem, które ukształtowało wciąż młodego poetę. Znalazło to odbicie w jego twórczości. Po zakończeniu konfliktu krótko pracował w komunistycznej dyplomacji, a następnie udał się na emigrację. Większość czasu spędził w Stanach Zjednoczonych. Do Polski powrócił w latach dziewięćdziesiątych. Zmarł w 2004 roku. ,,Piosenka o końcu świata” pochodzi z 1945 roku i jest efektem wojennych doświadczeń poety.
Wiersz był częścią tomiku ,,Ocalenie”. Fatalistyczne wizje były zresztą częstym motywem utworów tworzonych w pierwszym okresie po zakończeniu konfliktu. Hekatomba ludności, niemieckie i sowieckie zbrodnie stały się inspiracją, ale i przygnębiającym doświadczeniem młodych poetów mierzących się z trudnym zadaniem tworzenia w świecie pozbawionym wartości. Utwór Miłosza, jakby na przekór wszystkiemu, jest dość pogodny w wymowie. Kontrastuje to z tytułowym tematem, a więc końcem świata. Poeta przepowiada, iż ostatni dzień niekoniecznie musi wyglądać tak, jak opisał to św. Jan w Apokalipsie. Może być zwykły, nawet przyjemny. To także metafora życia i śmierci, która może nadejść w każdej chwili. Warto zwrócić uwagę na głęboko filozoficzny charakter rozważań Miłosza. Cechuje to twórczość poety na przestrzeni lat. ,,Piosenka o końcu świata” była wielokrotnie interpretowana przez muzyków. Utwór wykonywała m.in. Aga Zaryan.
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata
Czesław Miłosz
Piosenka o końcu świata
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.
W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.
Rodzaj (gatunek) literacki
Wiersz liryczny, z elementami piosenki, ale nie jest to jedynie piosenka, to także refleksja filozoficzna.
Tytuł wiersza
Kryje sprzeczność. Z jednej strony to piosenka, czyli lekki, łatwy i przyjemny utwór. Z drugiej – w tytule pojawia się sformułowanie: „koniec świata” niekojarzące się ani z lekką tematyką, ani z przyjemnościami, ani z optymizmem. Koniec świata mógłby być raczej tematem traktatu religijnego, ewentualnie filozoficznego i częścią apokaliptycznej wizji.
Taki kontrast w tytule sugeruje czytelnikowi, że będzie miał do czynienia z utworem niekonwencjonalnym: z niekonwencjonalną piosenką (na apokaliptyczny temat) i z niekonwencjonalnym (piosenkowym, lekkim) ujęciem końca świata.
Czas powstania utworu
Utwór pochodzi z tomu Ocalenie z 1945 roku. Czyli został napisany podczas wojny. Nic dziwnego, że w czasie okupacji, gdy na oczach ludzi spełniały się apokaliptyczne wizje, istniała potrzeba mówienia o końcu świata, ale także… oswajania go. A ponadto widziano na co dzień, że niewyobrażalnym dramatom w czasie wojny wciąż towarzyszy codzienne, monotonne, powtarzalne, powszednie życie, banalne czynności niezdradzające, co dzieje się wokół, jakie czają się zagrożenia, jaka jest sytuacja, jaki koszmar…
Budowa wiersza
Trzy strofy o nierównej liczbie wersów i nieregularnych rymach.
Nastrój wiersza
Wcale nie katastroficzny i apokaliptyczny, raczej lekki, powszedni, nawet radosny, jak to w piosence…
Symbole w wierszu
Kilka symboli apokalipsy: błyskawice, gromy, prorok, znaki, archanielskie trąby (ale mowa o tym, że właśnie ich nie ma, a prorok jest zwykłym staruszkiem ogrodnikiem).
Postać mówiąca w wierszu
Ukryta za tekstem. Jakby śpiewająca piosenkę, lekko opowiadająca o końcu świata. Wiersz jest przykładem liryki pośredniej, podmiot bezpośrednio w 1 osobie się nie ujawnia (nie mówi „ja”, „my”, „mój”, nie mówi w pierwszej osobie). Ta postać mówiąca jest obserwatorem stającego się końca świata.
Przesłanie wiersza
Apokalipsa „staje się już”, niezauważalnie, jest niedostrzegalnym wciąż toczącym się procesem, nie zaburza normalnego życia, jest zwyczajna i nie ma w sobie nic z patosu. Wniosek? Koniec świata nie jest taki straszny. Ale też: uważajmy, bo przegapimy koniec świata. Trochę to pocieszające, ironiczne, a nawet absurdalne i zabawne, trochę jednak straszne, że za tak zwyczajnymi sprawami ukryty jest koniec świata i go nie zauważamy.
Środki poetyckie
Epitety
Przymiotnikowe: „błyszcząca sieć”, „wesołe delfiny”, „młode wróble”, „złotą skórę”, „żółtym żaglem”, „noc gwiaŹdzistą”, „dzieci różowe”, „siwy staruszek”, „archanielskich trąb”
Rzeczownikowe: „dzień końca świata”, „kwiat nasturcji”, „dźwięk skrzypiec”
Metafora: „dźwięk skrzypiec (…) noc gwiaździstą odmyka”
Paralelizm składniowy:
A którzy czekali błyskawic i gromów
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Anafora:
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą
Powtórzenie:
Innego końca świata nie będzie
Innego końca świata nie będzie
Rymy
Nieregularny układ rymów
Niedokładne: rynny – delfiny, trawnika – warzywa – trwa
Dokładne: warzywa – podpływa
Co się dzieje w wierszu?
Jeśli już mielibyśmy być świadkami dnia ostatecznego, to chyba taki zwykły dzień byłby najlepszy. Nie powiało tu grozą, brak trąb Archanioła, straszliwego smoka na nieboskłonie, czterech jeźdźców Apokalipsy i płaczu pokutników. Takie obrazy przywodzi przecież na myśl biblijna Apokalipsa świętego Jana. Nie ma też otwartego grobu, do którego podążać będzie zawodzący tłum – taką wizję stworzył w swojej poezji Jan Kasprowicz. W jego strofach pęka niebo, ziemia się rozstępuje, pochłania lasy i góry, ziemia płonie w czerwieni pożarów. Przerażające, prawda?
Równie przerażająco jest w wierszu U wrót doliny Zbigniewa Herberta. Tam podział ludzi i oddzieranie ich od ziemskiego życia przypomina obóz koncentracyjny… Ale poezja ma wiele słów, mnóstwo różnych sposobów mówienia. Oto Konstanty Ildefons Gałczyński w wierszu Koniec świata naśmiewa się z naszego widzenia apokalipsy. „Sługa boży Ildefons” przedstawia zagładę groteskowo: „przewracają się sklepy, cyrki […] i różne ubikacje”
A Miłosz? A Miłosz przedstawił jeden spokojny dzień, w którym nic się nie wali – ani pałace, ani ubikacje – nie rozstępuje się ziemia i nikt nie wpada do otchłani piekielnej. To zwykły dzień w czterech strofach-obrazach, niemal pocztówkach z różnych stron na ziemi albo jak film kręcony poetycką kamerą.
Ujęcie I
Morze, lato, kwitną kwiaty, nad nimi krążą pszczoły. Delfinki bawią się radośnie, rybak pracuje nad siecią, gdzieś tam baraszkują wróble, gdzieś tam przemyka się złoty wąż. Przecież to obrazek rajski, a nie apokaliptyczny. Jest tu praca, zabawa, natura, człowiek i wąż – symbol nie grzechu, lecz urody świata.
Zauważ:
Poeta odtwarza obrazy świata za pomocą strof-zdań, bardzo podobnych do zwykłej mowy. Nie ma tu rymów, nie ma równych ilości sylab w wersach. To niemal opowiadanko – a taka właśnie relacja „mówiona” sprawia, że opowieść wydaje nam się bardzo prawdziwa.
Ujęcie II
Oko kamery przenosi się znad fal oceanu nad „suchy ląd”. Najpierw pole – po nim idę kobiety, chroniąc się parasolkami od słońca. Potem trawnik – na nim smacznie zasypia pijak (widok skądinąd codzienny, nie budzący grozy). Sprzedawcy wołają klienta, a my z naszą kamerą znów uciekamy nad wodę: wyspa, żaglówka, dźwięk skrzypiec, zaraz zapadnie gwiaździsta noc.
Zauważ:
Powtórkę pierwszego wersu: „W dzień końca świata”. Te jakby „tytuły” obrazów tego dnia podkreślają, że wciąż chodzi o ten zwykły-niezwykły dzień.
Panoramę ludzkich spraw, kontrastowych elementów życia, jakie zamknął w kilku słowach Miłosz. Jest tu coś tak prozaicznego, jak warzywo i pijak, i coś tak wzniosłego, jak muzyka skrzypiec utrwalona w powietrzu…
Spokój, harmonię, radość trwające na ziemi…
Ujęcie III
To zaprzeczenie tradycyjnego końca świata, W tej właśnie zwrotce Miłosz bardzo wyraźnie i prosto przekreśla tradycyjną wizję apokalipsy: tę z piorunami i trąbami archaniołów. Kamera nasza ukazuje zdziwione twarze tych, którzy sądzili, że dzień ostateczny nadejdzie pełen grozy wśród huku, ognia i błyskawic – oni nie wierzą, że to już, bez znaków, bez przepowiedni. Bo dopóki działają prawa istnienia, reguły życia na naszej planecie – nie do uwierzenia jest ich koniec. Te reguły ujmują trzy wersy: „dopóki słońce i księżyc są w górze” (tak jak możemy to przeczytać już w Psalmach, w Pieśniach Kochanowskiego). Słońce, księżyc, gwiazdy – gwarantują nam istnienie wszechświata.
Zwróć uwagę na te wersy:
„Dopóki trzmiel nawiedza różę…” – walczą o ciąg dalszy – o trwanie życia, bo trzmiel odwiedza różę nie w innym celu, jak w tym nieprzyzwoicie miłosnym: aby zapylać; tak przecież rodzą się kwiaty.
„Dopóki dzieci różowe się rodzą” – jeszcze piękniejsze od kwiatów nowe życie, wielki potencjał możliwości i nadziei na przyszłość. Mały, różowy bobas musi nauczyć się chodzić, czytać, zdobywać dyplomy. Jak więc uwierzyć, że skoro jest bobas – to koniec „staje się już”? Bobas powinien być gwarancją ciągu dalszego. Nikt nie wierzy w koniec świata.
„A którzy…” To wyraźnie nawiązanie do stylu biblijnego. Tym bardziej potwierdza fakt, że mamy do czynienia z zaprzeczeniem tradycyjnej wizji.
Ujęcie IV
Ostatni kadr tego filmu rozgrywa się w ogrodzie, w którym staruszek spokojnie podwiązuje pomidory. Mruczy coś pod nosem, ale musimy dokonać zbliżenia i podsłuchać go, bo „byłby prorokiem”, gdyby nie to, że ma inne zajęcia – pomidory. Mówi i powtarza: „Innego końca świata nie będzie”. Wygląda na to, że on jeden wie i rozumie, że to będzie właśnie tak. To wielki prorok, choć jest siwym staruszkiem, nie jak gniewni prorocy przestrzegający ludzkość przed karą Bożą. Jest tym samym prawdziwszy i potwierdza teorię poety: jeśli dzień ostatni będzie zwykłym, pięknym dniem, to i prorok nie będzie przerażającym, ciskającym gromy mówcą. Wszystko przebiegnie zwyczajnie, wśród pomidorów.
Zauważ:
Zdanie „byłby prorokiem, ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie”. Na pozór paradoks: jak można porzucić proroctwo dla pomidorów? A zarazem jest to prorok – ludzki wieszcz, bliski ludzkim sprawom i zajęciom, a nie królujący w obłokach. Stamtąd nie widzi się dobrze drobiazgów ludzkiego życia.
Powtórkę ostatnich dwóch wersów. Tak jakby staruszek śpiewał piosenkę. No przecież – to jest Piosenka o końcu świata. Stała się piosenką, rzeczywistą – w tych ostatnich wersach, jak w refrenie.
Przesłanie moralne
Jeśli odczytasz ten piękny, uspokajający wiersz jako ukojenie i pociechę, że nie stanie się nic strasznego, że koniec, gdy przyjdzie – będzie niezauważalny – masz rację.
Jeśli odczytasz utwór jako pochwałę życia, piękna ziemi i protest przeciw zagładzie czegoś tak cudownego – też masz rację.
To wiersz o wspaniałości istnienia. Ale można też odczytać go jako przestrogę: nie znasz dnia ani godziny, nic cię nie ostrzeże, niczego nie zdążysz naprawić. Żyj tak, aby Sąd Ostateczny mógł zaskoczyć Cię w każdej chwili, abyś zawsze był gotów zdać rachunek z życia. I jeszcze inaczej: świat w tym wierszu jest taki, „jaki powinien być”. Każdy ma tu swoje miejsce: i pijak, i pszczółka i rybak. Znajdź swoje miejsce na ziemi, zajmij je i spełnij swoją rolę – wtedy nie będzie Ci straszny koniec świata. Może go nawet nie zauważysz.
Odpowiedz na pytania
Co w wierszu Miłosza jest nawiązaniem do biblijnych wyobrażeń końca świata? W odpowiedzi posłuż się cytatami.
Do biblijnych wyobrażeń końca świata nawiązują motywy archaniołów i ich trąb, znaków, błyskawic i gromów:
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Nawiązaniem do Biblii jest też stylizacja biblijna: występują nie tylko motywy biblijne, ale i charakterystyczna dla Biblii konstrukcja: „a którzy” i powtórzenia, paralelizm składniowy.
Wykaż, że przywołanie kolejnych obrazów („W dzień końca świata”) przypomina metodę pracy kamery filmowej. Określ ich nastrój. (Weź także pod uwagę kolorystykę obrazów).
Metoda pracy kamery filmowej polega na przenoszeniu się z obiektu na obiekt. W tym wierszu też tak jest. Pierwszy obraz: pszczoła nad kwiatem – cięcie, drugi obraz: ryba nad siecią – cięcie, trzeci obraz: zbliżenie na delfiny itd.
Nastrój tych obrazów jest raczej radosny, pojawia się nawet określenie, że delfiny wesoło pływają. Jest w wierszu radość wykonywania i obserwowania codziennych czynności zwyczajnych ludzi i zwierząt, nawet tak powszednich wróbli. Kolory też
są radosne: wąż jest np. złoty, żagiel żółty, noc gwiaździsta, dużo ciepłych barw. A i widok kobiet pod parasolkami czy kwiatów jest radosny, a pijak wydaje się niegroźny.
Jaki jest cel takiego sposobu przedstawienia końca świata – wywołanie lęku czy oswajanie ze śmiercią jako czymś codziennym i naturalnym?
Chodzi raczej o oswajanie ze śmiercią. Ale też należy pamiętać, ze wiersz powstał podczas wojny lub tuż po wojnie, gdy radosne życie codzienne sąsiadowało z autentycznymi tragediami. Wojna zaś była spełnieniem apokaliptycznych wizji, które w swych przedwojennych wierszach snuł między innymi Miłosz.
Objaśnij funkcję: powtórzeń (wyrazy, związki wyrazowe, zdania), postaci „siwego staruszka”.
Niektóre powtórzenia, zwłaszcza te stylizowane na Biblię, paralelizmy, mają wskazywać na związek tekstu z Pismem Świętym i apokalipsą. Powtórzenia jednak sa też domeną lekkiej formy piosenki nie zapominajmy o tym. Zdanie „Innego końca świata nie będzie” można więc potraktować niczym refren, uwydatniający najważniejszą myśl utworu.
Utwory liryczne, w których podmiot nie wyraża swoich przeżyć w bezpośrednim wyznaniu, nazywamy liryką pośrednią. Wykaż, że Piosenka… należy do tego typu liryki.
Należy. Nie ma śladów wypowiedzi w pierwszej osobie, czy zaimków „mój”, „nasz”. Mówiący jest obserwatorem.
Jaka jest różnica pomiędzy pieśnią a piosenką?
Pieśń jest bardziej patetyczna i dotyczy wzniosłych tematów, piosenka jest lżejsza, zwyczajniejsza, o błahych rzeczach.
Znajdź w słowniku terminów literackich definicję piosenki. Wypisz cechy tego gatunku liryki. Spróbuj odnaleźć podobieństwa i różnice między piosenką a wierszem Miłosza.
Piosenka – „utwór słowno-muzyczny, przeznaczony do wykonywania przez śpiewaka, solistę lub zespół. (…) jej kariera wiąże się z rozwojem środków masowego przekazu (…) Przebój (szlagier) zyskujący popularność dzięki tematyce i wizji świata odpowiadającej potrzebom odbiorców”.
Podobieństwa między piosenką a wierszem Miłosza – rymy, wesoły nastrój, mała objętość, lekki ton.
Różnice – doniosły temat, niekiedy stylizacja biblijna, brak wyraźnego refrenu, antykomercyjność, nie jest to utwór słowno-muzyczny, nie znamy muzyki do tego utworu.
Omów związek wiersza z Apokalipsą św. Jana.
Temat apokalipsy, motywy trąb, archaniołów, błyskawic i gromów, przywołane tylko na zasadzie analogii. Chwilami styl biblijny, paralelizmy.
Jaki wers, Twoim zdaniem, stanowi przesłanie utworu?
„Innego końca świata nie będzie”
Dzięki jakim zabiegom poeta osiąga patetyczny ton wypowiedzi?
Stylizacja biblijna, motywy biblijne, ale pojawiają się rzadko.
Przeczytaj wiersz głośno. Co zauważasz?
Niektóre słowa rymują się, co daje wrażenie melodyjności.
Ale rymy nie są regularne. Przerzutnie dają potoczystość i lekkość. Chce się ten wiersz czytać szybko, a jego rytm jest lekki, jakby utwór mówił na jakiś banalny temat.
Wypisz w punktach, co się dzieje w dzień końca świata.
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji
Rybak naprawia sieć
Skaczą delfiny
Wróble czepiają się rynny
Wąż ma złotą skórę
Kobiety idą pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu chodnika
Sprzedawcy warzyw krzyczą na ulicy
Łódka płynie
Grają wieczorem skrzypce
Słońce i księżyc są w górze
Trzmiele siadają na różach
Rodzą się zdrowe dzieci
Staruszek przewiązuje pomidory
Co charakteryzuje wizję końca świata przedstawioną przez Miłosza? Porównaj ją z tymi, które znasz z różnych tekstów kultury.
Optymizm, przekora, urok, nawet bagatelizowanie straszności, a przy tym brak patosu, powszedniość, codzienność.
W innych tekstach kultury, np. w Biblii w Apokalipsie św. Jana czy w Hymnach Kasprowicza, a także na obrazach, np. Boscha czy Memlinga dominuje nastrój grozy, jest strasznie i wcale niewesoło. Dmą też trąby, nastrój jest niecodzienny, patetyczny, nie ma mowy o powszednich czynnościach, przewrócony też zostaje porządek świata, np. następują pożary, ciemność, słońce znika. Tu nie dzieje się nic z tych rzeczy. Planety i gwiazdy sa na swoich miejscach, jest jasno. Umarli nie wstają z grobów, a wszyscy wykonują codzienne czynności. Jest dzień jak co dzień.
Trudno nawet zauważyć, że jest koniec świata.
Scharakteryzuj przyrodę i ludzi, doświadczających tego końca świata.
Zwierzęta nie są pozbawione codziennej ruchliwości. Zachowują się normalnie, nie ma np. mowy o tym, żeby, jak mówi Biblia, wilk leżał z jagnięciem. Definy wesoło skaczą, wróble są na rynnie, kwiaty kwitną, węże pełzają, trzmiele i pszczoły są na kwiatach. Ludzie też zachowują się zwyczajnie. Kobiety przechadzają się po ulicach z parasolkami, pijacy zasypiają, a staruszek (który mógłby być prorokiem, ale nie ma na to czasu!) podwiązuje pomidory.
Spróbuj odpowiedzieć na pytanie, dlaczego innego końca świata nie będzie?
Dlatego, że koniec świata staje się już. Jest trwającym długo procesem. I może dlatego, że i tak między rzeczami powszednimi dzieją się rzeczy straszne, apokaliptyczne, tylko zajęci codziennością, pochłonięci nią, już ich nie zauważamy i przyzwyczajamy się nawet do apokalipsy. Człowiek ma wielką zdolność oswajania nawet rzeczy strasznych i obudowywania ich codziennymi staraniami, zajęciami.
Koniec świata w wierszu Czesława Miłosza to proces czy fakt?
Proces. Świadczy o tym sformułowanie „staje się już”. Wszyscy są w trakcie wykonywania jakichś czynności, sporo jest czasowników niedokonanych.
„To, co niezwykłe, przychodzi cicho, bez rozgłosu, w zwyczajnym biegu zdarzeń”. Zajmij stanowisko wobec proponowanej tezy.
Teza: Zgadzam się z nią. Argumenty za:
Wiele rzeczy ważnych, np. narodziny człowieka, odbywa się bez patosu. A to przecież największa tajemnica. Także śmierć przychodzi w jakiś zwyczajny dzień, a to są przecież rzeczy najważniejsze.
Całe życie jest procesem. Nie stajemy się nagle mądrzy, dobrzy, także miłość i przyjaźń najczęściej przychodzą stopniowo, w codziennym naszym życiu.
Starzejemy się, to niezwykłe, ale nie widzimy tego na co dzień, bo dzieje się stopniowo.
Najpiękniejsze są rzeczy zwyczajne: wiele uroków świata zawiera się w naszych codziennych doświadczeniach, smakujemy smaki, obserwujemy, jak rosną rośliny i jak zmieniają się pory roku. Można niezwykłą radość znaleźć w codziennych czynnościach, w pracy, w trosce o innych, w obserwacji codziennego życia, a wiele radości dają najprostsze czynności, np. jedzenie, sen. Sny, które śnimy są wielką tajemnicą.
Nawet nobliści zdobywają swe sukcesy codzienną pracą, na ich sławę i rozgłos składa się wiele dni, w które dokonywali swych wynalazków, prowadzili badania, pisali wiersze… A o nagrodzie niektórzy dowiedzieli się podczas spaceru czy posiłku.
Podsumowanie i potwierdzenie tezy: Codzienność jest naszym żywiołem. Całe życie jest cudem, nie trzeba szukać szczególnych wrażeń. Wszystko przychodzi do nas w zwyczajne, codzienne dni. Tylko my nadajemy niektórym szczególny sens, ale tajemnic świata
Scharakteryzuj bohaterów wiersza Miłosza. Uzasadnij ich zachowania.
Pszczoła – pracowita
Rybak – pracowity
Delfiny – wesołe, baraszkujące
Wróble – żwawe
Wąż – piękny
Kobiety – kobiece (parasolki świadczyć mogą i o urodzie, i o zapobiegliwości)
Pijak – zmęczony, beztroski
Siwy staruszek – przekorny, pracowity, nieskłonny do uniesień, zajęty swoją pracą, którą traktuje jak coś najważniejszego na świecie
Zobacz:
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata
Czesław Miłosz – Piosenka o końcu świata
Czesław Miłosz
Piosenka o końcu świata (1)
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć. (2)
W dzień końca świata (3)
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa, (4)
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, (5)
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem, (6)
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie. (7)
(1) Tytuł i temat
W tytule jest sprzeczność. Z piosenką kojarzy się coś lekkiego, przyjemnego. A tu temat piosenki powoduje rozdźwięk z jej formą. Koniec świata to bowiem zjawisko, które wywołuje strach, niepewność, może nawet grozę. Czesław Miłosz dość chętnie wybiera formę piosenki. Świadczy o tym tytuł innego, równie znanego wiersza – Piosenka o porcelanie.
(2) Każdy wers to obraz
Utwór jest bardzo plastyczny. Czytając go, można by namalować obrazek – utrzymany w pogodnych barwach, sielankowy. Pierwsza strofka poświęcona jest światu natury, w którym wszystko jest w największym porządku i dzieje się tak jak zwykle – ryby skaczą w wodzie, pszczoła zapyla kwiat. Dominujące barwy to błękit, złoto, srebrzysty blask… Nic nie wskazuje na to, że to koniec świata.
(3) Druga strofka
poświęcona jest światu ludzi – spacerującym paniom w sukniach i śpiącemu pijakowi. Alkoholik nie zaburza jednak, o dziwo, obrazu pogodnego świata – i dla niego znajdzie się miejsce!
(4) Łódka z żółtym żaglem w wierszu:
jest to najprawdopodobniej aluzja do obrazu Piotra Breughla Upadek Ikara – po zatoce, w której utonął mitologiczny bohater, płynie żaglówka z żółtymi żaglami (za pomocą żółtej flagi oznaczano statki morskie, na jakich panowała choroba zakaźna lub kwarantanna). Na związek pomiędzy wierszem Czesława Miłosza a dziełem Breughla mogą też wskazywać inne, wymieniane już, elementy opisu nadmorskiego miasteczka. Na słynnym płótnie żaden spośród zajętych swoimi drobnymi sprawami śmiertelników nie zauważył tragedii chłopca tonącego na dalekim planie. Podobnie u Miłosza – żaden z mieszkańców miasteczka nie przeczuwa nawet spełniającej się właśnie apokalipsy, a słowa siwego staruszka-proroka, który przewiązując pomidory, powtarza uparcie, że „Innego końca świata nie będzie”, są głosem wołającego na pustyni.
(5) Archanielskie trąby
Archanioł to według chrzescijańsko-żydowskiej tradycji najdostojniejszy z aniołów. W Biblii jest ich trzech: Michał (wojownik), Rafał (uzdrowiciel) i Gabriel (herold). Trąbienie w trąby przez siedmiu aniołów jest w Apokalipsie św. Jana jedną z zapowiedzi Bożego gniewu. Potocznie – zapowiedź niezwykłego zjawiska.
Co z Apokalipsą…?
Pogodna Piosenka… nijak się ma do pełnej tajemniczych i budzących grozę symboli, takich jak siedem trąb czy siedem pieczęci. Nasza wyobraźnia o ostatnich dniach świata została przecież ukształtowana przez tę księgę – jednak nadawca wypowiedzi wyraźnie podkreśla, że ci, którzy oczekiwali błyskawic, gromów i tajemniczych znaków, będą zawiedzeni. Nic takiego się nie zdarzy – koniec świata niczym nie będzie różnił się od innych dni. Może jest to próba oswojenia lęku przed Dniem Sądu Ostatecznego i końca świata? Porażeni bogatą i niezrozumiałą symboliką Objawienia św. Jana zapominamy często, że jest to księga o wymowie optymistycznej – zapowiadająca ostateczne zwycięstwo nad szatanem i nadejście Królestwa Bożego.
(6) Siwy staruszek
Starzec to postać symboliczna w wielu kulturach świata: często pojawiający się w ludowych wierzeniach czy baśniach jest skarbnicą życiowej mądrości, kojarzy się z bogactwem życiowych doświadczeń, jest autorytetem, nauczycielem, doradcą. Stojący nad grobem starzec zna, a przynajmniej przeczuwa tajemnicę śmierci i przyszłego życia, może więc pełnić rolę pośrednika pomiędzy światem doczesnym a nadprzyrodzonym.
(7) Przesłanie
Najważniejsza jest ostatnia zwrotka – której bohaterem jest staruszek podwiązujący pomidory. Mógłby on być prorokiem, ale wcale nie chce nim być. Ma świadomość, że świat się kończy, jednak starannie wykonuje codzienne czynności – bardzo prozaiczne. To praca w ogródku. Puentą wiersza są jego słowa, które stanowią ni to wielką prawdę, ni to ostrzeżenie:
Innego końca świata nie będzie
Innego końca świata nie będzie.
Przesłanie tego wiersza można odczytywać np. tak, że koniec świata odbywa się codziennie i nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy. Lub zupełnie inaczej: że powinniśmy być świadomi kolei własnego losu, lecz w obliczu śmierci i końca świata konieczny jest heroizm – nie możemy wpadać w panikę, lecz spokojnie robić swoje. To staruszek jest prawdziwym bohaterem tego wiersza.
Forma utworu – elementy analizy
Piosenka o końcu świata to wiersz wolny, zdaniowy, składający się z czterech strof. Jeden z krytyków literackich napisał, że utwór ten charakteryzuje „nagość języka”. Rzeczywiście, jest to wypowiedź zbliżona do prozy – środków stylistycznych charakterystycznych dla utworu poetyckiego jest niezmiernie mało: kilka nieregularnie rzuconych rymów, kilka obrazowych epitetów, powtórzeń, rytmizujących tekst poprzez konstrukcje anaforyczne, jedna jedyna metafora („Dźwięk skrzypiec noc odmyka”). Autor świadomie posługuje się zwykłym językiem codziennej mowy.
Poeta posługuje się pojedynczymi zdaniami oznajmującymi, z których każde buduje jakiś obraz, np.
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny itd.
Są to obrazy bardzo plastyczne, każdy z nich usiłuje obiektywnie odwzorować rzeczywistość. Miłoszowski realizm przejawia się również w braku uporządkowania, logiki, pozornym chaosie pojawiających się migawkowo przed oczyma czytelnika widoków. Świat przedstawiony w tych pogodnych obrazach jest bardzo kolorowy, wesoły, żywy: nasturcje, róże, wróble, parasolki, błyszczące sieci, żółte żagle, złota skóra węża, różowe dzieci.
W ten kalejdoskopowy, sielankowy krajobraz wkradają się niespodziewanie nawiązania do Apokalipsy św. Jana. Można uchwycić w wierszu – zdawałoby się, o tematyce odmiennej – charakterystyczne cechy stylu biblijnego, patos i częste operowanie powtórzeniami. Bezpośrednią aluzją do biblijnej Apokalipsy… są wersy:
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Ostatnim ważnym punktem jest analiza tytułu wiersza. Zawarta jest w nim bowiem zasadnicza sprzeczność i dramatyczne napięcie, których zrozumienie może znacząco wpłynąć na interpretację całości utworu. „Piosenka” kojarzy nam się z czymś „lekkim, łatwym i przyjemnym”, z rozrywką, miłym spędzeniem czasu, oderwaniem od codziennych, monotonnych zajęć lub ich urozmaiceniem. „Koniec świata” jest dla nas czymś niewyobrażalnym, obcym, napawa przerażeniem i zgrozą.
Na tle epoki
Piosenka o końcu świata pochodzi z cyklu Głosy biednych ludzi, stanowiącego obok poematu Świat (Poema naiwne) oś kompozycyjną Ocalenia, tomu wydanego w 1945 roku. Wiersze pochodzące z interesującego nas tomu powstawały w czasie wojny i okupacji. Czesława Miłosza nie ominęła makabra II wojny światowej.
Twórca spędził czas wojny w Warszawie, pracując w zamkniętej dla publiczności Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Uczestniczył również w konspiracyjnym życiu literackim.
Tytuł cyklu – Głosy biednych ludzi – pozwala nam rozpatrywać omawiany tekst jako jeden z owych „głosów”, głosów szarych, zwykłych obywateli, przypadkiem zaplątanych w wojenną rzeczywistość.
Czesław Miłosz należy do starszej generacji poetów. Piosenka o końcu świata, interpretowana w kontekście wydarzeń wojennych, w sposób znaczący odbiega jednak od znanych nam z literatury przedstawień.
Krytyk literacki, Jacek Trznadel, napisał, że katastrofa wojenna przedstawiona została w Piosence… jako „swoista zwykłość”. Chwytem organizującym odbiór tego utworu jest zaskoczenie czytelnika: zamiast przerażających, charakterystycznych dla „straconego pokolenia” poetów, obrazów grozy Czesław Miłosz maluje przed naszymi oczyma scenki codzienne, pogodne, barwne, ujęte w nawias dziwnymi, jakby nie pasującymi do reszty wiersza słowami „W dzień końca świata i Innego końca świata nie będzie”. Któż z nas uwierzy, że właśnie w tej chwili, kiedy pragnąc poszerzyć swoją znajomość literatury, czytamy opracowanie wiersza jednego z polskich noblistów, dokonuje się koniec świata? Narzuca się pytanie, co znaczą te przerażające i tak obco brzmiące słowa? Czym jest koniec świata, czy też – czym jest koniec świata według Czesława Miłosza?
Sytuacja liryczna, treść, motywy, bohaterowie
Podmiot nie ujawnia się w utworze bezpośrednio. Przyjmuje pozę obserwatora, mędrca, a zarazem mentora, usiłującego wytłumaczyć – pogrążonym w chaosie codziennych zajęć i spostrzeżeń – ludziom porażającą prawdę, że oto „staje się już” niezwykły koniec świata. Nie taki jak ten, którym straszą ich kazania i biblijne opowieści, lecz zwyczajny, tak jak zwyczajne jest ich życie, niemniej jednak nie pozbawiony grozy.
Świat przedstawiony w Piosence… to wycinek z codziennego życia przeciętnych ludzi: rybak naprawia błyszczącą sieć, pijak zasypia na brzegu trawnika, eleganckie kobiety spacerują z parasolkami, sprzedawcy warzyw nawołują klientów, siwy staruszek przewiązuje pomidory. Być może są to mieszkańcy nadmorskiego miasteczka, za czym przemawiają rekwizyty takie, jak wspomniana już rybacka sieć, wesołe, skaczące pośród morskich fal delfiny czy podpływająca do wyspy łódka z żółtym żaglem. Wszystko to bardzo realistyczne, a z drugiej strony naznaczone piętnem uogólnienia – takie wieczne teraz ludzkiej codzienności. Po raz kolejny powraca pytanie: Gdzie tu miejsce na apokalipsę?
Znaczącym bohaterem utworu jest
(…) siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie (…)
„Siwy staruszek”, choć wypełnia – tak jak wszyscy inni bohaterowie wiersza – najzwyklejsze codzienne czynności, ma świadomość nieuchronnej śmierci. Dzięki pogodzeniu się z własną śmiercią wie, że każdego dnia, co chwila, ktoś z nas umiera, że już moment narodzenia jest początkiem drogi prowadzącej w stronę grobu, a wraz z kresem jednostkowego życia kończy się czyjś świat (w tym sensie każde nasze zachowanie, każda myśl dokonuje się w dniu Sądu Ostatecznego). Wie, i, co szczególnie intrygujące, wydaje się być z tym pogodzony. Nie buntuje się przeciw tej odwiecznej prawdzie, lecz, wręcz przeciwnie, bez sprzeciwu realizuje swój los.
Jak interpretować?
Wiersz rozpatrywać można w kontekście historycznym, jako diagnozę postawioną przez poetę społeczeństwu po II wojnie światowej.
Warto przywołać w tym miejscu inny, bardzo znany wiersz Czesława Miłosza pod tytułem Campo di Fiori. Rzymski tłum gapiów, przyglądający się egzekucji Giordana Bruna za chwilę odchodzi do swoich zajęć. Życie trwa dalej, ze wszystkimi jego radościami i smutkami. Warszawiacy, zasłuchani w głośne dźwięki karuzeli nie dostrzegają płonącego getta, nie słyszą strzałów. Dwa tak odległe w czasie wydarzenia przywołane w jednym utworze genialnego poety – obojętność przechodniów – tych obok stosu i tych obok murów getta – uzmysławiają nieustanną obecność w dziejach ludzkości sił obcości, pogardy i zła. Przeciwdziałanie im jest moralnym obowiązkiem poety. Z podobną sytuacją mamy przecież do czynienia w Piosence.., nikt prócz siwego staruszka nie dostrzegł ostatecznej zagłady świata…
Można porównać wiersz z innymi świadectwami czasu wojny, np. utworami Leopolda Staffa, Jarosława Iwaszkiewicza, Władysława Broniewskiego, Tadeusza Gajcego, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.
Ważny jest także kontekst poezji katastroficznej, inne teksty podejmujące temat apokalipsy, szczególnie te sprzed wojny (np. twórczość Józefa Czechowicza).
Można również rozpatrywać Piosenkę o końcu świata jako wypowiedź odnoszącą się do różnych ludzkich postaw wobec śmierci, przemijania (czyli takiego „prywatnego końca świata”) – czy godzimy się z losem istot śmiertelnych czy też staramy się w nawale codziennych zajęć zapomnieć o czekającej nas ostatniej drodze?
Jak można wykorzystać utwór?
Wiersz może się przydać do wszelkich tematów podejmujących problem sensu ludzkiego istnienia.
Do tematów odnoszących się do literackich wizji Apokalipsy i Sądu Ostatecznego.
Piosenka o końcu świata zawsze może posłużyć jako przykład jednego z najznakomitszych utworów współczesnej polskiej poezji.
Skojarz inne utwory, tworzące wizje końca świata!
Dies irae Jana Kasprowicza – katastroficzna wizja końca świata w najsłynniejszym chyba hymnie poety – Sąd Ostateczny ukazany jest nieomal jak kaźń, Bóg jako bezduszny, obojętny na ludzką krzywdę i słabość sędzia. Chrystus… Okazuje się, że i na niego nie mogą liczyć „skazańcy”.
U wrót doliny Zbigniewa Herberta – utwór charakteryzujący się typową dla Herberta ironią, nawiązujący do malarskich przedstawień dnia Sądu Ostatecznego.
Prawa i obowiązki Tadeusza Różewicza – poeta nawiązuje do słynnego obrazu pt. Upadek Ikara Piotra Breughla: niegdyś zdumiewała go obojętność na tragiczną śmierć syna Dedala. Dziś jednak skłonny jest przyznać ignorującym tragedię ludziom rację – przygoda Ikara nie była przecież ich przygodą, a życie musi toczyć się dalej.
Kandyd Woltera – siwy staruszek, bohater ostatniej strofki, dosłownie i w przenośni zajmuje się zalecaną przez Woltera uprawą własnego ogródka
Skojarz!
Kontekst najbliższy: wszystkie motywy Apokalipsy, zarówno historycznej, eschatologicznej, jak i prywatnej pojawiające się w twórczości Czesława Miłosza, np. Ziemia Urlo, wiersze: Roki, Campo di Fiori, Pieśń obywatela, poemat Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada.
Kontekst historyczny: przywoływana już kilkakrotnie poezja czasów wojny i okupacji.
Obecne w literaturze i sztuce polskiej i europejskiej wizje Apokalipsy i Sądu Ostatecznego, między innymi:
Apokalipsa św. Jana – ostatnia, najbardziej tajemnicza księga Nowego Testamentu. Słynne symbole z tej księgi, jak: siedem trąb, siedem pieczęci, jeźdźcy apokalipsy budzący grozę i zdumienie. Zapomina się, że miała być to księga niosąca nadzieję, a nie strach. Główna prawda, która jest w niej zawarta, to przecież zapewnienie o ostatecznym triumfie Kościoła. Zwróć uwagę, że utwór Miłosza i Objawienie św. Jana pisane są zupełnie innymi stylami: język Miłosza zbliżony jest do tego, którym posługujemy się na co dzień, zaś autor Apokalipsy posługuje się stylem apokaliptyczno-prorockim.
Sugestie do interpretacji
Mądrość życia polega na świadomości śmierci.Tej prawdy pragnie nauczyć nas Czesław Miłosz w Piosence o końcu świata. Dlatego każdą chwilę danego nam życia należy docenić, posiada ona bowiem głęboki, metafizyczny sens.
Najważniejsze terminy, którymi warto posługiwać się pisząc o Piosence…: realizm, katastrofizm.
Zobacz:
Piosenka o końcu świata – analiza i interpretacja
„Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć”.
– 1 –
to pozornie prosty, a zarazem głębokowiersz Miłosza.Prostotę wiersza widać już w pierwszej zwrotce. Widzimy pojedyncze zdania oznajmujące, z których każdy buduje jakiś sielski obraz:Zdania te mają schematyczną składnią – najpierw podmiot, potem orzeczenie, następnie nieskomplikowana grupa określająca orzeczenie.Obrazy te wyraźnie, mają ze sobą niewiele wspólnego. Nic nie łączy pszczoły krążącej nad kwiatem i rybaka naprawiającego sieć. Podobnie kolejne obrazy – wróble na rynnie i wąż ze złotą skórą nie mają nic wspólnego ze sobą.Podobnie dzieje się w drugiej strofie. Postaci występujące w niej: kobiety z parasolkami, pijak, sprzedawca drzewa, marynarze na łodzi – to osoby, które nic nie łączy.Można jednak znaleźć jedną cechę wspólną wszystkich obrazów. Są one po pierwsze, jakby filmowe, po drugie – wszystkie mają pogodny nastrój. Są jakby wyjęte z kolorowego filmu, gdzie wszystko jest piękne, spokojne, barwne i wesołe. Przed oczyma czytelnika wiersza przewijają się różnokolorowe obrazy: róże, błyszczące sieci, żółte żagle, złota skóra węża i „różowe” dzieci.Postaci występujące w tymwykonują charakterystyczne, typowe dla siebie czynności: pszczoła i rybak pracują, kobiety spacerują, pijak śpi, sprzedawca nawołuje do kupna, staruszek przewiązuje pomidory. Świat w wierszu został przedstawiony jako taki, którego spokoju,nic nie jest w stanie zmącić.Opisany tak przez podmiot liryczny świat pasuje do pierwszej części tytułu:, która kojarzy się właśnie z czymś pogodnym. W tytule utworu jest jednak pokazana sprzeczność: tematem piosenki jest koniec świata. Obydwie strofy rozpoczynają się określeniem czasu:które nie pasuje do przedstawionych sielankowych wizji, tworzy kontrastową ramę.Koniec świata– dzieje się w tej właśnie w chwili, w momencie w którym każdy z bohaterów wykonuje swoje zwykłe czynności. Żaden z nich nie zdaje sobie sprawy, że właśnie następuje koniec świata. Anaforyczneeksponuje, że póki będzie trwał ustabilizowany porządek życia tych ludzi, nie dotrze do nich, że ich świat się kończy. Oczekują oni archanielskich trąb, błyskawic i innych znaków, nie myślą o śmierci i dniu sądu.strona:
Wiersz Czesław Miłosz: Piosenka o końcu świata
Piosenka o końcu świata
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.
W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.
“Piosenka o końcu świata” Czesław Miłosz — Literacka Kavka
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.
W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.
A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.
Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.
Pamiętam jakby to było wczoraj. Siedziałam na lekcji języka polskiego. Czytaliśmy wiersz Miłosza „Piosenka o końcu świata”. Było otwarte okno i pożółkła firanka tańczyła lindy hop’a przez 45 minut. I wiecie, właśnie wtedy zrozumiałam, że codziennie, w każdej minucie, sekundzie; z każdym moim kolejnym oddechem czyiś oddech się kończy, dzieje się koniec świata. Wracam do tego wiersza niezwykle często. Z każdym rokiem częściej, bo wiem, że i mój koniec świata nadejdzie, tak jak moich bliskich. I nie wiem jaki będzie, czy będzie cichy i senny, czy otoczony wybuchem bomb, czy będzie dział się miarowo wraz z równym rytmem wyznaczanym przez dźwięki urządzeń w sali na OIOM-ie.
Czy może będę przewiązywać pomidory w słomkowym kapeluszu, na mojej grządce, którą to sobie na starość wymarzyłam.
Zdjęcie pochodzi z culture.pl
Piosenka o końcu świata (Cz. Miłosz)
Piosenka o końcu świata (Cz. Miłosz)
Dwie pierwsze strofy wiersza Miłosza to ciąg niemal filmowych ujęć ukazujących piękny, słoneczny, niemal idylliczny dzień:
– „Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji”,
– „Skaczą w morzu wesołe delfiny”,
– „Młode wróble czepiają się rynny / I wąż ma złotą skórę (…)”,
– „Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa / I noc gwiaździstą odmyka”.
Ludzie wykonują zwyczajne, pospolite czynności:
– „Rybak naprawia błyszczącą sieć”,
– „Kobiety idą polem pod parasolkami”,
– „Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa”,
– „I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa”,
nawet: „Pijak zasypia na brzegu trawnika”.
Nic nie mąci spokoju, harmonii słonecznego letniego dnia, który powoli zmierza ku końcowi. Język obu strof przypomina raczej reporterską relację niż mowę poetycką. W tym opisie poeta nawiązał do motywów stworzenia (w dzień końca świata nic się nie zmienia, wszystko trwa i jest czyste i świeże niczym w dzień stworzenia) i natury (przyroda rozkwita).
Trzecia strofa zmienia charakter wypowiedzi podmiotu lirycznego, stylizowana na język biblijny, odwołuje się do powszechnie znanego obrazu zapowiadanej Apokalipsy (błyskawice, gromy, znaki, archanielskie trąby), który zestawia z wizją zrozumiałej i niegroźnej normalności: świeci słońce i księżyc, „trzmiel nawiedza różę” i „dzieci różowe się rodzą”. Podsumowując to kontrastowe zestawienie, podmiot liryczny stwierdza, niczym biblijny prorok, że wbrew oczekiwaniom „Koniec świata” nie oznacza powszechnego kataklizmu, lecz „staje się już”, czyli każdego dnia.
W ostatniej zwrotce autor znów powraca do prostego, niemal kolokwialnego (potocznego) języka i przedstawia obraz staruszka proroka-nieproroka, który przewiązując pomidory, powtarza: „Innego końca świata nie będzie”. Biblijni prorocy byli dostojnymi starcami, prorok współczesny zaś jest miłym staruszkiem pozbawionym dostojeństwa, a swą mądrość wysnuwa z doświadczenia przeżytych lat. Wie, że świat kończy się każdego dnia, następnego rodząc się na nowo. Człowiek zaś ma do przeżycia tylko jedną egzystencję, jej kres równoznaczny jest dla każdego z nas z końcem świata.
Zatem wizja zawarta w Piosence o końcu świata całkowicie zaprzecza proroctwu Apokalipsy św. Jana, tu nic nie zapowiada końca świata, on realizuje się zwyczajnie, każdego dnia. Może zatem przesłaniem wiersza jest myśl, by tak żyć, żeby w każdej chwili być gotowym do rozrachunku ze sobą i swymi czynami. Nasz „koniec świata” może nadejść w każdej chwili.
Zabiegiem podkreślającym wymowę tekstu jest tytuł, w którym słowa zestawione zostały na zasadzie wewnętrznej sprzeczności, paradoksu. Piosenka sugeruje treść lekką, zabawną, koniec świata – wizję katastrofy (takie zestawienie uznać można za oksymoron).
키워드에 대한 정보 miłosz piosenka o końcu świata
다음은 Bing에서 miłosz piosenka o końcu świata 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 \”Piosenka o końcu świata\” Czesława Miłosza
- piosenka
- końcu
- koncu
- świata
- swiata
- czesław
- czeslaw
- miłosz
- milosz
- wiersz
- interpretacja
- poezja
- animacja
\”Piosenka #o #końcu #świata\” #Czesława #Miłosza
YouTube에서 miłosz piosenka o końcu świata 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 \”Piosenka o końcu świata\” Czesława Miłosza | miłosz piosenka o końcu świata, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
