당신은 주제를 찾고 있습니까 “list pary krajowej domowego kościoła – Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” – List kręgu centralnego 2021/22“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 Foska 이(가) 작성한 기사에는 조회수 1,255회 및 좋아요 16개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
list pary krajowej domowego kościoła 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” – List kręgu centralnego 2021/22 – list pary krajowej domowego kościoła 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Prezentujemy Wam dziś odcinek wyjątkowy! Zapraszamy do wysłuchania najnowszego listu kręgu centralnego przeczytanego przez jego współautorów – Katarzynę i Pawła Maciejewskich. Serdecznie dziękujemy za nagranie i życzymy miłego słuchania!
Pełna treść listu: http://www.dk.oaza.pl/aktualnosci/list-kregu-centralnego-2021-22-znac-akceptowac-i-byc-wiernym-zasadom-domowego-kosciola/
Photo by Freddy Castro on Unsplash
list pary krajowej domowego kościoła 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
List kręgu centralnego DK do wszystkich, którzy tworzą …
W sobotę 12 września 2020 r. spotkaliśmy się w gronie odpowiedzialnych Domowego Kościoła na podsumowaniu pracy rocznej – z powodów …
Source: www.rdk.krakow.pl
Date Published: 11/1/2022
View: 8806
Zasady Domowego Kościoła
List do wspólnot rodzinnych”, wydawany od 1975 roku, którego pierwszym redaktorem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. 7. Pary odpowiedzialne DK, będące …
Source: www.tarnow-oaza.pl
Date Published: 1/8/2021
View: 2448
Domowy Kościół – Oaza Przemyska
Domowy Kościół – Gałąź rodzinna Ruchu Światło – Życie, podjął 9-cio … List kręgu centralnego DK … Boże Narodzenie 2019 – życzenia pary krajowej DK.
Source: oaza.przemyska.pl
Date Published: 1/17/2022
View: 1783
Zasady Domowego Kościoła – Domowy Kościół diecezji …
b) Zadania pary filialnej: ‒ współpracuje z parą krajową, moderatorem krajowym DK i sekretariatem DK; ‒ uczestniczy w spotkaniach kręgu centralnego; ‒ …
Source: dk.bydgoszcz.pl
Date Published: 3/11/2021
View: 9816
LIST KRĘGU CENTRALNEGO 2021/2022 – dk.elblag.pl
Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” … Uproszczono procedurę wyborów pary diecezjalnej, filialnej i krajowej.
Source: dk.elblag.pl
Date Published: 8/26/2022
View: 3987
Tag: Domowy Kościół – Ruch Światło-Życie
W związku z zaistniałą sytuacją w kraju oraz decyzją pary krajowej DK o odwołaniu wszystkich rekolekcji formacyjnych w wakacje 2020, wszystkie nasze Oazy …
Source: oazapraga.pl
Date Published: 12/26/2022
View: 1956
Droga wspólnoto Domowego Kościoła! Kochani! Tegoroczny …
Tegoroczny list kręgu centralnego wpisuje się w tradycję zapoczątkowaną przed … Diakonie Domowego Kościoła na szczeblu krajowym, diecezjalnym i rejonowym …
Source: docplayer.pl
Date Published: 7/23/2022
View: 5649
LIST KRĘGU CENTRALNEGO DOMOWEGO KOŚCIOŁA
Odpowiedzialność materialna za Domowy Kościół – gałąź rodzinną Ruchu Światło-Życie (2013). Treść tych listów jest dostępna na http://dk.oaza.pl/ …
Source: dk-sandomierz.pl
Date Published: 11/15/2021
View: 3732
주제와 관련된 이미지 list pary krajowej domowego kościoła
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” – List kręgu centralnego 2021/22. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 list pary krajowej domowego kościoła
- Author: Foska
- Views: 조회수 1,255회
- Likes: 좋아요 16개
- Date Published: 최초 공개: 2021. 8. 31.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=91kuLs_aZxI
List kręgu centralnego DK do wszystkich, którzy tworzą wspólnotę Domowego Kościoła
List kręgu centralnego DK do wszystkich, którzy tworzą wspólnotę Domowego Kościoła
Dojrzałość w czasie próby
Po majowym spotkaniu kręgu centralnego, w szczególnym czasie i okolicznościach, skierowaliśmy do Was list „W drodze przez pustynię ku dojrzałości w Chrystusie”. Zdajemy sobie sprawę, że niełatwo było mierzyć się z trudnymi wyzwaniami i podjętymi przez odpowiedzialnych decyzjami. Tym bardziej dziękujemy za przyjęcie ich i realizację, szczególnie zachęty do przeżycia rekolekcji domowych oraz dodatkowych spotkań kręgów w okresie wakacji. Wielu z Was dzieliło się owocami przeżywania tego czasu: odkryciem na nowo wartości małżeństwa i rodziny oraz odpowiedzialności za formację, otwarciem na kreatywność i nowe rozwiązania, nauką pokory. To tylko niektóre owoce tego szczególnego czasu.
W sobotę 12 września 2020 r. spotkaliśmy się w gronie odpowiedzialnych Domowego Kościoła na podsumowaniu pracy rocznej – z powodów epidemicznych – w okrojonym czasie i formie, ale z zachowaniem przepisów bezpieczeństwa. Podczas spotkania dzieliliśmy się radościami i troskami posługi w ostatnim okresie oraz zadaniami do podjęcia w najbliższych miesiącach. Wtedy jeszcze nie spodziewaliśmy się, że sytuacja epidemiczna postawi nas tak szybko przed kolejnymi wyzwaniami, którym musieliśmy i musimy nadal sprostać. Dziś nadal nie wiemy, jaka czeka nas dalsza droga przez pustynię, ale chcemy ją przemierzać z ufnością oraz ze spojrzeniem skierowanym w miłosierne oblicze Chrystusa – Tego, który jest naszym Panem i Zbawicielem, któremu oddaliśmy nasze życie, aby nim kierował. Niech On wyznacza nam szlak.
Na tej drodze nie jesteśmy sami – idziemy nią razem także jako Wspólnota Domowego Kościoła. „Nikt nie może stawić czoła życiu w sposób odosobniony. […] Potrzebujemy wspólnoty, ażeby nas wspierała, pomagała nam, takiej, w której pomagamy sobie nawzajem patrzeć w przyszłość” (FT 8). Te słowa papieża Franciszka z najnowszej encykliki o braterstwie i przyjaźni społecznej „Fratelli tutti” są szczególnym wyzwaniem dla nas na ten czas, byśmy nie stracili z oczu tych, którzy są obok nas i kroczą z nami drogą formacji. Można powiedzieć, że dokument papieski jest swoistym drogowskazem na tej drodze i w tym czasie, znakiem uwrażliwiającym na bliźniego, na przyjaźń, braterstwo, wyciągniętą dłoń.
Przekazując Wam nasze słowo rozeznania na najbliższy czas zastosowaliśmy znaną nam z formacji metodę ewangelicznej rewizji życia. Może ona być zachętą do przeprowadzenia w takiej formie dialogu małżeńskiego opartego o treść poniższego listu.
WIDZIEĆ
Bieżący rok formacyjny pod hasłem „Dojrzałość w Chrystusie” przyszło nam przeżywać w szczególnym kontekście. „Cierpienie, niepewność, strach i świadomość naszych własnych ograniczeń, które wzbudziła pandemia, wzywają do ponownego przemyślenia naszego stylu życia, naszych relacji, organizacji naszych społeczeństw, a przede wszystkim sensu naszego życia” (FT 33).
Także w naszej Wspólnocie rodzi się wiele wątpliwości i pytań dotyczących zwłaszcza drogi formacji i funkcjonowania kręgów. Z niektórych rejonów płyną sygnały o tym, że jakieś małżeństwo rezygnuje ze wspólnoty czy rozpada się jakiś krąg. Wielu z Was pyta o to, jak podchodzić do kwestii formalnych związanych z formacją: wymagania przeżycia rekolekcji (aby np. podjąć posługę pary animatorskiej), niemożliwości organizacji spotkań kręgów w mieszkaniach czy przeżywania dni wspólnoty. Obawy i opór rodzi wizja kolejnych miesięcy spotkań tylko online, rodzą się pytania, czy i w jaki sposób planować rekolekcje w ciągu roku.
Do tego dochodzą także niepokojące dyskusje i polemiki na temat takiego czy innego sposobu przyjmowania Komunii Świętej, noszenia maseczek, stosowania się do decyzji kompetentnych organów kościelnych i państwowych. Czasami w tym wszystkim jakże konieczną rozmowę zastępujemy okopywaniem się na swojej pozycji i osądzaniem inaczej myślących niż ja. Często brakuje po prostu wzajemnej akceptacji i zrozumienia czyichś obaw czy lęków.
Za papieżem Franciszkiem możemy powiedzieć: „Mały wirus nadal powoduje głębokie rany i demaskuje nasze słabości fizyczne, społeczne i duchowe” (Katecheza, 30.09.2020). Pokazuje, na jakim etapie dojrzałości jesteśmy w każdej sferze naszego życia.
OSĄDZIĆ
Nasz Założyciel mówił, że „być dojrzałym w sensie chrześcijańskim znaczy w każdej sytuacji życiowej, w każdym momencie swojego życia żyć zgodnie z wolą Bożą”. Czas, który teraz przeżywamy, jest czasem pytania o naszą wiarę i czasem weryfikacji, na ile przeżywana przez nas formacja, niezależnie od etapu, na którym obecnie jesteśmy, owocuje w naszym życiu. Inaczej mówiąc: na ile światło staje się naszym życiem?
Owocem formacji i trwania we wspólnocie Domowego Kościoła powinna być jedność – trwanie w tym, co łączy (a przede wszystkim w Tym, który nas łączy), a nie szukanie tego, co dzieli. Jest to czas wielkiej próby i dojrzałości z miłości do współbraci, niezależnie od ich postaw i poglądów.
Droga ku dojrzałości chrześcijańskiej wiąże się z odpowiedzialnością za własną formację. I nie chodzi tu o formalne „zaliczanie” kolejnych stopni, albo proste „odhaczanie” kolejnych zrealizowanych zobowiązań, ale o drogę ucznia Jezusa, o naśladowanie Jego sposobu życia i ciągłą przemianę serca. Do tego w tym trudnym czasie jesteśmy szczególnie wezwani.
Wyrazem naszej chrześcijańskiej dojrzałości, owocem przeżywanej formacji powinna być postawa diakonijna – postawa służby, czyli postawa miłości bliźniego i odpowiedzialności za innych, a także radosne świadectwo trwania na drodze wiary, niezachwianej nadziei oraz zaufania Bogu, także w sytuacjach trudu i cierpienia. Oby patrząc na członków Domowego Kościoła można było powiedzieć także to, co napisano o chrześcijanach pierwszych wieków:
„Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani miejscem zamieszkania, ani językiem, ani strojem. (…) Są w ciele, lecz żyją nie według ciała. Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba. (…) Są zapoznani i potępiani, a skazywani na śmierć zyskują życie. Są ubodzy, a wzbogacają wielu. Wszystkiego im niedostaje, a opływają we wszystko. Pogardzają nimi, a oni w pogardzie tej znajdują chwałę. Spotwarzają ich, a są usprawiedliwieni. Ubliżają im, a oni błogosławią. Obrażają ich, a oni okazują wszystkim szacunek. Czynią dobrze, a karani są jak zbrodniarze. Karani, radują się jak ci, co budzą się do życia. (…) Ci, którzy ich nienawidzą, nie umieją powiedzieć, jaka jest przyczyna tej nienawiści. Jednym słowem: czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie” (List do Diogneta).
DZIAŁAĆ
W świetle powyższych słów spróbujmy zobaczyć, do czego jesteśmy dziś wezwani?
Podstawowym i głównym miejscem naszej formacji jest małżeństwo i rodzina. Dlatego włóżmy większy wysiłek w wierność zobowiązaniom: codziennej modlitwie (może warto powrócić do rodzinnej modlitwy różańcowej w intencji ustania pandemii), regularnej lekturze Pisma Świętego, systematycznemu dialogowi małżeńskiemu (jeżeli jest taka potrzeba, to i rodzinnemu), ciągłej pracy nad sobą, w czym pomaga reguła życia. Nie rezygnujmy też z myślenia o rekolekcjach – mimo że w tym momencie nikt nie może powiedzieć, czy i w jaki sposób będą mogły się odbyć. W żadnym przypadku nie rezygnujmy ze spotkań kręgów, zróbmy wszystko, by podtrzymać więzi we wspólnocie. Wiemy dobrze, że w tym nadzwyczajnym czasie nasze plany musimy dostosowywać do obowiązujących przepisów oraz okoliczności zmieniających się nieraz z godziny na godzinę. Nie jesteśmy w stanie podać tutaj uniwersalnej zasady czy rozwiązania. Rozeznawajmy na bieżąco, biorąc pod uwagę aktualne przepisy i obostrzenia oraz możliwości i sytuację poszczególnych kręgów i małżeństw, by z jednej strony nie zaniedbać formacji, a z drugiej dać poczucie bezpieczeństwa wszystkim członkom wspólnoty, także kapłanom.
Wykorzystajmy różne platformy spotkań online. Rozumiemy, że ta forma spotkania kręgu może w niektórych osobach wywoływać dyskomfort, czy nawet opór, ale w obecnej sytuacji, choć tak niedoskonała, jest jedynym rozwiązaniem umożliwiającym utrzymanie relacji i formacji we wspólnocie kręgu, rejonu, diecezji, filii czy kraju.
Może w niektórych miejscach, kiedy tylko sytuacja epidemiczna to już umożliwi, sprawdzi się forma „hybrydowa” – część uczestników spotka się na żywo (np. w dużej sali przy parafii, jeśli zbyt mała powierzchnia mieszkania to uniemożliwi), a część (np. przebywająca na kwarantannie czy obawiająca się zarażenia) przez platformę, a nawet telefonicznie. To Wy jesteście na miejscu i najlepiej potraficie ocenić, jaka forma spotkania będzie najlepsza.
Zadbajmy zwłaszcza o starsze małżeństwa, tak by mogły brać udział w spotkaniach, choćby telefonicznie włączając się w dzielenie.
Może warto pomyśleć w rejonie czy diecezji o osobie, do której można by zwrócić się o pomoc techniczną przy organizacji spotkań online.
Pamiętajmy, że jesteśmy w sytuacji nadzwyczajnej i musimy do niej dostosować wszystkie sfery naszego życia. Co nie znaczy, że rozwiązania, które jesteśmy zmuszeni zastosować, mają zostać już na zawsze!
Zdajemy sobie sprawę, że z powodu niemożności pojechania na rekolekcje, w wielu kręgach pilotowanych pojawił się problem z mianowaniem pary animatorskiej. W tym przypadku rozeznajmy (para pilotująca z parą rejonową), co będzie lepszym rozwiązaniem: powierzenie posługi animatorskiej małżeństwu, które planowało pojechać na rekolekcje i ma pragnienie dopełnienia wymagań formacyjnych, kiedy tylko będzie to możliwe, czy pozostanie jeszcze przez krótki czas pary pilotującej np. przy mianowanej już parze animatorskiej.
W wymienionej powyżej sytuacji i w wielu innych liczymy tutaj na pary odpowiedzialne poszczególnych szczebli – służcie radą i pomocą małżeństwom w Waszych kręgach, rejonach, diecezjach. My też, jako krąg centralny, służymy Wam pomocą w rozeznawaniu konkretnych sytuacji.
Wiemy dobrze, że pragnienia przeżycia rekolekcji w pełnym wymiarze i w dużej wspólnocie są wielkie. Jednakże nikt z nas na ten moment nie jest w stanie jednoznacznie orzec, czy w ogóle i w jaki sposób będzie możliwe przeprowadzenie rekolekcji w ciągu roku formacyjnego. Nie rezygnujmy z planowania i przygotowań, ale rozeznawajmy na bieżąco, zgodnie z aktualną sytuacją (która – jak widzimy, zmienia się dość dynamicznie) na danym terenie. Szczególny nacisk w naszym rozeznawaniu połóżmy na kwestię bezpiecznego udziału dzieci w rekolekcjach oraz możliwości zorganizowania diakonii wychowawczej.
Podtrzymujemy nasze rozeznanie, że formuła rekolekcji przeżyciowych nie jest możliwa do przeniesienia w całości w przestrzeń wirtualną – więc mimo naturalnej chęci przeniesienia do sieci różnych spotkań DK, nie planujemy ORAR-ów czy oaz rodzin online. Natomiast, jeżeli nie ma innej możliwości, a jest potrzeba, można podjąć próbę jakiejś formy spotkania (także online czy hybrydowego) wprowadzającego np. w posługę nowych par animatorskich. Nie zastąpi to przeżycia rekolekcji, ale może być pomocą do czasu, gdy zorganizowanie np. ORAR-u II st. będzie możliwe.
W ramach przygotowania do 100-lecia urodzin Założyciela Ruchu zachęcamy do sięgnięcia po jego teksty, szczególnie te, w których widzimy wewnętrzne zmagania się z trudnościami i doświadczanymi słabościami (np. „Moria, Mara, Nebo”, „Trzy nawrócenia”, „Rekolekcje więzienne”, „Spojrzenia w świetle łaski”). Wciąż zachęcamy do szczególnej w tym czasie wyobraźni miłosierdzia – miejmy oczy i serca otwarte na potrzeby innych: pomoc materialną, wsparcie duchowe – podtrzymanie kontaktu, wysłuchanie, wsparcie w przeżywanych trudnościach, pomoc w zwykłych życiowych
czynnościach – zakupy, opieka nad dziećmi itd. Pamiętajmy, że coraz więcej osób przebywa na kwarantannie, więc potrzeba pomocy staje się coraz większa.
Otaczajmy troską nasze parafie i kapłanów, których znamy – epidemia to dla wielu z nich również czas doświadczania odosobnienia, cierpienia czy choroby. Prosimy Was, w duchu wzajemnej miłości, o świadectwo posłuszeństwa zarządzeniom władz, zarówno państwowych (wszystko co wynika z wprowadzanych obostrzeń i reżimu sanitarnego), jak i kościelnych (rozumiemy chyba wszyscy wagę decyzji biskupa wobec pozostających w jedności z Kościołem diecezjan). Zamiast czytania i rozsyłania innym niesprawdzonych treści z internetowych portali opierajmy się na pewnych źródłach i autorytetach: Ewangelii i nauczaniu Kościoła (zwłaszcza papieża Franciszka i naszych biskupów). W temacie pandemii, zamiast powielania niesprawdzonych wiadomości sięgajmy do oficjalnych, naukowych źródeł i zaleceń. Niech w tym temacie wskazówką będą dla nas słowa papieża Franciszka: „Zbliżać się do siebie, wyrażać swoje zdanie, słuchać jeden drugiego, patrzeć na siebie, poznawać się wzajemnie, starać się zrozumieć siebie nawzajem, szukać punktów styczności, wszystko to streszcza się w wyrażeniu «prowadzić dialog». Potrzebujemy rozmowy, aby się spotkać i pomóc sobie nawzajem. (…) Wytrwały i odważny dialog nie jest newsem, w przeciwieństwie do nieporozumień i konfliktów, ale dyskretnie pomaga światu żyć lepiej, znacznie bardziej niż moglibyśmy sobie wyobrazić” (FT 198).
* * *
Drogie Rodziny i Kapłani,
dziękujemy tym, którzy w jakikolwiek sposób poprzez swoją pracę i posługę przyczyniają się do opanowania epidemii i troszczą się o nasze życie i zdrowie. Dziękujemy wszystkim, którzy ofiarną posługą wspierają nasze kręgi, wspólnoty, Ruch. Życzymy niegasnącej nadziei, bo „trudności, które wydają się ogromne, są okazją do wzrostu, a nie wymówką dla biernego smutku, który sprzyja poddaniu się” (FT 78). „Nadzieja jest odważna, potrafi spoglądać dalej, poza osobistą wygodę, poza małe pewności i zadowolenia, które zawężają widnokrąg, aby otwierać się na wielkie ideały, czyniące życie piękniejszym i godniejszym. Podążajmy w nadziei” (FT 55).
krąg centralny Domowego Kościoła:
Katarzyna i Paweł Maciejewscy – para krajowa DK
Krzysztof Łapiński – moderator krajowy DK
Iwona i Andrzej Bernachowie – para filialna krakowska
Beata i Jarosław Bernatowicz – para filialna warszawska
Jolanta i Krzysztof Gawinowie – para filialna śląska
Monika i Jarosław Kołodziejczykowie – para filialna lubelska
Dorota i Jacek Skowrońscy – para filialna pelplińska
Jolanta i Piotr Soroka – para filialna poznańska
Renata i Dariusz Borkowscy – skarbnicy DK
Elżbieta Kozyra i Maria Różycka – sekretariat DK
22 października 2020 r., we wspomnienie św. Jana Pawła II, patrona rodzin
Serwis Ruchu Światło-Życie w Diecezji Tarnowskiej
ZASADY DOMOWEGO KOŚCIOŁA RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE
(wyróżnionym kolorem poprawki wprowadzone przez Biskupów Polskich
podczas 365. Zebrania Plenarnego KEP w Warszawie w dn. 10-11 czerwca 2014 r.*)
ROZDZIAŁ I
Postanowienia ogólne
1. Niniejszy dokument ustala zasady działania i stanowi regulamin organizacyjny Domowego Kościoła [1] – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie – określanego dalej skrótem DK.
2. DK jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie, który jest jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce. DK łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame (END), tworząc właściwą dla siebie drogę.
3. Założycielem DK jest Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921–1987). W rozwoju DK ściśle współpracowała z Założycielem siostra Jadwiga Skudro RSCJ. Duchową kolebką DK jest Krościenko n/D, gdzie w 1973 r. odbyły się pierwsze oazy rodzin.
4. Znakiem DK są dwa greckie słowa: “FOS” (światło) i “ZOE” (życie), wpisane w kształt krzyża, wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. DK używa również znaku END – ikony Świętej Rodziny.
5. Świętem patronalnym DK jest Niedziela Świętej Rodziny.
6. Pismem formacyjnym DK jest “Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”, wydawany od 1975 roku, którego pierwszym redaktorem był Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki.
7. Pary odpowiedzialne DK, będące diakonią Domowego Kościoła, na wszystkich stopniach struktury organizacyjnej wchodzą w skład diakonii Ruchu Światło- Życie.
8. DK jest otwarty na współpracę z innymi ruchami posoborowej odnowy w Kościele.
ROZDZIAŁ II
Cele, zadania, program i metody działania Domowego Kościoła
9. Program formacyjny DK kształtowany jest na podstawie nauczania Kościoła, w szczególności na podstawie dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz zasad formacyjnych Ruchu Światło-Życie i Equipes Notre-Dame.
10. DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim.
11. DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do:
– życia Słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia,
– życia modlitwą, jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem,
– życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego,
– dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi,
– postawy służby we wspólnocie Kościoła, według otrzymanych darów.
12. Podjęcie charyzmatu Ruchu Światło-Życie odbywa się w DK w szczególności poprzez:
– kształtowanie swoich członków w duchu formuły jedności “Światło-Życie”,
– doprowadzenie ich do przyjęcia Chrystusa jako osobistego Pana i Zbawiciela (idea Nowego Człowieka),
– dążenie do pełnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu Kościoła lokalnego (idea Nowej Wspólnoty),
– budowanie i propagowanie kultury opartej na zasadach chrześcijańskich (idea Nowej Kultury),
– podejmowanie służby na rzecz moralnej odnowy Narodu, zwłaszcza przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka i troskę o obronę życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci.
13. Budowaniu jedności (communio) w małżeństwie i rodzinie służą następujące elementy formacyjne:
– zobowiązania, przyjęte z END:
* codzienna modlitwa osobista (Namiot Spotkania),
* regularne spotkanie ze słowem Bożym,
* codzienna modlitwa małżeńska,
* codzienna modlitwa rodzinna,
* comiesięczny dialog małżeński,
* reguła życia (systematyczna praca nad sobą, swoim małżeństwem i rodziną),
* uczestnictwo, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach formacyjnych.
Dzięki wprowadzaniu w życie tych elementów następuje indywidualne zbliżenie się małżonków do Boga i wzrastanie na drodze duchowości małżeńskiej. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do świętości (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
14. Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wspomagać się wzajemnie w dążeniu do budowania w swoich rodzinach domowego Kościoła. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu.
W DK rodzina jest podstawowym miejscem formacji, krąg jest podstawowym elementem w jego strukturze organizacyjnej jako środowisko formacyjne i ewangelizacyjne, służące rodzinom, jest on szczególnym „laboratorium” duchowości małżeńskiej.
Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza moderatora – doradcy i opiekuna duchowego.
15. Kręgi rodzin pracują w cyklach rocznych. Spotkania miesięczne kręgów odbywają się od września do czerwca włącznie. Przez cały rok, a zwłaszcza w okresie wakacyjnym, odbywają się rekolekcje formacyjne. Szczególną rolę odgrywają rekolekcje15-dniowe.
16. Spotkanie miesięczne kręgu rodzin składa się z następujących części stałych:
* dzielenia się życiem
(dzielenie się wydarzeniami, radościami, troskami podczas symbolicznego posiłku);
* modlitwy:
– dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym,
– tajemnica różańca;
* formacji:
– dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań, to znaczy osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego,
– omówienie nowego tematu.
Spotkanie odbywa się raz w miesiącu w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i nie powinno trwać dłużej niż trzy godziny. Dzielenie się realizacją zobowiązań jest jego istotnym punktem i dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska. Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Spotkanie może być przeplatane śpiewem o treści dobranej do rozważanego tematu lub okresu liturgicznego. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne kręgu i ruchu.
17. Posługę pary animatorskiej w początkowych spotkaniach nowego kręgu pełni małżeństwo, zwane parą pilotującą. Przeprowadza ono krąg przez etap ewangelizacji, a następnie wprowadza go w zagadnienia dotyczące duchowości małżeńskiej, metod pracy kręgu i całego Ruchu. Czas pilotażu po okresie ewangelizacji trwa w zasadzie jeden rok. Pilotowanie nowego kręgu nie zwalnia pary pilotującej z uczestnictwa w kręgu macierzystym, jednak już bez możliwości pełnienia posługi animatorskiej.
18. Podstawowa praca formacyjna jest realizowana według podręczników “Domowy Kościół. I rok pracy” i “Domowy Kościół. II rok pracy”, z których pierwszy wprowadza stopniowo poszczególne zobowiązania, drugi ukazuje dalszą formację pogłębiającą duchowość małżeńską. Okres ten trwa od dwóch do czterech lat, w zależności od rozwoju duchowego małżeństw kręgu. Po tym okresie realizowana jest dalsza formacja – permanentna.
19. Do istoty pracy formacyjnej w kręgach należy również uczestnictwo w różnego rodzaju rekolekcjach organizowanych przez DK: rekolekcjach 15-dniowych I, II, III stopnia (oazach rodzin), kilkudniowych Oazach Rekolekcyjnych Animatorów Rodzin (ORAR I i II stopnia), rekolekcjach ewangelizacyjnych i tematycznych. Rekolekcje te przeznaczone są dla małżonków wraz z dziećmi, jeśli nie ma przeszkód organizacyjnych. Na rekolekcjach (zwłaszcza 15-dniowych) powinien być realizowany także program formacyjny dla dzieci.
Program oazy I stopnia ma charakter ewangelizacyjno-katechumenalny; omawiane są również zagadnienia z zakresu duchowości małżeńskiej.
Oaza II stopnia rozwija biblijne podstawy inicjacji liturgicznej; omawiane jest również przeżywanie okresów liturgicznych w rodzinie.
Oaza III stopnia ukazuje rzeczywistość Kościoła jako wspólnoty.
ORAR I stopnia pogłębia rozumienie istoty, celu, duchowości i metody DK jako nurtu wspólnot rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie.
ORAR II stopnia przygotowuje małżeństwa do świadomego podjęcia posługi pary animatorskiej, ukazując wagę i odpowiedzialność zadań animatorów.
Formację podstawową stanowi przeżycie tematów formacyjnych według podręczników I i II roku pracy, oazy rekolekcyjnej I, II i III stopnia oraz ORAR I i II stopnia.
Członkowie DK po przeżyciu formacji podstawowej podejmują formację permanentną poprzez:
– ciągłe pogłębianie formacji podstawowej,
– realizację na spotkaniach miesięcznych tematów według materiałów proponowanych przez Centralną Diakonię DK lub według własnego wyboru,
– udział w rekolekcjach i sesjach tematycznych DK,
– Triduum Paschalne przeżywane w formie rekolekcyjnej we własnej parafii albo wyjazdowe,
– uczestnictwo w ORD,
– udział w rekolekcjach organizowanych przez RŚ-Ż i innych.
20. Rodziny DK dla budowania jedności Ruchu starają się uczestniczyć w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie.
ROZDZIAŁ III
Członkostwo w Domowym Kościele
21. Członkami DK są małżeństwa sakramentalne, które wspólnie (mąż i żona) angażują się w proponowaną im formację. W przypadku śmierci jednego ze współmałżonków, drugi może pozostać w kręgu.
22. Małżeństwa włączają się do kręgów DK, aby sobie wzajemnie pomagać. “Równi usługują równym” (Humane vitae, 26). Przychodzą do kręgu z własnej woli, tym samym przyjmują i akceptują “Zasady” w całości. Małżeństwo, które świadomie odrzuca te założenia, albo nie chce podejmować wszystkich zobowiązań – nie może należeć do kręgu.
ROZDZIAŁ IV
Struktura Domowego Kościoła
23. Odpowiedzialność za DK spoczywa na Diakonii Domowego Kościoła (DDK), która na poszczególnych szczeblach struktury (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) podejmuje posługę na rzecz zachowania charyzmatu i jedności DK oraz odpowiada za formację. Małżeństwa są odpowiedzialne za sprawy organizacyjne i pracę duchową. Parom odpowiedzialnym niezbędna jest jednak zawsze pomoc księży moderatorów, którzy pełnią ważną rolę doradców duchowych. Księża moderatorzy DK gwarantują wierność nauce Kościoła oraz łączność z Kościołem hierarchicznym.
24. Krąg jest podstawową strukturą DK. Diakonię w kręgu stanowi jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską, którą doktrynalnie i duchowo wspomaga ksiądz moderator. Kręgi rodzin, które nie dochowują wierności formacji duchowej DK tracą prawo do nazywania się kręgami DK.
25. Kościół Domowy w diecezji może być podzielony na rejony. Rejon obejmuje do 25 kręgów w tej samej lub sąsiadujących parafiach. Za pracę w rejonie jest odpowiedzialna para rejonowa, która zazwyczaj prosi o opiekę duchową jednego z księży moderatorów jakiegoś kręgu. Para rejonowa, ksiądz moderator, pary animatorskie kręgów i pary łącznikowe (o ile są powołane), tworzą krąg rejonowy. Para łącznikowa powoływana jest przez parę rejonową i sprawuje opiekę nad 3-5 kręgami podstawowymi.
26. Za DK w diecezji odpowiada para diecezjalna, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator diecezjalny DK. Wspólnie z parami rejonowymi tworzą oni krąg diecezjalny. Krąg ten może być poszerzony o małżeństwa reprezentujące diakonie specjalistyczne.
27. Para filialna koordynuje pracę par i moderatorów diecezjalnych DK kilku sąsiednich diecezji, które tworzą filię Ruchu Światło-Życie.
28. Za DK na szczeblu krajowym odpowiada para krajowa, której doradcą duchowym jest ksiądz moderator krajowy DK. Para krajowa wraz z ks. moderatorem DK, parami filialnymi, parami pełniącymi określone posługi zlecone przez parę krajową oraz osobami delegowanymi przez Instytut Niepokalanej Matki Kościoła (INMK) tworzą krąg centralny DK. Krąg ten stanowi Centralną Diakonię DK. Osoby z INMK pełnią na rzecz DK przede wszystkim następujące posługi:
– współpracują z parą krajową i ks. moderatorem krajowym DK,
– pomagają organizować i prowadzić rekolekcje oraz spotkania centralne DK,
– prowadzą Sekretariat i Archiwum DK,
– administrują Centralnym Domem Rekolekcyjnym DK w Krościenku.
29. Pary: rejonowa, diecezjalna, filialna i krajowa pozostają w swoich kręgach, ale nie pełnią w nich funkcji animatorskich.
30. Zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych:
– inspiracja i koordynacja prac DK,
– odpowiedzialność za program formacyjny DK i formację powierzonych im małżeństw,
– odpowiedzialność za jedność DK i jego organizację,
– udział w spotkaniach DK i całego Ruchu Światło-Życie,
– służenie pomocą i doświadczeniem innym parom odpowiedzialnym,
– organizacja dni skupienia, dni wspólnoty i innych potrzebnych spotkań,
– przeprowadzanie indywidualnych rozmów z powierzonymi im małżeństwami,
– pośredniczenie w obustronnym przekazywaniu informacji,
– troska o materiały formacyjne,
– powierzanie innym małżeństwom różnych posług,
– troska o swoich następców.
31. Zadania szczegółowe par odpowiedzialnych:
a) Para animatorska kręgu:
– jest odpowiedzialna za formację powierzonych jej małżeństw,
– współpracuje z księdzem moderatorem kręgu i omawia z nim problemy pracy,
– odpowiada za staranne przygotowanie i właściwy przebieg spotkań miesięcznych,
– jest zawsze odpowiedzialna za dzielenie się realizacją zobowiązań, nawet wtedy, gdy spotkanie prowadzi inne małżeństwo,
– służy pomocą i doświadczeniem poszczególnym małżeństwom kręgu,
– współpracuje z parą rejonową i uczestniczy w spotkaniach kręgu rejonowego,
– utrzymuje łączność z proboszczem parafii, w której krąg jest zakorzeniony.
b) Para pilotująca – jej zadania są analogiczne do zadań pary animatorskiej.
c) Para łącznikowa:
– ściśle współpracuje z parą rejonową
– jest odpowiedzialna za powierzone jej kręgi,
– organizuje spotkania par animatorskich tych kręgów,
– przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów,
– bierze udział w spotkaniach kręgu rejonowego.
d) Para rejonowa:
– jest odpowiedzialna za kręgi w rejonie,
– organizuje spotkania kręgu rejonowego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
– współpracuje z parą diecezjalną, księdzem moderatorem diecezjalnym i rejonowym,
– uczestniczy w spotkaniach kręgu diecezjalnego,
– przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów, jeśli w rejonie nie ma par łącznikowych.
e) Para diecezjalna:
– jest odpowiedzialna za DK w diecezji,
– ściśle współpracuje z ks. moderatorem diecezjalnym DK,
– organizuje spotkania kręgu diecezjalnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
– przynajmniej raz w roku bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów rejonowych,
– organizuje rekolekcje DK na terenie swojej diecezji, a także poza nią – w porozumieniu z parą diecezjalną miejsca; w każdej sytuacji utrzymuje kontakt z proboszczem miejsca,
– utrzymuje kontakt z parą filialną i w miarę potrzeby zaprasza ją na spotkanie kręgu diecezjalnego,
– współpracuje z parą krajową DK, a w szczególności uczestniczy w organizowanych przez nią ogólnopolskich spotkaniach DK,
– podejmuje współpracę z ks. moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Diecezjalnej Diakonii Jedności (DDJ),
– uczestniczy w Dniach Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD),
– utrzymuje łączność z biskupem diecezjalnym,
– troszczy się o kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w diecezji i z duszpasterstwem rodzin.
f) Para filialna:
– jest pośrednikiem między kręgiem centralnym a parami diecezjalnymi w filii,
– nawiązuje kontakty z księżmi moderatorami poszczególnych diecezji filii,
– uczestniczy w spotkaniach kręgu centralnego,
– uczestniczy w spotkaniach kręgów diecezjalnych na zaproszenie par diecezjalnych,
– współpracuje z sekretarką i moderatorem filii w ramach DWDD.
g) Para krajowa:
– jest odpowiedzialna za DK w Polsce,
– ściśle współpracuje z ks. moderatorem krajowym DK,
– organizuje spotkania kręgu centralnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę,
– współpracuje z osobami delegowanymi przez INMK w zakresie ich zadań, – podejmuje współpracę z ks. moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Centralnej Diakonii Jedności (CDJ),
– utrzymuje stałą łączność z biskupem delegatem KEP ds. Ruchu Światło-Życie,
– reprezentuje DK wobec hierarchii kościelnej i władz świeckich,
– utrzymuje kontakt z parami odpowiedzialnymi za DK poza granicami Polski,
– nawiązuje kontakty z innymi ruchami rodzinnymi w kraju i za granicą oraz z duszpasterstwem rodzin.
32. Każde małżeństwo pełniące posługę pary odpowiedzialnej powinno:
– być rozmodlone,
– żyć życiem sakramentalnym,
– dążyć do życia w pełni chrześcijańskiego,
– w jedności i wzajemnym zrozumieniu wspomagać się na drodze do Boga,
– umiejętnie kontaktować się z innymi, być taktowne i dyskretne,
– znać zasady DK, akceptować je i być im wierne,
– kształtować w sobie postawę świadomego uczestnictwa w KWC,
– pogłębiać wiedzę religijną, w szczególności dotyczącą małżeństwa i rodziny,
– charakteryzować się postawą służby, posłuszeństwa i miłości wobec Kościoła,
– obejmować modlitwą sprawy i ludzi, którym służy,
– świadomie i twórczo służyć społeczeństwu poprzez odpowiedzialnie wykonywane obowiązki domowe, pracę zawodową i społeczną.
33. Wybory par odpowiedzialnych na poszczególnych szczeblach:
a) W zawiązującym się kręgu posługę pary animatorskiej pełni para pilotująca, wyznaczona przez parę rejonową. Posługę pary pilotującej może pełnić małżeństwo, które przeżyło oazę rodzin I i II stopnia, ORAR I i II stopnia oraz w miarę możliwości sesję o pilotowaniu. Kończąc swoją posługę para pilotująca mianuje na jeden rok parę animatorską spośród małżeństw tworzących krąg. W następnych latach pracy para animatorska jest wybierana spośród par kręgu w głosowaniu tajnym, na spotkaniu podsumowującym pracę roczną (w czerwcu). Wybory są przeprowadzane przez księdza moderatora lub parę rejonową. Posługę pary animatorskiej może pełnić małżeństwo, które przeżyło co najmniej oazę rodzin I stopnia i ORAR II stopnia. Kadencja pary animatorskiej trwa jeden rok, poprzez tajne głosowanie możliwe jest jej przedłużenie na kolejny rok formacyjny.
b) Wybory pary rejonowej
Ustępująca para rejonowa zgłasza 2-3 umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatury na parę rejonową mogą również zgłaszać (z uzasadnieniem) pary animatorskie rejonu. Para rejonowa jest wybierana przez pary animatorskie i ustępującą parę rejonową spośród zgłoszonych kandydatur na spotkaniu podsumowującym roczną pracę rejonu, w głosowaniu tajnym przeprowadzonym przez księdza moderatora rejonu lub przez parę diecezjalną, albo przez księdza moderatora diecezjalnego DK. Nowa para rejonowa jest zatwierdzana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK. Posługę pary rejonowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK. Oczekuje się od niego włączenia się w dzieło KWC. Kadencja pary rejonowej trwa trzy lata i na wniosek pary diecezjalnej może być przedłużona o rok poprzez tajne głosowanie kręgu rejonowego.
W uzasadnionych przypadkach para rejonowa może być odwołana przez parę diecezjalną w porozumieniu z moderatorem diecezjalnym DK i moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie.
c) Wybory pary diecezjalnej
Kandydatów na parę diecezjalną zgłaszają: ustępująca para diecezjalna oraz pary rejonowe diecezji, uzasadniając ich kandydaturę. Spośród zgłoszonych kandydatur wybiera się trzy pary małżeńskie, które otrzymały największą liczbę głosów. Wybór ma miejsce na spotkaniu kręgu diecezjalnego przez pary rejonowe i ustępującą parę diecezjalną w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez moderatora diecezjalnego DK, w obecności moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.
Po wyborze trzech par moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie, na wniosek moderatora DK, przedstawia biskupowi diecezjalnemu prośbę o wskazanie pary diecezjalnej spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. Posługę pary diecezjalnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło podstawową formację DK, należy do KWC oraz, o ile to możliwe, jest członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary diecezjalnej trwa trzy lata i w wyjątkowych sytuacjach może być przedłużona maksymalnie o dwa lata na wniosek kręgu diecezjalnego lub pary filialnej złożony na ręce biskupa diecezjalnego przez moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie.
W uzasadnionych przypadkach para diecezjalna może być odwołana przez biskupa diecezjalnego w porozumieniu z moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Diecezjalną Diakonią Jedności.
Moderatora diecezjalnego DK powołuje biskup diecezjalny spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę diecezjalną DK i moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie. Kandydaci powinni być po pełnej formacji w Ruchu Światło-Życie i należeć do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
Moderatora diecezjalnego DK może odwołać biskup diecezjalny, po konsultacji z Moderatorem Diecezjalnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Diecezjalnym Kolegium Moderatorów i Diecezjalną Diakonią Jedności.
d) Wybory pary filialnej
Ustępująca para filialna przedstawia parze krajowej kandydatury swoich następców z umotywowaniem. Kandydatury mogą zgłaszać parze krajowej również pary diecezjalne danej filii. Wybory trzech kandydatur do posługi pary filialnej przeprowadza jeden z księży moderatorów diecezjalnych DK filii, upoważniony przez parę krajową, w obecności filialnego moderatora Ruchu Światło-Życie. Wyboru w głosowaniu tajnym dokonują pary diecezjalne i ustępująca para filialna danej filii. Para krajowa, wspólnie z moderatorem krajowym DK, zwracają się do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie z prośbą o wybór pary filialnej spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi. Posługę pary filialnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK, jest członkiem KWC, powinno być członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary filialnej trwa trzy lata i może być, w wyjątkowych wypadkach, przedłużona o dwa lata na wniosek pary krajowej złożony na ręce Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie.
W uzasadnionych przypadkach para filialna może być odwołana przez Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie, w porozumieniu z moderatorem filialnym Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Centralną Diakonią Formacji Diakonii.
e) Wybory pary krajowej
Kandydatów na parę krajową zgłaszają: ustępująca para krajowa oraz pary filialne i diecezjalne, uzasadniając ich kandydaturę. Podczas zgromadzenia kręgu centralnego i par diecezjalnych wybiera się ze zgłoszonych kandydatur trzy pary. Wybory przeprowadza moderator krajowy DK w obecności Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie. Prawo głosu przysługuje członkom kręgu centralnego oraz parom diecezjalnym DK.
Po wyborze trzech par Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie przedstawia Biskupowi Delegatowi KEP ds. Ruchu Światło-Życie prośbę o wskazanie pary krajowej DK spośród przedstawionych trzech kandydatur i o udzielenie jej misji do pełnienia posługi.
Posługę pary krajowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK i jest przynajmniej trzy lata członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary krajowej trwa cztery lata i może być, w wyjątkowych sytuacjach, przedłużona o dwa lata. Decyzję o przedłużeniu kadencji podejmuje biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie na wniosek par diecezjalnych wraz z członkami kręgu centralnego, złożony przez Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie.
W uzasadnionych przypadkach para krajowa może być odwołana przez Delegata KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie może też złożyć Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie, po zasięgnięciu opinii Centralnej Diakonii Jedności.
Moderatora krajowego DK powołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę krajową DK i Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie. Kandydaci powinni być po pełnej formacji w Ruchu Światło-Życie i należeć do KWC oraz, o ile to możliwe, przynajmniej trzy lata być członkami Unii Kapłanów Chrystusa Sługi lub Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”.
Kadencja moderatora diecezjalnego i krajowego DK zasadniczo pokrywa się z kadencją odpowiednio pary diecezjalnej i krajowej DK.
Moderatora krajowego DK, w uzasadnionych przypadkach, odwołuje Biskup Delegat KEP ds. Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie może też złożyć Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z Krajowym Kolegium Moderatorów.
34. Wszystkie wybory dokonywane są większością głosów w głosowaniu tajnym, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania, według zasad ustalonych przy wyborach kandydatów na moderatora diecezjalnego i generalnego Ruchu Światło-Życie.
Inny przebieg mają wybory pary animatorskiej kręgu. Biorą w nich udział wszyscy członkowie kręgu, oddając swój głos na małżeństwo. Głosowanie jest tajne, głosy zbiera ksiądz moderator albo para rejonowa. Wybrana zostaje para małżeńska, która uzyskała większość głosów. Jeśli dwie pary mają równą ilość głosów, prowadzący wybiera jedną z nich nie podając ilości głosów i nazwisk pozostałych.
35. Ważną rolę w życiu DK odgrywają Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD), organizowane w poszczególnych filiach. DWDD stanowi okazję do spotkania pary filialnej z parami diecezjalnymi w celu wymiany informacji i doświadczeń oraz do budowania jedności w ramach Ruchu Światło-Życie.
36. Raz w roku odbywa się spotkanie odpowiedzialnych DK podsumowujące roczną pracę ruchu i programujące pracę na kolejny rok. Biorą w nim udział członkowie kręgu centralnego, pary diecezjalne i księża moderatorzy diecezjalni DK oraz goście zaproszeni przez parę krajową. Okazją do ogólnopolskich spotkań DK są również spotkania opłatkowe oraz pielgrzymka rodzin do Sanktuarium Św. Józefa w Kaliszu.
37. Pary odpowiedzialne DK biorą również udział w Kongregacjach Odpowiedzialnych (KO) i innych zgromadzeniach organizowanych przez Ruch Światło-Życie.
38. DK prowadzi swoją działalność głównie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Kręgi Domowego Kościoła mogą powstawać także w innych krajach w oparciu o własne struktury duszpasterskie, jednakże w ścisłej łączności programowej z DK. Zasady współpracy z takimi kręgami ustala krąg centralny DK.
39. Zasady DK opracowuje i po konsultacji z członkami DK przyjmuje krąg centralny. Zatwierdza je Konferencja Episkopatu Polski na wspólny wniosek moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie oraz pary krajowej i moderatora krajowego DK złożony do biskupa delegata ds. Ruchu Światło ? Życie.
Konferencja Episkopatu Polski ma prawo wprowadzania do “Zasad Domowego Kościoła” poprawek i uzupełnień wynikających z doktryny Kościoła.
ROZDZIAŁ V
Dobra doczesne Domowego Kościoła
40. Sposoby gospodarowania dobrami doczesnymi są regulowane odrębnymi ustaleniami kręgu centralnego po zasięgnięciu opinii par odpowiedzialnych za DK.
[1] W historii ruchu były ponadto używane następujące nazwy: Ruch Wspólnoty Rodzinnej, Ruch Wspólnot Rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie, Oaza Rodzin, Ruch “Domowy Kościół”, Ruch Domowego Kościoła, Ruch Kościoła Domowego, Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie.–>Konferencja Episkopatu Polski na swym 335 Zebraniu Plenarnym, które odbyło się w Warszawie w dniach 8-9 marca 2006 roku, zatwierdziła “Zasady Domowego Kościoła”, na czas nieokreślony.
† Piotr Libera
Sekretarz generalny
Konferencji Episkopatu Polski
* Poprawki w p. 33-34 zostały dokonane przez Biskupów Polskich podczas 365. Zebrania Plenarnego KEP w Warszawie w dn. 10-11 czerwca 2014 r. i zalecone do zastosowania w liście Przewodniczącego KEP Abp. Stanisława Gądeckiego do Moderatora Generalnego Ruchu Światło-Życie ks. Adama Wodarczyka z dn. 12 czerwca 2014 r. (SEP-D/ 5.2.1-7)
Domowy Kościół – Oaza Przemyska
„Serce żłóbka zaczyna bić, kiedy w Boże Narodzenie składamy w nim figurkę Dzieciątka Jezus. Bóg przedstawia się w ten sposób w dziecku, aby powierzyć się objęciu naszych ramion. W słabości i kruchości ukrywa swoją moc, która [czytaj dalej]
Zasady Domowego Kościoła
Zasady DK 2021 (1)- pdf
ZASADY DOMOWEGO KOŚCIOŁA
Tekst Zasad Domowego Kościoła gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie zatwierdzonych przez Konferencję Episkopatu Polski w dniach 11 czerwca 2021 roku.
Postanowienia ogólne
1. Dokument określa zasady działania, organizacji i formacji Domowego Kościoła1, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie – określanego dalej jako Domowy Kościół lub DK.
2. DK jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, skupiającym małżeństwa sakramentalne, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie, który jest jednym z nurtów posoborowej odnowy Kościoła w Polsce. DK łączy w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Équipes Notre-Dame (END), tworząc właściwą dla siebie drogę.
3. Założycielem DK jest ksiądz Franciszek Blachnicki (1921-1987). W rozwoju DK z Założycielem ściśle współpracowała siostra Jadwiga Skudro RSCJ (1914-2009). Duchową kolebką DK jest Krościenko nad Dunajcem, gdzie w 1973 roku odbyły się pierwsze oazy rodzin, co dało początek Domowemu Kościołowi.
4. Znakiem DK są dwa greckie słowa: FOS (światło) i ZOE (życie), wpisane w kształt krzyża wyrastającego spomiędzy dwóch złączonych obrączek, umieszczonych wraz z krzyżem w stylizowanej figurze domu. DK posługuje się również ikoną Świętej Rodziny otrzymaną od Équipes Notre-Dame.
5. Świętem patronalnym DK jest święto Świętej Rodziny.
6. Pismem formacyjnym DK jest „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych” („List DK”), wydawany od 1975 roku. Jego pierwszym redaktorem był ksiądz Franciszek Blachnicki.
7. Sekretariat DK ma siedzibę w Centralnym Domu Rekolekcyjnym Domowego Kościoła w Krościenku nad Dunajcem, przy ul. Jagiellońskiej 100.
8. DK współpracuje z innymi ruchami posoborowej odnowy w Kościele.
9. Małżeństwa odpowiedzialne za DK, będące diakonią Domowego Kościoła, na wszystkich szczeblach struktury organizacyjnej wchodzą w skład diakonii całego Ruchu Światło-Życie.
10. Domowy Kościół nie posiada odrębnej osobowości prawnej, a swoje działania, także w kwestiach finansowych, prowadzi w ramach ogólnopolskiego stowarzyszenia o nazwie „Diakonia Ruchu Światło-Życie”, z siedzibą w Krościenku nad Dunajcem, we współpracy z moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie.
W historii Ruchu były ponadto używane następujące nazwy: Ruch Wspólnoty Rodzinnej, Ruch Wspólnot Rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie, Oaza Rodzin, Ruch „Domowy Kościół”, Ruch Domowego Kościoła, Ruch Kościoła Domowego, Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie.
ROZDZIAŁ II
Cele, zadania, program i metody działania Domowego Kościoła
11. Program formacyjny DK jest kształtowany na podstawie nauczania Kościoła, w szczególności na podstawie dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz założeń formacyjnych Ruchu Światło-Życie i Équipes Notre-Dame.
12. DK zwraca szczególną uwagę na duchowość małżeńską, czyli na dążenie do świętości w jedności ze współmałżonkiem. Chce pomóc małżonkom trwającym w związku sakramentalnym w budowaniu między nimi prawdziwej jedności małżeńskiej, która jednocześnie stwarza najlepsze warunki do dobrego wychowania dzieci w duchu chrześcijańskim. Umocnieniem na tej drodze jest każdorazowe odnowienie przysięgi małżeńskiej dokonujące się między innymi podczas rekolekcji formacyjnych.
13. DK dąży do odnowy małżeństwa i rodziny poprzez wdrażanie do: ‒ życia słowem Bożym, aby stawało się ono słowem życia; ‒ życia modlitwą jako osobistego spotkania z Chrystusem, swoim Zbawicielem; ‒ życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego; ‒ dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem w małżeństwie, rodzinie i wobec innych ludzi; ‒ metanoi – ciągłego nawracania się, przemiany swojego życia; ‒ postawy służby w Kościele i w świecie, według otrzymanych darów.
14. Realizacja charyzmatu Ruchu Światło-Życie odbywa się w DK w szczególności poprzez: ‒ kształtowanie członków DK w duchu formuły jedności „światło-życie”; ‒ doprowadzenie do świadomej decyzji osobistego przyjęcia Chrystusa przez wiarę, do odnowienia osobowej relacji z Chrystusem Panem i Zbawicielem (idea Nowego Człowieka); ‒ dążenie do pełnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu Kościoła lokalnego (idea Nowej Wspólnoty); ‒ budowanie i propagowanie kultury opartej na zasadach chrześcijańskich oraz podejmowanie służby na rzecz moralnej odnowy Narodu, zwłaszcza przez Krucjatę Wyzwolenia Człowieka (KWC) i obronę życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci (idea Nowej Kultury).
15. Budowaniu jedności (communio) w małżeństwie i rodzinie służą następujące elementy formacyjne – zobowiązania przyjęte z Équipes Notre-Dame: ‒ codzienny Namiot Spotkania; ‒ codzienna modlitwa małżeńska; ‒ codzienna modlitwa rodzinna; ‒ regularne studium Pisma Świętego; ‒ comiesięczny dialog małżeński; ‒ reguła życia (systematyczna praca nad sobą, swoim małżeństwem i rodziną); ‒ uczestnictwo, przynajmniej raz w roku, w rekolekcjach formacyjnych.
Dzięki wprowadzaniu w życie tych zobowiązań następuje indywidualne zbliżenie się każdego z małżonków do Boga i wzrastanie na drodze duchowości małżeńskiej. Zobowiązania nie są celem samym w sobie, ale środkiem do tego celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie i rodzinie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania, oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw z kręgu w dążeniu do świętości (mała grupa jako środowisko konieczne do wzrostu wiary).
16. Formacja w DK odbywa się w cyklach rocznych. Podstawowym miejscem formacji w DK jest małżeństwo i rodzina. Podstawowym elementem w strukturze organizacyjnej DK jest krąg stanowiący dla rodzin środowisko formacyjne i ewangelizacyjne oraz szczególne „laboratorium” duchowości małżeńskiej.
Do istoty pracy formacyjnej w DK należy także uczestnictwo w rekolekcjach formacyjnych, spośród których szczególną rolę odgrywają rekolekcje piętnastodniowe (Oazy Nowego Życia I, II, III stopnia dla rodzin, tzw. Oazy Rodzin). Rekolekcje te są przeznaczone dla małżonków. Dla dzieci do 12. roku życia, uczestniczących w rekolekcjach wraz z rodzicami, jest realizowany właściwy dla nich program formacyjny. Dla starszych dzieci przeznaczone są rekolekcje formacyjne Ruchu Światło-Życie odpowiednie do ich wieku.
Ważnym elementem formacji w ciągu roku jest również uczestnictwo w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie.
17. Krąg tworzy 4-7 małżeństw, najlepiej z jednej parafii, pragnących wzajemnie wspomagać się w dążeniu do budowania w swoich rodzinach Kościoła domowego. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego – aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim życiu codziennym. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach. Konieczne jest więc uczestnictwo każdego małżeństwa w comiesięcznych spotkaniach kręgu. Za krąg odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ono odpowiedzialne za pracę formacyjną kręgu, za jego życie duchowe, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Dla prawidłowej pracy kręgu niezbędna jest doktrynalna i duchowa pomoc księdza pełniącego rolę opiekuna i doradcy duchowego.
18. Spotkanie miesięczne kręgu Domowego Kościoła składa się z kolejno następujących po sobie części stałych: ‒ dzielenie się życiem, czyli wydarzeniami, radościami i troskami, podczas skromnego posiłku; ‒ modlitwa (dzielenie się Ewangelią lub inne formy spotkania ze słowem Bożym, tajemnica różańca z dopowiedzeniami);
‒ formacja (dzielenie się, w atmosferze modlitwy, realizacją zobowiązań, to znaczy postępem w rozwoju życia duchowego, oraz dzielenie się przemyśleniami na określony i przygotowany temat formacyjny). Spotkanie odbywa się raz w miesiącu (od września do czerwca) w mieszkaniach poszczególnych małżeństw i powinno trwać około trzech godzin. Spotkanie ma charakter formacyjno-modlitewny. Jego istotnym punktem jest dzielenie się realizacją zobowiązań i dlatego tę część zawsze prowadzi para animatorska. Od realizacji zobowiązań zależy duchowy rozwój zarówno małżeństw, jak i całego kręgu. Pod koniec spotkania omawiane są sprawy organizacyjne.
ROZDZIAŁ III
Droga formacji
19. Formacja w Domowym Kościele, jak i w całym Ruchu Światło-Życie, jest drogą ku dojrzałości chrześcijańskiej. Realizowana jest w trzech etapach, według programu ukształtowanego na podstawie „Obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych”, podczas rekolekcji formacyjnych oraz spotkań kręgu w ciągu roku.
20. Etap ewangelizacji i pilotowania. Zawiązujący się krąg rozpoczyna pracę formacyjną od ewangelizacji. Celem tego etapu jest doprowadzenie do osobistego spotkania z Jezusem i przyjęcia Go przez wiarę w Duchu Świętym jako swojego Pana i Zbawiciela, do odnowienia i pogłębienia tej relacji. Dokonuje się to zazwyczaj podczas rekolekcji ewangelizacyjnych i spotkań kręgu na etapie ewangelizacji. Pogłębieniu i odnowieniu decyzji pójścia za Jezusem i oddania Mu swego życia służy również program pierwszych czterech dni Oazy Nowego Życia (ONŻ) I stopnia dla rodzin. Konsekwencją tej decyzji jest wejście na drogę formacji uczniów Jezusa, rozpoczynającą się etapem pilotowania. Celem etapu pilotowania jest ukazanie małżeństwom powołania do świętości i realizowania tego powołania w jedności ze współmałżonkiem oraz wdrożenie w proponowaną formację DK. Podczas spotkań na tym etapie następuje również ogólna prezentacja Domowego Kościoła w ramach Ruchu Światło-Życie oraz wprowadzenie w metodę pracy kręgu. Posługę pary animatorskiej w kręgu na tym etapie pełni małżeństwo zwane parą pilotującą. Na zakończenie tego etapu małżeństwa podejmują decyzję o włączeniu się do Domowego Kościoła i formowaniu się według jego zasad.
21. Etap deuterokatechumenatu. Celem tego etapu formacji jest ponowne i świadome odkrycie powołania chrześcijańskiego, wynikającego z przyjęcia chrztu. Na tym etapie formacja ma stopniowo prowadzić do coraz głębszego zakorzenienia codziennego życia w tajemnicy
paschalnej Jezusa, aż po odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych podczas Triduum Paschalnego. Dokonuje się to szczególnie podczas drugiej części Oazy Nowego Życia I stopnia dla rodzin (dni 5-15) i Oazy Nowego Życia II stopnia dla rodzin oraz poprzez formację w ciągu roku według programu I i II roku pracy. Oaza Nowego Życia I stopnia dla rodzin ma charakter ewangelizacyjno-katechumenalny. Podczas tych rekolekcji omawia się także zagadnienia z zakresu duchowości małżeńskiej i katechumenatu rodzinnego. Oaza Nowego Życia II stopnia dla rodzin wprowadza w biblijne podstawy formacji liturgicznej oraz przeżywanie liturgii w rodzinie. Podczas spotkań kręgu w ramach pierwszego roku pracy pogłębia się rozumienie istoty poszczególnych zobowiązań, by wprowadzić je w codzienne życie. Drugi rok pracy pogłębia duchowość małżeńską osadzoną na podstawowych prawdach wiary sformułowanych przez Założyciela w Drogowskazach Nowego Człowieka. Ważnym elementem formacji na etapie deuterokatechumenatu są także czterodniowe Oazy Rekolekcyjne Animatorów Rodzin (ORAR) I i II stopnia. Oaza Rekolekcyjna Animatorów Rodzin I stopnia pogłębia rozumienie istoty, celu, duchowości i metody DK jako nurtu wspólnot rodzinnych w ramach Ruchu Światło-Życie. Oaza Rekolekcyjna Animatorów Rodzin II stopnia przygotowuje małżeństwa do świadomego podjęcia posługi pary animatorskiej, ukazując wagę i odpowiedzialność zadań podejmowanych przez animatorów.
22. Etap mistagogii. Celem tego etapu formacji deuterokatechumenalnej, następującego po odnowieniu przymierza chrztu świętego, jest wprowadzenie w tajemnicę Kościoła oraz pogłębienie i urzeczywistnienie tego, co zostało odkryte w procesie formacji odnośnie własnego powołania i wspólnoty: małżeńskiej, rodzinnej, kręgu, Ruchu Światło-Życie czy całego Kościoła. Szczególnym czasem wchodzenia w te tajemnice jest Oaza Nowego Życia III stopnia dla rodzin.
23. Formację podstawową stanowi, po etapie ewangelizacji i pilotowania, przeżycie Oazy Nowego Życia I, II i III stopnia dla rodzin, Oazy Rekolekcyjnej Animatorów Rodzin I i II stopnia oraz praca w ciągu roku według programu I i II roku pracy.
24. Formacja prowadzi do coraz bardziej świadomego odnawiania przymierza chrztu świętego. Dokonuje się to stopniowo podczas rekolekcji piętnastodniowych oraz każdego roku w czasie liturgii Triduum Paschalnego.
Uczestnicy formacji przeżywają Triduum Paschalne przynajmniej raz w życiu w formie rekolekcji zamkniętych. Powinno to nastąpić nie wcześniej, niż po przeżyciu Oazy Nowego Życia II stopnia dla rodzin.
25. Członkowie DK po przeżyciu formacji podstawowej podejmują formację permanentną poprzez ciągłe pogłębianie treści formacji podstawowej. Służy temu między innymi realizacja na spotkaniach miesięcznych kręgu tematów przygotowanych przez Centralną Diakonię Domowego Kościoła lub innych – według rozeznania kręgu – ustalonych na cały rok formacyjny.
26. Rekolekcje tematyczne służą pogłębieniu treści formacji podstawowej i są przeznaczone dla małżonków po formacji podstawowej. W wyjątkowych sytuacjach, po rozeznaniu przez parę rejonową i diecezjalną, małżonkowie mogą uczestniczyć w rekolekcjach pogłębiających istotę zobowiązań DK na wcześniejszym etapie – nie wcześniej jednak, niż po przeżyciu Oazy Nowego Życia I stopnia dla rodzin i I roku pracy.
27. Owocem przeżywanej formacji powinno być podjęcie służby (diakonii) we wspólnocie Kościoła. Przygotowaniu do posług w diakoniach pomagają różnego rodzaju rekolekcje specjalistyczne: sesja o pilotowaniu kręgów, Oaza Rekolekcyjna Diakonii Rekolekcji I i II stopnia (ORDR I i II), rekolekcje dla par rejonowych i diecezjalnych, Oaza Rekolekcyjna Diakonii (ORD), rekolekcje diakonijne organizowane przez Ruch Światło-Życie. ROZDZIAŁ IV Członkostwo w Domowym Kościele
28. Członkami Domowego Kościoła są małżonkowie złączeni sakramentem małżeństwa, którzy wspólnie akceptują i realizują proponowaną im formację. W przypadku śmierci jednego ze współmałżonków, drugi może pozostać w kręgu.
29. Małżeństwa, formując się w kręgach DK, wzajemnie sobie pomagają – „równi usługują równym” (Humanae vitae, 26). Będąc w kręgu z własnej woli, przyjmują i akceptują w całości „Zasady DK”.
30. Małżeństwo, które świadomie odrzuca założenia, cele i metody DK i nie chce podejmować wszystkich zobowiązań, nie może należeć do kręgu. Kręgi, które nie dochowują wierności formacji DK, nie mogą nazywać się kręgami Domowego Kościoła.
ROZDZIAŁ V
Struktura Domowego Kościoła
31. Odpowiedzialność za DK spoczywa na małżeństwach tworzących diakonię Domowego Kościoła, która na poszczególnych szczeblach struktury (kręgu, rejonu, diecezji, filii, kraju) podejmuje posługę na rzecz zachowania charyzmatu i jedności DK w ramach Ruchu Światło-Życie. Małżeństwa te są także odpowiedzialne za formację i sprawy organizacyjne.
Parom odpowiedzialnym niezbędna jest pomoc księży moderatorów, którzy pełnią rolę opiekunów i doradców duchowych. Stoją oni na straży wierności nauce Kościoła oraz łączności z pasterzami Kościoła.
32. Każde małżeństwo pełniące posługę pary odpowiedzialnej powinno się charakteryzować: ‒ dążeniem do dojrzałości chrześcijańskiej na drodze charyzmatu Światło-Życie; ‒ znajomością, akceptacją i wiernością Zasadom DK; ‒ postawą służby, posłuszeństwa i miłości wobec Kościoła; ‒ kształtowaniem w sobie postawy świadomego uczestnictwa w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka; ‒ postawą modlitwy za sprawy i ludzi, którym służy; ‒ umiejętnością komunikacji z innymi, taktem i dyskrecją; ‒ umiejętnością dzielenia zadań i powierzania posług innym małżeństwom; ‒ świadomą i twórczą służbą społeczeństwu poprzez odpowiedzialnie podejmowane obowiązki domowe oraz sumiennie wykonywaną pracę zawodową i społeczną.
33. Zadania wspólne dla wszystkich par odpowiedzialnych: ‒ odpowiedzialność za jedność DK i sprawy organizacyjne na danym szczeblu; ‒ odpowiedzialność za formację powierzonych im małżeństw, przeprowadzanie z nimi indywidualnych rozmów; ‒ troska o realizację programu formacyjnego DK według aktualnych materiałów; ‒ współpraca z kapłanami oraz innymi małżeństwami odpowiedzialnymi; ‒ dbałość o właściwą wymianę informacji; ‒ udział w spotkaniach DK i całego Ruchu Światło-Życie, adekwatnych do pełnionej posługi; ‒ współorganizacja dni wspólnoty i innych potrzebnych spotkań; ‒ troska o swoich następców.
34. Para: rejonowa, diecezjalna, filialna i krajowa pozostają w swoich kręgach, lecz nie pełnią w nich posługi pary animatorskiej.
35. KRĄG
a) Krąg jest podstawowym elementem struktury organizacyjnej DK, przypisanym zasadniczo do parafii, przy której się formuje. Diakonię w kręgu stanowi jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską, którą wspomaga ksiądz pełniący rolę opiekuna i doradcy duchowego.
b) Zadania pary animatorskiej: ‒ jest odpowiedzialna za formację powierzonych jej małżeństw; służy pomocą i doświadczeniem; ‒ współpracuje z księdzem – opiekunem i doradcą duchowym oraz omawia z nim sprawy dotyczące kręgu;
‒ odpowiada za staranne przygotowanie i właściwy przebieg spotkań miesięcznych według programu na danym etapie formacji; ‒ jest odpowiedzialna za dzielenie się realizacją zobowiązań, nawet wtedy, gdy spotkanie prowadzi inne małżeństwo; ‒ współpracuje z parą rejonową (oraz łącznikową, o ile jest powołana) i uczestniczy w spotkaniach kręgu rejonowego; ‒ zaprasza parę rejonową lub parę łącznikową na spotkanie kręgu (w zależności od podjętych ustaleń); ‒ utrzymuje łączność z proboszczem parafii, przy której krąg się formuje.
c) Wybory pary animatorskiej.
Para animatorska jest wybierana spośród małżeństw należących do kręgu w głosowaniu tajnym, na spotkaniu podsumowującym pracę roczną kręgu (w czerwcu). Wybory są przeprowadzane przez księdza – opiekuna i doradcę duchowego kręgu lub parę rejonową. Biorą w nich udział małżonkowie obecni na spotkaniu, oddając swój głos na jedno małżeństwo z kręgu. Wybrane zostaje małżeństwo, które uzyskało najwięcej głosów. Jeśli dwa małżeństwa mają równą liczbę głosów, prowadzący wybiera jedno z nich, nie podając liczby głosów ani nazwisk pozostałych.
Posługę pary animatorskiej może pełnić małżeństwo, które przeżyło co najmniej Oazę Nowego Życia I stopnia dla rodzin i Oazę Rekolekcyjną Animatorów Rodzin II stopnia. Posługę tę pełni przez jeden rok. W wyjątkowych sytuacjach, poprzez tajne głosowanie, para animatorska może zostać ponownie wybrana na drugą kadencję. d) W zawiązującym się kręgu posługę pary animatorskiej pełni para pilotująca, powołana przez parę rejonową. Zadania pary pilotującej: ‒ przeprowadza małżeństwa przez etap ewangelizacji i pilotowania; ‒ przez świadectwo swojego życia ukazuje piękno przeżywanej formacji w DK; ‒ współpracuje z księdzem – opiekunem i doradcą duchowym kręgu i omawia z nim sprawy dotyczące kręgu; ‒ współpracuje z parą rejonową i uczestniczy w organizowanych przez nią spotkaniach w zależności od ustaleń podjętych w danym rejonie.
e) Posługę pary pilotującej może pełnić małżeństwo, które przeżyło przynajmniej Oazę Nowego Życia I i II stopnia dla rodzin, Oazę Rekolekcyjną Animatorów Rodzin I i II stopnia oraz sesję o pilotowaniu kręgów. Od małżonków tych oczekuje się włączenia w Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. Kończąc swoją posługę para pilotująca, w porozumieniu z księdzem – opiekunem i doradcą duchowym kręgu, mianuje na jeden rok formacyjny parę animatorską spośród małżeństw tworzących krąg.
36. REJON
a) W diecezji DK jest podzielony na rejony. Rejon obejmuje do 25 kręgów znajdujących się w tej samej parafii lub w parafiach położonych blisko siebie. Za DK w rejonie jest
odpowiedzialne małżeństwo, zwane parą rejonową, które prosi o opiekę duchową księdza – opiekuna i doradcę duchowego zazwyczaj jednego z kręgów w rejonie, który pełni rolę moderatora rejonu DK. Kadencja moderatora rejonu DK zasadniczo pokrywa się z kadencją pary rejonowej.
b) W zależności od potrzeby para rejonowa może powołać pary łącznikowe, które w jej imieniu sprawują opiekę nad kilkoma powierzonymi im kręgami. Zasady ich posługi i uczestnictwa w kręgu rejonowym ustala para rejonowa za zgodą pary diecezjalnej. Krąg rejonowy tworzą: para rejonowa, ksiądz moderator rejonu DK i pary animatorskie kręgów. W skład kręgu mogą wchodzić także pary łącznikowe (w zależności od podjętych ustaleń).
c) Zadania pary rejonowej: ‒ jest odpowiedzialna za kręgi w rejonie; ‒ współpracuje z księdzem moderatorem rejonowym, parą diecezjalną, księdzem moderatorem diecezjalnym DK; ‒ organizuje spotkania kręgu rejonowego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę; ‒ uczestniczy w spotkaniach kręgu diecezjalnego; ‒ zaprasza parę diecezjalną na spotkanie kręgu rejonowego; ‒ przynajmniej raz w czasie trwania kadencji bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów; ‒ powołuje pary pilotujące i – w zależności od organizacji pracy w rejonie – zaprasza je na spotkania kręgu rejonowego lub organizuje dla nich osobne spotkania; ‒ w zależności od potrzeby powołuje pary łącznikowe i za zgodą pary diecezjalnej określa zasady ich posługi; ‒ na początku kadencji uczestniczy w rekolekcjach dla par rejonowych; ‒ we współpracy z kręgiem rejonowym zarządza środkami finansowymi DK w rejonie; do pomocy w realizacji tego zadania może powołać spośród członków DK, małżeństwo pełniące posługę skarbników; w takiej sytuacji przynajmniej raz w roku zaprasza ich na spotkanie kręgu rejonowego.
d) Wybory pary rejonowej. Ustępująca para rejonowa zgłasza parze diecezjalnej 2-3 umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatów na parę rejonową mogą również zgłaszać pary animatorskie danego rejonu, podając uzasadnienie zgłoszenia. Para diecezjalna, po weryfikacji wymagań formalnych, przedstawia ustępującej parze rejonowej oraz parom animatorskim ostateczną listę kandydatów. Para rejonowa jest wybierana przez pary animatorskie i ustępującą parę rejonową na spotkaniu kręgu rejonowego, w głosowaniu tajnym przeprowadzonym przez księdza moderatora rejonu DK lub przez parę diecezjalną, albo przez księdza moderatora diecezjalnego DK. Wybory dokonywane są przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania.
Jeżeli w pierwszym głosowaniu żadne małżeństwo nie uzyska więcej niż połowy oddanych głosów, wówczas należy zarządzić drugie głosowanie, dokonując wyboru spośród dwóch małżeństw, które otrzymały największą liczbę głosów. Jeżeli oba małżeństwa otrzymają równą liczbę głosów, powtarza się drugie głosowanie. Jeśli trzecie głosowanie jest bezskuteczne, o jego wyniku rozstrzyga prowadzący wybory. Posługę pary rejonowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK. Wskazane jest również, aby uczestniczyło w sesji o pilotowaniu kręgów, bądź uzupełniło przeżycie tych rekolekcji podczas trwania posługi. Oczekuje się od niego włączenia w Krucjatę Wyzwolenia Człowieka. Kadencja pary rejonowej trwa trzy lata i w wyjątkowych sytuacjach, na wniosek pary diecezjalnej, może być przedłużona o rok poprzez tajne głosowanie kręgu rejonowego. W wyjątkowych sytuacjach para rejonowa może być odwołana przez parę diecezjalną w porozumieniu z księdzem moderatorem diecezjalnym DK.
37. DIECEZJA
a) Za DK w diecezji odpowiada małżeństwo, zwane parą diecezjalną. Doradcą duchowym kręgu diecezjalnego jest ksiądz moderator diecezjalny DK. Krąg diecezjalny tworzą: para diecezjalna, ksiądz moderator diecezjalny DK i pary rejonowe.
b) Zadania pary diecezjalnej: ‒ jest odpowiedzialna za DK w diecezji; ‒ ściśle współpracuje z księdzem moderatorem diecezjalnym DK; ‒ organizuje spotkania kręgu diecezjalnego oraz inspiruje i koordynuje jego pracę; ‒ przynajmniej raz w czasie trwania kadencji bierze udział w spotkaniach poszczególnych kręgów rejonowych; ‒ jest odpowiedzialna za organizację rekolekcji DK swojej diecezji; ‒ współpracuje z parą filialną i zaprasza ją na spotkanie kręgu diecezjalnego; ‒ uczestniczy w spotkaniach kręgu filialnego; ‒ uczestniczy w Dniach Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych (DWDD); ‒ współpracuje z parą krajową DK, a w szczególności uczestniczy w organizowanych przez nią centralnych spotkaniach DK; ‒ przekazuje potrzebne informacje do sekretariatu DK; ‒ współpracuje z księdzem moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Diecezjalnej Diakonii Jedności (DDJ); ‒ utrzymuje łączność z biskupem diecezjalnym; ‒ na początku kadencji uczestniczy w rekolekcjach dla par diecezjalnych; ‒ odpowiada za treści dotyczące DK na oficjalnych stronach internetowych swojej diecezji; ‒ we współpracy z kręgiem diecezjalnym zarządza środkami finansowymi DK w diecezji; do realizacji tego zadania powołuje spośród członków DK małżeństwo pełniące posługę skarbników DK i przynajmniej raz w roku zaprasza ich na spotkanie kręgu diecezjalnego;
‒ odpowiada za współpracę z innymi ruchami rodzinnymi i z duszpasterstwem rodzin w diecezji.
c) Wybory pary diecezjalnej.
Ustępująca para diecezjalna zgłasza parze filialnej umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatów na parę diecezjalną mogą również zgłaszać pary rejonowe danej diecezji, podając uzasadnienie zgłoszenia. Para filialna, po weryfikacji wymagań formalnych, przedstawia ustępującej parze diecezjalnej i parom rejonowym ostateczną listę kandydatów.
Wybór ma miejsce na spotkaniu kręgu diecezjalnego przez pary rejonowe i ustępującą parę diecezjalną w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez księdza moderatora diecezjalnego DK lub parę filialną, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania. O ile to możliwe w spotkaniu uczestniczy moderator diecezjalny Ruchu Światło-Życie. Spośród zgłoszonych kandydatur wybiera się trzy pary małżeńskie, które otrzymały największą liczbę głosów. Jeżeli w wyniku pierwszego głosowania nie można ustalić kolejności wybranych małżeństw, wówczas należy zarządzić drugie głosowanie, dokonując rozstrzygającego wyboru spośród tych małżeństw, które otrzymały równą liczbę głosów. Jeżeli małżeństwa otrzymają ponownie równą liczbę głosów, należy powtórzyć drugie głosowanie. Jeśli trzecie głosowanie jest bezskuteczne, o jego wyniku rozstrzyga prowadzący wybory.
W taki sam sposób ustala się kolejność w przypadku, gdy liczba zgłoszonych kandydatur jest mniejsza od czterech.
Po wyborze kandydatur ustępująca para diecezjalna DK wraz z moderatorem diecezjalnym DK oraz z moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie występują do biskupa diecezjalnego z prośbą o wskazanie pary diecezjalnej spośród przedstawionych kandydatur i udzielenie jej misji do pełnienia posługi.
Rozpoczęcie posługi następuje z momentem uroczystego przekazania jej na ogólnopolskim spotkaniu odpowiedzialnych Domowego Kościoła.
Posługę pary diecezjalnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK, jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oraz, o ile to możliwe, jest członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Wskazane jest również, aby uczestniczyło w Oazie Rekolekcyjnej Diakonii Rekolekcji I i II stopnia, bądź uzupełniło przeżycie tych rekolekcji podczas trwania posługi.
Kadencja pary diecezjalnej trwa 3 lata i w wyjątkowych sytuacjach może być przedłużona maksymalnie o 2 lata na wniosek pary filialnej, złożony na ręce biskupa diecezjalnego przez moderatora diecezjalnego DK, po wcześniejszym potwierdzeniu wniosku przez tajne głosowanie kręgu diecezjalnego.
W wyjątkowych sytuacjach para diecezjalna może być odwołana przez biskupa diecezjalnego danej diecezji na wniosek moderatora diecezjalnego DK, po konsultacji z kręgiem diecezjalnym.
d) Moderatora diecezjalnego DK powołuje biskup diecezjalny spośród 2-3 kandydatów przedstawionych przez parę diecezjalną DK i moderatora diecezjalnego Ruchu Światło-Życie. Kandydaci powinni być, o ile to możliwe, po formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie i należeć do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
Kadencja moderatora diecezjalnego DK pokrywa się z kadencją pary diecezjalnej DK.
Moderatora diecezjalnego DK może odwołać biskup diecezjalny, po konsultacji z parą diecezjalną oraz moderatorem diecezjalnym Ruchu Światło-Życie.
38. FILIA
a) Pracę par diecezjalnych i moderatorów diecezjalnych DK kilku sąsiednich diecezji tworzących filię Ruchu Światło-Życie koordynuje małżeństwo, zwane parą filialną.
b) Zadania pary filialnej: ‒ współpracuje z parą krajową, moderatorem krajowym DK i sekretariatem DK; ‒ uczestniczy w spotkaniach kręgu centralnego; ‒ koordynuje pracę par diecezjalnych i moderatorów diecezjalnych DK swojej filii; ‒ współpracuje z moderatorem filii i sekretarką filii w ramach Dnia Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych; ‒ organizuje spotkania kręgu filialnego, który wraz z nią tworzą pary diecezjalne i moderatorzy diecezjalni DK danej filii; ‒ przynajmniej raz w czasie kadencji uczestniczy w spotkaniach kręgów diecezjalnych; ‒ organizuje rekolekcje dla par rejonowych; ‒ we współpracy z parami diecezjalnymi swojej filii organizuje Oazy Rekolekcyjne Diakonii Rekolekcji I i II stopnia oraz sesję o pilotowaniu kręgów; ‒ opiniuje tematykę i program rekolekcji tematycznych organizowanych przez pary diecezjalne swojej filii.
c) Wybory pary filialnej.
Ustępująca para filialna zgłasza parze krajowej umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatów na parę filialną mogą zgłaszać również pary diecezjalne danej filii, podając uzasadnienie zgłoszenia. Para krajowa, po weryfikacji wymagań formalnych, przedstawia ustępującej parze filialnej i parom diecezjalnym danej filii ostateczną listę kandydatów.
Wybór ma miejsce na spotkaniu kręgu filialnego przez pary diecezjalne i ustępującą parę filialną w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez jednego z księży moderatorów diecezjalnych DK danej filii upoważnionego przez parę krajową, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania. O ile to możliwe w spotkaniu uczestniczy moderator filii Ruchu Światło-Życie oraz para krajowa lub moderator krajowy DK.
Spośród zgłoszonych kandydatur wybiera się trzy pary małżeńskie, które otrzymały największą liczbę głosów. Jeżeli w wyniku pierwszego głosowania nie można ustalić kolejności wybranych małżeństw, wówczas należy zarządzić drugie głosowanie, dokonując rozstrzygającego wyboru spośród tych małżeństw, które otrzymały równą liczbę głosów. Jeżeli małżeństwa otrzymają ponownie równą liczbę głosów, powtarza się drugie głosowanie. Jeśli trzecie głosowanie jest bezskuteczne, o jego wyniku rozstrzyga prowadzący wybory.
W taki sam sposób ustala się kolejność w przypadku, gdy liczba zgłoszonych kandydatur jest mniejsza od czterech.
Po wyborze kandydatur ustępująca para filialna występuje do pary krajowej, moderatora krajowego DK i moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie z prośbą o wskazanie pary filialnej spośród przedstawionych kandydatur. Para krajowa, moderator krajowy DK i moderator generalny Ruchu Światło-Życie wspólnie występują do biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie z prośbą o udzielenie misji do pełnienia posługi wybranej parze filialnej.
Rozpoczęcie posługi następuje z momentem uroczystego przekazania jej na ogólnopolskim spotkaniu odpowiedzialnych Domowego Kościoła.
Posługę pary filialnej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK i jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Wskazane jest, aby przeżyło Oazę Rekolekcyjną Diakonii Rekolekcji I i II stopnia oraz sesję o pilotowaniu kręgów, bądź uzupełniło przeżycie tych rekolekcji podczas trwania posługi. Wskazane jest również członkostwo w Stowarzyszeniu „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary filialnej trwa 3 lata i w wyjątkowych sytuacjach może być przedłużona maksymalnie o 2 lata na wspólny wniosek pary krajowej, moderatora krajowego DK i moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie złożony na ręce biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie, po wcześniejszym potwierdzeniu wniosku przez tajne głosowanie kręgu filialnego.
W wyjątkowych sytuacjach para filialna może być odwołana przez biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie na wspólny wniosek pary krajowej, moderatora krajowego DK i moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie, po zasięgnięciu opinii kręgu filialnego.
39. KRAJ
a) Za DK w Polsce oraz poza granicami kraju odpowiada małżeństwo, zwane parą krajową. Doradcą duchowym kręgu centralnego jest ksiądz moderator krajowy DK. Krąg centralny tworzą: para krajowa, ksiądz moderator krajowy DK, pary filialne, małżeństwo pełniące posługę skarbników krajowych oraz członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła (INMK), delegowane przez Instytut. Krąg ten stanowi Centralną Diakonię Domowego Kościoła, która między innymi dba o wierność charyzmatowi Ruchu Światło-Życie, rozeznaje sprawy życia, funkcjonowania i formacji DK.
b) Zadania pary krajowej: ‒ jest odpowiedzialna za DK w Polsce oraz poza granicami kraju; ‒ współpracuje z księdzem moderatorem krajowym DK; ‒ współpracuje z delegowanymi członkiniami Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła w zakresie ich zadań; ‒ współpracuje z księdzem moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie i bierze udział w pracach Centralnej Diakonii Jedności (CDJ);
‒ utrzymuje łączność z biskupem delegatem Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie; ‒ organizuje spotkania kręgu centralnego oraz inspiruje i koordynuje jego prace; ‒ organizuje rekolekcje dla par diecezjalnych; ‒ we współpracy z sekretariatem DK odpowiada za rekolekcje organizowane w Centralnym Domu Rekolekcyjnym Domowego Kościoła; ‒ we współpracy z kręgiem centralnym zarządza środkami finansowymi DK i do realizacji tego zadania, po konsultacji z kręgiem centralnym, powołuje małżeństwo pełniące posługę skarbników krajowych; ‒ wraz z moderatorem krajowym DK jest odpowiedzialna za treść pisma „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych” oraz innych mediów ogólnopolskich DK; ‒ po konsultacji z kręgiem centralnym powołuje redakcję pisma „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzinnych”; ‒ utrzymuje kontakt i współpracuje z parami odpowiedzialnymi za DK w poszczególnych państwach; ‒ po konsultacji z kręgiem centralnym powołuje i współpracuje z parami odpowiedzialnymi za kontakt z DK poza granicami Polski; ‒ we współpracy z kręgiem centralnym powierza przygotowanym małżeństwom prowadzenie Oazy Rekolekcyjnej Diakonii Rekolekcji I i II stopnia oraz sesji o pilotowaniu kręgów; ‒ reprezentuje DK wobec hierarchii kościelnej i władz świeckich; ‒ współpracuje z innymi ruchami rodzinnymi w kraju i za granicą oraz z duszpasterstwem rodzin.
c) Wybory pary krajowej.
Ustępująca para krajowa zgłasza do sekretariatu DK umotywowane kandydatury swoich następców. Kandydatów mogą zgłaszać również pary filialne i diecezjalne, podając uzasadnienie zgłoszenia. Sekretariat DK, po weryfikacji wymagań formalnych, przedstawia członkom kręgu centralnego oraz parom diecezjalnym ostateczną listę zatwierdzonych kandydatów.
Wybór dokonywany jest przez zgromadzenie członków kręgu centralnego oraz par diecezjalnych w głosowaniu tajnym, przeprowadzonym przez moderatora krajowego DK, w obecności moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie, przy obecności ponad połowy osób uprawnionych do głosowania.
Spośród zgłoszonych kandydatur wybiera się trzy pary małżeńskie, które otrzymały największą liczbę głosów. Jeżeli w wyniku pierwszego głosowania nie można ustalić kolejności wybranych małżeństw, wówczas należy zarządzić drugie głosowanie, dokonując rozstrzygającego wyboru spośród tych małżeństw, które otrzymały równą liczbę głosów. Jeżeli małżeństwa otrzymają ponownie równą liczbę głosów, powtarza się drugie głosowanie. Jeśli trzecie głosowanie jest bezskuteczne, o jego wyniku rozstrzyga prowadzący wybory.
Po wyborze kandydatur ustępująca para krajowa, moderator krajowy DK i moderator generalny Ruchu Światło-Życie występują do biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie z prośbą o wskazanie pary krajowej spośród przedstawionych kandydatur i udzielenie jej misji do pełnienia posługi.
Rozpoczęcie posługi następuje z momentem uroczystego przekazania jej na ogólnopolskim spotkaniu odpowiedzialnych Domowego Kościoła.
Posługę pary krajowej może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK, Oazę Rekolekcyjną Diakonii Rekolekcji I i II stopnia oraz sesję o pilotowaniu kręgów, jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i członkiem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”. Kadencja pary krajowej trwa 4 lata i w wyjątkowych sytuacjach może być przedłużona maksymalnie o 2 lata na wniosek kręgu centralnego złożony na ręce biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie, po wcześniejszym potwierdzeniu wniosku przez tajne głosowanie zgromadzenia członków kręgu centralnego oraz par diecezjalnych.
W wyjątkowych sytuacjach para krajowa może być odwołana przez biskupa delegata Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie. Wniosek o odwołanie składają wspólnie moderator krajowy DK i moderator generalny Ruchu Światło-Życie po zasięgnięciu opinii kręgu centralnego.
d) Moderatora krajowego DK powołuje biskup delegat Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie spośród trzech kandydatów przedstawionych przez parę krajową DK, po konsultacji z kręgiem centralnym oraz moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie. Kandydaci powinni być po formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie, należeć do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka oraz, o ile to możliwe, być członkami Unii Kapłanów Chrystusa Sługi lub Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie”.
Kadencja moderatora krajowego DK pokrywa się z kadencją pary krajowej DK.
Moderatora krajowego DK, w wyjątkowych przypadkach, odwołuje biskup delegat Konferencji Episkopatu Polski do spraw Ruchu Światło-Życie, po konsultacji z kręgiem centralnym oraz moderatorem generalnym Ruchu Światło-Życie.
40. Małżeństwo pełniące posługę skarbników krajowych jest powoływane przez parę krajową po konsultacji z kręgiem centralnym. Posługę tę może pełnić małżeństwo, które przeżyło formację podstawową DK i jest członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Wskazane jest również członkostwo w Stowarzyszeniu „Diakonia Ruchu Światło-Życie”.
41. Członkinie INMK pełnią na rzecz DK w szczególności następujące posługi: ‒ troszczą się o zachowanie ciągłości przekazu charyzmatu i historii DK; ‒ współpracują z parą krajową i księdzem moderatorem krajowym DK; ‒ pomagają organizować i prowadzić rekolekcje oraz spotkania centralne DK; ‒ prowadzą sekretariat i archiwum DK; ‒ administrują Centralnym Domem Rekolekcyjnym Domowego Kościoła w Krościenku nad Dunajcem.
42. Dwa razy w roku odbywają się centralne spotkania odpowiedzialnych DK. Biorą w nich udział członkowie kręgu centralnego, pary diecezjalne i księża moderatorzy diecezjalni DK oraz goście zaproszeni przez parę krajową.
Odpowiedzialni DK biorą również udział w Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie i innych zgromadzeniach organizowanych przez Ruch Światło-Życie.
43. Okazją do spotkania wszystkich członków DK jest szczególnie pielgrzymka rodzin do sanktuarium Świętego Józefa w Kaliszu.
ROZDZIAŁ VI
Domowy Kościół poza granicami Polski
44. DK prowadzi działalność na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Kręgi DK powstają także w innych krajach w oparciu o własne struktury duszpasterskie, jednakże w ścisłej łączności programowej z DK w Polsce.
45. Łączność pomiędzy DK w Polsce i strukturami DK w innych krajach jest utrzymywana poprzez powoływane przez parę krajową małżeństwa odpowiedzialne za kontakty z DK poza granicami Polski.
ROZDZIAŁ VII
Odpowiedzialność materialna w Domowym Kościele
46. Wyrazem odpowiedzialności finansowej za wspólnotę Domowego Kościoła jest przekazywanie przez poszczególnych jej członków składki (ofiary zasadniczo w wysokości jednej dniówki rocznie) służącej realizacji misji DK na poszczególnych szczeblach organizacyjnych.
47. Środkami finansowymi DK zarządza para odpowiedzialna danego szczebla, we współpracy z kręgiem i powołanymi skarbnikami, którzy raz w roku przedstawiają sprawozdanie finansowe kręgowi danego szczebla.
48. Para krajowa, we współpracy z sekretariatem DK, troszczy się o funkcjonowanie Centralnego Domu Rekolekcyjnego Domowego Kościoła w Krościenku nad Dunajcem, ul. Jagiellońska 100.
ROZDZIAŁ VIII
Postanowienia końcowe
49. Zasady DK opracowuje i po konsultacji z parami diecezjalnymi przyjmuje krąg centralny.
50. Zasady DK zatwierdza Konferencja Episkopatu Polski na wspólny wniosek moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie oraz pary krajowej i moderatora krajowego DK, złożony do biskupa delegata Konferencji Polski do spraw Ruchu Światło-Życie.
2022 – ZNAĆ, AKCEPTOWAĆ, BYĆ WIERNYM WIERNYM „ZASADOM DOMOWEGO KOŚCIOŁA” – dk.elblag.pl
LIST KRĘGU CENTRALNEGO 2021/2022 – ZNAĆ, AKCEPTOWAĆ, BYĆ WIERNYM WIERNYM „ZASADOM DOMOWEGO KOŚCIOŁA”
List kręgu centralnego DK na rok formacyjny 2021/2022 do wszystkich,
którzy tworzą wspólnotę Domowego Kościoła
Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła”
W duchu odpowiedzialności i służby…
Mijający rok pracy formacyjnej, tak różny i wyjątkowy pod wieloma względami, kierował nasze myśli i serca ku dojrzałości. Spoglądaliśmy na tę dojrzałość w różnych wymiarach: od dojrzałości w wierze i modlitwie, poprzez dojrzałość w miłości, małżeństwie i rodzinie, aż po dojrzałość w cierpieniu i umieraniu. Wyrazem dojrzałości każdej osoby, ale także wspólnoty, jest służba. Założyciel naszego Ruchu, ks. Franciszek Blachnicki, wskazywał, że „istotnym elementem dojrzałości chrześcijańskiej jest poczucie odpowiedzialności za innych we wspólnocie. A więc to, co się wiąże z pojęciami «diakonia» i «misja». Na każdym etapie życia chrześcijańskiego musi występować ten element: nie możemy wystarczyć tylko sobie, ale czujemy się odpowiedzialni. Jest to postawa diakonijna”.
W ramach tej odpowiedzialności jako krąg centralny podjęliśmy prace nad „Zasadami Domowego Kościoła”. Od 2006 roku, kiedy „Zasady DK” zostały zatwierdzone na czas nieokreślony, liczba kręgów prawie się podwoiła (2006 r. – 2 736 kręgów/ 23 723 osób; obecnie – ok. 5 100 kręgów/ 42 000 osób). Poprzez rekolekcje formacji podstawowej, rekolekcje dla par rejonowych i diecezjalnych, sesje o pilotowaniu kręgów, rekolekcje dla małżonków i kapłanów przygotowujące do posługi na rekolekcjach (ORDR I i II stopnia) wzrosła wśród małżonków i kapłanów świadomość drogi formacji, charyzmatu i tożsamości Domowego Kościoła. Pojawiało się coraz więcej głosów różnych osób, które wskazywały, że pewne zapisy znajdujące się w „Zasadach Domowego Kościoła” należy doprecyzować, dopracować lub uprościć. Takie działania są naturalnym elementem rozwoju każdej wspólnoty (w 2023 roku Domowy Kościół będzie świętował złoty jubileusz). Każde zmiany, zarówno w materiałach formacyjnych, jak i w „Zasadach DK” są owocem wzrostu i rozwoju wspólnoty – wszystko powstawało i powstaje z życia oraz przez to życie jest weryfikowane.
Charyzmat Domowego Kościoła, jego tożsamość i istota, nie zmienia się i nie może się zmienić, bowiem pozostawił nam go nasz Założyciel, celem realizowania drogi formacji.
Trochę historii…
Warto pamiętać, że obecny kształt „Zasad Domowego Kościoła” nie jest ani pierwszym, ani z pewnością ostatnim. Podwaliny „Zasad Domowego Kościoła” dał założyciel naszego Ruchu, czcigodny sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, który na przełomie 1973/74 r. opracował „Program Ruchu Wspólnot Rodzinnych w ramach Ruchu Żywego Kościoła”. Ten pierwszy dokument był przede wszystkim opisem teologiczno-formacyjnym, zawierającym podstawy duchowe Domowego Kościoła. Tak również i dziś warto spoglądać na „Zasady DK” – nie tyle jak na dokument prawny, ale jak na tekst pokazujący naszą drogę formacji, naszą tożsamość.
W kolejnych latach uzupełniono ten pierwszy tekst i włączono go do podręcznika Oazy Nowego Życia I stopnia dla rodzin. Poszerzony o zarys struktury DK i opis posługi kapłanów oraz par animatorskich został opublikowany w 17. numerze „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych”. Dziś z tym tekstem możemy się zapoznać sięgając po zbiorowe wydanie pierwszych numerów „Domowego Kościoła. Listu do wspólnot rodzinnych” redagowanych przez Założyciela.
Księdzu Franciszkowi Blachnickiemu zależało, aby „Zasady DK” miały aprobatę odpowiednich władz kościelnych, dlatego przebywając już na emigracji w Carlsbergu prosił małżonków, by rozpoczęli pracę nad „Zasadami DK” w celu ich zatwierdzenia. Na życzenie Założyciela powstał roboczy dokument „Zasady Ruchu Kościoła Domowego – Wspólnot Rodzinnych Ruchu Światło-Życie”, nad którym pracę podjął krąg centralny. Efektem tego było przedstawienie w 1986 r. Komisji KEP ds. Rodzin przygotowanych „Zasad DK” i ich zatwierdzenie ad experimentum na okres 5 lat. Równolegle trwały prace nad doprecyzowaniem zapisów i weryfikowaniem wprowadzania ich w życie. W 1990 r. poprawioną wersję „Zasad DK” przedstawiono Komisji KEP ds. Rodzin.
Kolejne lata to czas pracy nad statutem Stowarzyszenia „Diakonia Ruchu Światło-Życie” oraz nad kolejną wersją „Zasad DK”. Rezultatem wielu rozmów, spotkań oraz wniosków wynikających z wprowadzenia „Zasad DK” w diecezjach, była wersja zatwierdzona na czas nieokreślony w 2006 roku.
Ostatnie zmiany miały miejsce w 2014 roku i odnosiły się do dwóch punktów określających sposób wyborów kapłanów oraz małżeństw odpowiedzialnych. Jednocześnie przewodniczący KEP, arcybiskup Stanisław Gądecki, w swoim słowie wskazywał wówczas, że „księża biskupi zauważają potrzebę dalszego dialogu nad zmianą aktualnych Zasad”. Tę potrzebę zmian także zauważali odpowiedzialni Domowego Kościoła, dlatego ponad dwa lata temu zostały rozpoczęte prace, których celem było przyjrzenie się zapisom całych „Zasad Domowego Kościoła”. Dokument zatwierdzony 11 czerwca 2021 r. uwzględnia propozycje zmian odpowiedzialnych Domowego Kościoła (kręgu centralnego i par diecezjalnych), moderatora generalnego Ruchu Światło-Życie oraz Rady Prawnej Konferencji Episkopatu Polski.
Kierunki zmian…
Najistotniejsze zmiany w „Zasadach DK” zatwierdzonych 11 czerwca 2021 r.:
Wyodrębniono rozdziały dotyczące drogi formacji, rozwoju Domowego Kościoła poza granicami Polski oraz odpowiedzialności materialnej za wspólnotę , stąd obecne „Zasady DK” mają osiem rozdziałów.
, stąd obecne „Zasady DK” mają osiem rozdziałów. W rozdziale drugim ukazującym cele, zadania i metody działania DK nazwę zobowiązania „regularne spotkanie ze słowem Bożym” zamieniono na „regularne studium Pisma Świętego” . Dotychczasowe sformułowanie nie wyrażało istoty, budziło wątpliwości oraz było mylone z zobowiązaniem „Namiot Spotkania”. Po tej zmianie i przyjrzeniu się istocie tego zobowiązania łatwiej będzie je realizować i nim się dzielić. W zobowiązaniu „Namiot Spotkania” chodzi o modlitwę jako odpowiedź na słowo Boże, a w zobowiązaniu „regularne studium Pisma Świętego” ważne jest poznawanie słowa Bożego i jego pogłębiona lektura. Szerszy opis tego zobowiązania znajduje się w materiałach formacyjnych pierwszego roku pracy. Zachęcamy do sięgnięcia po wskazaną pozycję.
. Dotychczasowe sformułowanie nie wyrażało istoty, budziło wątpliwości oraz było mylone z zobowiązaniem „Namiot Spotkania”. Po tej zmianie i przyjrzeniu się istocie tego zobowiązania łatwiej będzie je realizować i nim się dzielić. W zobowiązaniu „Namiot Spotkania” chodzi o modlitwę jako odpowiedź na słowo Boże, a w zobowiązaniu „regularne studium Pisma Świętego” ważne jest poznawanie słowa Bożego i jego pogłębiona lektura. Szerszy opis tego zobowiązania znajduje się w materiałach formacyjnych pierwszego roku pracy. Zachęcamy do sięgnięcia po wskazaną pozycję. W rozdziale trzecim, w ramach opisu drogi formacji, jasno wyodrębniono trzy jej etapy (ewangelizacji i pilotowania, deuterokatechumenatu oraz mistagogii) z pokazaniem ich celów. Każdemu etapowi podporządkowano także typy rekolekcji oraz materiały do pracy w ciągu roku formacyjnego. Zostały także uszczegółowione kwestie dotyczące rekolekcji tematycznych .
(ewangelizacji i pilotowania, deuterokatechumenatu oraz mistagogii) Zostały także . Rozdział dotyczący struktury DK (obecnie piąty) został uporządkowany w taki sposób, by w jednym miejscu znalazło się wszystko, co dotyczy poszczególnych szczebli tej struktury (osoby tworzące krąg na danym szczeblu, zadania i wybory pary odpowiedzialnej danego szczebla oraz kapłana). Doprecyzowano zadania pary pilotującej oraz kwestie dotyczące par łącznikowych . Dopisane zadania przy niektórych parach odpowiedzialnych to nie dodatkowa posługa, ale wskazanie tego, co realnie i tak stanowiło zadanie posługujących. Uproszczono procedurę wyborów pary diecezjalnej, filialnej i krajowej .
(osoby tworzące krąg na danym szczeblu, zadania i wybory pary odpowiedzialnej danego szczebla oraz kapłana). . Dopisane zadania przy niektórych parach odpowiedzialnych to nie dodatkowa posługa, ale wskazanie tego, co realnie i tak stanowiło zadanie posługujących. . Rozdział poświęcony odpowiedzialności materialnej zawiera kwestie dotyczące składki oraz Centralnego Domu Rekolekcyjnego Domowego Kościoła w Krościenku.
Wejść w głąb…
Do tegorocznego listu kręgu centralnego zostają załączone „Zasady Domowego Kościoła”. Zachęcamy i zapraszamy wszystkich małżonków i kapłanów do wnikliwego zapoznania się z tym dokumentem po to, by coraz głębiej odkrywać tożsamość wspólnoty, w którą się włączyliśmy i w której posługujemy.
„Zasady Domowego Kościoła” mają nam pomóc w codzienności, dlatego ważne jest poznanie ich, zaakceptowanie i bycie im wiernym (por. punkt 32 „Zasad DK”). Nie rozwiążą one wszystkich kwestii, szczegółowych problemów, na jakie kiedykolwiek natrafimy, ale ukazują kierunek i zachęcają do dalszych poszukiwań w materiałach formacyjnych Ruchu oraz w tekstach Założyciela.
W planach jest przygotowanie i wydanie komentarza do „Zasad Domowego Kościoła”, który pomoże zrozumieć zapisy niektórych punktów. Podstawowym dokumentem pozostają jednak zawsze „Zasady Domowego Kościoła”. Niech one mobilizują nas do wchodzenia coraz głębiej w formację ukazującą piękną drogę do świętości, której źródłem jest sakrament małżeństwa. Pomocą na tej drodze z pewnością mogą być także tegoroczne tematy miesięcznych spotkań kręgów. Ci, którzy już zakończyli II rok pracy, będą mieli okazję, w ramach trwającego Roku Rodziny, do odkrywania radości miłości małżeńskiej, czyli tego, co stanowi fundament naszej formacji.
Czcigodny sługo Boży, ks. Franciszku,
wstawiaj się za nami i pomagaj żyć charyzmatem, który nam pozostawiłeś.
List Kręgu Centralnego na rok 2021
Zasady DK 11.06.2021
krąg centralny Domowego Kościoła:
Katarzyna i Paweł Maciejewscy – para krajowa DK
Krzysztof Łapiński – moderator krajowy DK
Iwona i Andrzej Bernachowie – para filialna krakowska
Beata i Jarosław Bernatowiczowie – para filialna warszawska
Jolanta i Krzysztof Gawinowie – para filialna śląska
Monika i Jarosław Kołodziejczykowie – para filialna lubelska
Dorota i Jacek Skowrońscy – para filialna pelplińska
Jolanta i Piotr Soroka – para filialna poznańska
Renata i Dariusz Borkowscy – skarbnicy DK
Elżbieta Kozyra i Maria Różycka – sekretariat DK
Krościenko, wspomnienie św. Maksymiliana Kolbego, patrona KWC, 14 sierpnia 2021 r.
Domowy Kościół – Ruch Światło-Życie
,,Nikt nie może stawić czoła życiu w sposób odosobniony. […] Potrzebujemy wspólnoty, ażeby nas wspierała, pomagała nam, takiej, w której pomagamy sobie nawzajem patrzeć w przyszłość” (FT 8). Te słowa papieża Franciszka z najnowszej encykliki o braterstwie i przyjaźni społecznej „Fratelli tutti” są szczególnym wyzwaniem dla nas na ten czas, byśmy nie stracili z oczu tych, którzy są obok nas i kroczą z nami drogą formacji. Można powiedzieć, że dokument papieski jest swoistym drogowskazem na tej drodze i w tym czasie, znakiem uwrażliwiającym na bliźniego, na przyjaźń, braterstwo, wyciągniętą dłoń. Przekazując Wam nasze słowo rozeznania na najbliższy czas zastosowaliśmy znaną nam z formacji metodę ewangelicznej rewizji życia. Może ona być zachętą do przeprowadzenia w takiej formie dialogu małżeńskiego opartego o treść poniższego listu.
Przekazujemy wam list kręgu centralnego Domowego Kościoła.
Bardzo prosimy każdego z Was o przeczytanie całego listu.
Z treścią całego listu można zapoznać się TUTAJ.
Jezu Ufam Tobie
Marta i Artur Kołaczek
Z Bożym Błogosławieństwem +
ks. Marek Kruszewski
Droga wspólnoto Domowego Kościoła! Kochani! Tegoroczny list kręgu centralnego wpisuje się w tradycję zapoczątkowaną przed sześciu laty.
Transkrypt
1 Toruń-Szczecin-Krościenko, sierpień 2013 r. Droga wspólnoto Domowego Kościoła! Kochani! Tegoroczny list kręgu centralnego wpisuje się w tradycję zapoczątkowaną przed sześciu laty. Rodzina podstawowe miejsce formacji. Hierarchia ważności spotkań we wspólnocie DK (2007); Spotkanie kręgu (2008); Rekolekcje (2009); Dzielenie się realizacją zobowiązań (2010); Droga formacyjna w Domowym Kościele (2011); Owoce formacji w Domowym Kościele (2012) oto tematy wiodące dotychczasowych listów. Przypominamy, iż są one na stałe umieszczone na stronie internetowej DK, w zakładce Formacja ( Tym, którzy ich jeszcze nie czytali gorąco polecamy ich lekturę. Pozostałych zachęcamy: powracajmy do lektury tych listów na różnych etapach formacji i posługi! Jako Centralna Diakonia Domowego Kościoła, czyli 19-osobowe grono odpowiedzialnych za DK, staramy się łączyć w nich rozeznanie płynące z wsłuchiwania się w wolę Bożą z tym, co słyszymy od Was i co przeżywamy z Wami podczas rekolekcji, dni wspólnoty oraz innych licznych spotkań, w których uczestniczymy z racji pełnionych posług. W liście na rok formacyjny 2013/2014 postanowiliśmy iść tropem wytyczonym przez listy z ostatnich dwóch lat. Po przyjrzeniu się etapom drogi formacyjnej w DK (z podaniem kryteriów dojrzałości na każdym z nich) oraz swoistym rachunku sumienia, jakie ta formacja przynosi owoce (a może tylko ogryzki?), pragniemy nieco bardziej szczegółowo rozważyć jeden z owych owoców formacji. Dlatego tytuł tegorocznego listu brzmi: ODPOWIEDZIALNOŚĆ MATERIALNA ZA DOMOWY KOŚCIÓŁ GAŁĄŹ RODZINNĄ RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE 1. Dlaczego taki temat? Wszyscy znamy to z doświadczenia: pieniądze bardzo często wywołują silne emocje. Nie można ich odrywać od życia duchowego. Nie wolno lekceważyć ich wpływu na życie duchowe. Niektórzy wręcz mówią (i mają rację), iż sposób korzystania ze środków materialnych wiele mówi o stanie naszego wnętrza Małżonkowie doskonale wiedzą, jak ważna jest finansowa stabilność rodziny. Ile (duchowego!) wysiłku trzeba włożyć, aby wzorem św. Pawła umieć zarówno cierpieć biedę, jak i obfitować (por. Flp 4,12); aby w żadnych materialnych uwarunkowaniach nie zejść z drogi prowadzącej ku życiu wiecznemu Jako odpowiedzialni za Domowy Kościół, jesteśmy często pytani o sposób zagospodarowywania składek zbieranych podczas miesięcznych spotkań kręgów. Mimo wielokrotnych wyjaśnień pytania te powracają, co świadczy o tym, iż jest to ważny temat. Podczas niedawnej VI Kongregacji Stowarzyszenia DIAKONIA nie udało się uchwalić dyrektorium dóbr doczesnych dokumentu, który miał określić zasady zarządzania dobrami materialnymi w Ruchu Światło-Życie. Jego projekt wzbudził tak wiele wątpliwości (również w nas, jako odpowiedzialnych za Domowy Kościół), zarówno co do niektórych zapisów, jak i trybu konsultacji, że zrezygnowano z głosowania i dyrektorium nie zostało uchwalone. Pozostaliśmy bez dokumentu
2 porządkującego gospodarkę dobrami materialnymi w Ruchu Światło-Życie, ale z nadzieją, iż w przyszłości wspólnym wysiłkiem zredagujemy wersję lepiej odpowiadającą potrzebom Ruchu. Brak dyrektorium dóbr doczesnych dla całego Ruchu Światło-Życie nie stanowi przeszkody, by uczynić zadość zapisowi zawartemu w pkt. 40 Zasad DK, w którym czytamy: Sposoby gospodarowania dobrami doczesnymi są regulowane odrębnymi ustaleniami kręgu centralnego po zasięgnięciu opinii par odpowiedzialnych za DK. Krąg centralny od pewnego czasu pracuje nad stosowną instrukcją, której zadaniem będzie uregulowanie wewnętrznego obiegu środków w Domowym Kościele. Zanim jednak taka instrukcja zostanie uchwalona, pragniemy przypomnieć i doprecyzować zasady, którymi winniśmy się kierować w trosce o finansowanie potrzeb naszej wspólnoty. a/ składka małżeńska 2. Finansowanie potrzeb Domowego Kościoła Odpowiedzialność finansowa członków DK za swoją wspólnotę wyraża się w przekazywaniu tzw. składki małżeńskiej. Wysokość składki jest określona jako jedna dniówka (czyli 1/365) łącznego rocznego dochodu netto w skali roku każdego małżeństwa będącego członkiem DK (czyli po okresie pilotażu). Zasada ta została zaczerpnięta z Equipes Notre-Dame. Serdecznie dziękujemy członkom DK wszystkim członkom DK za coraz lepsze rozumienie potrzeb finansowych DK, które wyraża się poprzez wzrost wpływów ze składki małżeńskiej. Po co składki? Chodzi o to, by małżeństwa posługujące w Ruchu mogły inwestować w posługę tylko czas, a nie musiały jeszcze dodatkowo łożyć swoich pieniędzy; by sytuacja materialna rodzin nie stanowiła przeszkody w podejmowaniu poszczególnych posług; by posługa w DK nie odbywała się w wymiarze finansowym kosztem słusznych potrzeb rodziny; by mogła być realizowana zasada: równi usługują równym ( Zasady DK, pkt 22). Składki są dobrowolne i opierają się na darze serca oraz odpowiedzialności za misję DK i całego Ruchu Światło-Życie. Wysokość składki (jedna dniówka z rocznego dochodu) jest tylko pewną wskazówką i może być przez małżonków podwyższona lub obniżona jeśli tak rozeznają. Nie chodzi też o to, by składkę dokładnie obliczać według rocznego zeznania podatkowego (choć zachęcamy do takich wyliczeń, gdyż one dają nam obraz, jakiego zaangażowania materialnego Ruch od nas oczekuje). Składkę małżeńską zbierają animatorzy kręgu lub wybrani przez krąg skarbnicy w cyklu rocznym. Składka może być zbierana jednorazowo lub w ratach (np. podczas miesięcznych spotkań kręgów), stosownie do tego, co postanowią członkowie kręgu. b/ sposób podziału składki małżeńskiej – Składka małżeńska zebrana w kręgu jest w całości przekazywana parze rejonowej lub skarbnikom rejonowym. – Para rejonowa pozostawia 20% składek na potrzeby posługi w rejonie, resztę zaś (80%) przekazuje parze diecezjalnej. – Para diecezjalna dzieli owe 80% na pół; 40% całości składek pozostawia na potrzeby posługi w diecezji, zaś resztę (40%) przekazuje kręgowi centralnemu (a konkretnie skarbnikom DK). – Krąg centralny przekazuje część otrzymanej kwoty na potrzeby Stowarzyszenia DIAKONIA (obecnie jest czwarta część kwoty przekazanej przez pary diecezjalne czyli 10% całości składek). Reszta środków (30% całości składek) jest przeznaczana na pełnienie posługi oraz na finansowanie potrzeb DK na szczeblu krajowym. Rejon 20% Diecezja 40% Krąg centralny 30% Krąg centralny 40%, w tym: Stowarzyszenie DIAKONIA 10%
3 c/ wydatki pokrywane ze składek małżeńskich Środki pieniężne zgromadzone na szczeblu rejonu DK przeznaczone są na: – pokrycie kosztów posługi pary rejonowej i moderatora rejonowego; – pokrycie kosztów posługi par pilotujących; – organizację spotkań rejonowych; – inne potrzeby wynikające z Zasad DK (w oparciu o decyzję kręgu rejonowego). Środki pieniężne zgromadzone na szczeblu diecezji przeznaczone są na: – pokrycie kosztów posługi pary diecezjalnej, moderatora diecezjalnego DK i skarbników diecezjalnych; – organizację spotkań wspólnoty diecezjalnej DK; – organizację rekolekcji (np. dofinansowanie uczestników znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej); – na inne potrzeby wynikające z Zasad DK (w oparciu o decyzję kręgu diecezjalnego). Środki pieniężne zgromadzone na szczeblu krajowym przeznaczone są na: – pokrycie kosztów posługi pary krajowej i moderatora krajowego DK, par filialnych i skarbników DK; – pokrycie kosztów funkcjonowania Sekretariatu DK; – pokrycie części kosztów funkcjonowania Centralnego Domu Rekolekcyjnego w Krościenku przy ul. Jagiellońskiej 100; – pokrycie kosztów przygotowania, druku i kolportażu materiałów formacyjnych; – organizację ogólnopolskich spotkań odpowiedzialnych za DK; – organizację ogólnopolskich spotkań członków DK; – współfinansowanie działań ewangelizacyjnych Domowego Kościoła w kraju i poza jego granicami; – pokrycie kosztów posługi osób delegowanych przez krąg centralny (np. par łącznikowych z DK zagranicą); – pokrywanie części kosztów posługi par odpowiedzialnych za DK w niektórych krajach; – inne cele zgodne z Zasadami DK (w oparciu o decyzję kręgu centralnego). d/ inne źródła finansowania potrzeb DK (przykłady) – Fundusze celowe. Środki na te fundusze mogą być pozyskiwane od członków Domowego Kościoła na zasadach pełnej dobrowolności; – zyski z dystrybucji Listu DK ; – zyski z materiałów formacyjnych tworzonych przez Centralną Diakonię DK; – zyski z balów, zabaw, festynów itp. e/ sprawozdawczość i przejrzystość finansowa Gorąco zachęcamy, by pary odpowiedzialne wszystkich szczebli (zwłaszcza rejonowe i diecezjalne) nie zajmowały się same zbiórkami pieniędzy, ale powoływały do tego celu skarbników. Diakonie Domowego Kościoła na szczeblu krajowym, diecezjalnym i rejonowym gospodarują samodzielnie zgromadzonymi funduszami, przestrzegając zasady bezwzględnej uczciwości i przejrzystości w wydatkowaniu środków pozostających do ich dyspozycji. Podobny apel kierujemy do par moderatorskich na rekolekcjach. Prosimy o roztropne kalkulowanie kosztów udziału oraz o rozliczanie się wobec pary diecezjalnej z poniesionych wydatków. Dokumentowanie przychodów i rozchodów winno następować w formie pisemnej, na zasadzie uproszczonej ewidencji, w postaci zestawień opartych na dokumentach przychodu i rozchodu środków pieniężnych (można wykorzystać druki KP i KW) lub na stosownych oświadczeniach. Osoby zajmujące się na poszczególnych szczeblach struktury Ruchu finansami (skarbnicy), powinny przynajmniej raz w roku (najlepiej na ostatnim spotkaniu kręgu rejonowego/diecezjalnego w danym roku formacyjnym) złożyć sprawozdanie finansowe. Członkowie kręgu centralnego służą pomocą poszczególnym parom odpowiedzialnym i ich skarbnikom w wyjaśnianiu wątpliwości i problemów związanych z finansami DK.
4 3. Słowo do par odpowiedzialnych Paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada (1 P 5,2-3). Drogie pary odpowiedzialne! Jesteśmy zobowiązani do szczególnej sumienności w gospodarowaniu środkami, które są owocem ofiarności (a często poważnych wyrzeczeń) członków DK. Obracajmy nimi tak, aby służyły jak największemu pożytkowi duchowemu tych, którym służymy. Traktujmy obowiązek rozliczania się z wydatków jako coś oczywistego, jako wyraz szacunku dla ofiarodawców! 4. Słowo do ofiarodawców, czyli do nas wszystkich Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie (2 Kor 9,6). Pamiętajmy o zasadzie dobrowolności, która stanowi fundament każdej składki w Domowym Kościele. Bądźmy radosnymi dawcami (por. 2 Kor 9,7), którzy składają ofiary na rozwój wspólnoty nie dlatego, że muszą ( bo tak wypada, bo co inni powiedzą?, bo inni patrzą ), tylko dlatego, że chcą. Chcą zaś, ponieważ kochają Kościół, kochają Ruch, w którym się formują i świetnie rozumieją, że wielkie dzieła duchowe potrzebują dużych środków materialnych. Domowy Kościół, którego misja adresowana jest do małżeństw sakramentalnych to niewątpliwie dzieło duchowe wielkiej rangi! Jeśli uważamy, że nie stać nas na najmniejszą nawet ofiarę na rzecz Ruchu, to trudno w tym miejscu nie zachęcić do swoistego rachunku sumienia. Jaką hierarchią wartości kierujemy się w naszych wydatkach? Oczywiście – jak w każdej dziedzinie życia, tak i w okazywaniu hojności wskazany jest zdrowy rozsądek; nie można łożyć na potrzeby DK kosztem istotnych potrzeb rodziny. 5. Odpowiedzialność DK za materialny wymiar misji całego Ruchu Światło-Życie Domowy Kościół jest małżeńsko-rodzinnym ruchem świeckich w Kościele, działającym w ramach Ruchu Światło-Życie (zob. Zasady DK, pkt 2), stąd też nasza odpowiedzialność materialna powinna obejmować cały Ruch. Domowy Kościół na wiele sposobów partycypuje w materialnych kosztach Ruchu Światło-Życie. Przede wszystkim sam jest częścią tego Ruchu, a zatem każda złotówka wydana na potrzeby misji Domowego Kościoła jest złotówką wydaną na potrzeby Ruchu Światło-Życie. Należy jednak podkreślić, iż Domowy Kościół nie poprzestaje na zaspokajaniu potrzeb związanych z realizacją własnej misji. Oprócz tego, że krąg centralny przekazuje 10% ogółu składek małżeńskich na potrzeby Stowarzyszenia DIAKONIA, Domowy Kościół wspiera Ruch Światło-Życie na wiele innych sposobów. Oto niektóre przykłady: wielu członków DK przekazuje 1% podatku na dzieła prowadzone przez Ruch Światło-Życie; krąg centralny regularnie wspiera działalność Archiwum Ruchu Światło-Życie w Lublinie; Domowy Kościół dzieli się zyskami z dystrybucji materiałów swoich formacyjnych DK z Centralną Diakonią Słowa; wielu członków DK składa ofiary na potrzeby procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego; wielu członków DK włącza się w zbiórki mające na celu pokrycie konkretnych potrzeb materialnych w Ruchu Światło-Życie; członkowie DK prowadzący działalność gospodarczą świadczą konkretne usługi na rzecz Ruchu Światło-Życie, nie pobierając za to żadnych opłat, lub po kosztach własnych ; w niektórych diecezjach istnieje praktyka pobierania opłaty rekolekcyjnej na rzecz Ruchu Światło-Życie nie tylko od dzieci i młodzieży, ale także od rodzin (choć pamiętajmy, że dzieci i młodzież nie płacą składek w ciągu roku, a małżonkowie – tak); w wielu przypadkach opłata od uczestnika oaz dziecięcych i młodzieżowych pochodzi od rodziców – członków DK; ofiary od uczestników rekolekcji, przekazywane na Ruch (np. ze środków pozostałych po zakończeniu rekolekcji); w niektórych diecezjach DK finansuje budowę lub utrzymuje domy rekolekcyjne służące całemu Ruchowi; pokrywanie całości lub części kosztów organizacji DWDD.
5 To tylko niektóre przejawy materialnego zaangażowania DK w potrzeby całego Ruchu Światło-Życie. Jeśli je tutaj wyliczamy, to nie z małostkowości, czy dla próżnej chwały, lecz z szacunku dla faktów, które są szerzej nieznane, a niekiedy bywają podważane. 6. Rozbudowa Domu przy Jagiellońskiej Latem ubiegłego roku, po wielu latach marzeń i planów, by zwiększyć bazę noclegową i poprawić warunki do godnego przeżywania rekolekcji, rozpoczęliśmy rozbudowę Centralnego Domu Rekolekcyjnego Domowego Kościoła przy ul. Jagiellońskiej 100 w Krościenku. Dzięki środkom od wielu lat gromadzonym na ten cel na koncie DK prace budowlane, rozpoczęte 28 sierpnia 2012 r., trwały niemal nieprzerwanie aż do czerwca tego roku. W tym czasie doświadczyliśmy zarówno błogosławieństwa Bożego (sprzyjająca pogoda!), jak i ludzkiej życzliwości ze strony projektanta budynku (członka DK) oraz całej rzeszy osób wspierających to dzieło modlitwą, pracą i ofiarą materialną. Pozwoliło to na postawienie nowego budynku w stanie surowym (stan na czerwiec 2013 r.). Latem, ze względu na trwające rekolekcje, prace budowlane były wykonywane w ograniczonym zakresie (m.in. zostały dokończone instalacje hydrauliczne oraz wykonane instalacje elektryczne). Podjęcie dalszych prac po wakacjach będzie uzależnione między innymi od wysokości środków finansowych pozostających do naszej dyspozycji. Kolejne planowane prace to między innymi: wykonanie i wstawienie okien, ocieplenie budynku, tynkowanie ścian oraz wylewki. Gorąco dziękujemy wszystkim, którzy już wspierają dzieło rozbudowy – przede wszystkim modlitwą (bo dowodów na to mamy na co dzień mnóstwo – Jeżeli Pan nie zbuduje domu, daremnie się trudzą budujący – Ps 127,1), ale także materialnie – poprzez Krąg Przyjaciół Domu przy Jagiellońskiej oraz ofiary składane przy innych okazjach. W dalszym ciągu liczymy na Was! Składki i darowizny członków DK z minionych lat umożliwiły rozpoczęcie rozbudowy, natomiast jej kontynuacja zależy od naszej dalszej ofiarności. Statystycznie rzecz biorąc, kwota przypadająca na jedno małżeństwo wynosi około zł. Zdajemy sobie jednak sprawę, że rodziny Domowego Kościoła są w zróżnicowanej sytuacji materialnej i nie można tu stosować równej miary. Zachęcamy zatem do ofiarności na miarę Waszych możliwości. Niech będzie to dar Waszych serc: radosny i niewymuszony, złożony jednorazowo lub rozłożony w czasie. Teksty i zdjęcia obrazujące szczegółowo postępy prac są umieszczane w zakładce ROZBUDOWA na stronie DK ( Zachęcamy do śledzenia zawartych tam informacji. Wpatrując się w przykład ks. Franciszka Blachnickiego i mocno licząc na jego wstawiennictwo, jesteśmy spokojni o losy rozbudowy. On nigdy nie pytał, czy go stać na nowe inwestycje, tylko czy są one potrzebne dla dobra Bożej sprawy. Nie stać nas na kupno jednego domu? Zatem kupmy dwa, bo przecież to nie czyni żadnej różnicy oto była jego logika; pozornie szalona, ale patrząc z dzisiejszej perspektywy oparta na bezgranicznym zaufaniu do Bożej Opatrzności. To właśnie dzięki tej szalonej logice wiary ks. Franciszka, a także dzięki ofiarności członków DK, którzy złożyli się na kwotę umożliwiającą kupno drugiej części domu (zob. historia Domu: Domowy Kościół dysponuje dziś w Krościenku własnym domem rekolekcyjnym. Założyciel od początku bowiem przeznaczył dom przy ul. Jagiellońskiej 100 na potrzeby rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie. Dziesiątki lat, wypełnione modlitwą, rekolekcjami oraz staraniami o utrzymanie budynku w należytym stanie materialnym przyniosły namacalny efekt – każdy członek Domowego Kościoła ma prawo myśleć o tym miejscu to jest nasz Dom, a odwiedzając to miejsce tak właśnie się tu czuć. Nie mamy żadnej wątpliwości, że rozbudowa Domu stanowi warunek jego dalszego owocnego funkcjonowania dla dobra rodzin Domowego Kościoła. Jest to szczególne miejsce; przybywamy tam, aby nauczyć się kochać Boga, zaś wychodzimy aby kochać człowieka (zob. napis na drzwiach do kaplicy). Dzieło jest potrzebne, a zatem pieniądze się znajdą. Pozostaje tylko pytanie, czy Ty bracie, oraz Ty, siostro będziecie mieli w tym swój udział Rozbudowę CDR DK można wesprzeć wpłatą na konto:
6 Instytut Niepokalanej Matki Kościoła ul. Blachnickiego 25, Krościenko n.d Nr rachunku: z dopiskiem: Krąg przyjaciół Domu przy Jagiellońskiej 7. Zakończenie Kończąc tegoroczny list zachęcamy Was, kochani, do wnikliwego przeczytania i refleksji nad jego treścią. Niech w tym pomogą poniższe pytania, które zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią winny zostać rozważone podczas wrześniowych spotkań kręgów. W jaki sposób rozeznajemy, jaka powinna być nasza odpowiedzialność materialna za Domowy Kościół? Czy znamy wysokość 1/365 naszych dochodów netto (jako orientacyjnej kwoty dla wyliczenia składki małżeńskiej)? Jak często modlimy się w intencji zaspokojenia materialnych potrzeb Domowego Kościoła i całego Ruchu Światło-Życie? Jakimi jesteśmy dawcami: radosnymi ( dajemy, bo chcemy ), czy narzekającymi ( dajemy, bo musimy )? Czy czynimy konkretne drobne wyrzeczenia, aby zaoszczędzone środki przeznaczyć na wsparcie materialne dla Ruchu? Jakie? Czy jest w nas chęć, by (stosownie do naszych możliwości) wesprzeć dzieło rozbudowy Domu przy Jagiellońskiej zarówno modlitwą, jak i ofiarą materialną? 8. Kalendarz wydarzeń w roku formacyjnym 2013/ września Podsumowanie roku pracy DK w Koszalinie; wrzesień-październik rekolekcje dla par rejonowych i diecezjalnych; 13 października dzień wspólnoty Ruchu Światło-Życie; października 2013 jesienny Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych; 8 grudnia 2013 dzień wspólnoty Ruchu Światło-Życie; 29 grudnia 2013 Niedziela Świętej Rodziny. Uroczystość patronalna Domowego Kościoła; stycznia spotkanie opłatkowe DK w Skorzeszycach (diecezja kielecka); 28 luty-3 marca Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie na Jasnej Górze; 23 marca dzień wspólnoty Ruchu Światło-Życie; 4-5 kwietnia wiosenny Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych; 1-4 maja, spotkanie kręgu centralnego w Krościenku; 11 maja dzień wspólnoty Ruchu Światło-Życie; 24 maja 2014 Pielgrzymka Domowego Kościoła do sanktuarium św. Józefa w Kaliszu; 6-9 czerwca Centralna Oaza Matka w Krościenku; września 2014 Podsumowanie roku pracy DK w Łomży; Przez cały rok: – odwiedziny kręgów (przez pary rejonowe i łącznikowe), rejonowych (przez pary diecezjalne) i diecezjalnych (przez pary filialne); – przygotowania diakonii rekolekcyjnych do rekolekcji. Sługo Boży, księże Franciszku, gwałtowniku Królestwa Bożego wstawiaj się za nami! W imieniu kręgu centralnego DK Z pamięcią w modlitwie Ks. Marek Borowski Moderator krajowy DK Beata i Tomasz Strużanowscy Para krajowa DK
7
LIST KRĘGU CENTRALNEGO DOMOWEGO KOŚCIOŁA – Domowy Kościół Diecezji Sandomierskiej
LIST KRĘGU CENTRALNEGO DOMOWEGO KOŚCIOŁA
NA ROK FORMACYJNY 2014/2015
Droga wspólnoto!
Kontynuując tradycję zapoczątkowaną przed siedmiu laty, kierujemy do Was kolejny list, mający w zamierzeniu stanowić wyraz rozeznania kręgu centralnego w sprawach istotnych dla Domowego Kościoła.
Przypominamy, że listy z poprzednich lat poświęcone były następującym tematom:
Rodzina – podstawowe miejsce formacji. Hierarchia ważności spotkań we wspólnocie DK (2007);
Spotkanie kręgu (2008);
Rekolekcje (2009);
Dzielenie się realizacją zobowiązań (2010);
Droga formacyjna w Domowym Kościele (2011);
Owoce formacji w Domowym Kościele (2012);
Odpowiedzialność materialna za Domowy Kościół – gałąź rodzinną Ruchu Światło-Życie (2013).
Treść tych listów jest dostępna na http://dk.oaza.pl/v7/formacja.php?rdz=6; zachęcamy do ich przeczytania – także powtórnego!
W tym roku krąg centralny uznał, że najważniejszy temat, który chcielibyśmy Wam „położyć na sercu” można ująć słowami „NIE DAJMY SOBIE ODEBRAĆ RADOŚCI!”. Inspiracją stała się dla nas adhortacja Papieża Franciszka „Evangelii gaudium”, która – jak wiemy – wyznaczyła też temat obecnego roku formacyjnego w Ruchu Światło-Życie.
I. Są powody do troski
Chrześcijaństwo jest radosne, ale w wielu chrześcijanach tej radości na co dzień nie widać. Często w miejsce radości z życia w Bożej obecności wchodzi niepokój o przyszłość, troska, niezadowolenie, frustracja, narzekanie, ból. Oczywiście, nawet powierzchowna obserwacja rzeczywistości każe przyznać, że powodów ku temu nie brakuje. Dotykają nas choroby, śmierć bliskich osób, bezrobocie, wypadki losowe, troski materialne. Pomimo naszych wysiłków (a kiedy indziej na skutek naszych słabości), nie wszystko dobrze układa się w relacjach z domownikami, sąsiadami, współpracownikami, członkami tej samej wspólnoty. Europa (w tym, niestety, Polska) odwraca się od chrześcijaństwa. Smutkiem napawają ostatnie wyniki badań wskazujące, że zaledwie 39% katolików w Polsce uczęszcza na niedzielną Eucharystię, a odsetek ten z roku na rok powoli, ale systematycznie maleje. Cierpi nasze poczucie bezpieczeństwa, do czego walnie przyczyniają się media, skupiające się na agresji, przemocy, konfliktach, katastrofach, wypadkach, klęskach żywiołowych, a pomijające przejawy dobra. Ludzie jasno i publicznie przyznający się do Chrystusa są coraz częściej z tego powodu prześladowani; odbiera im się dobre imię, blokuje możliwości awansu, usuwa ze stanowisk, niszczy kariery zawodowe. Kto wie, może już wkrótce przerodzi się to w agresję fizyczną; może za wierność Chrystusowi przyjdzie płacić nawet życiem – tu, w katolickiej Polsce…
Osobny problem stanowi to, co Papież Franciszek w przejmujący sposób opisał tak: Wielkim ryzykiem w dzisiejszym świecie, z jego wieloraką i przygniatającą ofertą konsumpcji, jest smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i chciwym sercu, towarzyszący poszukiwaniu powierzchownych przyjemności oraz izolującemu się sumieniu. Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we własnych interesach, nie ma już miejsca dla innych, nie liczą się ubodzy, nie słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się słodkiej radości z Jego miłości, zanika entuzjazm związany z czynieniem dobra. Również wierzący wystawieni są na to ryzyko, nieuchronne i stałe. Wielu temu ulega i stają się osobami urażonymi, zniechęconymi, bez chęci do życia. Nie jest to wybór godnego i pełnego życia; nie jest to pragnienie, jakie Bóg żywi względem nas; nie jest to życie w Duchu rodzące się z serca zmartwychwstałego Chrystusa („Evangelii gaudium” 2).
Pragnienie dorabiania się, godnego urządzania się w tym życiu, choć samo w sobie nie jest niczym złym, to przecież, niekontrolowane, może sprawić, że stracimy z oczu jedyny horyzont godny chrześcijanina i zdolny wypełnić jego serce: horyzont nieba. A przecież nasza ojczyzna jest w niebie (Flp 3,20)! Kim zatem jesteśmy w naszym ziemskim życiu: pielgrzymami czyniącymi sobie ziemię poddaną (por. Rdz 1,28), ale nietracącymi z oczu najważniejszego celu, czy osadnikami, których krąg zainteresowań zamknął się w słowach „wygoda”, „dobrobyt”, „konsumpcja”, a Pan Bóg służy im tylko jako – wcale nie najważniejsze – uzupełnienie tej „układanki”?
Mamy też swoje „domowokościołowe” bóle i troski. Wystarczy wspomnieć sprawę nowych „Zasad”, przygotowanych bez udziału i w tajemnicy przed członkami Domowego Kościoła, w trybie sprzecznym z duchem dialogu. Doświadczyliśmy tu wiele bólu i niepokoju, gdyż wiemy dobrze, że uzasadnienie potrzeby dokonania tych zmian, przedstawione Konferencji Episkopatu Polski w czerwcu 2013 r., nie odpowiadało prawdzie. Niestety, to ono właśnie uruchomiło proces, który bardzo mocno zaabsorbował naszą wspólnotę w minionym roku formacyjnym, utrudniając zajęcie się innymi wyzwaniami.
Sprawa wywołała też uboczny skutek. Chyba nigdy tekst „Zasad” nie był czytany i analizowany z taką uwagą, jak w minionym roku! Ufamy, iż przyczyniło się to do wzrostu poczucia tożsamości Domowego Kościoła jako gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie, skłaniając do pytania o warunki, bez spełnienia których przestaje on realizować wizję Założyciela Ruchu Światło-Życie, Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.
II. Jesteśmy powołani do życia w radości
Na przekór powyższemu „katalogowi” trosk i niepokojów Chrystus wzywa nas do radości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna – zwraca się do apostołów (J 15,11), a przez nich i do nas. Ewangeliści wielokrotnie akcentują radość towarzyszącą wydarzeniom zbawczym. Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że członkowie pierwotnego Kościoła spożywali posiłek w radości (Dz 2,46). Tam, gdzie przybywali uczniowie, panowała wielka radość (Dz 8,8), a oni, mimo prześladowań, byli pełni wesela (Dz 13,52).
Czy apostołowie, a potem pierwsze pokolenia chrześcijan, nie mieli żadnych trosk? Czyżby nie chorowali, nie umierali? A może żyli w dostatku, zaś budowanie jedności małżeńskiej i wychowywanie dzieci przychodziło im bez wysiłku? A może cieszyli się specjalnymi względami cesarzy rzymskich? Wiemy dobrze, że odpowiedź na wszystkie te pytania brzmi: „nie”. Wiara w Chrystusa kosztowała ich wiele; przyjmując Jego naukę, idąc pod prąd ówczesnej moralności i obyczajowości, stawali się „dziwolągami”, swoistymi „wyrzutkami” wśród pogańskiego społeczeństwa. Kiedy zaś przychodziło do ostrych konfliktów, wiara w Chrystusa kosztowała ich wszystko: stawali się „kozłami ofiarnymi” płacącymi cenę życia na cyrkowych arenach. A jednak – byli radośni! I mieli naśladowców. Podobne świadectwo na przestrzeni dwóch tysięcy lat złożyli niezliczeni święci Kościoła, nie tylko ci oficjalnie kanonizowani czy beatyfikowani…
Dlaczego? Co im dawało tę niezwykłą siłę? Wiara w Chrystusa? Ale i my wierzymy. Przestrzeganie Dekalogu? My też przestrzegamy! Modlitwa, rozważanie Słowa Bożego? My też modlimy się i czytamy Pismo Święte, a w Domowym Kościele mamy nawet jeszcze kilka innych zobowiązań. Trwanie we wspólnocie? My też mamy swoje kręgi, rejony, diecezje, dni wspólnoty, rekolekcje, pielgrzymkę do Kalisza…
Co zatem czyni różnicę? Co sprawia, że chrześcijaństwo staje się czymś więcej niż zestawem praktyk, zwyczajów, gestów, w miarę upływu czasu mniej lub bardziej przeradzających się w rutynę? Pięknej odpowiedzi na to pytanie udzielił Papież Benedykt XVI: U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie (encyklika „Deus Caritas est”, 1).
Tak – wszystkie wymienione wyżej praktyki mają swój sens i wartość, ale tylko pod warunkiem, że wypływają z osobistej, głębokiej więzi z Chrystusem pojętym i przyjętym jako Ktoś żywy, realnie istniejący, jako sprawca najważniejszego wydarzenia w historii świata, wobec którego bledną decydujące bitwy, traktaty, podboje, imperia. Zmartwychwstając, pokonując śmierć i zapraszając nas do tego samego, Chrystus nadaje naszemu życiu zupełnie inny sens, otwiera zapierającą dech w piersiach perspektywę. Okazuje nam miłość, która nie ma granic; daje pewność, że jesteśmy kochani bezwarunkowo, że nie musimy zasługiwać na Jego miłość, tylko po prostu ją przyjąć i odpowiedzieć naszą miłością, a jeśli zgrzeszymy – wystarczy powrócić do Niego, bo On zawsze jest gotów przebaczyć nam każdy nasz błąd, upadek. Czy mając takiego Pana można nie być radosnym?
Oczywiście – nikt nie neguje tego, że w życiu spotykają nas przeciwności, czasem wręcz skrajne. Papież Franciszek pisze: Radości nie przeżywa się w ten sam sposób na wszystkich etapach i w każdych okolicznościach życia, nieraz bardzo przykrych. Dostosowuje się ona i zmienia, i zawsze pozostaje przynajmniej jako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest się nieskończenie kochanym, ponad wszystko. Rozumiem osoby skłaniające się do smutku z powodu doświadczania poważnych trudności, jednak trzeba pozwolić, aby powoli zaczęła się budzić radość wiary jako tajemnicza, ale mocna ufność, nawet pośród najgorszej udręki (EG 6)
W formacji Domowego Kościoła dostajemy gotowy klucz do zastosowania w naszym życiu. Na początku jesteśmy w niej prowadzeni ku pierwszemu nawróceniu, gdy przyjmujemy Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Na tym nie wolno jednak poprzestać.
Za tym pierwszym nawróceniem muszą pójść kolejne, wyrażające się w naśladowaniu Jezusa, w zastosowaniu Jego nauki w swym życiu, a potem w wejściu na drogę Paschy: męki, śmierci, zmartwychwstania.
Czy umiemy tak przeżywać wydarzenia naszego życia? Czy umiemy konkretnie określić, które z nich są uczestnictwem w zachwycie przeżytym przez apostołów na Górze Tabor? Które budzą w nas zdumienie i podziw dla Bożej mocy porównywalny z tym, czego doświadczali świadkowie cudów dokonywanych przez Jezusa? Które dotknięciem dźwiganego przez Niego krzyża? W których zaczynamy rozumieć Jego mękę, opuszczenie, oplucie, wyszydzenie? W których wchodzimy w tajemnicę Jego śmierci? I wreszcie – które wydarzenia naszego życia przeżywamy jako uczestnictwo w ostatecznym zwycięstwie Chrystusa – w zmartwychwstaniu?
III. Przyprowadzajmy do Chrystusa!
Skoro przyjęliśmy Jezusa, to jak możemy nie dzielić się tym doświadczeniem z innymi? Jeśli bowiem ktoś przyjął tę miłość przywracającą mu sens życia, czyż może zrezygnować z pragnienia, by podzielić się tym z innymi? – pyta Papież Franciszek (EG 6). Z kim konkretnie?
1. Z mężem, żoną
Tu dotykamy najgłębszego sensu istnienia Domowego Kościoła, którym jest budowanie jedności małżeńskiej i dążenie we dwoje do świętości. Tak – do świętości. Nie bójmy się tego słowa. Nie unikajmy go przy pomocy substytutów. Odważnie mówmy: „Chcemy, by nasze małżeństwo było święte, czyli zgodne z zamysłem Bożym”. Dopiero świętość to normalność. Tylko dążąc w widoczny dla innych sposób do świętości będziemy solą ziemi i światłem dla świata – inaczej będziemy się nadawali tylko na wyrzucenie i podeptanie (por. Mt 5,13-14). W taki sposób trzeba to pokazywać światu! Takiego świadectwa o małżeństwie świat rozpaczliwie potrzebuje! Jaki jest stan naszych małżeństw? Jak obraz ukazujemy tym, którzy nam się przypatrują? Zachęcamy ich czy odstręczamy od pójścia tą drogą? Może sami też mamy swój udział w tym, że wielu młodych boi się małżeństwa, wybierając życie singla? Jak na stan naszych małżeństw działa upływający czas? Sprawia, że pierwotna miłość gaśnie, czy przeciwnie – nabiera nowego blasku, zachwyca świeżością nawet po kilkudziesięciu latach stażu małżeńskiego? Czy jest większa, bardziej dojrzała niż w dniu ślubu? Czy pomagam mężowi/żonie w jego/jej dążeniu do zbawienia? Czy czuję w tym swoją współodpowiedzialność? Czy mąż/żona stają się przy mnie szczęśliwi, lepsi, mocniejsi w wierze?
2. Z dziećmi.
Drugi cel, w którego realizacji ma nam pomóc formacja przeżywana w Domowym Kościele to wychowanie dzieci. W tym zadaniu nikt nas nie wyręczy: ani szkoła, ani parafia, ani grupa oazowa, a już na pewno nie media, rówieśnicy, czy idole ze świata muzyki lub filmu. Jesteśmy w tej roli nie do zastąpienia. Pan Bóg, dając przy naszym współudziale życie naszym synom i córkom, powołał nas do tego, byśmy prowadzili ich w świat wartości. Na ile wywiązujemy się z tego zadania?
Czym chcemy obdarować nasze dzieci? Na pewno pragniemy umożliwić im zdobycie jak najlepszego wykształcenia. W tym celu poświęcamy wiele sił, aby miały wszystko, czego trzeba: dobrą szkołę, podręczniki, korepetycje, ubranie, pożywienie. Czy równie wytrwali jesteśmy jednak przy przekazywaniu wiary? Czy nie liczymy na to, że przekaz ten dokona się mimochodem, przy okazji, w jakiś „magiczny” sposób, bez naszego świadomego wysiłku, bez określenia strategii i przemyślenia taktyki? Jak kształtujemy wiarę naszych dzieci? Czy staramy się zrobić wszystko, aby odkryły Chrystusa jako Kogoś żywego, realnie działającego w ich życiu, kochającego ich i podtrzymującego we wzlotach i upadkach towarzyszących dorastaniu? A może poprzestajemy tylko na wdrażaniu do praktyk religijnych, które nie mają przełożenia na codzienne życie? Może „ułatwiamy” sobie zadanie przekazania wiary przez nakazywanie, rozkazywanie, wymuszanie pewnych zachowań, zamiast zarażać dzieci pasją w poznawaniu Chrystusa i Jego nauki? No właśnie – co dzieci widzą w naszym odniesieniu do Chrystusa: pasję czy tylko rutynę, poprawność w „wywiązywaniu się z obowiązków religijnych”?
Czy w wychowaniu potrafimy znaleźć równowagę między miłością a dyscypliną? Czy mamy odwagę stawiać naszym dzieciom wymagania, jasno określać zasady, którymi powinny się kierować? Czy potrafimy powiedzieć „nie” maluchowi tupiącemu nóżkami w sklepie na widok zabawki, którą „musi” natychmiast mieć? Czy potrafimy z miłością, ale jasno, konsekwentnie powiedzieć dorosłemu dziecku: „To jest złe”, kiedy ulega modzie na przedślubne zamieszkanie ze swoją dziewczyną/chłopakiem? Czy uczymy nasze dzieci prawdomówności, uczciwości, pracowitości, systematyczności, oszczędności, zaradności życiowej, odpowiedzialności za swoje postępowanie? A może kierując się fałszywie pojętą miłością pozwalamy im na wszystko (bo przecież „trzeba uszanować wolność dziecka”) lub usuwamy każdą przeszkodę, przyzwyczajając do postaw roszczeniowych? Może „kupujemy” sobie „święty spokój”, umieszczając w pokoju dziecka telewizor i komputer, z których potem korzysta w niekontrolowany sposób, stopniowo popadając w cyber-uzależnienia? A z drugiej strony – czy wzorując się na Chrystusie potrafimy wybaczać naszym dzieciom ich potknięcia, upadki? Czy szanujemy ich wybory, za które chcą wziąć odpowiedzialność? A może czynimy je zakładnikami naszych planów, ambicji, marzeń, kalkulacji?
I wreszcie – czy wychowujemy nasze dzieci przy pomocy prostych środków, bez zbędnych udziwnień, bez przesadnego wypełniania wszystkich przestrzeni życia rodzinnego symboliką i treściami religijnymi? Czy jako rodzina prowadzimy życie atrakcyjne i radosne? Ktoś słusznie zauważył, że wiara istnieje w społeczeństwie tylko jedno pokolenie w przód. Czy na pewno nasze dzieci okażą się nowym pokoleniem ludzi wierzących w Chrystusa?
3. Z rodzicami, rodzeństwem, z dalszą rodziną.
Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie (Łk 4,24). Jakże prawdziwe są te słowa! Ale również wobec tych, którzy znają nas od dziecka, niejako „od podszewki”, którzy pamiętają całą historię naszego życia, również słabości i upadki, mamy świadczyć o Chrystusie. Nie głosić siebie, bo z łatwością zostaniemy zdemaskowani, lecz Chrystusa działającego w naszym życiu, przemieniającego nas!
4. Ze współpracownikami.
Z całą pewnością nie chodzi tu o wygłaszanie kazań, pobożnych konferencji. Klucz – niezależnie od zajmowanego stanowiska – stanowi nieskazitelna praca: fachowość, staranność, kompetencje, uczciwość, punktualność, życzliwość. „Solidna firma”, „na niego/na nią zawsze można liczyć”, „wymagający, ale sprawiedliwy przełożony” – oto, co powinni myśleć o nas nasi współpracownicy. Dopiero na takim fundamencie można skutecznie głosić Chrystusa, czy – na przykład – zapraszać do wspólnoty Domowego Kościoła. Bez tego będziemy niewiarygodni.
5. Z członkami wspólnoty.
Troszczmy się o jakość naszych spotkań wspólnotowych! Niech comiesięczne spotkanie kręgu będzie czasem dzielenia się najgłębszymi przeżyciami, a nie rutynowym „spektaklem”, w którym odgrywamy swoją „rolę”. Nie stosujmy uników przy dzieleniu się realizacją zobowiązań! „Modlitwa rodzinna jest codziennie, małżeńska sporadycznie; dialog mieliśmy; na rekolekcjach nie byliśmy; regułę życia mam, Pismo Święte od czasu do czasu czytam” – takie stwierdzenia to za mało, aby kogokolwiek ubogacić, zainspirować, umocnić lub skłonić do obmyślenia sposobów przyjścia nam z pomocą…
W kontekście życia wspólnotowego pragniemy też zwrócić uwagę na problem tzw. formacji ludzkiej. Na gruncie Domowego Kościoła z łatwością przychodzi nam mówić o Chrystusie, powoływać się na Niego, czynić z Jego nauki argumenty, odmieniać Jego Imię przez wszystkie przypadki, cytować Pismo Święte. Jeśli jednak to powoływanie się na Boga ma być autentyczne i pociągające, nie wolno nam zapominać o kulturze osobistej, o przysłowiowym „dzień dobry”, „proszę”, „dziękuję”, „przepraszam” (z tym ostatnim mamy szczególny problem…), o punktualności, wywiązywaniu się z przyjętych obowiązków, o życzliwości również wobec tych, którzy mają inne zdanie. Nie da się płynnie, w ciągu pół minuty, przejść od bolesnego zranienia kogoś drugiego do modlitwy uwielbienia i pozostać wiarygodnym świadkiem Chrystusa!
Tak często przywołujemy postać św. Jana Pawła II. Jeśli chcemy być w tym wiarygodni, to pamiętajmy, iż jednym z fundamentów jego nauczania była prawda o szacunku dla ludzkiej godności, również wtedy, czy wręcz zwłaszcza wtedy, gdy rozmówca ma inne zdanie na pewne kwestie!
6. W życiu publicznym.
Wsłuchajmy się uważnie w słowa Papieża Franciszka: Świeccy stanowią olbrzymią większość Ludu Bożego. W ich służbie pozostaje mniejszość: wyświęceni szafarze. Wzrosła świadomość tożsamości oraz misji świeckiego w Kościele. Dysponujemy licznym laikatem, choć nie wystarczającym, z zakorzenionym poczuciem wspólnotowym i wielką wiernością zaangażowaniu w miłość, katechezę, celebrowanie wiary. Ale uświadomienie sobie tej odpowiedzialności laikatu, wypływającej z chrztu i bierzmowania, nie przejawia się w ten sam sposób we wszystkich stronach. W niektórych wypadkach, ponieważ nie zostali uformowani, aby podjąć ważną odpowiedzialność, w innych przypadkach nie znajdując miejsca w swoich Kościołach partykularnych, by się wypowiedzieć i działać, z powodu nadmiernego klerykalizmu, pozostawiającego ich na marginesie decyzji. Nawet jeśli zauważa się większe uczestnictwo wielu w posługach świeckich, zaangażowanie to nie znajduje odzwierciedlenia w przenikaniu wartości chrześcijańskich do świata społecznego, politycznego i ekonomicznego. Wiele razy ogranicza się do zadań wewnątrzkościelnych bez rzeczywistego zaangażowania w zastosowanie Ewangelii w transformacji społeczeństwa. Formacja świeckich oraz ewangelizacja kategorii zawodowych i intelektualnych stanowią ważne wyzwanie duszpasterskie (EG 102).
Formacja w Ruchu, jeśli jest dobrze przeżywana, prowadzi nie ku bierności, odsuwaniu się od spraw publicznych, lecz przeciwnie – ku zaangażowaniu, podejmowaniu odpowiedzialności za sprawy mojej miejscowości, gminy, powiatu, województwa, kraju.
Polska woła dzisiaj nade wszystko o ludzi sumienia! (…). Być człowiekiem sumienia, to znaczy (…) podejmować odważnie odpowiedzialność za sprawy publiczne; troszczyć się o dobro wspólne, nie zamykać oczu na biedy i potrzeby bliźnich, w duchu ewangelicznej solidarności. Pamiętamy jeszcze te słowa Jana Pawła II, wypowiedziane dziewiętnaście lat temu? Nie bądźmy małoduszni! Jeśli czujemy w sercu, że bylibyśmy w stanie swoim doświadczeniem wnieść jakieś dobro w pracę struktur samorządowych, organów władzy państwowej, czy organizacji pożytku publicznego, to nie wahajmy się kandydować w wyborach, czy obejmować ważne funkcje publiczne. Popierajmy w wyborach członków naszego Ruchu – kandydatów na radnych, posłów! Nie doszukujmy się w nich ukrytych intencji, nie patrzmy z podejrzliwością, czy przy pomocy naszych głosów nie próbują zrobić kariery i majątku. Jeśli są dobrze uformowani, nie tylko nie ulegną pokusom, lecz poniosą Chrystusa w świat samorządności, polityki, biznesu, który też trzeba ewangelizować! Mamy w swoich szeregach mnóstwo osób, które dowiodły, iż jest to możliwe.
7. Prośba do „seniorów”
W Domowym Kościele jest wielu małżonków, którzy z racji wieku, a niekiedy i stanu zdrowia mogą w powyższych rozważaniach nie odnajdywać miejsca dla siebie. Niekiedy może się w nich rodzić pokusa, by się usunąć w cień, czy wręcz odejść ze wspólnoty. Kochani – chcemy Wam powiedzieć, że jesteście nam bardzo potrzebni ze swoim doświadczeniem, rozeznaniem, świadectwem wieloletniego trwania na drodze formacji DK, a jeśli – po ludzku patrząc – zdrowie nie pozwala już nawet na fizyczną obecność we wspólnocie, to pozostaje jeszcze dar modlitwy, bez której daremny jest wszelki trud i działanie. Prosimy – bądźcie z nami i czujcie się pełnoprawnymi członkami wspólnoty w każdych okolicznościach!
IV. Bądźmy twórczy, przełamujmy schematy w ewangelizacji
Jeszcze raz oddajmy głos Ojcu Świętemu Franciszkowi:
Jezus Chrystus może również rozbić uciążliwe schematy, w których zamierzamy Go uwięzić, i zaskakuje nas swą nieustanną boską kreatywnością. Za każdym razem, gdy staramy się powrócić do źródeł i odzyskać pierwotną świeżość Ewangelii, pojawiają się nowe drogi, twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki, słowa zawierające nowy sens dla dzisiejszego świata (EG 11).
Obecnie nie potrzeba nam «zwyczajnego administrowania». Bądźmy we wszystkich regionach ziemi w «permanentnym stanie misji» (EG 25).
Wyjdźmy, wyjdźmy, by ofiarować wszystkim życie Jezusa Chrystusa. Powtarzam tu całemu Kościołowi to, co wielokrotnie powiedziałem kapłanom i świeckim w Buenos Aires: wolę raczej Kościół poturbowany, poraniony i brudny, bo wyszedł na ulice, niż Kościół chory z powodu zamknięcia się i wygody z przywiązania do własnego bezpieczeństwa. Nie chcę Kościoła troszczącego się o to, by stanowić centrum, który w końcu zamyka się w gąszczu obsesji i procedur. Jeśli coś ma wywoływać święte oburzenie, niepokoić i przyprawiać o wyrzuty sumienia, to niech będzie to fakt, że tylu naszych braci żyje pozbawionych siły, światła i pociechy z przyjaźni z Jezusem Chrystusem, bez przygarniającej ich wspólnoty wiary, przed przyzwyczajeniami, w których czujemy się spokojni, podczas gdy obok nas bez perspektywy sensu i życia. Mam nadzieję, że zamiast lęku przed pomyleniem się, będziemy się kierować lękiem przed zamknięciem się w strukturach dostarczających nam fałszywej ochrony, lękiem przed przepisami czyniącymi nas nieubłaganymi sędziami, lękiem znajduje się zgłodniała rzesza ludzi, a Jezus powtarza nam bez przerwy: «Wy dajcie im jeść!» (Mk 6, 37) (EG 49)
Nie da się ewangelizować w sposób „sterylny”, bez ryzyka, wysiłku. Nie wolno nikogo z góry wykluczać, stawiać na nim krzyżyka, decydować, że „z niego, z niej, z nich to już nic dobrego nie będzie”. Czasem warto odejść od poszukiwań potencjalnych członków DK tylko wśród tych, którzy wyróżniają się swoją postawą w parafii, chodzą na Eucharystię w dni powszednie, prowadzą przykładne życie. Trzeba ciągle poszukiwać nowych dróg dotarcia do tych najbardziej poranionych, którzy się pogubili, odeszli daleko od Chrystusa. Trzeba wierzyć, że On może wyprostować najbardziej nawet poplątane drogi ludzkiego życia. Trzeba pamiętać, że służymy Mu w tym tylko jako narzędzie.
V. Miejmy mentalność zwycięzców!
Jedną z najpoważniejszych pokus tłumiących zapał i odwagę jest poczucie przegranej, przemieniające nas w niezadowolonych i rozczarowanych pesymistów o posępnej twarzy. Nikt nie może podjąć walki, jeśli nie wierzy w zwycięstwo. Kto zaczyna bez ufności, stracił wcześniej połowę bitwy i zakopuje własne talenty (EG 85).
Czy potrafimy podjąć ryzyko wiary i zaufania w Boże obietnice? Czy naprawdę wierzymy, że kto daje, ten otrzymuje, kto służy, ten króluje, kto traci swoje życie, ten je zyskuje? Czy mamy odwagę naruszenia naszego wygodnego, uporządkowanego, przewidywalnego życia pełnego zabezpieczeń i wejścia na drogę współpracy z Chrystusem w głoszeniu Ewangelii – Dobrej Nowiny? Bo – paradoksalnie – «życie umacnia się, gdy jest przekazywane, a słabnie w izolacji i pośród wygód. Istotnie, najbardziej korzystają z możliwości życia ci, którzy rezygnują z wygodnego poczucia bezpieczeństwa i podejmują z pasją misję głoszenia życia innym» (EG, 10). Czy wierzymy w to? Jeśli tak, to dlaczego i my nie mielibyśmy zanurzyć się w tym strumieniu radości? (EG 5)
Kończymy ten list gorącą zachętą: NA PRZEKÓR TRUDNOŚCIOM, NIE TRAĆMY RADOŚCI Z NASZEJ MISJI I POWOŁANIA ŚWIECKICH W KOŚCIELE!
Sługo Boży, księże Franciszku, „gwałtowniku Królestwa Bożego” – wstawiaj się za nami!
W imieniu kręgu centralnego DK
Z pamięcią w modlitwie
Ks. Marek Borowski SAC Beata i Tomasz Strużanowscy
Moderator krajowy DK Para krajowa DK
SUGESTIA NA MIESIĘCZNE SPOTKANIE KRĘGU
– WRZESIEŃ 2014 R.
List ten ma służyć jako materiał formacyjny na wrześniowe spotkania kręgów. Z uwagi na to, że zawiera on bardzo dużo pytań, sugerujemy, aby każdy podzielił się JEDNĄ, najważniejszą myślą, którą ten list w nim wzbudził. Niezależnie od tego, zachęcamy do przemyślenia treści tego listu w szerszym wymiarze czasowym, nie ograniczającym się tylko do września. Niech zawarte w nim treści „żyją” w nas przez cały rok!
DODATEK
Kalendarz wydarzeń w roku formacyjnym 2014/2015:
12-14 września 2014 – Podsumowanie roku pracy DK w Łomży;
27 września 2014 – XXXIV Krajowa Pielgrzymka KWC;
wrzesień-październik 2014 – rekolekcje dla par rejonowych;
5 października 2014 – Dzień wspólnoty Ruchu Światło-Życie;
10-12 października 2014 – Rekolekcje dla par diecezjalnych w Dąbrówce (diecezja radomska);
키워드에 대한 정보 list pary krajowej domowego kościoła
다음은 Bing에서 list pary krajowej domowego kościoła 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” – List kręgu centralnego 2021/22
- 동영상
- 공유
- 카메라폰
- 동영상폰
- 무료
- 올리기
Znać, #akceptować #i #być #wiernym #„Zasadom #Domowego #Kościoła” #- #List #kręgu #centralnego #2021/22
YouTube에서 list pary krajowej domowego kościoła 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Znać, akceptować i być wiernym „Zasadom Domowego Kościoła” – List kręgu centralnego 2021/22 | list pary krajowej domowego kościoła, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
