당신은 주제를 찾고 있습니까 “dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to – Co z trzecią dawką azotu w zbożach? II AR#148“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 AR 이(가) 작성한 기사에는 조회수 11,895회 및 좋아요 72개 개의 좋아요가 있습니다.
Stabilnymi izotopami azotu są 14N i 15N.Izotopy, ze względu na stabilność, dzieli się na: trwałe – nieulegające samorzutnej przemianie na izotopy tego samego lub innych pierwiastków. nietrwałe, zwane izotopami promieniotwórczymi – ulegające samorzutnej przemianie na inne izotopy, zazwyczaj innego pierwiastka.Występują zarówno trwałe izotopy jak i radioaktywne (radioizotopy). Część z nich możemy spotkać w środowisku naturalnym. Przeważająca część jednak jest otrzymywana sztucznie w reakcjach jądrowych. Izotopy radioaktywne są na szeroką skalę stosowane.
Table of Contents
dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Co z trzecią dawką azotu w zbożach? II AR#148 – dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
Trzecią dawkę azotu w zbożach, podobnie jak dwie pierwsze należy zastosować w odpowiedniej ilości i we właściwym terminie. Pamiętajmy, że podanie trzeciej dawki ma sens wówczas, gdy będą odpowiednie warunki pogodowe.
Dobre warunki atmosferyczne umożliwią pobranie azotu i przetworzenie go w plon o dobrej jakości. W rozmowie z naszym specjalistą z firmy K+S Polska – dr Radosławem Witczakiem podpowiemy jak postępować w podejściu do trzeciej dawki azotu.
W tym odcinku ARu dowiesz się również:
– Kiedy podać dawkę jakościową azotu?
– W jakiej sytuacji można zrezygnować z trzeciej dawki azotu?
– Jaką rolę w rozwoju zbóż mają mikroelementy i kiedy je stosować?
– Jak nawozić azotem, gdy istnieje ryzyko suszy?
Rozkład jazdy:
00:00 Wstęp
03:18 Dostępność wody
04:50 Trzecia dawka azotu
09:29 Azot dolistnie w suszy?
10:28 Jakie mikroelementy są potrzebne?
12:57 Kiedy zastosować mikroelementy?
14:23 Jak to wygląda z bliska?
18:01 Podsumowanie
Propozycję konkretnych rozwiązań w odżywianiu zbóż ozimych znajdziecie w poniższych odcinkach:
– Jakich składników pokarmowych potrzebują rośliny? || AR #120 – https://www.youtube.com/watch?v=daJi7aE5XmE
– Nawozy w zbożach. Czas start! || AR #109 – https://www.youtube.com/watch?v=U1RtknORMAk
– Wiosenne odżywiania rzepaku oraz zbóż || AR #139 – https://www.youtube.com/watch?v=1f2sKTIJXOA\u0026t=33s
#zbożaozime #azotwpszenicy #trzeciadawkaN #mikroelementywzbożach #nawożenieazotem
dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to …
Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 14,7 N i 15,7 N podaj liczby cząstek podstawowych tych izotopów izotop liczba …
Source: brainly.pl
Date Published: 8/2/2021
View: 2717
Rozwiązanie – Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w …
Rozwiązanie – Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 147N i 157N. Podaj liczby cząstek podstawowych tych izotopów.
Source: chemia.zadaniagimnazjum.pl
Date Published: 7/28/2021
View: 1726
Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 14,7 N …
Zobacz 1 odpowiedź na zadanie: Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w … izotopy to odmiany tego samego pierwiastka, majace ta sama liczbe atomowa, …
Source: zapytaj.onet.pl
Date Published: 9/8/2022
View: 2423
√ a wiec zadanie 26. Uzupelnij zdanie : Izotopy to odmiany …
dwie odmiany izotopowe azotu wystepujace w przyrodzie to : 14/7 N i 15/7 N. Podaj liczby czastek podstawowych izotopow.
Source: pl.lokasi.live
Date Published: 2/13/2022
View: 7097
Izotopy – Wikipedia, wolna encyklopedia
nietrwałe, zwane izotopami promieniotwórczymi – ulegające samorzutnej przemianie na inne izotopy, zazwyczaj innego pierwiastka. Pierwiastki występują naturalnie …
Source: pl.wikipedia.org
Date Published: 8/14/2022
View: 4984
Wyniki wyszukiwania „dwie+odmiany+izotopowe+azotu+ …
Strony „Dwie+odmiany+izotopowe+azotu+występujące+w+przyrodzie+to” nie ma w Wikipedii. Możesz ją utworzyć (do pomocy masz przewodników) albo zaproponować jej …
Source: plwikipedia.101faqs.com
Date Published: 6/12/2022
View: 5573
주제와 관련된 이미지 dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Co z trzecią dawką azotu w zbożach? II AR#148. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
주제에 대한 기사 평가 dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to
- Author: AR
- Views: 조회수 11,895회
- Likes: 좋아요 72개
- Date Published: 2022. 5. 6.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=F2NgdPmjHew
Jakie są rodzaje izotopów?
Izotopy, ze względu na stabilność, dzieli się na: trwałe – nieulegające samorzutnej przemianie na izotopy tego samego lub innych pierwiastków. nietrwałe, zwane izotopami promieniotwórczymi – ulegające samorzutnej przemianie na inne izotopy, zazwyczaj innego pierwiastka.
Gdzie są izotopy?
Występują zarówno trwałe izotopy jak i radioaktywne (radioizotopy). Część z nich możemy spotkać w środowisku naturalnym. Przeważająca część jednak jest otrzymywana sztucznie w reakcjach jądrowych. Izotopy radioaktywne są na szeroką skalę stosowane.
Co to są izotopy i jakie jest ich zastosowanie?
Izotopy to atomy zawierające w jądrze jednakową ilość protonów, ale różniące się liczbą neutronów. W związku z tym charakteryzują się one jednakową liczbą atomową (Z), ale jednocześnie różną liczbą masową (A). Większość pierwiastków występuje w przyrodzie w postaci kilku izotopów.
Jak rozpoznać izotopy?
Izotopy to odmiany tego samego pierwiastka. Mają tę samą liczbę atomową czyli liczbę protonów w jądrze ale różnią się liczbą masową czyli łączną liczbą neutronów i protonów w jądrze.
Co to są izotopy Brainly?
Odpowiedź Izotopy to odmiany tego samego pierwiastka różniące się liczbą neutronów w jądrze. Izotopy posiadają te same właściwości chemiczne, natomiast różnią się nieznacznie właściwościami fizycznymi (np. gęstością, temperaturą wrzenia i topnienia, oporem elektrycznym).
Co to są izotopy i czym się różnią?
Izotopy danego pierwiastka różnią się między sobą liczbą neutronów w jądrze – liczba protonów pozostaje taka sama. A zatem liczba atomowa Z jest dla izotopów taka sama – zmienia się liczba masowa (A).
Jakie są izotopy węgla?
Pierwiastek węgiel ma trzy izotopy: 12C, 13C, 14C. Atomy wszystkich izotopów węgla mają te same własności chemiczne, lecz jeden atom 14C jest 14/12 razy cięższy niż atom izotopu 12C, i 14/13 razy cięższy od atomu izotopu 13C.
Czy wszystkie pierwiastki mają swoje izotopy?
Jak już wspomniano prawie wszystkie pierwiastki posiadają kilka izotopy. W przyrodzie zawartość procentowa poszczególnych izotopów jest prawie stała, zaś masa atomowa danego pierwiastka jest średnią liczoną z zawartości i mas atomowych wszystkich izotopów dla danego pierwiastka.
Jak powstaje izotop?
Sztuczne radionuklidy są wytwarzane przez człowieka głównie w reaktorach jądrowych oraz akceleratorach. W reaktorach jądrowych nowe izotopy powstają wskutek oddziaływania neutronów z materiałem aktywowanym (mogą to być materiały celowo wprowadzane do reaktora w celu aktywacji bądź też materiały konstrukcyjne reaktora).
Gdzie w życiu codziennym wykorzystuje się izotopy?
Bardzo szerokie zastosowanie mają sztucznie otrzymane izotopy promieniotwórcze w medycynie nuklearnej, zarówno w radiodiagnostyce, jak i w radioterapii. Do takich celów stosuje się radionuklidy wyprodukowane w reaktorach lub w akceleratorach.
Jakie pierwiastki nie mają izotopów?
technet, promet i protaktyn nie mają żadnego trwałego izotopu. Także pomiędzy bizmutem (Z = 83) i torem (Z = 90) oraz powyżej uranu (Z > 92) nie znamy żadnych trwałych izotopów, także dla parzystych Z.
Czy izotopy różnią się właściwościami chemicznymi?
Izotopy różnią się pomiędzy sobą właściwościami fizycznymi i chemicznymi (np. masą, gęstością, temperaturą wrzenia i topnienia, reaktywnością chemiczną), co przekłada się na właściwości związków chemicznych o różnym składzie izotopowym (tzw. efekt izotopowy).
Co to jest skład izotopowy?
Izotopy są to odmiany pierwiastka chemicznego, które różnią się liczbą neutronów (liczba protonów jest taka sama). Izotopy tego samego pierwiastka mają taką samą liczbę atomową a różnią się liczbą masową.
Kto odkrył zjawisko izotop i?
Odkrycie zjawiska izotopii wiąże się z odkryciem promieniotwórczości; termin „izotopy” wprowadził F. Soddy, natomiast istnienie izotopów stwierdził doświadczalnie J.J. Thomson (1913).
Ile izotopów ma tlen?
W skład jego atomu wchodzi: 8 elektronów, 8 protonów oraz 8 neutronów. W skład tlenu wchodzi mieszanina 3 trwałych izotopów: 17O, 16O, 18O Dotychczas odkryto 10 izotopów tlenu. Tlen to pierwiastek najbardziej rozpowszechniony w przyrodzie. Jest obecny w wolnym stanie w atmosferze oraz w stanie związanym w wodzie.
Jakie są izotopy węgla?
Pierwiastek węgiel ma trzy izotopy: 12C, 13C, 14C. Atomy wszystkich izotopów węgla mają te same własności chemiczne, lecz jeden atom 14C jest 14/12 razy cięższy niż atom izotopu 12C, i 14/13 razy cięższy od atomu izotopu 13C.
Czy wszystkie pierwiastki mają swoje izotopy?
Jak już wspomniano prawie wszystkie pierwiastki posiadają kilka izotopy. W przyrodzie zawartość procentowa poszczególnych izotopów jest prawie stała, zaś masa atomowa danego pierwiastka jest średnią liczoną z zawartości i mas atomowych wszystkich izotopów dla danego pierwiastka.
Jakie pierwiastki nie mają izotopów?
technet, promet i protaktyn nie mają żadnego trwałego izotopu. Także pomiędzy bizmutem (Z = 83) i torem (Z = 90) oraz powyżej uranu (Z > 92) nie znamy żadnych trwałych izotopów, także dla parzystych Z.
Kto odkrył zjawisko izotop i?
Odkrycie zjawiska izotopii wiąże się z odkryciem promieniotwórczości; termin „izotopy” wprowadził F. Soddy, natomiast istnienie izotopów stwierdził doświadczalnie J.J. Thomson (1913).
Azot – Wikipedia, wolna encyklopedia
Azot (N, łac. nitrogenium) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 7, niemetal z grupy 15 (azotowców) układu okresowego. W warunkach normalnych jest bezbarwnym, bezzapachowym gazem. Został odkryty w 1772 roku przez Daniela Rutherforda[6].
Azot jest podstawowym składnikiem powietrza (78,09% objętości), a jego zawartość w litosferze Ziemi wynosi 50 ppm[7]. Wchodzi w skład wielu związków, takich jak: amoniak, kwas azotowy, azotyny oraz wielu ważnych związków organicznych (kwasy nukleinowe, białka, alkaloidy i wiele innych).
Stabilnymi izotopami azotu są 14N i 15N. W stanie wolnym występuje w postaci dwuatomowej cząsteczki N 2 . W cząsteczce te dwa atomy tego pierwiastka są połączone ze sobą wiązaniem potrójnym.
Czysty azot otrzymał z powietrza Daniel Rutherford, usuwając z niego tlen przez spalanie substancji w zamkniętej przestrzeni. Powstały dwutlenek węgla usunął przez absorpcję w roztworze wodorotlenku potasu[8][9].
Łacińska nazwa powstała z połączenia łacińskiego nitrum (saletra) i greckiego genes (tworzący)[10]. Jako pierwszy polską nazwę – azot – zaproponował Filip Walter (1844)[11]. Używano też nazwy dusień[12] i saletroród[13].
Azot o wysokiej czystości można uzyskać poprzez termiczny rozkład azotynu amonu, jednak taki azot zawiera małe ilości tlenków azotu:
NH 4 NO 2 → N 2 ↑ + 2H 2 O
Najczystszy azot otrzymuje się przez rozkład termiczny w próżni azydku sodowego.
W laboratorium można otrzymać azot w wyniku łagodnego ogrzewania mieszaniny chlorku amonu (salmiaku) i azotynu sodu:
NH 4 Cl + NaNO 2 → N 2 ↑ + NaCl + 2H 2 O
W przemysłowej metodzie otrzymywania azotu skrapla się powietrze, stosując odpowiednie ciśnienie i temperaturę. W tych warunkach azot i wszystkie gazy znajdujące się nad nim na skali temperatur wrzenia skraplają się i są w otrzymanej cieczy. Trzy pierwiastki znajdujące się pod azotem: neon, wodór i hel pozostają w stanie gazowym i są przekazywane do oddzielnego procesu. Następny etap to frakcjonowanie poprzez podwyższenie temperatury (lub obniżenie ciśnienia), powodujące odparowanie ciekłego azotu. Odprowadzony azot jest powtórnie skraplany, przechowywany i transportowany w tzw. naczyniach Dewara lub w formie gazowej w temperaturze otoczenia w stalowych butlach.
Wybrane związki azotu [ edytuj | edytuj kod ]
Nieorganiczne:
Organiczne:
W warunkach normalnych jest bezbarwnym i bezwonnym gazem[6]. W temperaturze −195,8 °C skrapla się pod normalnym ciśnieniem[1] dając również bezbarwny ciekły azot[14], a po dalszym schłodzeniu ,do −210,01 °C, zestala się[1].
Jest bierny chemicznie, co spowodowane jest bardzo wysoką energią wiązania potrójnego w cząsteczce N 2 , wynosi ona 945,33 ± 0,59 kJ·mol−1[15]. Stopień dysocjacji w temperaturze 4000 K wynosi niecałe 3%. W podwyższonej temperaturze reaguje z metalami dając azotki, a także z innymi pierwiastkami, np. z wodorem tworzy amoniak, a z tlenem tlenki azotu, np.[16]:
N 2 + 3H 2 ⇌ 2NH 3 ΔG −22,0 kcal (0 °C) N 2 + O 2 ⇌ 2NO ΔG 43,2 kcal
Procesy te (współcześnie zwłaszcza synteza amoniaku) wykorzystywane są przemysłowo do wiązania azotu atmosferycznego w celu produkcji licznych związków azotu. Innym wysokotemperaturowym procesem przemysłowym wiązania azotu jest reakcja azotu z karbidem prowadząca do cyjanamidu wapnia[16]:
CaC 2 + N 2 → CaCN 2 + C
Naturalnie azot wiązany jest głównie przez bakterie azotowe w brodawkach roślin motylkowych oraz w trakcie wyładowań atmosferycznych[17].
Odmiany alotropowe [ edytuj | edytuj kod ]
W fazie stałej występuje w trzech odmianach alotropowych. Dwie pierwsze to α o regularnej strukturze krystalicznej, która w –237,5 °C przechodzi w heksagonalną formę β[14]. Ponadto w 2020 r. uzyskano nową, wysokociśnieniową i wysokotemperaturową odmianę alotropową, której nadano nazwę azot czarny. Powstaje on pod ciśnieniem 1,4 mln atm. i w temp. ok. 4000 °C (dla uzyskania takiego ciśnienia stosuje się prasę wyposażoną w diamentowe kowadła, natomiast odpowiednio wysoką temperaturę zapewnia wiązka lasera). W warunkach tych otrzymano monokryształy tej formy pierwiastka i zbadano je za pomocą synchrotronowej rentgenografii strukturalnej oraz spektroskopii Ramana. Azot czarny ma strukturę polimeryczną, analogiczną do struktury fosforu czarnego. Atomy azotu tworzą pofałdowane warstwy, w których odległości międzyatomowe wynoszą 1,34 i 1,43 Å (dla porównania, odległość między atomami diazotu N ≡ N wynosi 1,10 Å[18], natomiast wiązanie N − N w hydrazynie ma 1,45 Å[19]), natomiast minimalna odległość między atomami sąsiednich warstw to 2,33 Å, co wyklucza powstawanie wiązań kowalencyjnych między warstwami[20][21].
Znaczenie biologiczne azotu [ edytuj | edytuj kod ]
Osobny artykuł: Obieg azotu w przyrodzie.
Należy do pierwiastków o bardzo dużym znaczeniu biologicznym. Wchodzi w skład wielu biocząsteczek, takich jak aminokwasy i białka, nukleotydy i kwasy nukleinowe. Większość organizmów nie jest zdolna do przyswajania azotu pierwiastkowego, z wyjątkiem bakterii azotowych wiążących wolny azot z powietrza, żyjących swobodnie w glebie lub symbiotycznych z roślinami bobowatymi (daw. motylkowatymi) bakterii brodawkowych. Dopiero w związkach, takich jak azotany, azotyny lub sole amonowe, jest przyswajalny przez rośliny.
Wpływ azotu na organizm [ edytuj | edytuj kod ]
Azot atmosferyczny [ edytuj | edytuj kod ]
Azot pod normalnym ciśnieniem jest obojętny dla organizmów żywych. Może jednak wywołać objawy zatrucia u osób przebywających w powietrzu o zwiększonym ciśnieniu. W takich warunkach azot lepiej rozpuszcza się w płynach ustrojowych i tkankach bogatych w lipidy (np. w mózgu), co prowadzi do pojawienia się objawów zatrucia, takich jak[potrzebny przypis]:
przy ciśnieniu 4 atm euforia, skłonność do śmiechu, gadulstwo spowolnienie reakcji na bodźce
przy ciśnieniu 10 atm ostre zaburzenia pracy mięśni, koordynacji ruchów zawroty głowy zaburzenia świadomości
przy ciśnieniu powyżej 10 atm po kilku minutach następuje utrata świadomości i śpiączka
Jeszcze bardziej niebezpieczne od rozpuszczania się azotu w tkankach jest jego wydzielanie się w postaci pęcherzyków gazu podczas zmniejszania ciśnienia. Prowadzić to może do groźnej dla zdrowia i życia choroby dekompresyjnej (kesonowej).[potrzebny przypis]
Związki azotu w pożywieniu i wodzie pitnej [ edytuj | edytuj kod ]
Woda zawierająca więcej niż 45 ppm związków azotu jest uznawana za szkodliwą dla dzieci. Szczególnie toksyczne są azotyny.[potrzebny przypis] Ich obecność w glebie i wodzie pitnej jest jednak znikoma. Dość niebezpieczne dla środowiska jest składowanie związku azotu np. nawozów w zbiornikach z blachy ocynkowanej ze strony wewnętrznej, gdyż związki azotu wchodzą w reakcje ze związkami cynku i żelaza, a po zastosowaniu takiego nawozu powstałe związki przedostają się do wód gruntowych[22].
Azot w glebie [ edytuj | edytuj kod ]
Azot wolny z atmosfery nie jest przyjmowany przez rośliny, ponieważ wymagają one związków, dodatkowo 99% azotu glebowego pozostaje w związkach organicznych o zbyt złożonej budowie, by mogła je przyjąć większość gatunków roślin. Azotu, który może zostać przyjęty przez roślinny wyższe, jest przeciętnie mniej niż 34 kg/ha, a azotu w związkach – około 3385 kg/ha. Ilość azotu przyjmowanego może wynieść nawet do 112,5 kg/ha[22].
Wpływ azotu na wzrost roślin [ edytuj | edytuj kod ]
Azot jest potrzebny roślinom głównie w fazie wzrostu, ze względu na możliwość akumulacji azotu przez roślinę, przy wysokim stężeniu azotu w glebie, absorpcja tego pierwiastka jest znacznie szybsza niż wzrost rośliny[22].
Przy niedoborze azotu rośliny rosną wolno, są słabe, bledsze oraz następuje zahamowanie kwitnienia[23]. Kolor ten jest związany z deficytem chlorofilu, który bierze udział w procesie fotosyntezy. Skrajny niedobór azotu może powodować żółtawobrązowe zabarwienie fragmentów liści[22]. Niedobór azotu w glebie może zostać uzupełniony przez nawożenie nawozami azotowymi lub poprzez zmianę uprawy na potrzebującą mniej azotu.
Nadmiar azotu nie jest w zasadzie szkodliwy dla rośliny, gdyż rośliny mogą sobie go akumulować, jednakże nadmiar związków azotu może powodować nadmierny wzrost rośliny i brak możliwości przyjmowania innych pierwiastków niezbędnych roślinie. Groźny jest za to nadmiar azotu połączony z niedoborem fosforu, potasu lub wody. Nadmiar azotu może szkodzić jakości i wielkości plonów. Nadmiar azotu jest szkodliwy dla drzew w przypadku mrozów. Rośliny mające za dużo azotu są ciemnozielone, wyglądają aż nazbyt dorodnie. Gleba posiadająca za dużo azotu powinna być nawożona nawozami zawierającymi potas i fosfor[22].
Objawy niedoboru azotu u zwierząt i człowieka [ edytuj | edytuj kod ]
Zaburzenie bilansu azotowego może powodować utratę masy ciała oraz obrzęki. W przypadku długotrwałego niedoboru może występować martwica lub marskość wątroby[23].
Zastosowanie azotu [ edytuj | edytuj kod ]
Ciekły azot jest stosowany jako środek chłodzący do uzyskiwania temperatur poniżej −100 °C. W postaci gazowej azot wykorzystywany jest jako najtańsza z dostępnych atmosfer ochronnych w wielu procesach przemysłowych, a także jako gaz roboczy w niektórych układach pneumatycznych.
Z azotu otrzymuje się amoniak oraz tlenki azotu wykorzystywane w produkcji kwasu azotowego, związki o dużym znaczeniu przemysłowym. Ponadto szeroko wykorzystuje się azotany, azotyny, hydrazynę, hydroksyloaminę i in. związki zawierające azot[24].
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]
↑ abridged standard atomic weight ) publikowaną wraz ze standardową względną masą atomową, która wynosi [14,00643; 14,00728]. Z uwagi na zmienność Podana wartość stanowi przybliżoną standardową względną masę atomową (ang.) publikowaną wraz ze standardową względną masą atomową, która wynosi [14,00643; 14,00728]. Z uwagi na zmienność abundancji izotopów pierwiastka w naturze, wartości w nawiasach klamrowych stanowią zakres wartości względnej masy atomowej dla naturalnych źródeł tego pierwiastka. W dostępnych komercyjnie produktach mogą występować znaczne odchylenia masy atomowej od podanej, z uwagi na zmianę składu izotopowego w rezultacie nieznanego bądź niezamierzonego frakcjonowania izotopowego.
Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 147N i 157N. Podaj liczby cząstek podstawowych tych izotopów.
Rozwiązanie – Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 147N i 157N. Podaj liczby cząstek podstawowych tych izotopów.
Atom i cząsteczka – przegląd kategorii
Rozwiązanie – Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 147N i 157N. Podaj liczby cząstek podstawowych tych izotopów.
Ocena użytkowników: 5 / 5
Proszę, oceń Ocena 1 Ocena 2 Ocena 3 Ocena 4 Ocena 5
Dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 14,7 N i15,7N.Podaj liczby cząsteczek podstawowych tych izotopów. (liczba protonów,neutronów i elektronów) – zadania, ściągi i testy – Zapytaj.
14,7 N:
p=7
e=7
neutrony= 7
nukleony= 14
15,7 N:
p=7
e=7
neutrony= 8
nukleony=15
izotopy to odmiany tego samego pierwiastka, majace ta sama liczbe atomowa, ale inna masowa 🙂 maja tyle samo p i e, ale roznia sie liczba neutronow i nukleonow 🙂
Proszę czekać… Proszę czekać…
a wiec zadanie 26. Uzupelnij zdanie : Izotopy to odmiany ……………….. pierwiastka chemiczneg
Zadanie 26
Izotopy to odmiany atomu tego samego . pierwiastka chemicznego o takiej samej liczbie atomowej (Z), ale różnej liczbie masowej (A) .
Zad.27
N
A = 14 – liczba masowa
Z = 7 – liczba atomowa
p = 7
n = 17 – 7 = 7
e = 7
N A = 15, Z = 7
p = 7
n = 15 – 7 = 8
e = 7
Izotopy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Posłuchaj tego artykułu Plik audio został utworzony na podstawie wersji z 2013-03-18 i nie obejmuje późniejszych edycji. Artykuły audio
Izotopy – odmienne postacie atomów pierwiastka chemicznego, różniące się liczbą neutronów w jądrze (z definicji atomy tego samego pierwiastka mają tę samą liczbę protonów w jądrze). Izotopy tego samego pierwiastka różnią się liczbą masową (łączną liczbą neutronów i protonów w jądrze), ale mają tę samą liczbę atomową (liczbę protonów w jądrze)[1].
Izotopy tego samego pierwiastka na ogół mają zbliżone własności fizyczne i chemiczne. Jednak im większa jest różnica mas atomowych izotopów, tym większe mogą być różnice ich własności fizycznych lub chemicznych. Izotopy danego pierwiastka mogą mieć inną gęstość, temperaturę wrzenia, topnienia i sublimacji. Różnice te występują także w związkach chemicznych tworzonych przez te izotopy.
Różnice mas atomowych izotopów powodują występowanie niewielkich różnic w reaktywności izotopów. Nie ma ona wpływu na kierunek reakcji chemicznych, w których one uczestniczą, ale wpływa na szybkość przebiegu tych reakcji. Zjawisko to nazywa się efektem izotopowym i wykorzystuje się w badaniu mechanizmów reakcji chemicznych. Te niewielkie różnice w szybkości reakcji wywołują zmiany w składzie izotopowym związków chemicznych powstających w różnych reakcjach (zjawisko to wykorzystywane jest np. do rozróżniania, czy węgiel zawarty w danym związku chemicznym brał udział w reakcji fotosyntezy).
Izotopy, ze względu na stabilność, dzieli się na:
trwałe – nieulegające samorzutnej przemianie na izotopy tego samego lub innych pierwiastków
nietrwałe, zwane izotopami promieniotwórczymi – ulegające samorzutnej przemianie na inne izotopy, zazwyczaj innego pierwiastka.
Pierwiastki występują naturalnie zwykle jako mieszanina izotopów. Jest to główna przyczyna, obok deficytu masy, która sprawia, że masy atomowe nie są liczbami całkowitymi.
Izotopy nie mają oddzielnych nazw, z wyjątkiem izotopów wodoru. Oznacza się je symbolem pierwiastka chemicznego z liczbą masową u góry po lewej stronie, na przykład 208Pb.
Pierwiastki mogą mieć po kilka, a nawet kilkanaście izotopów. Przykładowo wodór ma trzy naturalne izotopy:
prot: 1 H – ma jeden proton i nie ma neutronów; jest trwały
H – ma jeden proton i nie ma neutronów; jest trwały deuter: 2 H (D) – ma jeden proton i jeden neutron; jest trwały
H (D) – ma jeden proton i jeden neutron; jest trwały tryt: 3H (T) – ma jeden proton i dwa neutrony; jest nietrwały.
Trwałe izotopy pierwiastków [ edytuj | edytuj kod ]
liczba atomowa symbol liczby masowe izotopów
(w nawiasach zawartość procentowa) 1 H 1 (99,985),
2 (0,015) 2 He 4 (99,99987),
3 (0,00013) 3 Li 7 (92,6),
6 (7,4) 4 Be 9 (100) 5 B 11 (81,2),
10 (18,8) 6 C 12 (98,89),
13 (1,11) 7 N 14 (99,63),
15 (0,37) 8 O 16 (99,759),
17 (0,037),
18 (0,204) 9 F 19 (100) 10 Ne 20 (90,92),
21 (0,26),
22 (8,82) 11 Na 23 (100) 12 Mg 24 (78,8),
25 (10,1),
26 (11,1) 13 Al 27 (100) 14 Si 28 (92,17),
29 (4,71),
30 (3,12) 15 P 31 (100) 16 S 32 (95),
33 (0,75),
34 (4,2),
36 (0,017) 17 Cl 35 (75,53),
37 (24,47) 18 Ar 40 (99,60),
36 (0,337),
38 (0,063) 19 K 39 (93,2),
41 (6,8),
40[a] (0,0119) 20 Ca 40 (96,9),
42 (0,64),
43 (0,14),
44 (2,1),
46 (0,0032),
48 (0,18) 21 Sc 45 (100) 22 Ti 48 (73,8),
46 (8,0),
47 (7,4),
49 (5,5),
50 (5,3) 23 V 51 (99,75),
50[a] (0,25) 24 Cr 52 (83,7),
50 (4,4),
53 (9,5),
54 (2,4) 25 Mn 55 (100) 26 Fe 56 (91,6),
54 (5,9),
57 (2,20),
58 (0,33) 27 Co 59 (100) 28 Ni 58 (68,0),
60 (26,2),
61 (1,1),
62 (3,7),
64 (1,0) 29 Cu 63 (69,0),
65 (31,0) 30 Zn 64 (48,9),
66 (27,8),
67 (4,1),
68 (18,6),
70 (0,63) 31 Ga 69 (60,1),
71 (39,9) 32 Ge 70 (20,5),
72 (27,4),
73 (7,8),
74 (36,5),
76 (7,8) 33 As 75 (100) 34 Se 74 (0,93),
76 (9,1),
77 (7,5),
78 (23,6),
80 (49,9),
82 (9,0) 35 Br 79 (50,6),
81 (49,4) 36 Kr 78 (0,35),
80 (2,27),
82 (11,6),
83 (11,5),
84 (57,0),
86 (17,3) 37 Rb 85 (72,2),
87[a] (27,8) 38 Sr 84 (0,55),
86 (9,8),
87 (7,0),
88 (82,7) 39 Y 89 (100) 40 Zr 90 (51,5),
91 (11,2),
92 (17,1),
94 (17,4),
96 (2,8) 41 Nb 93 (100) 42 Mo 92 (15,7),
94 (9,3),
95 (15,7),
96 (16,5),
97 (9,5),
98 (23,8),
100 (9,5) 43 Tc brak trwałych izotopów 44 Ru 96 (5,6),
98 (1,9),
99 (12,7),
100 (12,7),
101 (17,0),
102 (31,5),
104 (18,6) 45 Rh 103 (100) 46 Pd 102 (1,0),
104 (11,0),
105 (22,2),
106 (27,3),
108 (26,7),
110 (11,8) 47 Ag 107 (51,4),
109 (48,6) 48 Cd 106 (1,22),
108 (0,88),
110 (12,4),
111 (12,8),
112 (24,0),
113 (12,3),
114 (28,8),
116 (7,6) 49 In 113 (4,2),
115[a] (95,8) 50 Sn 112 (1,02),
114 (0,69),
115 (0,38),
116 (14,3),
117 (7,6),
118 (24,1),
119 (8,5),
120 (32,5),
122 (4,8),
124 (6,1) 51 Sb 121 (57),
123 (43) 52 Te 120 (0,091),
122 (2,5),
123[a] (0,88),
124 (4,6),
125 (7,0),
126 (18,7),
128 (31,8),
130 (34,4) 53 I 127 (100) 54 Xe 124 (0,094),
126 (0,092),
128 (1,92),
129 (26,4),
130 (4,1),
131 (21,2),
132 (26,9),
134 (10,4),
136 (8,9) 55 Cs 133 (100) 56 Ba 130 (0,101),
132 (0,097),
134 (2,42),
135 (6,6),
136 (7,8),
137 (11,3),
138 (71,7) 57 La 138[a] (0,089),
139 (99,911) 72 Hf 174 (0,18),
176 (5,2),
177 (18,5),
178 (27,1),
179 (13,8),
180 (35,2) 73 Ta 180[a] (0,012),
181 (99,988) 74 W 180 (0,14),
182 (26,2),
183 (14,3),
184 (30,7),
186 (28,7) 75 Re 185 (37,1),
187[a] (62,9) 76 Os 184 (0,018),
186 (1,59),
187 (1,64),
188 (13,3),
189 (16,1),
190 (26,4),
192 (41,0) 77 Ir 191 (38,5),
193 (61,5) 78 Pt 192 (0,78),
194 (32,8),
195 (33,7),
196 (25,4),
198 (7,2) 79 Au 197 (100) 80 Hg 196 (0,15),
198 (10,0),
199 (16,9),
200 (23,1),
201 (13,2),
202 (29,8),
204 (6,8) 81 Tl 203 (29,5),
205 (70,5) 82 Pb 204 (1,3),
206 (26),
207 (21),
208 (52) 83 Bi 209[a] (100)
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]
Izotopy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Posłuchaj tego artykułu Plik audio został utworzony na podstawie wersji z 2013-03-18 i nie obejmuje późniejszych edycji. Artykuły audio
Izotopy – odmienne postacie atomów pierwiastka chemicznego, różniące się liczbą neutronów w jądrze (z definicji atomy tego samego pierwiastka mają tę samą liczbę protonów w jądrze). Izotopy tego samego pierwiastka różnią się liczbą masową (łączną liczbą neutronów i protonów w jądrze), ale mają tę samą liczbę atomową (liczbę protonów w jądrze)[1].
Izotopy tego samego pierwiastka na ogół mają zbliżone własności fizyczne i chemiczne. Jednak im większa jest różnica mas atomowych izotopów, tym większe mogą być różnice ich własności fizycznych lub chemicznych. Izotopy danego pierwiastka mogą mieć inną gęstość, temperaturę wrzenia, topnienia i sublimacji. Różnice te występują także w związkach chemicznych tworzonych przez te izotopy.
Różnice mas atomowych izotopów powodują występowanie niewielkich różnic w reaktywności izotopów. Nie ma ona wpływu na kierunek reakcji chemicznych, w których one uczestniczą, ale wpływa na szybkość przebiegu tych reakcji. Zjawisko to nazywa się efektem izotopowym i wykorzystuje się w badaniu mechanizmów reakcji chemicznych. Te niewielkie różnice w szybkości reakcji wywołują zmiany w składzie izotopowym związków chemicznych powstających w różnych reakcjach (zjawisko to wykorzystywane jest np. do rozróżniania, czy węgiel zawarty w danym związku chemicznym brał udział w reakcji fotosyntezy).
Izotopy, ze względu na stabilność, dzieli się na:
trwałe – nieulegające samorzutnej przemianie na izotopy tego samego lub innych pierwiastków
nietrwałe, zwane izotopami promieniotwórczymi – ulegające samorzutnej przemianie na inne izotopy, zazwyczaj innego pierwiastka.
Pierwiastki występują naturalnie zwykle jako mieszanina izotopów. Jest to główna przyczyna, obok deficytu masy, która sprawia, że masy atomowe nie są liczbami całkowitymi.
Izotopy nie mają oddzielnych nazw, z wyjątkiem izotopów wodoru. Oznacza się je symbolem pierwiastka chemicznego z liczbą masową u góry po lewej stronie, na przykład 208Pb.
Pierwiastki mogą mieć po kilka, a nawet kilkanaście izotopów. Przykładowo wodór ma trzy naturalne izotopy:
prot: 1 H – ma jeden proton i nie ma neutronów; jest trwały
H – ma jeden proton i nie ma neutronów; jest trwały deuter: 2 H (D) – ma jeden proton i jeden neutron; jest trwały
H (D) – ma jeden proton i jeden neutron; jest trwały tryt: 3H (T) – ma jeden proton i dwa neutrony; jest nietrwały.
Trwałe izotopy pierwiastków [ edytuj | edytuj kod ]
liczba atomowa symbol liczby masowe izotopów
(w nawiasach zawartość procentowa) 1 H 1 (99,985),
2 (0,015) 2 He 4 (99,99987),
3 (0,00013) 3 Li 7 (92,6),
6 (7,4) 4 Be 9 (100) 5 B 11 (81,2),
10 (18,8) 6 C 12 (98,89),
13 (1,11) 7 N 14 (99,63),
15 (0,37) 8 O 16 (99,759),
17 (0,037),
18 (0,204) 9 F 19 (100) 10 Ne 20 (90,92),
21 (0,26),
22 (8,82) 11 Na 23 (100) 12 Mg 24 (78,8),
25 (10,1),
26 (11,1) 13 Al 27 (100) 14 Si 28 (92,17),
29 (4,71),
30 (3,12) 15 P 31 (100) 16 S 32 (95),
33 (0,75),
34 (4,2),
36 (0,017) 17 Cl 35 (75,53),
37 (24,47) 18 Ar 40 (99,60),
36 (0,337),
38 (0,063) 19 K 39 (93,2),
41 (6,8),
40[a] (0,0119) 20 Ca 40 (96,9),
42 (0,64),
43 (0,14),
44 (2,1),
46 (0,0032),
48 (0,18) 21 Sc 45 (100) 22 Ti 48 (73,8),
46 (8,0),
47 (7,4),
49 (5,5),
50 (5,3) 23 V 51 (99,75),
50[a] (0,25) 24 Cr 52 (83,7),
50 (4,4),
53 (9,5),
54 (2,4) 25 Mn 55 (100) 26 Fe 56 (91,6),
54 (5,9),
57 (2,20),
58 (0,33) 27 Co 59 (100) 28 Ni 58 (68,0),
60 (26,2),
61 (1,1),
62 (3,7),
64 (1,0) 29 Cu 63 (69,0),
65 (31,0) 30 Zn 64 (48,9),
66 (27,8),
67 (4,1),
68 (18,6),
70 (0,63) 31 Ga 69 (60,1),
71 (39,9) 32 Ge 70 (20,5),
72 (27,4),
73 (7,8),
74 (36,5),
76 (7,8) 33 As 75 (100) 34 Se 74 (0,93),
76 (9,1),
77 (7,5),
78 (23,6),
80 (49,9),
82 (9,0) 35 Br 79 (50,6),
81 (49,4) 36 Kr 78 (0,35),
80 (2,27),
82 (11,6),
83 (11,5),
84 (57,0),
86 (17,3) 37 Rb 85 (72,2),
87[a] (27,8) 38 Sr 84 (0,55),
86 (9,8),
87 (7,0),
88 (82,7) 39 Y 89 (100) 40 Zr 90 (51,5),
91 (11,2),
92 (17,1),
94 (17,4),
96 (2,8) 41 Nb 93 (100) 42 Mo 92 (15,7),
94 (9,3),
95 (15,7),
96 (16,5),
97 (9,5),
98 (23,8),
100 (9,5) 43 Tc brak trwałych izotopów 44 Ru 96 (5,6),
98 (1,9),
99 (12,7),
100 (12,7),
101 (17,0),
102 (31,5),
104 (18,6) 45 Rh 103 (100) 46 Pd 102 (1,0),
104 (11,0),
105 (22,2),
106 (27,3),
108 (26,7),
110 (11,8) 47 Ag 107 (51,4),
109 (48,6) 48 Cd 106 (1,22),
108 (0,88),
110 (12,4),
111 (12,8),
112 (24,0),
113 (12,3),
114 (28,8),
116 (7,6) 49 In 113 (4,2),
115[a] (95,8) 50 Sn 112 (1,02),
114 (0,69),
115 (0,38),
116 (14,3),
117 (7,6),
118 (24,1),
119 (8,5),
120 (32,5),
122 (4,8),
124 (6,1) 51 Sb 121 (57),
123 (43) 52 Te 120 (0,091),
122 (2,5),
123[a] (0,88),
124 (4,6),
125 (7,0),
126 (18,7),
128 (31,8),
130 (34,4) 53 I 127 (100) 54 Xe 124 (0,094),
126 (0,092),
128 (1,92),
129 (26,4),
130 (4,1),
131 (21,2),
132 (26,9),
134 (10,4),
136 (8,9) 55 Cs 133 (100) 56 Ba 130 (0,101),
132 (0,097),
134 (2,42),
135 (6,6),
136 (7,8),
137 (11,3),
138 (71,7) 57 La 138[a] (0,089),
139 (99,911) 72 Hf 174 (0,18),
176 (5,2),
177 (18,5),
178 (27,1),
179 (13,8),
180 (35,2) 73 Ta 180[a] (0,012),
181 (99,988) 74 W 180 (0,14),
182 (26,2),
183 (14,3),
184 (30,7),
186 (28,7) 75 Re 185 (37,1),
187[a] (62,9) 76 Os 184 (0,018),
186 (1,59),
187 (1,64),
188 (13,3),
189 (16,1),
190 (26,4),
192 (41,0) 77 Ir 191 (38,5),
193 (61,5) 78 Pt 192 (0,78),
194 (32,8),
195 (33,7),
196 (25,4),
198 (7,2) 79 Au 197 (100) 80 Hg 196 (0,15),
198 (10,0),
199 (16,9),
200 (23,1),
201 (13,2),
202 (29,8),
204 (6,8) 81 Tl 203 (29,5),
205 (70,5) 82 Pb 204 (1,3),
206 (26),
207 (21),
208 (52) 83 Bi 209[a] (100)
Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]
Zastosowanie i występowanie izotopów promieniotwórczych w środowisku naturalnym
Zastosowanie i występowanie izotopów promieniotwórczych w środowisku naturalnym
Izotopy to jądra atomowe pierwiastka, które różnią się tylko masą atomową. Maja taką samą ilość protonów, ale liczba neutronów jest inna (np. 12C i 14C). Występują zarówno trwałe izotopy jak i radioaktywne (radioizotopy). Część z nich możemy spotkać w środowisku naturalnym. Przeważająca część jednak jest otrzymywana sztucznie w reakcjach jądrowych. Izotopy radioaktywne są na szeroką skalę stosowane. Są wykorzystywane w: medycynie, technice, biologii, chemii oraz fizyce. Dzięki nim możliwa jest walka z nowotworami. Znalazły także zastosowanie w wykrywaniu wadliwych materiałów, pomiarach grubości, archeologii (datowanie izotopowe), metodzie wskaźników izotopowych.
Izotopy możemy podzielić na izotopy naturalne oraz izotopy sztuczne. Izotopy naturalne to w większości izotopy trwałe. Chlor ma 9 izotopów, ale tylko dwa (35Cl oraz 37Cl) to trwałe izotopy, pozostałe ulegają rozpadowi promieniotwórczemu. Izotopy sztucznie uzyskiwane podczas reakcji jądrowych to w większości izotopy promieniotwórcze.
Wyróżniamy następujące naturalne izotopy promieniotwórcze:
– izotopy wodoru (3H i T, czyli tryt, który wysyła słabe promieniowanie, jego okres półrozpadu ma wartość 12,4 lat. Tryt w niewielkich ilościach występuje w przyrodzie)
– izotop węgla (14C);
– izotop potasu (40K);
– izotop rubidu (87Rb);
– izotop indu (115In);
– izotop lantanu (138La);
– izotop neodymu (150Nd);
– izotop samaru (152Sm);
– izotop lutetu (176Lu);
– izotop renu (187Re),
– izotop platyny (190Pt),
– izotop polonu (210Po),
– izotop astatu (215At, 218At),
– izotop radonu (222Rn),
– izotop fransu (223Fr),
– izotop radu (226Ra),
– izotop aktynu (227Ac),
– izotop toru (232Th),
– izotop protaktynu (231Pa – okres półrozpadu ma wartość 34 000 lat),
– izotop uranu (235U, 238U).
Wyróżniamy następujące sztuczne izotopy promieniotwórcze:
– izotop sodu (24Na),
– izotop krzemu (31Si),
– izotop fosforu (32P),
– izotop siarki (35S),
– izotop potasu (42K),
– izotop wapnia (45Ca),
– izotop żelaza (59Fe),
– izotop kobaltu (60Co),
– izotop miedzi (64Cu),
– izotop galu (72Ga),
– izotop arsenu (76As),
– izotop kryptonu (85Kr),
– izotop niobu (94Nb),
– izotop srebra (110Ag),
– izotop indu (116In),
– izotop antymonu (124Sb),
– izotop jodu (131J),
– izotop ksenonu (133Xe),
– izotop cezu (137Cs),
– izotop irydu (192Ir),
– izotop platyny (197Pt),
– izotop złota (198Au),
– izotop talu (204Tl),
– izotop polonu (210Po),
– izotop plutonu (238Pu).
Biorąc pod uwagę pochodzenie izotopy radioaktywne możemy podzielić na 3 kategorie:
1) izotopy pierwotne, których czas półrozpadu ma wartość przekraczającą 0,5 mld lat,. Powstają wraz z materią tworzącą Ziemię, jest to tzw. Nukleogeneza. Do najbardziej rozpowszechnionymi oraz najważniejszych izotopów tego typu zaliczamy: 40K, 238U, 232Th. Do mniej istotnych izotopów zaliczamy: 235U, 87Rb. Do alfa promieniotwórczych pierwiastki ziem rzadkich zaliczamy: 147Sm.
2) izotopy wtórne, powstałe w wyniku rozpadów promieniotwórczych izotopów należących do pierwszej kategorii. W jej skład wchodzi około trzydzieści izotopów. Najważniejsze izotopy to: 226Ra, 228Ra, 222Rn, 220Rn, 210Pb.
3) pierwiastki kosmogenne, czyli około dziesięciu izotopów radioaktywnych lekkich, które powstają w górnych częściach atmosfery ziemskiej, ale także w reakcjach jądrowych. Najważniejsze pierwiastki tego typu to: 14C, 7Be, 10Be, 3H. Do pierwiastków mniej istotnych zaliczamy: izotopy siarki, izotopy chloru, izotopy fosforu, izotopy aluminium.
Radioaktywność
Radioaktywność inaczej zwana promieniotwórczością, przemianą radioaktywną, rozpadem radioaktywnym, to reakcja samorzutnej przemiany jądra atomowego w inne jądro. Procesowi towarzyszy wysyłanie promieniowania jądrowego.
Promieniotwórczość dzielimy na:
– promieniotwórczość naturalna, która następuje w czasie przemian jądrowych izotopów radioaktywnych występujących w środowisku naturalnym;
– promieniotwórczość sztuczna, która zachodzi w jądrach atomów pierwiastków radioaktywnych otrzymywanych sztucznie. Ma miejsce bombardowanie cząstkami alfa oraz beta jąder stabilnych pierwiastków.
Promieniotwórczość naturalną odkrył H. Becquerel, zaś promieniotwórczość sztuczna odkryła Irena oraz Fryderyk Joliot-Curie.
Przemiana jąder zachodzi samorzutnie i towarzysze jej wysyłanie promieniowania jądrowego alfa, beta lub gamma.
W skład cząstki alfa wchodzą 2 protony oraz 2 neutrony. Przed promieniowaniem alfa można się ochronić cienka kartką papieru.
W skład cząstki beta wchodzi elektron. Gruba deska ochroni nas przed promieniowaniem beta.
Cząstka gamma nie ma jak w przypadku cząstek alfa i beta charakteru masowego, ma charakter tylko falowy. Promieniowanie gamma jest bardzo niebezpieczne dla wszystkich żywych organizmów. Ze względu na falowy charakter jest w stanie przeniknąć przez wiele przedmiotów. Jedynie gruba ściana z ołowiu jest w stanie zatrzymać to promieniowanie.
Warunkiem promieniowania naturalnego jest jądro dużych rozmiarów, gdyż tylko wówczas siły wzajemnego odpychania nukleonów w jądrze są silniejsze od sił przyciągania.
Odpady promieniotwórcze
Odpady niosą ze sobą bardzo duże niebezpieczeństwo, gdyż mogą dostać się do środowiska naturalnego. Działalność przemysłowa człowieka niesie ze sobą duże niebezpieczeństwo dla środowiska naturalnego. Odpady takie mogą zawierać materiały radioaktywne. Głównym źródłem tych zanieczyszczeń jest hutnictwo. Występujące w hałdach izotopy promieniotwórcze mogą przedostać się do wody oraz powietrza.
Odpady promieniotwórcze możemy podzielić na: odpady promieniotwórcze niskoaktywne oraz wysokoaktywne. Odpady wysokoaktywne są przechowywane w miejscu powstania przez kilka lat w szczelnym opakowaniu zanurzone w basenach wypełnionych wodą.
Niskoaktywne odpady promieniotwórcze rozcieńczenie są nieaktywnymi substancjami. Zazwyczaj tego typu odpady promieniotwórcze umieszczone są w pojemnikach i składowane są w zamkniętych składowiskach. W Polsce takie składowisko występuje w Różanie. Występują także składowiska docelowe, które występują na obszarach asejsmicznych, na znacznych głębokościach.
Odpady radioaktywne o średniej i niskiej aktywności oraz krótki czasie połowicznego rozpadu, to prawie 90% odpadów promieniotwórczych, które powstają we Francji. Natychmiast ulegają obróbce, aby zmniejszyć ich objętość i umieszczane są w betonowych pojemnikach. W ten sposób są odizolowane od promieniowania. Odpady promieniotwórcze o wysokiej aktywności i długim czasie połowicznego rozpadu to prawie 10% wszystkich odpadów promieniotwórczych. Do pełnego rozpadu konieczne są tysiące lat> odpady muszą być poddane nitryfikacji oraz bitumizacji przed ich składowaniem.
W myśl ustawy z 1991 roku we Francji składowane są odpady w głębokich częściach geologicznych i stale są kontrolowane.
Problemy związane z zagospodarowaniem odpadów promieniotwórczych są główna przyczyną ograniczenia rozwijania się energetyki jądrowej.
Niekorzystne działanie izotopów promieniotwórczych
W Centralnym Laboratorium Ochrony Radiologicznej mają miejsce prace nad ochroną środowiska naturalnego przed niekorzystnym wpływem izotopów promieniotwórczych. Negatywny wpływ na stan środowiska naturalnego miały defekty elektrowni jądrowych. W roku 1986 w Czarnobylu miało miejsce uszkodzenie reaktora jądrowego. W wyniku wybuchu atmosfera ziemska została skażona izotopami promieniotwórczymi (137Cs i 131I). Duża część Europy uległa skażeniu promieniotwórczemu.
Pochłanianie dużych ilości promieniowania jonizującego może wywołać nowotwory krwi (białaczkę), chorobę popromienną, chorobę oczu (katarakta). Objawy choroby popromiennej to: mdłości oraz biegunka.
Konsekwencje promieniowania możemy podzielić na:
– konsekwencje bezpośrednie, które mają miejsce wówczas, gdy promieniowanie niszczy wiązania cząsteczkowe (kwasy nukleinowe);
– konsekwencje pośrednie, które mogą spowodować radiolizę wody (rozbijanie cząsteczek wody). W wyniku tek reakcji powstają wolne rodniki oraz aktywne jony.
Dawka otrzymana w czasie całego życia człowieka od pierwiastków radioaktywnych wynosi 4,5 mSv. Większą dawkę otrzymuje mieszkańcy półkuli północnej.
Średnia ilość tła promieniowania g na ziemi polskiej w roku 1996 wynosiła 47,4nGy/h. Bardzo zbliżone wartości były w latach 1990-1995 oraz w czasie przed wybuchem elektrowni jądrowej w Czarnobylu.
Niższe wartości promieniowania występują w północnych rejonach kraju. Ma to związek z czynnikami geologicznymi. W wyniku reakcji promieniotwórczych z jąder emitowane są duże ilości energii, dzięki temu jesteśmy w stanie produkować energię elektryczną w elektrowniach jądrowych. Duży rozgłos zyskała katastrofa elektrowni atomowej w 1986 roku w Czarnobylu (Ukraina). W tym przypadku zawinił człowiek. W wyniku jego błędu do atmosfery dostały się bardzo duże ilości substancji radioaktywnych. Spowodowało to skażenie całej Europy. Po tej tragedii w społeczeństwie narosła niechęć w stosunku do planu budowy innych elektrowni jądrowych.
Podczas II wojny światowej substancje radioaktywne były wykorzystywane w produkcji bomby atomowej. Siła rażenia takiej bomby była około 1mln razy silniejsza od znanych dotychczas. W 1945 roku amerykanie zrzucili bomby atomowe na dwa miasta japońskie: Nagasaki oraz Hiroszimę. Bomba spowodowała śmierć ogromnej ilości ludzi, wiele osób zostało rannych oraz zachorowało po kilku latach na chorobę popromienną. Po wojnie były przeprowadzone próby nuklearne, które spowodowały skażenie terenu, śmierć zwierząt oraz roślin. Pewne gatunki roślin i zwierzą t znacząco odbiegały pod względem wyglądu od organizmów macierzystych, były to tzw. mutanty.
Zastosowanie kilku izotopów
Wodór
Pierwiastek ten jest stosowany w bardzo wielu reakcjach syntezy przemysłowej. Przy jego użyciu możemy otrzymać: amoniak, chlorowodór. Jest wykorzystywany także w utwardzaniu olejów roślinnych, podczas syntezy benzyny. Może być do wypełniania balonów. Wodór w palniku tlenowo-wodorowym umożliwia uzyskanie bardzo wysokiej temperatury (2500°C). Jest transportowany pod zwiększonym ciśnieniem w butlach stalowych. Pierwiastek ten może być wykorzystany w ogniwach paliwowych. Zaopatrywane są w energię w ten sposób statki kosmiczne.
Polon
Stosowany jest chemii radiacyjnej jako bardzo dobre źródło cząstek. Gdy pierwiastek ten zostanie zmieszany z berylem może być źródłem neutronów.
Rad
Pierwiastek ten może być wykorzystywany leczniczych celach leczniczych (jako chlorek, ewentualnie bromek) oraz w celach naukowych.
Tor
Pierwiastek ten stosowany jest w czasie powlekania drutów wolframowych w różnorodnych lampach elektronowych, ale także jako adsorbent gazów w wysokopróżniowych aparatach. Dwutlenek toru może służyć jako katalizator w procesach otrzymywania benzyny.
Uran
Sole uranu charakteryzują się znaczną luminescencję. Mogą spowodować zaczernienie klisz fotograficznych nawet w przypadku, gdy sole uranu przez długi okres czasu przebywały w ciemnościach. Maria Curie-Skłodowska wraz z mężem Piotrem udało się wyodrębnić z uranu związki charakteryzujące się większą promieniotwórczością niż metal. Metaliczny uran jest stosowany w reaktorach jądrowych podczas uzyskiwania energii jądrowej.
Sód
Pierwiastek ten ma bardzo szerokie zastosowanie. Wraz z potasem stosowany może być jako chłodziwo w zaworach silników wykorzystywanych w lotnictwie, w różnych reaktorach jądrowych i wielu innych urządzeniach oraz procesach. Dodając sód do stali podwyższamy w ten sposób jej wytrzymałość. Pierwiastek ten jest głównym składnikiem cieczy pozakomórkowych w organizmie ludzkim. I tak występuje w:
– soku trzustkowym;
– soku jelitowym
Jako składnik krwi wpływa na system nerwowy tzn. dzięki niemu układ mięśniowy i serce lepiej funkcjonują. Warto zaznaczyć, że pierwiastek ten znajduje się także w pożywieniu. W wodzie sód najczęściej jest spotykany z chlorem. Całkowite stężenie jonów: Na+ oraz Cl- w wodzie wynosi 1000 mg/dm3.
Krzem
stosowany jest w stopach żelaza oraz glinu. Polepsza ich właściwości mechaniczne oraz odporność na procesy korozyjne. Żelazokrzem może być stosowany w hutnictwie jako dobry odtleniacz Krzem o dużej czystości może być stosowany w elektronice. Z krzemu mogą być sporządzane soczewki dla promieniowania podczerwonego. Krzemionka oraz krzemiany są wykorzystywane w wyrobie szkła, porcelany.
Fosfor
Izotop 32P może być wykorzystywany w nauce oraz technice jako dobry wskaźnik promieniotwórczy oraz jako źródło promieniowania beta. W medycynie wykorzystywany jest w leczeniu nowotworów oraz znakowania erytrocytów.
Potas
Potas przechodzi do wody w czasie gotowania pokarmów. Leki przeczyszczające i leki na odwodnienie wypłukują potas z organizmu, dlatego powinny być one stosowane pod ścisła kontrolą lekarza. Istnieją leki odwadniające oszczędzające potas, wtedy należy często kontrolować jego poziom w organizmie. Sole potasu uzyskiwane w przemyśle są stosowane jako sztuczne nawozy.
Kobalt
Może być wykorzystywany w medycynie w leczenia nowotworów, ale także w sterylizacji narzędzi chirurgicznych, żywności. Wykorzystywana jest w medycynie bomba kobaltowa.
Arsen
Związki arsenu stosowane są w konserwacji skóry oraz preparatów zwierzęcych, ale także w impregnacji drewna, odbarwianiu szkła, jako trutka owady większość gryzonie. Ma zastosowanie w farmakologii, działając stymulująco na człowieka. Niebezpieczne dla życia związki arsenu to: AsH 3 – arsenowodór i As 2 O 3 – arszenik. Zastosowanie mają wody arsenkowe, które ogólnie działają pobudzająco oraz korzystnie na niedokrwistość.
Zdecydowana większość pierwiastków występuje w dwóch lub większej ilości izotopów. Występują trzy rodzaje atomów wodoru, pięć rodzajów atomów węgla oraz szesnaście rodzajów atomów ołowiu. Nazwa izotop pochodzi od słów: isos = równy oraz topos = miejsce. Izotopy zajmują takie samo miejsce w Tablicy Mendelejewa .
Izotopy tego samego pierwiastka charakteryzują się takimi samymi właściwościami chemicznymi. Jesteśmy w stanie rozróżnić przy pomocy właściwości fizycznych. Pewna część izotopów charakteryzuje się promieniotwórczością, dlatego przy pomocy ich intensywności jesteśmy w stanie je odkryć i scharakteryzować ilościowo. Innym sposobem jest porównanie masy atomowej. Izotopy mogą się różnic liczbą neutronów w jądrze. W przypadku azotu możemy mieć do czynienia z 15N (azot ciężki) oraz zwykły azot – 14N. W przypadku wodoru mamy do czynienia z 2H (deuter, wodór ciężki) oraz ze zwykłym wodorem – 1H. Różnice te możemy wykryć stosując spektrometr masowy.
W medycynie, biologii, farmaceutyce stosowane są w celach badawczych znakowane izotopami substancje. W miejsce węgla 12C wprowadzany jest węgiel promieniotwórczy 11C, ewentualnie 14C lub węgiel ciężki 13C. W taki sposób oznaczona substancja jest wstrzykiwana poddawanej badaniu roślinie lub zwierzęciu. Jesteśmy w stanie wyhodować w tym celu odpowiednie komórki. Dzięki temu jesteśmy w stanie dokładnie monitorować krok po kroku kolejne procesy, którym ulega oznakowana substancja.
Promieniotwórczy izotop wapnia 45Ca jest w stanie określić szybkość kształtowania się substancji kostnej i wpływ witaminy D na ten proces oraz hormony wydzielane z gruczołów przytarczycznych. Dzięki zastosowaniu tej metody jesteśmy w stanie rozwikłać wiele tajemnic, które kryje biologia.
Bomba kobaltowa
Bomba kobaltowa to urządzenie stosowane podczas napromieniowywania przedmiotów, organizmów żywych promieniowaniem emitowanym przez izotop 60Co o aktywności wynoszącej 1013-1014 Bq. Biorąc pod uwagę znaczna przenikliwość tego promieniowania, aktywny kobalt musi być otoczony warstwą ołowiu, w której występują kanały wyprowadzające wiązkę promieniowania. Bomba kobaltowa czasami jest wyposażona w specjalny mechanizm umożliwiający manipulację badanymi próbkami bez narażania nikogo na promieniowanie. Bomba kobaltowa może być wykorzystywana w lecznictwie w zwalczaniu chorób nowotworowych, w sterylizacji żywności, w defektoskopii oraz w metodach radiacyjnych, czyli w badaniach procesów fizykochemicznych, które zachodzą w czasie napromieniowywania prostych oraz złożonych różnorodnych układów chemicznych.
Broń jądrowa
Rozpad jąder pierwiastków radioaktywnych jest wykorzystywany do produkcji broni masowego rażenia. Podczas wybuchu uwalniana bardzo duża ilość energii. W czasie II wojny światowej nas Nagasaki oraz Hiroszimę została zrzucona bomba atomowa. Wiele osób poniosło śmierć, wiele miało objawy choroby popromiennej. Procesy produkcyjne nad bombami atomowymi oraz otrzymywanie izotopów muszą być kontrolowane przez organizacje międzynarodowe.
Możemy wyróżnić następujące typy broni jądrowej:
A) Bomba atomowa (jądrowa), która złożona jest z urządzenia detonującego, materiału wybuchowego, czyli trotylu oraz materiału rozszczepialnego, może to być uran 235U oraz pluton 239Pu, który jest podzielony na 2 części, każda część ma masę mniejszą niż wynosi masa krytyczna. Wybuch tego rodzaju bomby następuje w wyniku odpalenia ładunku prochowego oraz szybkim skupieniu części wchodzących w skład materiału rozszczepialnego. Zainicjowana jest wówczas niekontrolowana reakcja rozszczepienia, która trwa aż materiał rozszczepialny ulegnie rozproszeniu. Całkowita moc bomby jądrowej może wynieść nawet około kilkaset kt TNT.
B) Bomba termojądrowa to bomba wodorowa, która zbudowana jest z czynnej substancji (mieszanina deuteru oraz trytu, ewentualnie deuterku litu). Substancja ta jest połączona z bombą jądrową oraz pełni funkcje zapalnika. W momencie wybuchu bomby jądrowej temperatura ma wartość około 107 K. Taka temperatura jest niezbędna do rozpoczęcia niekontrolowanej termojądrowe reakcji. Całkowita moc bomby termojądrowej wynosi 100 milionów ton TNT.
C) Bomba kobaltowa to bomba termojądrowa lub jądrowa, która umieszczona jest w płaszczu zbudowanego z metalicznego Co. Podczas wybuchu tego rodzaju bomby powstaje izotop 60Co, który jest w stanie emitować promieniowanie gamma. Powoduje to znaczne skażenie promieniotwórcze terenu. Na szczęście tego rodzaju bomba nie została jeszcze wypróbowana.
D) Bomba neutronowa, czyli bomba termojądrowa. Podstawowa i najważniejszą część energii wybuchu unoszona jest przez strumień szybkich neutronów. Wykorzystywana jest przede wszystkim w likwidowaniu organizmów żywych.
REKLAMA
Izotopy i ich zastosowanie
Izotopy i ich zastosowanie
Izotopy to atomy zawierające w jądrze jednakową ilość protonów, ale różniące się liczbą neutronów. W związku z tym charakteryzują się one jednakową liczbą atomową (Z), ale jednocześnie różną liczbą masową (A). Większość pierwiastków występuje w przyrodzie w postaci kilku izotopów. Dobrym przykładem jest chlor, którego dwa izotopy 35Cl (o masie atomowej 35u) i 36Cl (o masie atomowej 36) występują w przyrodzie niemal w jednakowych ilościach. Procentowa zawartość poszczególnych izotopów danego pierwiastka w jego całkowitej ilości jest wielkością niemal niezmienną. W związku z powyższym masa atomowa pierwiastka jest średnią wyliczoną w oparciu o udziały procentowe i masy poszczególnych izotopów. Oczywiście można zauważyć różnice w masach atomowych konkretnego pierwiastka występującego różnych regionach Ziemi, co wiąże się z pewnością z różnymi warunkami środowiskowymi, w różnych epokach geologicznych, które sprzyjały gromadzeniu się w danym miejscu lżejszych, bądź cięższych izotopów.
Izotopy można podzielić na naturalne (występujące w przyrodzie), oraz sztuczne (otrzymane przez człowieka głownie w wyniku reakcji jądrowych). Większość izotopów naturalnych to izotopy trwałe. Niektóre jednak ulegają rozpadowi promieniotwórczemu, podobnie jak większość izotopów sztucznych. Rozpad promieniotwórczy to samorzutny proces, w wyniku którego jądra atomów danego izotopu ulegają rozpadowi i przechodzą w jądra lżejsze, a towarzyszy temu emisja promieniowania w postaci różnego rodzaju cząstek elementarnych oraz energii. Wielkością charakteryzującą dany izotop promieniotwórczy jest tzw. okres połowicznego rozpadu (okres półtrwania), który definiuje się jako czas, po którym połowa początkowej masy izotopu promieniotwórczego uległa rozpadowi. Obecnie znanych jest około 2000 izotopów promieniotwórczych różnych pierwiastków, które różnią się między sobą czasem połowicznego zaniku (okresem półtrwania), a także rodzajem rozpadu promieniotwórczego, jakiemu ulegają.
Promieniowanie α, to strumień tzw. cząstek α, składających się z dwóch protonów i dwóch neutronów. Cząstki α są to więc jądra atomu helu. Mają dużą masę i duży ładunek, co powoduje, że zasięg i przenikliwość tego promieniowania są niewielkie. Promieniowanie β to strumień szybko poruszających się elektronów (β-) lub pozytonów (β+). Masa tych cząstek jest znikomo mała, co powoduje, że zarówno zasięg, jak i przenikliwość tego typu promieniowania są już dość znaczne. Trzeci rodzaj promieniowania – tzw. promieniowanie γ – jest promieniowaniem elektromagnetycznym (podobnie jak światło). Jest promieniowaniem niezwykle przenikliwym. Jak już wspomniano, różne izotopy mogą ulegać różnym przemianom promieniotwórczym. Mogą zatem emitować różnego rodzaju promieniowanie.
Wiele izotopów promieniotwórczych (radioizotopów) znalazło ze względu na swe właściwości szerokie zastosowanie. Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z faktu, iż izotopy promieniotwórcze wykorzystywane są w wielu dziedzinach życia. Czasem są nawet obecne w przedmiotach wykorzystywanych na co dzień. Bardzo dobrym przykładem są czujniki przeciwpożarowe wykrywające obecność dymu. Stosuje się w nich promieniotwórcze izotopy 241Am lub 238Pu, emitujące promieniowanie typu α. Pojawienie się dymu powoduje przerwanie wiązki emitowanego promieniowania, a co za tym idzie uruchomienie systemu alarmowego. Bardzo wielką zaletą jest stosunkowo duży okres półtrwania co powoduje, iż czujniki te mogą być z powodzeniem stosowane przez długi okres czasu. Promieniowanie emitowane przez radioizotopy stosuje się ostatnio nawet w przemyśle spożywczym. Dowiedziono, iż żywność poddania działaniu promieniowania γ lub wiązki elektronów nie jest szkodliwa dla organizmu człowieka, ani nie traci żadnych wartości odżywczych. Co więcej, żywność taka dłużej zachowuje świeżość, a promieniowanie eliminuje wszelkie szkodliwe drobnoustroje.
Jedną z najważniejszych dziedziną, w której podstawowe znaczenie i bardzo szerokie zastosowanie mają izotopy promieniotwórcze jest medycyna. Radioizotopy wykorzystywane są zarówno w diagnostyce poszczególnych narządów jak i w radioterapii. Bardzo często w metodach diagnostycznych i leczniczych wprowadza się bezpośrednio do organizmu człowieka substancję promieniotwórczą. Substancja taka musi spełnić wiele rygorystycznych wymagań. Musi łatwo się wbudowywać w badany lub leczony narząd, a także być w niewielkim stopniu szkodliwa dla organizmu. Emitowane promieniowanie powinno być łatwo wykrywane i rejestrowane. Jednym z podstawowych badań wykorzystujących izotopy promieniotwórcze (głównie 99Tc) jest scyntygrafia. Polega ono na wprowadzeniu do organizmu pacjenta odpowiedniego związku chemicznego znakowanego radioizotopem i rejestrowaniu emitowanego przez niego promieniowania. Przy pomocy scyntygrafii można uzyskać obraz badanego narządu, a także ocenić jego funkcjonowanie. Do badań układu krwionośnego wykorzystuje się między innymi izotopy 42K, 43K oraz 129Cs. Nowotwory układu szkieletowego, jak i dokładne miejsca złamania kości często uwidoczniane są przy pomocy izotopu 47Ca. Wśród innych stosowanych w diagnostyce medycznej izotopów należy wymienić 51Cr, 32P i 59Fe wykorzystywane przy badaniach krwi, a także izotopy jodu (125I, 131I, 132I) stosowane w badaniach tarczycy. Dużą część izotopów promieniotwórczych stosuje się w również w leczeniu (głównie nowotworów), np. 131I przy leczeniu schorzeń tarczycy. Izotopy 60Co oraz 137Cs stosuje się do naświetlania komórek nowotworowych, co powoduje ich niszczenie bez szkodliwości dla zdrowych tkanek.
Radioizotopy wykorzystuje się również w geologii. W oparciu o izotopy zawarte w różnych skałach można określić w przybliżeniu ich wiek. Wykorzystywane są w tym celu naturalne substancje promieniotwórcze charakteryzujące się bardzo długim okresem półtrwania. Wykonuje się pomiary ilości produktu przemian jądrowych zachodzących minerale w stosunku do ilości naturalnego radioizotopu zawartego w próbce. Również w badaniach archeologicznych często stosuje się metody datowania promieniotwórczego, szczególnie tzw. metodę izotopu 14C – tzw. metoda radiowęglową. We wszystkich organizmach żywych obecny jest, w określonej, stałej ilości, promieniotwórczy izotop węgla 14C. W momencie śmierci organizmu dopływ tego izotopu zostaje zatrzymany. Zaczyna on więc ulegać powolnemu rozpadowi. Mierząc zawartość tego izotopu w próbce materii organicznej, można określić, kiedy nastąpił koniec życia danego organizmu. Szacuje się, że dokładność tego typu datowania wynosi około 50 – 100 lat.
Bardzo dużo izotopów promieniotwórczych znalazło zastosowanie w przemyśle i w technice. Stosuje się je między innymi w urządzeniach służących do pomiaru grubości warstwy papieru, folii aluminiowej, blachy. Radioizotopy wykorzystuje się również w defektoskopach służących do wykrywania wad materiałowych, głównie w wyrobach metalowych.
Oczywiście chyba najbardziej znaną dziedziną wykorzystującą izotopy promieniotwórcze jest energetyka jądrowa. Zajmuje się ona uzyskiwaniem na szeroką skalę energii z procesów rozszczepienia ciężkich jąder atomowych. Głównym izotopem stosowanym do tych celów jest 235U. Pierwsze elektrownie pojawiły się już w latach pięćdziesiątych XX stulecia, a obecnie obserwuje się znaczny wzrost znaczenia tego rodzaju otrzymywania energii. Spowodowane jest to przede wszystkim tym, iż wykorzystywane w tym celu surowce (ropa naftowa, węgiel) mogą za jakiś czas ulec wyczerpaniu. Poza tym elektrownie jądrowe nie emitują do atmosfery szkodliwych substancji. Również wydajność elektrowni jądrowych jest zdecydowanie bardziej korzystna (1gram uranu pozwala na uzyskanie energii odpowiadającej zużyciu 2,7tony węgla kamiennego. Elektrownia jądrowa zwykle jest połączeniem reaktora jądrowego z klasyczną elektrownią cieplną. Jej moc zależy przede wszystkim od rodzaju reaktora, ale także wykorzystywanej metody chłodzenia. Uzyskiwana energia cieplna jest następnie zamieniana na energię elektryczną. Największe sprzeciw i kontrowersje przy budowie nowych elektrowni jądrowych wiąże się z problemem odpadów promieniotwórczych, a w szczególności ich transportem i późniejszym przechowywaniem. Obawy związane z energetyką jądrową szczególnie widoczne są w krajach Europy Środkowej (szczególnie w Polsce), co wiąże się zapewne z awarią reaktora atomowego Czarnobylu w roku 1986, której skutki są niekiedy widoczne do dnia dzisiejszego. Należy jednak pamiętać, że przy zachowaniu należytych środków ostrożności, elektrownie jądrowe nie stanową żadnego zagrożenia dla środowiska i dla człowieka.
Izotopy promieniotwórcze znalazły również zastosowanie przy produkcji broni masowego rażenia, zastosowanej po raz pierwszy jeszcze podczas II Wojny Światowej w ataku na Hiroszimę i Nagasaki. Broń atomowa wykorzystuje energię wytwarzaną podczas reakcji rozszczepiania jąder atomowych (głównie uranu i plutonu). Oprócz wyzwolenia ogromnych ilości energii powstaje tzw. fala uderzeniowa o ogromnej sile rażenia. Emitowane jest także promieniowanie, które powoduje skażenie promieniotwórcze ogromnych obszarów. Oprócz bomb atomowych stosuje się również tzw. bomby wodorowe, nazywane czasem bombami termojądrowymi. Działanie bomby wodorowej oparte jest na wykorzystaniu reakcji łączenia się lekkich jąder atomowych (np. wodoru) w jądra cięższe. Procesowi temu towarzyszy zwykle wydzielanie ogromnych ilości energii, dużo większych niż w przypadku „zwykłej” bomby atomowej. Popularnym w ostatnich czasach stało się sformułowanie „brudna bomba”. Określa ono rodzaj broni radiologicznej, której działanie uzyskuje się poprzez rozrzucenie poprzez zwykłą eksplozję na konkretnym terenie materiału radioaktywnego, który powoduje skażenie terenu.
Przedstawione przykłady jasno dowodzą, iż izotopy promieniotwórcze znalazły bardzo szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach życia. Wykorzystywane są głownie do celów pożytecznych jak na przykład leczenie groźnych chorób (nowotworów), badanie jakości otrzymywanych wyrobów, a nawet produkcja urządzeń wykorzystywanych na co dzień. Ogromne znaczenie zyskuje w ostatnich latach energetyka jądrowa. Należy jednak pamiętać o niebezpieczeństwach związanych z wykorzystywaniem radioizotopów. Przykładem ich niszczycielskiego działania jest broń masowego rażenia, a także skażenia promieniotwórcze środowiska. Te ostatnie jednak mogą i powinny być kontrolowane i stopniowo eliminowane przez człowieka. W wielu laboratoriach na całym świecie ciągle trwają prace nad kolejnymi praktycznymi zastosowaniami radioizotopów w najrozmaitszych dziedzinach.
REKLAMA
Pi-stacja
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi. Czytaj więcej…
키워드에 대한 정보 dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to
다음은 Bing에서 dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Co z trzecią dawką azotu w zbożach? II AR#148
- pszenica ozima
- azot
- zboża
- trzecia dawka azotu
- nawożenie azotem w czasie suszy
- susza
- mikroelementy w zbożach
- gospodarstwo Rolne Ptaszkowo
- nawożenie dolistne azotem
- saletra
- mocznik
- saletrzak
- nawożenie dolistne mikroelementami
- miedź
- mangan
- molibden
- K+S Polska
- druga dawka azotu
- zboża ozime
- nawożenie
- nawożenie azotem
- nawożenie organiczne
- nawozy organiczne w zbożach
- mapowanie pól
- nawożenie precyzyjne
- dolistne dokarmianie zbóż
- nawożenie w czasie suszy
- badania gleby
Co #z #trzecią #dawką #azotu #w #zbożach? #II #AR#148
YouTube에서 dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Co z trzecią dawką azotu w zbożach? II AR#148 | dwie odmiany izotopowe azotu występujące w przyrodzie to, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
