당신은 주제를 찾고 있습니까 “członek komunistycznej partii związku radzieckiego – Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA]“? 다음 카테고리의 웹사이트 https://ppa.khunganhtreotuong.vn 에서 귀하의 모든 질문에 답변해 드립니다: https://ppa.khunganhtreotuong.vn/blog. 바로 아래에서 답을 찾을 수 있습니다. 작성자 IPNtvPL 이(가) 작성한 기사에는 조회수 2,288회 및 좋아요 65개 개의 좋아요가 있습니다.
Table of Contents
członek komunistycznej partii związku radzieckiego 주제에 대한 동영상 보기
여기에서 이 주제에 대한 비디오를 시청하십시오. 주의 깊게 살펴보고 읽고 있는 내용에 대한 피드백을 제공하세요!
d여기에서 Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA] – członek komunistycznej partii związku radzieckiego 주제에 대한 세부정보를 참조하세요
▶ Kim byli miejscowi kapepowcy❓ W jaki sposób kreowano kult Komunistycznej Partii Polski❓
📺 OGLĄDAJ dyskusję o książce i poznaj etapy rozwoju tej partii i jej struktury w województwie poznańskim w okresie II Rzeczypospolitej Polskiej.
👥 Na temat publikacji Wydawnictwa IPN rozmawiają:
▪ dr Marcin Jurek – autor, Oddziałowe Biuro Badań Historycznych Instytut Pamięci Narodowej Poznań
▪ prof. dr hab. Przemysław Waingertner – Uniwersytet Łódzki
▪ prof. Antoni Dudek – Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
🎤 Prowadzenie: Paweł Sztama – Biuro Badań Historycznych IPN
📘 WIĘCEJ O KSIĄŻCE 👉 https://cutt.ly/mOK4rn1
🛒 KUP ONLINE 👉 https://cutt.ly/XOK4vsk
🔔 SUBSKRYBUJ IPNtv i bądź na bieżąco 👉 https://bit.ly/30XgzUe
#PromocjaKsiążki #dyskusja #IIRP #historia #KomunistycznaPartiaPolski #miasta #regiony #komuniści #PartyjneStruktury #komunizm #Poznań #Wielkopolska #książka #IPNtv
członek komunistycznej partii związku radzieckiego 주제에 대한 자세한 내용은 여기를 참조하세요.
Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego – QWERTY.WIKI
W bazie członkowie partii byli skupieni w swoich miejscach pracy (fabryka, kołchoz , administracja, placówka oświatowa itp. ) Lub w …
Source: pl.frwiki.wiki
Date Published: 1/3/2022
View: 6750
członek radzieckiej partii komunistycznej – Hasło do krzyżówki
Wszystkie rozwiązania dla CZŁONEK RADZIECKIEJ PARTII KOMUNISTYCZNEJ. Pomoc w rozwiązywaniu krzyżówek.
Source: hasladokrzyzowek.com
Date Published: 5/5/2022
View: 8860
Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego: Partia polityczna …
Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (KPZR, ros. Коммунистическая партия Советского Союза – КПСС, Kammunisticzeskaja partija Sawietskawa Sajuza – KPSS) …
Source: www.duhoctrungquoc.vn
Date Published: 11/8/2021
View: 6673
członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego
Hasło do krzyżówki „członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego” w leksykonie szaradzisty. W naszym słowniku szaradzisty dla hasła „członek …
Source: krzyzowka.net
Date Published: 4/19/2022
View: 2227
Spotkanie Przewodniczącego KC PZPR
Bolesław Bierut w towarzystw le członków Biura Polityczne … Partii Związku Radzieckiego. … Zjazdowi Komunistycznej Partii Związku Radzie-‘ ckiego.
Source: zbc.ksiaznica.szczecin.pl
Date Published: 5/1/2022
View: 3953
Informacja o zespole: „Wszechzwiązkowa Komunistyczna …
Akta Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) Obwodu … działalność partii wśród obywateli ZSRR narodowości żydowskiej w …
Source: ipn.gov.pl
Date Published: 2/22/2022
View: 6638
Uwiedzeni, zmanipulowani, zdesperowani … – http://rcin.org.pl
sowieckich na informacje, jak wyglądają realia życia w Związku Radzieckim, … Komunistycznej Partii [bolszewików] (RKP[b]) i rządu Rosyjskiego Komuni-.
Source: rcin.org.pl
Date Published: 8/23/2022
View: 6484
주제와 관련된 이미지 członek komunistycznej partii związku radzieckiego
주제와 관련된 더 많은 사진을 참조하십시오 Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA]. 댓글에서 더 많은 관련 이미지를 보거나 필요한 경우 더 많은 관련 기사를 볼 수 있습니다.
![Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA]](https://i.ytimg.com/vi/IMVRCQMO8Dk/maxresdefault.jpg)
주제에 대한 기사 평가 członek komunistycznej partii związku radzieckiego
- Author: IPNtvPL
- Views: 조회수 2,288회
- Likes: 좋아요 65개
- Date Published: 실시간 스트리밍 시작일: 2022. 2. 9.
- Video Url link: https://www.youtube.com/watch?v=IMVRCQMO8Dk
CZŁONEK RADZIECKIEJ PARTII KOMUNISTYCZNEJ
🔔 Wyszukiwarka haseł do krzyżówek pozwala na wyszukanie hasła i odpowiedzi do krzyżówek. Wpisz szukane “Definicja” lub pole litery “Hasło w krzyżówce” i kliknij “Szukaj”!
członek radzieckiej partii komunistycznej – Hasło do krzyżówki
Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego: Partia polityczna – Wikipedia, wolna encyklopedia Wiki Polski 2023
Formalnie centralną instancją partii był Komitet Centralny (KC), największą zaś realną władzę posiadało jego Biuro Polityczne i Sekretariat Komitetu Centralnego na czele z sekretarzem generalnym. Generalny sekretarz KC był przywódcą całej partii. Sekretariatowi KC podlegały wydziały Komitetu Centralnego, oparte na zasadzie funkcjonalnej i pełniące funkcje ministerstw. W okresie istnienia ZSRR partia miała też swoje republikańskie sekcje (komunistyczne partie republik związkowych ZSRR) z wyjątkiem (do 1990) Rosji. Kontrolowała też większość innych partii komunistycznych na świecie, zarówno formalnie poprzez organizacje międzynarodowe (np. Komintern , Kominform ), jak i nieformalnie w wyniku faktycznego zwierzchnictwa ZSRR nad częścią z państw oraz sponsorowania i utrzymywania kontaktów w pozostałych przez Wydział Zagraniczny Komitetu Centralnego i radziecki wywiad.
Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (KPZR, ros. Коммунистическая партия Советского Союза – КПСС, Kammunisticzeskaja partija Sawietskawa Sajuza – KPSS ) – ostatnia nazwa założonej w 1903 partii komunistycznej , rządzącej w RFSRR i ZSRR od 1917 do 1991. W latach 1903–1918 funkcjonowała jako frakcja bolszewicka Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR(b)), w latach 1918–1925 jako Rosyjska Komunistyczna Partia ( bolszewików ), w skrócie RKP(b), w latach 1925–1952 jako Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików) , WKP(b) (odrębna Rosyjska Partia Komunistyczna nie istniała).
W trakcie trwania wojny przedstawiciele frakcji szukali poparcia u pacyfistycznie nastawionych socjaldemokratów europejskich ( konferencja zimmerwaldzka ) [2] . Partia po rewolucji lutowej w Rosji uzyskała możliwość legalnego działania. Nie rezygnując z propagandy antywojennej, umacniała wpływy wśród robotników oraz żołnierzy frontowych. Na skutek upadku reżimu carskiego do kraju z emigracji lub zesłania powrócił szereg uchodźców politycznych. Z zesłania wrócili m.in. Lew Kamieniew , Józef Stalin i Lenin [3] . Była organizatorem i główną siłą sprawczą rewolucji październikowej . Wywołanie rewolucji w Rosji stało w opozycji do koncepcji Karola Marksa , który uznawał, że socjalizm może zwyciężyć tylko w kraju z silną klasą robotniczą. Rosyjscy komuniści opierali się jednak początkowo nie na robotnikach, lecz na chłopach. Tuż po rewolucji partia komunistyczna nie zdołała wygrać w zarządzonych jeszcze przez poprzednie władze wyborach do Konstytuanty, nie miało to jednak realnego znaczenia wobec jej dalszych działań. Po krótkim okresie koalicji z partią lewicowych socjalistów-rewolucjonistów ( eserów ), bolszewicy zaprowadzili w Rosji rządy dyktatorskie i utworzyli państwo o nazwie Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka [4] . Rząd RFSRR zaproponował natychmiastowe zawieszenie broni na wszystkich frontach i oddanie gruntów (bez żadnego wykupu) rolnych w ręce chłopów [5] . Dysponentami dóbr cerkiewnych, klasztornych i obszarniczych stawały się gminne komitety rolne i rady powiatowe [6] .
Późniejsza KPZR wywodzi się z frakcji bolszewickiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji , która wyodrębniła się od socjaldemokracji na jej II Zjeździe w 1903. Na Zjeździe tym zwolennicy Włodzimierza Lenina uzyskali większość; pozostali delegaci dali początek partii mienszewików . Bolszewicy głosili hasła rewolucji socjalnej oraz obalenia caratu i wprowadzenia demokratycznej republiki . Wzięli udział w rewolucji 1905 , której upadek osłabił działalność partii i zmusił najwybitniejszych działaczy (Lenin, Grigorij Zinowjew ) do emigracji. W trakcie I wojny światowej bolszewicy przyjęli doktrynę pacyfistyczną . Działania antywojenne poważnie osłabiły frakcję bolszewicką, rząd rozpoczął falę represji, które zmusiły działaczy do emigracji lub sprawiły, że trafili oni do więzień. Bolszewicy kontynuowali działalność w podziemiu, gdzie wydawali nielegalne pisma i prowadzili działania o charakterze propagandowym. W listopadzie pod Piotrogrodem odbyła się narada bolszewicka z udziałem m.in. posłów do parlamentu. Narada została zaatakowana przez siły rządowe, a jej uczestnicy zostali skazani na dożywotnie zesłanie na Syberii . Na naradzie zdecydowano o utworzeniu w przyszłości niepodległych republik Rosji, Polski i Niemiec , walce z caratem, szowinizmem wielkorosyjskim, walce o ośmiogodzinny dzień pracy oraz konfiskacie ziem należących do obszarników. Bolszewicy kontynuowali działalność w podziemiu, gdzie wydawali nielegalne pisma i prowadzili działania o charakterze propagandowym [1] .
Okres leninowski
W 1918 roku frakcja bolszewicka przyjęła nazwę Rosyjska Komunistyczna Partia (bolszewików) (RKP(b)), co symbolizowało zerwanie z socjaldemokracją i realizację radykalnego programu rewolucyjnych przekształceń – zbudowania bezklasowego (komunistycznego) społeczeństwa. RKP(b) i partie o podobnym programie utworzyły w 1919 Międzynarodówkę Komunistyczną, która istniała do 1943[7].
W przeciągu lat 1917–1918 wydano szereg dekretów – wprowadzających ośmiogodzinny dzień pracy, kontrolę robotniczą nad przedsiębiorstwami, o proklamowaniu suwerenności narodów dawnego Imperium, nacjonalizacji banków, zniesieniu rang cywilnych i stanów, wprowadzeniu rozwodów, oddzielenia państwa i edukacji od cerkwi, utworzeniu Armii Czerwonej, nacjonalizacji magazynów zbożowych, handlu zagranicznego, przemysłu naftowego, wielkiego przemysłu, floty handlowej, przedsiębiorstw kolejowych, transportu, młynów, wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego, walki ze spekulacją, konfiskaty majątku rodziny carskiej, likwidacji kolei prywatnych. Przeciwko otworzeniu regularnej armii i włączaniu do niej oficerów z dawnego wojska carskiego opowiedziała się grupa lewicy partyjnej[8].
Rewolucja odniosła połowiczny sukces: udało się ustanowić tzw. władzę radziecką na całym terytorium Rosji, Zakaukaziu i znacznych obszarach Ukrainy i Białorusi, stłumić wystąpienia „kontrrewolucyjne” (do których zaliczano wszelkie działania antyrządowe – stąd partią kontrrewolucyjną obwołano także niezgadzających się z terrorem mienszewików), zbudować siły zbrojne, która zwyciężyła przeciwników nowej władzy („białych”) oraz wspierające je oddziały interwencyjne zagranicznych mocarstw (wojna domowa w Rosji). Jednocześnie program rozpętania rewolucji światowej i „wyzwolenia” Europy poniósł fiasko, a eksperymenty ekonomiczne (komunizm wojenny) doprowadziły do załamania gospodarczego i klęski głodu w latach 1920–1922, a także licznych powstań, co zmusiło władze do przywrócenia reglamentowanej gospodarki rynkowej (NEP) w 1921. Polityka NEP-u określana mianem kapitalizmu państwowego przyczyniła się do zakończenia wojny domowej i ponownego uzyskania wzrostu ekonomicznego kraju[9]. Partia w 1922 skonsolidowała swoją władzę, tworząc z rządzonych przez siebie republik nowe państwo – Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Nowe państwo objęło zasięgiem terytorialnym większość obszarów byłego Imperium Rosyjskiego[10]. W 1925 zmieniła nazwę na Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików) – (WKP(b)).
Okres stalinizmu
Choroba i śmierć stosunkowo młodego Lenina (gdy umierał w 1924 miał 53 lata) – niekwestionowanego przywódcy, spowodowały walkę o władzę w partii[10]. Początkowo najbliżsi współpracownicy Lenina – Grigorij Zinowjew i Lew Kamieniew, w sojuszu ze Stalinem, usunęli uważanego za drugą osobę w partii – Lwa Trockiego, typowanego przez Lenina jako swojego następcę. Trocki rozpoczął kampanię antyrządową, w której oskarżał Stalina o coraz większą konsolidację własnej władzy i otwarcie kontestował stalinowski ustrój ZSRR, za co został zmuszony przez zwolenników stalinizmu do emigracji[11][12]. Następnie, w sojuszu ze zwolennikami NEPu: Nikołajem Bucharinem, Aleksiejem Rykowem i Michaiłem Tomskim, Stalin usunął Zinowjewa i Kamieniewa. W 1929 sojusz ten upadł, a rządy przejęli zwolennicy Stalina, którzy podjęli decyzję dokończenia przekształceń rewolucyjnych: kolektywizacji rolnictwa, wprowadzenia gospodarki planowej i uprzemysłowienia kraju. Na skutek polityki industrializacji, w 1930 roku Stalinowi udało się zwiększyć kapitał towarowy i zdolności przemysłu ciężkiego[13]. Towarzyszyło temu przekształcenie ZSRR w państwo w pełni totalitarne, oparte na terrorze, a także propagandzie wychwalającej osobę Stalina[14][15]. Chociaż od XVII Zjazdu WKP(b) w 1934 (zwanego „zjazdem zwycięzców”) niemożliwa była jakakolwiek opozycja, a nawet krytyka, Stalin podejrzewał swoich współpracowników o spiskowanie przeciw niemu. „Wielka czystka”, którą zainicjowało tajemnicze morderstwo popularnego działacza Siergieja Kirowa pochłonęła tysiące działaczy partyjnych: z początku dawnych zwolenników Trockiego, Zinowjewa i Kamieniewa (ich poglądy określano jako „odchylenie lewicowe”), następnie zwolenników Bucharina, Rykowa i Tomskiego (których poglądy określano jako „odchylenie prawicowe”), a w końcu zwolenników Stalina, których podejrzewano o nadmierną niezależność („centrowość”)[16].
1939: Grupa delegatów pochodzących z Dalekiego Wschodu na zjazd partii
W rezultacie podczas XVIII Zjazdu WKP(b) w 1939 większość uczestników poprzedniego zjazdu sprzed 5 lat już nie żyła lub nie przebywała na wolności, a Stalin zdołał dokonać niemal całkowitej wymiany kadr. Finałem akcji eliminowania przeciwników politycznych było zamordowanie przebywającego na emigracji w Meksyku Lwa Trockiego w 1940. W okresie stalinizmu przyjęto doktrynę zwaną jako socjalizm w jednym kraju która zrywała z pomysłem światowej rewolucji i skupiała się na rozbudowy systemu komunistycznego w jednym kraju, a więc ZSRR[17][18].
Po II wojnie światowej partia zwiększyła swoje wpływy w partiach komunistycznych Europy Środkowo-Wschodniej wyzwolonych przez Armię Czerwoną. W 1947 roku z inicjatywy partii powołano Kominform, a więc Biuro Informacyjne Partii Komunistycznych i Robotniczych grupujące partie komunistyczne z Europy Środkowo-Wschodniej, jak i niektóre zachodnie partie. W 1948 roku wybuchł kryzys jugosłowiański, w wyniku którego radziecka partia komunistyczna zerwała stosunki z Komunistyczną Partią Jugosławii[19][20].
Destalinizacja
Momentem zwrotnym w historii partii (w 1952 przemianowanej na Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego – KPZR) była śmierć Stalina 5 marca 1953. W walce o władzę zwyciężył Nikita Chruszczow, który pokonał swoich partyjnych przeciwników (Ławrientij Beria i Gieorgij Malenkow)[21] i objął nowy urząd pierwszego sekretarza KC, będąc faktycznym przywódcą partii i państwa. Postanowił on dokonać liberalizacji systemu („odwilż”) i wycofania się z polityki stalinizmu[22]. Na XX zjeździe KPZR w 1956 wygłosił słynny referat, określający rządy Stalina jako „kult jednostki”, oskarżający go o odejście od „leninowskich norm” oraz rehabilitujący jego ofiary[23]. Destalinizacja została zaakceptowana przez większą część aparatu, a próba obalenia Chruszczowa w 1957 przez stalinowców (Wiaczesława Mołotowa, Łazara Kaganowicza i Gieorgija Malenkowa) nie powiodła się[24]. Za rządów Chruszczowa odnotowano poprawę standardów zwykłych obywateli kraju. 108 milionów ludzi pomiędzy 1956 a 1965 rokiem przeniosło się do nowych mieszkań[25].
Chruszczow umiarkował politykę zagraniczną ograniczając stan napięcia zimnej wojny. Nowa umiarkowana polityka zagraniczna i wewnętrzna wywołała rozłam radziecko-chiński i wywołała rywalizację między KPZR a Komunistyczną Partią Chin o przewodzenie w światowym ruchu komunistycznym. Rywalizacja zakończyła się sukcesem KPZR jednak KPCh wpłynęła na szereg ugrupowań komunistycznych które przyjęły jednoznacznie antyradziecką doktrynę maoizmu[26]. Zmiana polityki umożliwiła poprawę relacji ze Związkiem Komunistów Jugosławii Josipa Broz Tity, relacje nie stały się jednak tak bliskie, jak chciało tego KPZR[25]. Znaczna liberalizacja wewnętrzna ZSRR wywołała niezamierzone konsekwencje za granicą – powstanie węgierskie 1956 i niepokoje w Polsce – obywatele tych państw poczuli się na tyle pewnie, że zaczęli się buntować przeciwko kontroli ze strony ZSRR[27]. Porażką Chruszczowa okazała się próba poprawy stosunków z Zachodem, co spowodowane było jastrzębią postawą przeciwników w czasach zimnej wojny[27]. Kryzys kubański znacznie osłabił wpływy Chruszczowa w partii[28]. Na krótko przed odsunięciem od władzy próbował wprowadzić program reform wolnorynkowych ekonomisty Ewseja Libermana[29].
Chruszczow został odsunięty od władzy w dniu 14 października 1964 roku w plenum KC[30]. Jego następcą został Leonid Breżniew, który objął stanowisko pierwszego sekretarza. Premierem został Aleksiej Kosygin[31]. Breżniew odrzucił doktrynę Chruszczowa w praktycznie każdej dziedzinie z wyjątkiem kontynuacji sprzeciwu wobec stalinowskich metod terroru i przemocy politycznej[32]. Częstym zarzutem wobec Breżniewa był rzekomy neostalinizm[33] – w rzeczywistości postać Stalina nigdy nie została w ZSRR zrehabilitowana a jedynie najbardziej konserwatywne dzienniki w kraju podkreślały pozytywne ich zdaniem cechy jego rządów[33]. W 1966 roku odbył się 23. Kongres partii, na którym Prezydium powrócił do nazwy Biura Politycznego a Pierwszy Sekretarz ponownie stał się Sekretarzem Generalnym[34]. Na początku sprawowania swojego urzędu Kosygin eksperymentował z gospodarką i ograniczał produkcję przemysłu ciężkiego w celu zwiększenia produkcji towarów konsumpcyjnych[35]. Podobne reformy zostały wprowadzone na Węgrzech pod nazwą Nowy mechanizm ekonomiczny. Wraz z dojściem do władzy Alexandra Dubčeka w Czechosłowacji (który propagował umiarkowany model leninizmu określany jako socjalizm z ludzką twarzą), wszystkie liberalne próby reform w ZSRR zostały zatrzymane[36].
Michaił Gorbaczow (2013)
Breżniew prowadził politykę odprężenia (détente) i zmniejszenia stanu animozji z Zachodem, co miało służyć poprawie wzajemnych relacji politycznych i gospodarczych[37]. W czasie rządów Breżniewa liczba członków KPZR wzrosła z 11 do 19 milionów. Pod koniec lat 70. popadł on w poważne problemy zdrowotne, przez co stał się podatny na manewry działaczy twardogłowych frakcji w KPZR, a w Biurze Politycznym pojawili się coraz bardziej liczni przedstawiciele armii. W rezultacie Breżniew poparł interwencję w Afganistanie w 1979 roku mającą ochronić tamtejszy rząd przed islamskimi mudżahedinami. Breżniew stał się przez to obiektem ataków zachodnich przywódców, przede wszystkim prezydentów USA Jimmy’ego Cartera i Ronalda Reagana oraz premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher. Zachodnia blokada ZSRR wywoła w tym kraju coraz większą stagnację gospodarczą i polityczną oraz spowodowała że ZSRR w rozwoju gospodarczym znalazł się w tyle za zachodnimi państwami kapitalizmu (podczas gdy jeszcze w okresie zachodniego kryzysu finansowego lat 1973–1975, KPZR mówił o początku końca kapitalizmu)[38][39]. Breżniew zmarł 10 listopada 1982 roku. 12 listopada jego następcą został Jurij Andropow[40].
Andropow był zagorzałym antystalinistą i przewodniczącym KGB przez większość rządów Breżniewa[41]. W trakcie rządów wyznaczył on na kierownicze stanowiska w KGB kilku reformatorów z których wielu stało się później wiodącymi współpracownikami Michaiła Gorbaczowa[41]. Andropow zapoczątkował nowy etap liberalizacji ustrojowej pozwalając m.in. na większą wolność prasy i mediów[42]. Choć okres jego rządów był krótki to udało mu się wywrzeć wpływ na dalszą liberalizację systemową poprzez wprowadzenie na ważne stanowiska kolejnych reformatorów – Michaiła Gorbaczowa, Nikołaja Ryżkowa i Jegora Ligaczowa. Poczynił też duży postęp w walce z korupcją[42]. Sam Andropow jako swojego następcę widział Gorbaczowa co zostało jednak zakłócone przez zwolenników konserwatywnego Konstantina Czernienko[42]. Gdy Andropow zmarł 9 lutego 1984 roku jego następcą został Czernienko który jednak nie był w stanie skonsolidować władzy i objąć kontroli nad organizacją partyjną która pozostała w strefie wpływów Gorbaczowa. Czernienko zmarł 10 marca 1985 roku a dzień później jego następcą wybrany został Gorbaczow[43][44].
Okres Gorbaczowa
Legitymacja członkowska KPZR z 1989 roku
Gorbaczow objął rządy w ZSRR w chwili stagnacji, pomimo stagnacji ZSRR pozostawało jednak krajem bardzo stabilnym który bez reform Gorbaczowa był w stanie wkroczyć w XXI wiek[45]. Nowy sekretarz przeprowadził znaczące przetasowanie personelu kierownictwa KPZR zmuszających starych konserwatystów do rezygnacji z urzędu[46] i wprowadzając do władz partii szereg działaczy młodego pokolenia. Gorbaczow rozpoczął program liberalizacji strefy życia publicznego wzywając do ustanowienia pluralizmu socjalistycznego obejmującego wolność słowa i demokratyzację systemową[47]. Polityka ta znana była jako głasnost, czyli jawność[48]. Z reform Gorbaczowa niezadowoleni byli zarówno konserwatyści partyjny, jak i liberałowie skupieni wokół Borysa Jelcyna (który w 1987 roku został odwołany ze stanowiska I Sekretarza Komitetu Miejskiego w Moskwie za krytykę rządu)[49]. W 1988 roku Gorbaczow poszedł na dalsze ustępstwa względem liberałów[50], a na 19. Konferencji Partii w tym samym roku skrytykował konserwatywnych przywódców partyjnych – Jegora Ligaczowa, Andrieja Gromyko i Michaiła Sołomiencewa, konserwatyści z kolei skrytykowali Gorbaczowa i jego reformatorów[51]. Konferencja była pierwszym tak wielkim konfliktem wewnątrzpartyjnym od lat 20[51].
Pod koniec lat 80. KPZR zgodziło się na start w wyborach kandydatów niezależnych, a w 1989 roku odbyły się demokratyczne wybory, w których obywatele zagłosować mogli zarówno na kandydatów niezależnych (zdobyli oni 20% miejsc), jak i kandydatów wystawionych przez KPZR i konkurujących ze sobą. Większość w wyborach zdobyli przeciwnicy dalszych reform. Jednocześnie podtrzymano system jednopartyjny i nie zgodzono się na działalność innych partii[51][52]. Jeszcze w tym samym roku grupa parlamentarzystów KPZR i niezależnych zawiązało opozycyjną grupę parlamentarną o nazwie Międzyregionalna Grupa Deputowanych. Grupa stałą się tym samym pierwszą opozycją parlamentarną w historii Związku Radzieckiego[53]. W marcu 1990 roku Rada Najwyższa ZSRR zdecydowała o zakończeniu monopolu KPZR i zezwoliła na działalność innych partii. Tym samym ZSRR stał się liberalną demokracją. Na mocy demokratycznych przemian Gorbaczow wybrany został na stanowisko prezydenta i stał się niezależny od Biura Politycznego partii[54].
W lecie 1990 roku odbył się 28. Kongres KPZR, na którym wybrano nowe Biuro Polityczne i zlikwidowano urząd zastępców sekretarza generalnego[55]. W tym samym roku, partia rozpoczęła prace nad nowym programem z roboczym tytułem „W stronę humanistycznego, demokratycznego socjalizmu” który zbliżony był do linii europejskiej socjaldemokracji. Demokratyzacja i zwiększenie praw poszczególnych republik spowodowało wzrost nacjonalizmów narodowych. W efekcie w referendum w 1991 roku odbyło się referendum, w którym większość mieszkańców republik związkowych, które wzięły udział w głosowaniu, opowiedziało się za likwidacją dotychczasowej formuły związku i utrzymaniem jedności w inny sposób. Konserwatywne kręgi KPZR niezadowolone z wyniku referendum przeprowadziły w sierpniu nieudany pucz moskiewski (puczyści na swojego lidera wybrali Giennadija Janajewa), który obalił co prawda na krótko Gorbaczowa, jednak puczystom nie udało się zatrzymać rozpadu kraju. Po tym gdy Gorbaczow powrócił do władzy, zrezygnował z przewodzenia partii i oddał swoje stanowisko partyjne Wołodymyrowi Iwaszko. 29 sierpnia tego samego roku partia została rozwiązana po tym gdy Gorbaczow wezwał do jej samorozwiązania a parlament rosyjski zadecydował o jej likwidacji, prawnego zakazania działalności i zasekwestrowaniu jej majątku. Podobne decyzje podejmowano równolegle w pozostałych republikach radzieckich[56]. Gorbaczow zrezygnował z prezydentury 25 grudnia, a następnego dnia doszło do oficjalnego rozwiązania ZSRR[57].
członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego • Hasło do krzyżówki • Krzyzowka.NET
Dodaj nowe hasło do słownika Jeżeli znasz inne opisy dla hasła „członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego” możesz je dodać za pomocą formularza poniżej.
Pamiętaj, aby nowe opisy były krótkie i trafne.
Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe musi zostać zweryfikowane przez moderatorów. x
Hasło do krzyżówki „członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego” w leksykonie szaradzisty
W naszym słowniku szaradzisty dla hasła „członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego” znajduje się 1 definicja do krzyżówek. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „członek Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego” możesz dodać je za pomocą formularza znajdującego się w zakładce Dodaj nowy. Pamiętaj, aby definicje były krótkie i trafne. Każde nowe znaczenie przed dodaniem do naszego słownika na stałe zostanie zweryfikowane przez moderatorów.
Informacja o zespole: „Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików) Obwodu Smoleńskiego [1917-1941]”, przechowywanym w National Archives w Waszyngtonie.
Informacja o zespole: „Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików) Obwodu Smoleńskiego [1917-1941]”, przechowywanym w National Archives w Waszyngtonie. – Komunikaty –
키워드에 대한 정보 członek komunistycznej partii związku radzieckiego
다음은 Bing에서 członek komunistycznej partii związku radzieckiego 주제에 대한 검색 결과입니다. 필요한 경우 더 읽을 수 있습니다.
이 기사는 인터넷의 다양한 출처에서 편집되었습니다. 이 기사가 유용했기를 바랍니다. 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오. 매우 감사합니다!
사람들이 주제에 대해 자주 검색하는 키워드 Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA]
- Promocja książki
- dyskusja
- publikacje IPN
- wydawnictwo IPN
- rozmowa
- książka
- książki
- historia
- II RP
- K Komunistyczna Partia Polski
- miasta
- regiony
- partyjne struktury
- komunizm
- Poznań
- Wielkopolska
- komuniści
- II Rzeczypospolita
- historia Polski
- Instytut Pamięci Narodowej
- edukacja
Komunistyczna #Partia #Polski #w #województwie #poznańskim #w #czasach #II #Rzeczypospolitej #[DYSKUSJA]
YouTube에서 członek komunistycznej partii związku radzieckiego 주제의 다른 동영상 보기
주제에 대한 기사를 시청해 주셔서 감사합니다 Komunistyczna Partia Polski w województwie poznańskim w czasach II Rzeczypospolitej [DYSKUSJA] | członek komunistycznej partii związku radzieckiego, 이 기사가 유용하다고 생각되면 공유하십시오, 매우 감사합니다.
